Ανδρέας Κονάνος: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου «Βάλσαμο» – Εκδόσεις Ψυχογιός

Ένα είναι σίγουρο: Πως μετά την ανάγνωση του βιβλίου του Ανδρέα Κονάνου θα νιώσουμε ένα βάλσαμο όχι μόνο να πλημμυρίζει με ηρεμία και γαλήνη την ψυχή μας αλλά και να μας βάζει σε βαθύτερες σκέψεις ώστε να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να βρούμε το θάρρος να αγγίξουμε την αληθινή μας πληγή, να απαλλαγούμε, τελικά, από το παρελθόν που συνήθως μας στοιχειώνει. Όπως μας συμβουλεύει μέσα από το Vivlio-life o συγγραφέας: «Μην πας μπροστά, ούτε πίσω. Είσαι καλά, μείνε εκεί, ζήσε ετούτη τη στιγμή». Και εξηγείται: «Μη σκαλίζεις πίκρες που σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν βγάζει πουθενά. Το παρελθόν έφυγε. Πάρε ό, τι ήταν να σου δώσει, πες “συγγνώμη” ή “ σε συγχωρώ” και προχώρα. Φέρσου έξυπνα. Ξεκόλλα. Προχώρα. Ζήσε. Σε λίγο φεύγουμε. Μη σπαταλήσουμε όλο το χρόνο μας στη γκρίνια και τα άπειρα “μα, γιατί;”»

• «Γι αυτό γράφτηκε το Βάλσαμο: για να δούμε αλλιώς τη ζωή, τον πόνο, την αποτυχία τα λάθη μας, όπως γράφετε. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να φορέσουμε «τα γυαλιά της ελπίδας και της πίστης» και να πάρουμε «λίγο μπρος ξανά»;
  Πράγματι, δεν είναι εύκολο, αν έχουμε υποστεί αυτόν τον εθισμό στη θλίψη, την απογοήτευση και αποθάρρυνση. Όπως ζητάμε συχνά ζάχαρη, τσιγάρο ή ποτό, έτσι μαθαίνουμε να ζητάμε και το γκρι στη ζωή μας. Μερικές φορές δεν θέλουμε να πιστέψουμε, μας φοβίζει η προοπτική ότι η ζωή μας θα αλλάξει, έχουμε συνηθίσει την αποτυχία και πιστεύουμε ότι έτσι θα συνεχίσει η ζωή μας για πάντα. Γι’ αυτό έρχονται οι καλοί φίλοι, μια καλή ταινία ή ένα ζεστό βιβλίο να σε ξεκολλήσουν. Να σου δείξουν πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, να σου πουν ότι η χαρά είναι και για σένα, ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα στη ζωή σου, ότι η κατάθλιψη δεν έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή σου για πάντα. Αν πάρεις μπρος, όλα θα γίνουν αλλιώς. Εντός λίγων μηνών, θα γίνουν νέες χαράξεις και εγγραφές στον εγκέφαλό μας και θα δούμε αλλαγές παντού, στις πράξεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα, και παντού! Το βιβλίο αυτό, είναι ένα μικρό “σκούντημα” για όλα αυτά.
