Συγγραφέας του βιβλίου «Εκείνο το ταξίδι» – Εκδόσεις «Μιχάλη Σιδέρη»
Μέσα από ένα διδακτικό βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά αλλά μιλά και στις καρδιές των ενήλικων αναγνωστών, η Ανδρονίκη Δακορού αγγίζει με μεγάλη ευαισθησία το κεφάλαιο «υιοθεσία». Μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Άγγελο, ο οποίος όταν μαθαίνει πως οι γονείς του που λατρεύει δεν είναι πραγματικοί, ανοίγει την πόρτα και φεύγει από το σπίτι. Όπως λέει η συγγραφέας, φρόντισε το βασικό μήνυμα που επιχειρεί να περάσει μέσα από την ιστορία της, πως γονιός δεν είναι απαραίτητα αυτός που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, αλλά είναι αυτός που φροντίζει να ζει σε αυτόν χαρούμενο και ευτυχισμένο, να γίνει κατανοητό από κάθε ηλικία. Οι φίλοι του «Vivlio-life», ενώνουμε τις ευχές μας με τη δική της: «Μακάρι τα παιδιά που θα διαβάσουν το βιβλιαράκι μου, να διδαχτούν και να νιώσουν ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για τους δικούς τους ανθρώπους».
Το μεγάλο κεφάλαιο της υιοθεσίας ανοίγετε με το βιβλίο σας και θα ήθελα να μας πείτε πώς πήρατε αυτήν την απόφαση.
Σε όλα τα βιβλία που γράφω, είτε έχουν εκδοθεί είτε είναι κρυμμένα στο συρτάρι μου, επιδιώκω να καταπιάνομαι με ένα συγκεκριμένο θέμα. Στο πρώτο μου βιβλίο, επικεντρώθηκα στην αξία της φιλίας και της ανιδιοτέλειας, ενώ στο δεύτερό μου βιβλίο, θέλησα να τονίσω την αξία της οικογένειας. Ξέρω πως το θέμα της υιοθεσίας δεν είναι κάτι απλό, αλλά και από την άλλη δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού. Πρέπει να καταλάβουν τα παιδιά πως γονιός είναι αυτός που τα μεγαλώνει με αγάπη και όχι αυτός που τα γεννάει. Ξέρω πως δε μπορώ μέσα από λίγες σελίδες να διδάξω, αλλά μπορώ να περάσω ηχηρά μηνύματα στα παιδιά μέσα από ένα παραμύθι, μέσα από τις περιπέτειες του ήρωά μου.
Πολλά τα μηνύματα που καλούνται να εισπράξουν τόσο οι μικροί όσο και οι μεγάλοι αναγνώστες. Εσείς τι θέλετε να μείνει στο μυαλό μας όταν ολοκληρώσουμε την ανάγνωση;
Βασικά αυτό που θέλω και επιδιώκω στα βιβλία μου είναι ο κάθε αναγνώστης να αποκομίσει και κάτι, δηλαδή να μην το θεωρήσει σαν ένα απλό παραμύθι που θα του προσφέρει μια πρόσκαιρη διασκέδαση και ικανοποίηση, αλλά θα ήθελα να διδάξω σε μικρούς και μεγάλους την αξία της οικογένειας. Αυτό που θέλω όμως να μείνει στους αναγνώστες μου, πέρα από το διδακτικό κομμάτι, είναι ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο ότι όλα πήγαν καλά στο τέλος και μια επιθυμία να το ξαναδιαβάσουν όσο πιο σύντομα μπορούν.
«Δεν είσαι γιος τους», λέει στον Άγγελο ο ξάδερφός του την ημέρα των γενεθλίων του και ο κόσμος του παιδιού γκρεμίζεται. Κάπως έτσι συμβαίνει συνήθως. Ένας τρίτος μιλά και το παιδί μαθαίνει την αλήθεια. Είναι όμως ο καλύτερος τρόπος;
Δυστυχώς όχι, αλλά συνήθως έτσι γίνεται πάντα. Για αυτό το λόγο, χωρίς φυσικά να θέλω να το παίξω ειδική, η καλύτερη λύση θα ήταν οι γονείς να πουν από την αρχή κιόλας όλη την αλήθεια στα παιδιά τους. Αν γνωρίζουν εξαρχής την αλήθεια, δε θα έρθουν προ εκπλήξεως μετέπειτα όταν θα ανατραπούν όλα όσα είχαν δεδομένα. Για αυτό οι γονείς που υιοθετούν ένα παιδάκι οφείλουν να είναι ειλικρινείς απέναντι του, εξηγώντας του πως παρόλο που δεν το γέννησαν οι ίδιοι, εκείνοι θα αποτελούν την πραγματική του οικογένεια που θα είναι πάντα εκεί. Επειδή τίποτα δε μένει κρυφό, οι γονείς οφείλουν να μιλήσουν ανοιχτά στο παιδί τους και να μην περιμένουν την “κατάλληλη στιγμή”, όπως πιστεύουν, γιατί αυτό θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, όχι μόνο στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και στην ίδια την ψυχή του.
