Συγγραφέας του βιβλίου «Ένας φάρος στην ψυχή μου» – Εκδόσεις «ΔΕΡΕ»
Ταύτιση – Ανατροπή – Ψυχή. Αυτά θεωρεί ως βασικά στοιχεία για ένα επιτυχημένο ψυχολογικό θρίλερ ο Βασίλης Μακαρίου. Και μάλλον έχει δίκιο αφού «η ζωή του καθενός μας έχει στιγμές, άλλοτε μικρές και άλλοτε παντοτινές ψυχολογικού θρίλερ…».
Πάντως, όταν κρατήσετε στα χέρια σας το μυθιστόρημά του, δώστε προσοχή στο εξώφυλλό του. Όπως διευκρινίζει στο Vivlio-life, «το νόημα του εξωφύλλου βρίσκεται στη συνδετική λέξη «στην», αρκεί να κατανοήσουμε τι είναι πραγματικά ο φάρος». Για τον συγγραφέα, φάρος είναι ένα «κτίσμα σε απομόνωση, παρότι όμως υλικής κατασκευής, έχει ψυχή, έχει φως, φως οδηγό, που και έλκει, αλλά και απωθεί τους ταξιδιώτες στα δύσκολα σοκάκια των θαλασσών…».
Χαρακτηρίζετε το βιβλίο σας «ψυχολογικό θρίλερ». Δώστε μας μια γεύση που θα προκαλέσει το αναγνωστικό μας ενδιαφέρον.
Πρόκειται για τη ζωή μιας γυναίκας με έντονη προσωπικότητα. Μιας γυναίκας με λάθη, πάθη, αμαρτίες, χαρές, σχέσεις και ό,τι άλλο μπορεί να συμβεί στον κάθε άνθρωπο. Μιας γυναίκας που κατηγορεί τη μοίρα για τα όσα «δεινά» της συμβαίνουν. Η Κάτια περιορίζει την αξία της αγάπης στο όνομα ενός ερωτικού συντρόφου. Αντιμετωπίζει ως «υποχρέωσή του», την αγάπη του πατέρα της. Φορά τη φορά, το μυαλό της χτίζει άλλοθι προστασίας των επιλογών της. Μέχρι πού όμως μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία ενός ανθρώπου; Μέχρι πότε μπορεί να αποφεύγει την είσοδο στην αυτοκριτική; Για πόσο μπορεί να ζει φιλάρεσκα; Φταίει άραγε η μοίρα ή το αποτέλεσμα είναι η πρόσθεση όλων, μικρών και μεγάλων επιλογών; Και εν τέλει, η ζωή είναι τιμωρός ή καθαρτήριο; Όταν πρόκειται για το δίλημμα δυο ζευγαριών παπουτσιών, για τη γυναίκα Κάτια όλα είναι εύκολα, αγοράζει και τα δυο, τι γίνεται όμως στη μάνα Κάτια, όταν το δίλημμα αφορά τη ζωή του ίδιου της του παιδιού; Όσο για την κατηγορία «ψυχολογικό θρίλερ», και εγώ, όπως και οι περισσότεροι εκ των αναγνωστών, δυσκολεύομαι να το κατατάξω ξεκάθαρα σε αυτήν, καθώς έχει στοιχεία και αστυνομικού, όπως και στοιχεία μυθιστορήματος αγάπης. Θα το χαρακτήριζα σωλήνα πρόσμιξης διαφόρων ειδών σχέσεων και αναγκών που καταλήγουν σε βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση μέσα από την αποδόμηση του εγώ και τις ευκαιρίες επαναφόρτισης της ψυχής της Κάτιας αλλά και του καθενός μας. Ένα σωλήνα που το εξαγόμενο αποτέλεσμά του βρίσκεται στο χέρι αυτού που επιλέγει τα υλικά πρόσμιξης.