• Το «Βάλσαμο» σε κάθε σελίδα, θα σου θυμίζει την υπευθυνότητα και την ανάγκη ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Μήπως αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι;
  Είμαστε παιδιά μεγάλης ηλικίας. Ζούμε σε μια χώρα που η μαμά ρυθμίζει πολλά. Μαθαίνουμε από παιδιά να περιμένουμε τη λύση από αλλού. Ερμηνεύουμε τη ζωή μας με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι φταίνε για τα προβλήματα της ζωής μας, του τόπου μας. Νιώθουμε μονίμως θύματα ξένων δυνάμεων, σκοτεινών καταστάσεων. Γεμίζουμε καχυποψία, πιστεύουμε ότι είμαστε οι σπουδαίοι που όλοι οι άλλοι καταδιώκουν, μας έχουν βάλει στόχο, θέλουν να μας εξαφανίσουν. Δεν παραδεχόμαστε όμως την απλή αλήθεια: Αν εμείς πάρουμε την ευθύνη μας και αναλάβουμε προσωπική και υπεύθυνη δράση, όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Τα γονίδιά μας παίζουν σίγουρα σημαντικό ρόλο, η κληρονομικότητά μας επηρεάζει πολλά, είναι αλήθεια. Μα έχουμε τη δύναμη της επιλογής και θέλησης. Η προαίρεσή μας, το πού δίνουμε τον πόθο της καρδιάς μας, τον καημό και το φιλότιμό μας. Όλα αυτά, αν στραφούν σε ώριμες αποφάσεις και καθημερινές δράσεις, μπορούν να αποδείξουν ότι δεν είμαστε θύματα κανενός. Η υγεία σου, η σχέση σου, η ψυχολογία σου, οι συνθήκες ζωής σου, τότε μόνο θα αλλάξουν, αν καταλάβεις ότι μπορείς να κάνεις πολλά κι εσύ. Βάζοντας όρια, προσέχοντας τι τρως, φροντίζοντας τον ύπνο σου, κάνοντας εξετάσεις, άσκηση και γυμναστική, λέγοντας “ναι” εκεί που πρέπει, και “όχι” σε τοξικές καταστάσεις που σε φθείρουν. Με εργασία μέσα μας και γύρω μας, νιώθοντας ενότητα με όλους.
• Κωδικοί (QRcodes) μας οδηγούν σε πρακτικές ασκήσεις ηρεμίας, με τη βοήθεια του κινητού μας. Πόσο αποδεκτός έγινε αυτός ο τρόπος επικοινωνίας από τους αναγνώστες σας αλλά και εκείνους που σας ακολουθούν στο YouTube;
  Ο κόσμος εξελίσσεται, και αλίμονο σ’ αυτόν που δεν μπαίνει σ’ αυτή τη ροή και μένει πίσω. Το τρένο θα φύγει. Κρατάμε την αυτοσυνειδησία και ακεραιότητά μας, μα ακολουθούμε τον κώδικα επικοινωνίας που πάει τον κόσμο μας μπροστά. Πριν χρόνια κάποιοι αντιδρούσαν για τα κινητά, το διαδίκτυο, τους υπολογιστές. Τώρα, όλοι τα θεωρούν αυτονόητα. Και καλά κάνουν. Διότι το πρόβλημα δεν έγκειται σ’ αυτά, μα στο μήνυμα που θες να περάσεις. Είναι τόσο γοητευτικό και φρέσκο να κρατάς ένα βιβλίο και να σε παραπέμπει μέσω του κινητού σου σε ασκήσεις χαλάρωσης και πνευματικής γαλήνης, να ξεκουράζεις την ψυχή σου πατώντας ψυχρά πλήκτρα, να νιώθεις να σου φεύγει το άγχος μέσω μιας συσκευής, που, άλλες στιγμές, σε γεμίζει ταραχή και ένταση. Η χρήση κάνει τη διαφορά. Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι ενθαρρυντικά, γεμάτα ευγνωμοσύνη και χαρά. Οι άνθρωποι διψούν για λίγη ξεκούραση, οι νέοι σε εκτιμούν ιδιαιτέρως όταν νιώθεις τα αληθινά τους προβλήματα και ξέρεις να μιλάς στη γλώσσα τους λέγοντας πράγματα σύγχρονα και παλαιά, με τρόπο ελκυστικό και μοντέρνο.