Είχατε στο μυαλό σας, καθώς γράφατε το βιβλίο, κάποια ανάλογη περίπτωση; Έχετε γνωρίσει κάποιον Άγγελο…;
Όσο και να σας φανεί περίεργο, όχι. Απλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα παραμύθι τονίζοντας την αξία της οικογένειας και η ιστορία του μικρού Άγγελου μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό. Σκέφτηκα πώς θα αντιδρούσε ένα μικρό αγόρι αν μάθαινε ξαφνικά ότι ήταν υιοθετημένο, τι θα έκανε, τι κινδύνους θα είχε να αντιμετωπίσει μακριά από την προστασία των γονιών του; Και κάπως έτσι κάθισα μπροστά στο λάπτοπ μου και άρχισα να γράφω τις περιπέτειές του.
Άραγε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν οι θετοί γονείς του έλεγαν την αλήθεια από μικρό;
Πιστεύω πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν τελείως διαφορετικά. Αν ο μικρός γνώριζε την αλήθεια, θα είχε μάθει να ζει με αυτό και δε θα ξαφνιαζόταν με την αποκάλυψη του ξαδέλφου του. Θα ήξερε πως μπορεί να μην ήταν βιολογικό τους παιδί, αλλά θα γνώριζε πως τον λάτρευαν και δε θα το έφευγε ποτέ από κοντά τους.
Ο Άγγελος αλλά και κάθε παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με μια τέτοια πραγματικότητα με ποια συναισθήματα παλεύει;
Τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι πολύ ευαίσθητα και δε μπορούν εύκολα να διαχειριστούν κάτι τόσο σοβαρό. Ένα παιδί που μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένο ταράζεται, νιώθει ξαφνικά ξεκρέμαστο και προδομένο από τους μοναδικούς ανθρώπους στους οποίους είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω πώς θα ένιωθε το παιδί, αλλά μπορώ να το φανταστώ. Όχι μόνο θα πληγωνόταν και θα αισθανόταν μόνο του αλλά θα κυριευόταν από θυμό και οργή καθώς οι ίδιοι του οι γονείς θα τον είχαν κοροϊδέψει. Δυστυχώς ένα παιδί δε θα μπορούσε να κατανοήσει πως όσοι μπαίνουν στη διαδικασία υιοθεσίας, το κάνουν γιατί θέλουν πραγματικά ένα παιδάκι και οι θετοί γονείς αποδεικνύονται πολλές φορές καλύτεροι από τους βιολογικούς. Έτσι ένα παιδί, όπως εδώ ο 11χρονος Άγγελος, έρχεται αντιμέτωπο με την απογοήτευση, την προδοσία, την οργή, τη θλίψη, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και την αγάπη των γονιών του, θα συνειδητοποιήσουν την αξία της πραγματικής οικογένειας και θα μετανιώσουν για την αρχική και απερίσκεπτη αντίδραση τους.
“Μη με ψάξετε! Πάω να βρω τους γονείς μου. Ευχαριστώ για τα ψέματα και την ψεύτικη οικογένεια που μου φτιάξατε“, διαβάζουν οι γονείς και θα ήθελα να μας πείτε, μιας και το βιβλίο σας ανήκει στην παιδική λογοτεχνία, σε ποια ηλικιακή ομάδα απευθύνεται, ώστε οι αναγνώστες του να κατανοήσουν και τους γονείς αλλά και το παιδί που έγραψε αυτά τα λόγια.