Ποια είναι τα τρία πιο βασικά στοιχεία για ένα επιτυχημένο ψυχολογικό θρίλερ που όπως διαβάζω «ακροβατεί πάνω από την άβυσσο της ανθρώπινης ύπαρξης»;
Η ζωή του καθενός μας έχει στιγμές, άλλοτε μικρές και άλλοτε παντοτινές ψυχολογικού θρίλερ. Πρώτο λοιπόν στοιχείο για εμένα είναι η ταύτιση. Να μπορεί ο αναγνώστης να δει τον τρισδιάστατο χώρο μέσα από τα μάτια του συγγραφέα και των ηρώων του, τις μικρές λεπτομέρειες. Δεύτερο στοιχείο είναι η ανατροπή, όχι όμως μια τυχαία, ανεξήγητη, παρά φύσιν ανατροπή, αλλά όσο και εάν είναι αντιφατικός όρος, να έχει λογική ανατροπή. Και τρίτο στοιχείο, να έχει ψυχή, τη μαγική συνταγή που ζει εκτός ορίων και ταυτόχρονα ζωντανεύει κάθε άψυχο στο πέρας της.
Πώς έγινε η επιλογή του εξωφύλλου, με δεδομένη την ταυτότητα που δώσατε στο μυθιστόρημά σας;
Ελάχιστοι έχουν προσέξει πως πίσω δεξιά της γυναίκας υπάρχει και ένα μεταλλικό χερούλι, η ύπαρξή του προδίδει την ύπαρξη πόρτας που μάλιστα δεν έχει κλειδαριά. Στον τίτλο υπάρχουν οι λέξεις «φάρος» και «ψυχή». Το νόημα του εξωφύλλου βρίσκεται στη συνδετική λέξη «στην», αρκεί να κατανοήσουμε τι είναι πραγματικά ο φάρος.
Ο φάρος είναι κτίσμα σε απομόνωση, παρότι όμως υλικής κατασκευής, έχει ψυχή, έχει φως, φως οδηγό, που και έλκει, αλλά και απωθεί τους ταξιδιώτες στα δύσκολα σοκάκια των θαλασσών. Η ψυχή είναι φάρος και ένας φάρος παρότι σε απομόνωση, μέσω του φωτός μπορεί να συνδεθεί με κάθε ύπαρξη στην ακτίνα δράσης του και άρα να επικοινωνήσει. Έτσι, το φως του κάθε φάρου, το ασταμάτητο φως χρειάζεται και ώθηση αλλά και σκοπό να ταξιδέψει, φως που στο εξώφυλλο παραμένει ακίνητο και φυσικά εκτός του πάθους της ίδιας της πρωταγωνίστριας να ανακόψει την πορεία του, τα όριά του είναι περιορισμένα μέσα στο δικό της σκοτεινό δωμάτιο φιλοδοξιών. Ο συνδυασμός λοιπόν όλων των συναισθημάτων σύνδεσης ή αποσύνδεσης με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, έδωσαν το αποτέλεσμα του εξωφύλλου.
Μυστήριο, πλοκή και ανατροπές μας φέρνουν πολύ κοντά στην πρωταγωνίστριά σας την Κάτια. Πόσα κρύβει η ψυχή αυτής της γυναίκας και τι είναι εκείνο που θα ταράξει και θα ανατρέψει τη ζωή της;
Το φως είναι παντού και είναι τα πάντα. Η παρότι φιλόδοξη και υπέρ υλίστρια Κάτια, το μόνο που αρνείται να πάρει, είναι φως, και όχι απλά αρνείται, αλλά και αντιδρά στην αναντάλαχτη αγάπη των δικών της ανθρώπων και κυρίως του πατέρα της. Συνεχίζει να χτίζει τα όνειρά της πάνω σε ρήγμα με τούβλα λαθών, ώσπου η μεζονέτα των ονείρων της φτάσει στο απόγειο κτήσης της, εκεί που απαιτείται το επιστέγασμα να ολοκληρωθεί. Η Κάτια εκτός από γυναίκα, είναι και μάνα, και επιστέγασμα ενός γονιού είναι το παιδί του. Δυστυχώς ή ευτυχώς -και αυτό θα το απαντήσουν οι αναγνώστες- η μεζονέτα Κάτια θα καταρρεύσει.