• Ποια άσκηση προτείνετε στους φίλους του Vivlio-life για ένα μουντό και βροχερό πρωινό που θα αφήσει μια μικρή ακτίνα ήλιου να φθάσει στην ψυχή μας;
  Η “άσκηση χαλάρωσης και ηρεμίας” που υπάρχει στο τέλος αρκετών κεφαλαίων στο Βάλσαμο, θα τους βοηθήσει να επιστρέψουν στην κρυμμένη γαλήνη της καρδιάς για λίγα λεπτά, και να δουν τη ζωή αλλιώς. Αν για δέκα λεπτά γεμίσεις ηρεμία, ευγνωμοσύνη και φως, μετά, θα δεις όλη τη ζωή σου αλλιώς. Στον πυρήνα μας υπάρχει ένας ωκεανός ησυχίας, φωτός και αγάπης. Μια πληρότητα χορταστική. Δυστυχώς οι συνθήκες της ζωής μάς κάνουν να νιώθουμε λειψοί και φτωχοί, ενώ όλοι μας είμαστε πολύ πλούσιοι. Έχουμε τόση αξία, ομορφιά και δύναμη, αλλά νομίζουμε πως όλα αυτά βρίσκονται αλλού, στους άλλους, και όχι σε μας. Ή, σε ουσίες, διασκεδάσεις και στην ποικίλη εξωστρέφεια. Ξέρω ότι αυτά που λέω εδώ είναι κάπως θεωρητικά. Μια δοκιμή, όμως, θα σε πείσει ότι μπορούν να γίνουν και καρδιακά, να τα νιώσεις μέσα σου εμπειρικά, βιωματικά. Αυτό είναι και η καλύτερη απόδειξη πως “πιάνουν”, ισχύουν και “δουλεύουν”. Είναι θέμα “γεύσης” και προσωπικής “δοκιμής”.
• «Όταν αγαπάς μην πέφτεις με τα μούτρα. Ο έρωτας θέλει ρύθμιση στη δοσολογία, το πάθος και στην τρέλα του…», συμβουλεύετε. Τι θα απαντούσατε σ’ εκείνους που επιμένουν πως προτιμούν τη μετωπική σύγκρουση με τον έρωτα;
  Τους νιώθω, διότι κι εγώ είμαι παρορμητικός σε πολλά! Γι’ αυτό και την πατάω και μετά… πονάω και κλαίω. Και προσπαθώ να βάλω μυαλό απ’ τα πολλά μου λάθη, τις βιασύνες και τον ενθουσιασμό μου. Για να γίνεις ευτυχισμένος με κάποιον άνθρωπο, θα πρέπει να είσαι ήδη αρκετά καλά με τον εαυτό σου. Δεν έρχεται ο άλλος να σε βρει στα πατώματα και να σε σηκώσει. Αν είσαι χάλια, ψυχολογικά πεσμένος, απογοητευμένος και μίζερος, δύσκολα να ελκύσεις κάποιον κοντά σου. Αν όμως βγάζεις φως, ομορφιά και μια “αριστοκρατική” πληρότητα, αυτομάτως γίνεσαι ελκυστικός και ποθητός. Αλλιώς, θα έχουμε βάσανα, κλάματα και απογοήτευση ξανά. Μα έτσι είναι η ζωή, όλα αυτά είναι μαθήματα αυτογνωσίας και ωριμότητας. Τυχεροί όσοι κάνουν δουλειά μέσα τους, είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και δεν κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Η ζωή και οι σχέσεις είναι μεγάλο σχολείο. Κάποιοι μεγαλώνουμε, μα είμαστε ακόμα στις τάξεις του δημοτικού.
• «Μερικές φορές λες πολλά, μα δεν λες το ένα». Βοηθήστε μας να βρούμε το θάρρος ώστε να αγγίξουμε την αληθινή μας πληγή.