Εκ πρώτης όψεως θεωρείται ένα παιδικό βιβλίο αλλά δεν είναι έτσι. Ξέρω πως στο συγκεκριμένο μου βιβλίο πραγματεύομαι ένα αρκετά σοβαρό θέμα, που εκ πρώτης όψεως απευθύνεται σε παιδιά που είναι πιο ώριμα να διαχειριστούν και να κατανοήσουν κάτι τέτοιο. Όμως, όπως θα δείτε, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, γιατί μέσα από τις περιπέτειες του ήρωά μου έχω φροντίσει να περάσω ομαλά όλα τα μηνύματα που θέλω ώστε να γίνονται κατανοητά από κάθε ηλικία. Γνωρίζω πολύ καλά πως κάθε αναγνώστης, ανάλογα την ηλικία και τον χαρακτήρα του, θα λάβει διαφορετικά μηνύματα από το βιβλίο μου, θα συμπάσχει με τον μικρό, τους γονείς, θα προσπαθήσει να τους κατανοήσει. Μπορεί τα λόγια του Άγγελου προς τους γονείς του να φαντάζουν λίγο σκληρά, αλλά μέσα από την ανάγνωση αυτών των σελίδων όλοι θα καταλάβουν ότι ήταν “λόγια του αέρα” και θα μπορέσουν να κατανοήσουν και τις δύο πλευρές.
Ο μικρός, το σκάει από το σπίτι αλλά τίποτε δεν πάει καλά τις πρώτες ώρες μακριά από τους γονείς του. Συναντάει μια γυναίκα που τα ΄χει χαμένα, παραλίγο να τραυματιστεί από αυτοκίνητο και τρομάζει όταν νιώθει πως απειλείται από έναν άστεγο που συναντά. Σκέφτεται, αλήθεια εκείνη τη στιγμή τη σιγουριά του σπιτιού που εγκατέλειψε;
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά που φεύγει από το σπίτι του, έρχεται αντιμέτωπος με ένα σωρό δυσκολίες και κινδύνους. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά για να τον κάνουν να επιστρέψει πίσω. Ένα 11χρονο αγόρι που έμαθε ότι οι γονείς του τον κορόιδευαν τόσα χρόνια, δε θα τα παρατήσει τόσο εύκολα. Ο θυμός που νιώθει αποτελεί κινητήρια δύναμη για να εξερευνήσει το άγνωστο και το παιδικό του πείσμα δεν τον αφήνει να τα παρατήσει έτσι εύκολα. Πήρε μια απόφαση και θα την κρατήσει.
Φύλακας άγγελος του αγοριού ένας σκύλος που ονόμασε Σπάικ. Ήταν επιθυμία σας κατά τη συγγραφή να προκαλέσετε το ενδιαφέρον και την αγάπη των μικρών αναγνωστών για τα ζώα;
Στο πρώτο μου βιβλίο (“Φτερούγισμα προς την ελευθερία”) πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ένα καναρίνι και είχα επικεντρωθεί στη φιλία ενός παιδιού με το καινούριο του κατοικίδιο. Θεωρώ πως ένα ζωάκι και ιδιαίτερα ένας σκύλος, όπως εδώ ο Σπάικ, μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο φίλο ενός παιδιού και να του σταθεί σε κάθε δυσκολία. Συνεπώς πέρα από την αξία της οικογένειας, θέλω να τονίσω τη σπουδαιότητα της ύπαρξης ενός ζώου στη ζωή του ανθρώπου, που θα αποτελεί πάντα έναν πιστό φίλο και προστάτη.
Όλα στο μυαλό του Άγγελου αρχίζουν να ανατρέπονται όταν γνωρίζει τη μικρή Άννα που δεν άντεχε τη ζωή δίπλα σε δυο γονείς βίαιους. Ευχόταν να είχε άλλους γονείς και ο μικρός πρωταγωνιστής σας ντροπιασμένος κατέβασε το κεφάλι. Είναι η στιγμή που θέλετε να κρατήσει κάθε υιοθετημένο παιδί από το βιβλίο σας;
Και όχι μόνο. Ο Άγγελος γνώρισε ένα κοριτσάκι που οι βιολογικοί του γονείς το χτυπούσαν και του φερόντουσαν άσχημα. Τότε μόνο συνειδητοποίησε πόσο καλά του φέρονταν οι δικοί του γονείς που ακόμα και που δεν τον είχαν γεννήσει τον λάτρευαν. Συμπέρασμα: γονιός δεν είναι απαραίτητα αυτός που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, αλλά είναι αυτός που φροντίζει να ζει σε αυτόν χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Το ταξίδι του Άγγελου μακριά από το σπίτι ήταν ένα μάθημα ζωής, επειδή συνειδητοποίησε πόσο αγαπά τους γονείς του. Πιστεύετε πως με το βιβλίο σας αυτό το μάθημα ζωής θα το διδαχθούν και όσα παιδιά το διαβάσουν;
Ξέρω πως μέσα από λίγες σελίδες δεν μπορώ να διδάξω πλήρως στα παιδιά την αξία της οικογένειας, μπορώ όμως να τους περάσω τα μηνύματα που θέλω μέσα από τις περιπέτειες και την ιστορία του μικρού Άγγελου, προλαβαίνοντας πιθανόν κάποιες καταστάσεις. Μακάρι τα παιδιά που θα διαβάσουν το βιβλιαράκι μου, να διδαχτούν και να νιώσουν ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για τους δικούς τους ανθρώπους.