Ο τρόπος που μας παρουσιάζεται η Κάτια και οι επιλογές της μας κάνουν από τη μια να τη συμπαθήσουμε και από την άλλη να τη μισήσουμε. Εσείς τι συναισθήματα θέλετε να μας προκαλέσετε;
Η συμπάθεια και η αντιπάθεια είναι αντίδραση και τα φίλτρα αντίδρασης του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικά. Την Κάτια τη γνώρισα γράφοντας το έργο, είναι αλήθεια πως προκαλεί και σε εμένα μπερδεμένα συναισθήματα. Συνήθως όταν γράφω κάποιο βιβλίο, όπως π.χ. το «Οι χαμένοι θεοί», την περίοδο συγγραφής του, έλεγα, «πάω στους θεούς», τώρα ολοκληρώνω την επιμέλεια ενός παλαιότερου έργου μου, που όταν έρχομαι στον υπολογιστή λέω «πάω στους ανθρώπους». Στο βιβλίο όμως αυτό, δεν έλεγα πάω στο φάρο. Τη μια έλεγα πάω στη «Σαύρα», την άλλη στην «Κάτια», την άλλη στην «Κατιούλα» και τούμπαλιν. Πραγματικά δεν ήταν επιθυμία μου να φτιάξω έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ή μια γυναίκα αρεστή, να ικανοποιήσω και το συντριπτικό μέρος του αναγνωστικού κοινού. Εγώ ξεκίνησα με μια κοπέλα Κάτια, που τις πρόσθετα δράσεις και άφηνα τις αντιδράσεις στην ίδια. Χαίρομαι για την αντίδραση εναλλαγής συναισθημάτων που ακούω και εγώ από τους αναγνώστες του βιβλίου, γεγονός που σημαίνει πως ο κανόνας της ταύτισης έχει επιτευχθεί, τη μισείς για τα λάθη της, την συμπαθείς για τον αγώνα της.
Η ζωή της αλλά και οι αντοχές της θα δοκιμαστούν σκληρά. Πολλά ερωτήματα και φόβοι για το τι κρύβεται πίσω από τις καταστάσεις που ζει μας κρατούν σε εγρήγορση. Πώς θα χαρακτηρίζατε τον επίλογο που δώσατε; Είναι αναμενόμενος;
Υπάρχουν διάφοροι δρόμοι συγγραφής ενός βιβλίου, όπως να έχεις ακούσει, ή να έχεις σκεφτεί την ιστορία και να την αποδώσεις, ή, να έχεις σκεφτεί το τέλος και να γράφεις πηγαίνοντας εκεί. Στο βιβλίο αυτό δε συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Δε γνώριζα την ιστορία, κάθε του γραμμή ήταν σαν να τη διαβάζω πρώτη φορά. Οι μάχες στο μυαλό της Κάτιας αναπόφευκτες, η μητέρα Κάτια πάλευε με τη γυναίκα Κάτια, εάν μου ζητούσε κάποιος να στοιχηματίσω πριν από κάθε μάχη, τις περισσότερες φορές θα έχανα. Πιστεύω πως στο τέλος, όταν ο αναγνώστης κλείσει το βιβλίο, θα στραφεί ψηλά, στο δικό του φάρο. Στην αληθινή αγάπη, τίποτα δεν είναι αναμενόμενο.