  Έχουμε συνδυάσει την φανέρωση της πληγής με απόρριψη, τιμωρία και ενοχές. Γι’ αυτό φοβόμαστε να αγγίξουμε την όποια αλήθεια μας. Με εντυπωσιάζει που χιλιάδες άνθρωποι μου γράφουν πολύ προσωπικά τους θέματα, μερικοί μάλιστα χωρίς να με ξέρουν καν από κοντά. Γράφουν πράγματα απίστευτης ειλικρίνειας και αυτοαποκάλυψης, χωρίς να φοβούνται να εκτεθούν. Ρωτάω μερικούς: “πώς μπορείς και τα λες όλα αυτά;” Και μου απαντούν: “ξέρω πως μ’ αγαπάς και δεν θα με μαλώσεις, μα θα με βοηθήσεις. Γι’ αυτό δεν σε ντρέπομαι, δεν σε φοβάμαι, μπορώ να σου πω τα πάντα.” Αν καταλάβουμε ότι κάθε φορά που σπάει μια πληγή μας βγαίνει φως, ανθρωπιά, δίψα για ευτυχία, ένας βασανισμένος πόνος, μια αφόρητη μοναξιά, μια μεταμφιεσμένη καλοσύνη και άλλες τέτοιες υπέροχες ποιότητες, δεν θα φοβόμαστε να δούμε κατάματα την όποια μας πληγή. Φυσικά, όταν είναι να μιλήσουμε, δεν θα το κάνουμε στον καθένα, μα μόνο σε άτομα που θα εμπιστευτούμε, σ’ έναν καλό και δοκιμασμένο ειδικό, σ’ έναν έμπιστο φίλο ή φίλη. Μερικοί μιλούν στο σκύλο και τη γάτα τους, διότι εκεί νιώθουν μεγάλη αποδοχή κι απροϋπόθετη αγάπη. Είναι συγκινητικό να μην έχεις ούτε έναν άνθρωπο και να αναγκάζεσαι να λες τον πόνο σου σ’ ένα σκυλάκι.
• Συγχώρεση! Μέγα κεφάλαιο και μεγάλη υπόθεση να μπορείς να συγχωρείς. «Ξεμπλοκάρει την ψυχή, βοηθά και στην υγεία του σώματος», όπως σημειώνετε. Εντάξει, την ψυχή μπορούμε να το καταλάβουμε. Αλλά το σώμα μας…;
  Είναι πολύ τοξικό να μαζεύεις θυμό, αγανάκτηση, πικρία και μαράζι. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στο κορμί. Πονάει το στομάχι, το κεφάλι, πέφτουν μαλλιά, τρελαίνονται τα μυαλά, μερικοί χάνουν και τη μιλιά τους. Πόσες φορές δεν μένεις άυπνος από σκέψεις τέτοιου είδους, πίκρες, μίση, αντιπάθειες. Πόσοι εφιάλτες με πρωταγωνιστές την μακαρίτισσα την πεθερά σου, τον πρώην ή την πρώην σου, το άδικο αφεντικό σου, τον κακοποιητή γονιό ή δάσκαλό σου, που ακόμα δεν μπόρεσες να συγχωρήσεις. Κάτι τέτοιο θέλω να πω. Ο πόνος τής ψυχής “πήζει” και αγγίζει το κορμί και αλλάζει τα πάντα. Θέλει χρόνο να συγχωρέσεις, δεν είναι εύκολο. Αν όμως το δεις αλλιώς και το φιλοσοφήσεις, μπορεί να γίνει πιο γρήγορα, να κερδίσεις χρόνια ζωής, με ηρεμία και ήσυχο κεφάλι. Η ζωή είναι μικρή. Όταν δεν συγχωρείς την κάνεις πιο μικρή και μίζερη. Είναι κρίμα.