Οι σπουδές στην Ειδική Αγωγή πόσο σας βοήθησαν στο όμορφο και διδακτικό αυτό βιβλίο;
Η ειδική αγωγή σχετίζεται άρρηκτα με μια πιο ιδιαίτερη κατηγορία παιδιών, που χρειάζονται στο διπλάσιο τη φροντίδα και την προσοχή του εκάστοτε παιδαγωγού. Μέσα από αυτές τις σπουδές μου ευαισθητοποιήθηκα ακόμα πιο πολύ και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη, όχι μόνο να προσφέρω χαρά και ψυχαγωγία στα παιδιά, αλλά και να τα διδάξω με τον δικό μου τρόπο.
Πριν από «Εκείνο το ταξίδι» γράψατε, όπως λέτε, άλλο ένα παιδικό βιβλίο το «Φτερούγισμα προς την ελευθερία». Σκέφτεστε να συνεχίσετε με παιδική λογοτεχνία;
Φυσικά! Εκτός του ότι η συγγραφή αποτελεί τη μέγιστη ψυχοθεραπεία για εμένα, νιώθω ότι έχω ακόμα πολλές ιστορίες να γράψω για τους μικρούς μας φίλους. Νιώθω πως μέσα από τα βιβλία μου μπορώ να περάσω με έναν παραμυθιακό τρόπο τα μηνύματά μου, οπότε όσο νιώθω ακόμα την ανάγκη να γράψω για τα παιδιά, θα το κάνω. Ούτως ή άλλως τι καλύτερο να βλέπω την αγωνία, τη χαρά και άλλα τόσα συναισθήματα στα μικρά προσωπάκια τους; Δε νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή και ικανοποίηση.
Εκείνο το ταξίδι
Ανδρονίκη Δακορού
Στα γενέθλιά του όλος του ο κόσμος αλλάζει ξαφνικά. Όλα όσα θεωρούσε δεδομένα ανατρέπονται. Οι γονείς του –ή μάλλον, αυτοί που θεωρούσε ότι ήταν οι γονείς του– του αποκαλύπτουν, ύστερα από ένα συμβάν, ότι είναι υιοθετημένος. Το μικρό αγόρι πανικοβάλλεται και αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, αγωνία και συναισθήματα ξεκινάει. Όμως, αυτό το ταξίδι μπορεί να αποτελέσει μάθημα συνειδητοποίησης κάποιων σημαντικών πραγμάτων. Μέσα από αυτό μαθαίνει να πιστεύει στην ύπαρξη μιας δύναμης ανώτερης από τον άνθρωπο και καταλαβαίνει ποια είναι η έννοια της πραγματικής οικογένειας. Έτσι, το ταξίδι αυτό δεν είναι απλά μια περιπέτεια, αλλά ένα μάθημα, ένα μάθημα ζωής!
Βιογραφικό
Η Ανδρονίκη Δακορού, γεννημένη τον Απρίλιο του 1990, είναι απόφοιτη της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά και έχει κάνει σπουδές Ελληνικής Κλασικής Φιλολογίας και Ειδικής Αγωγής. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία, καθώς και η ερασιτεχνική συγγραφή βιβλίων, την οδήγησαν στη συγγραφή διηγημάτων. Μετά το «Φτερούγισμα προς την ελευθερία», που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, ακολουθεί το δεύτερό της διήγημα, «Εκείνο το ταξίδι», ένα έργο που θα αγαπηθεί και αυτό εξίσου.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.