• «Μην πας μπροστά, ούτε πίσω. Είσαι καλά, μείνε εκεί, ζήσε ετούτη τη στιγμή». Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή σας ώστε να απαλλαγούμε από το παρελθόν μας, που συνήθως πονάει;
  Όσα έγιναν, ήταν καταστάσεις που κατά βάθος είχαμε ανάγκη, ώστε να μάθουμε πράγματα, να γίνουμε πιο πλούσιοι, ώριμοι και σοφοί. Η αποδοχή είναι λυτρωτική. Η ροή, σώζει. Πάμε παρακάτω, το ποτάμι κυλάει. Πέρασα δύσκολα, μα κάτι καλό βγήκε. Μη σκαλίζεις πίκρες που σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν βγάζει πουθενά. Το παρελθόν έφυγε. Πάρε ό, τι ήταν να σου δώσει, πες “συγγνώμη” ή “ σε συγχωρώ” και προχώρα. Φέρσου έξυπνα. Ξεκόλλα. Προχώρα. Ζήσε. Σε λίγο φεύγουμε. Μη σπαταλήσουμε όλο το χρόνο μας στη γκρίνια και τα άπειρα “μα, γιατί;”
• Γιατί «Καλύτερα χαζοχαρούμενος παρά εξυπνομουτρωμένος»;
  Διότι είναι καλύτερα! Μπορώ να διαλέξω και τα δύο. Μα εγώ προτιμώ τη χαρά. Είναι η επιλογή που θέλω να κάνω. Θέλω να εκπαιδευτώ και μακάρι και να… εθιστώ(!) στην αισιόδοξη ερμηνεία της ζωής. Μπορώ να το δω κι αλλιώς το πράμα: με μούτρα, απογοήτευση, νεύρα και θυμό. Επιλογή είναι κι αυτό. Είπα σ’ ένα φίλο μου που έχει μια δύσκολη σχέση, “πώς το βλέπεις όλο αυτό;”. Και μου απάντησε “Ανδρέα, όλο αυτό που ζω με την Καιτούλα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να μάθω να μιλάω, να λέω αυτά που σκέφτομαι, να αγαπώ, να συγχωρώ, να υπομένω, να προοδεύω, να εξελίσσομαι, να δυναμώνω!”. Ένας άλλος, με παρόμοια δύσκολη σχέση, μου είπε: “Δεν πάει άλλο, χωρίζω! Αυτή είναι τρελή!” Αν ήξερε τα μυστικά του πρώτου, ίσως το γλεντούσε κι αυτός! Οι άλλοι, ίσως τον έλεγαν “χαζοχαρούμενο”, μα αν έβλεπαν το μέσα του, θα τον ζήλευαν που το μπορεί.
• «Η αληθινή αγάπη επιτρέπει το διαφορετικό, το καλωσορίζει με χαρά και το γιορτάζει». Μ’ αυτή την πρόταση, την οποία θέλουμε να μας αναλύσετε ας κλείσουμε τη συνέντευξή μας.
  Ναι, είναι ωραίο αυτό το άνοιγμα του νου και της καρδιάς που αγκαλιάζει την ποικιλία, την πολυμορφία, την ομορφιά του Όλου. Δεν σκέπτονται όλοι σαν εμένα, δεν ντύνονται όλοι όπως εγώ, δεν κουρεύονται όπως εγώ, δεν ερωτεύονται όπως εγώ, δεν έχουν τα ίδια γούστα όπως εγώ. Δεν είναι κακό. Αν ήμασταν τουβλάκια εργοστασίου, θα ήμασταν πανομοιότυποι. Θα ήταν, όμως, πολύ πληκτικό όλο αυτό. Η αγάπη, σαν συνεκτική κόλλα, ενώνει τα πάντα, ακόμα και τα διαφορετικά. Δεν θα γίνω σαν εσένα – αν διαφωνώ – μα θα σέβομαι αυτό που είσαι. Νομίζω μπορούμε να συνυπάρξουμε σ’ αυτή τη γη, κι ας είμαστε σε πολλά τόσο διαφορετικοί. Φοβάμαι μόνο τους φανατικούς όλων των αποχρώσεων που θέλουν να επιβάλλουν τη γνώμη τους παντού. Στην περίπτωση αυτή, η ποικιλία δεν καλωσορίζεται ούτε γιορτάζεται, μα λιθοβολείται και διώκεται. Αυτή είναι η απειλητική εκδοχή για το μέλλον του πλανήτη μας. Αυτό λένε οι σοφοί και ψαγμένοι άνθρωποι του καιρού μας, όταν τους ρωτούν “πώς βλέπετε το μέλλον του κόσμου μας;”. Η απάντησή τους είναι: “Θα είναι υπέροχο, αν μάθουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό, αγάπη, κατανόηση, ευγένεια και αποδοχή. Αλλιώς, θα γίνει σκέτος εφιάλτης.” Στο Βάλσαμο τονίζεται πολλές φορές αυτό το καλωσόρισμα του όποιου διαφορετικού. Ας στέλνουμε φως, αγάπη και γαλήνη παντού γύρω μας, ας κάνουμε τέτοιες θεϊκές προσευχές, ενότητας και ειρήνης. Στην προσευχή μου δεν ζητώ να υπάρξουν στον πλανήτη αυτό νικητές και νικημένοι, μα να γεμίσουν οι καρδιές όλων μας Φως, Επίγνωση, Αλήθεια κι έναν ταπεινό θρίαμβο Ενότητας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η ζωή είναι δύσκολη και συχνά πονάει. Όποιος σου πει ότι όλα τα προβλήματα λύνονται εύκολα, ότι το αδιέξοδο που περνάς θα ξεπεραστεί σε δύο μέρες, ότι ο άντρας σου θα γυρίσει σύντομα, ότι η κοπέλα σου θα αλλάξει αμέσως, ότι το παιδί σου θα γίνει φωστήρας χωρίς διάβασμα, ότι η χοληστερίνη σου θα πέσει ό,τι κι αν τρως, μάλλον δεν είναι προσγειωμένος στη γη της πραγματικότητας.
Με το βιβλίο αυτό έρχομαι κοντά σου να σου πω ότι τη λύση στο θέμα σου –ψυχολογίας, υγείας, σχέσης, επαγγελματικό–, θα τη δώσεις εσύ! Με τον υπεύθυνο αγώνα σου.

Κάποιες φορές πονάς πολύ και τα μάτια σου στραγγίζουν απ’ το κλάμα. Δε σου ταιριάζει όμως οίκτος ή λύπηση εσένα. Ξέρεις τι σου ταιριάζει; Μόνο έπαινος και θαυμασμός και χειροκρότημα! Γι’ αυτό γράφτηκε αυτό το βιβλίο: για να σου θυμίσει πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις.

Εύχομαι το Βάλσαμο να σε γεμίσει ελπίδα, δύναμη και αποφασιστικότητα. Να σε οδηγήσει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας που θα φέρει πρακτικές αλλαγές!

Σε οραματίζομαι…
Ανοίγεις το βιβλίο αυτό με θλίψη και αγωνία. Σφίγγεσαι και πονάς. Ύστερα από λίγες σελίδες όμως κάτι γίνεται και αλλάζεις. Παρηγοριέσαι κι εμψυχώνεσαι. Και παίρνεις την απόφαση να προχωρήσεις με ορμή τους στόχους και τα όνειρά σου. Το μαύρο σύννεφο έφυγε. Η καρδιά σου τώρα νιώθει ελπίδα και ένα γλυκό μούδιασμα. Κάτι σαν βάλσαμο…

Βιογραφικό
Γεννήθηκα στο Μόναχο της Γερμανίας. Στα παιδικά μου χρόνια πέρασα καλά και άσχημα μαζί, όπως οι πιο πολλοί στον κόσμο αυτό. Τελείωσα το Κλασικό Λύκειο, σπούδασα θεολογία και σύμβουλος διατροφής, ενώ το 1999 έγινα και κληρικός. Τα πιο πολλά τα έμαθα διαβάζοντας και, κυρίως, μιλώντας με πραγματικούς ανθρώπους. Μεγάλος πλούτος μου υπήρξαν τα είκοσι χρόνια που δίδαξα στο Λύκειο. Κοντά στα παιδιά έμαθα τι θα πει γνησιότητα και αλήθεια. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί εφτά βιβλία μου. Κάνω αρκετά λάθη, μα χαίρομαι που προσπαθώ και προχωράω παρακάτω. Όλη μέρα γράφω κείμενα, διαβάζω βιβλία, απαντώ σε μηνύματα και ακούω προβλήματα. Σκέφτομαι αρκετά και επιδιώκω τις ζωντανές σχέσεις. Τον υπόλοιπο χρόνο ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο για ομιλίες. Όταν κοιτάω τους ακροατές στα μάτια, θυμάμαι χαρές και λύπες τους, και ενώ κρατάω πάντα ένα σχεδιάγραμμα, τελικά μιλάω απ’ έξω. Μερικές φορές είναι καλύτερα τα λόγια της καρδιάς.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save