Ποια πρόσωπα πλαισιώσουν την Κάτια και ποιο είναι εκείνο το πρόσωπο που θα χτυπήσει το πούλι που θα ρίξει το ντόμινο;
Γύρω της υπάρχουν πολλοί άνθρωποι. Ο πρώην άντρας της, ο αρχιμαφιόζος Κατσαρός. Ο νέος έρωτάς της, ο Γιώργος. Ο πατέρας της. Ο αδερφός της. Η κόρη της. Η οικογένεια του εφοπλιστή Λαζαρίδη. Συνεργάτες στην εταιρία που θα εργασθεί. Άνθρωποι της Ε.Υ.Π και της Ιντερπόλ. Κάθε άνθρωπος και ένας διαφορετικός τύπος σχέσης. Υπάρχει όμως καταπιεστής; Άποψή μου είναι πως υπάρχει μονάχα καταπιεζόμενος, ο οποίος με τις πράξεις του θέτει εαυτόν υπό καταπίεσης, και έτσι, έμμεσα, δημιουργεί τον καταπιεστή. Η μπίλια είναι στα χέρια της ίδιας της Κάτιας.
Αν δεν υπήρχε το όνομά σας στο βιβλίο, δε θα είχαμε καμία αμφιβολία πως το υπογράφει γυναίκα συγγραφέας. Πώς αντιμετωπίσατε την ενδιαφέρουσα αυτή πρόκληση;
Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να διαχωριζόμαστε, αρχή ήταν τα φύλα. Φτάσαμε σε σημείο να υπάρχει ενός είδους ακήρυχτος πόλεμος κατηγοριών μεταξύ των δύο. Καλώ τους πάντες, άντρες, γυναίκες, να προσπαθήσουν να κατανοήσει ο ένας τον άλλο, να κατανοήσουν και να σκεφτούν σαν να είναι το άλλο φύλο, τότε ίσως σηκωθεί η σημαία της ειρήνης και αποδεχτεί ο ένας τις πράξεις του άλλου. Μέσα του ο καθένας έχει και την αντρική και τη θηλυκή του πλευρά, αρκεί να γνωρίζει τη διαχωριστική γραμμή σεβασμού των δυο καταστάσεων. Το να γράψω ως γυναίκα δεν ήταν δύσκολο, εξάλλου ένας συγγραφέας που γράφει για κάποιον σχιζοφρενή δολοφόνο, δε σημαίνει πως θα έπρεπε να είναι ο ίδιος για να το καταφέρει. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν να αγγίξω τον Ιερό ρόλο της μάνας, κάτι που το θεωρώ την απόλυτη υπέρβαση και δε μπορώ να εξηγήσω με όρους λογικής.
Ήταν μια εύκολη συγγραφική επιλογή;
Καμία συγγραφική προσπάθεια, τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο δεν είναι εύκολη. Αυτό άλλωστε μετατρέπει τη συγγραφή σε ηδονή. Πρέπει να κοπιάσεις για να απολαύσεις, πρέπει να συντηρήσεις, να συνδυάσεις και να εξελίξεις κάθε σκέψη μέσα στο μυαλό σου κατά τη συγγραφή οποιουδήποτε πονήματος.
Υπήρξαν στιγμές που δε σας «βγήκε»; Που σκεφτήκατε να το πάρετε «αλλιώς»;
Το βιβλίο αυτό το έγραψα σε μια περίοδο απραγίας από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Χρειάστηκα περίπου δέκα μήνες να το ολοκληρώσω, και ναι, υπήρχαν στιγμές που ο δικός μου φάρος, με απωθούσε από το πληκτρολόγιο, δίχως να γνωρίζω το λόγο. Στην όποια συγγραφική εμπειρία έχω, έχω μάθει να σέβομαι την κατάσταση αυτή και με υπομονή να περιμένω την έλξη. Δε σκέφτηκα να το πάω «αλλιώς», όπως είπα νωρίτερα δεν γνώριζα καν πώς είναι το «έτσι», οπότε το «αλλιώς» δεν υπήρχε.
Ολοκληρώνοντας την ιστορία της Κάτιας σας στοίχισε όταν έφυγε από τα χέρια σας και πέρασε στα χέρια του εκδότη σας;
Συγχαρητήρια για την ερώτηση, συνήθως με ρωτάνε πόσο χάρηκα με την έκδοση του βιβλίου. Από τα «χέρια» είναι εύκολο να φύγει, το πρόβλημα βρίσκεται στο «μυαλό». Γράφοντας μια ιστορία, εκ των πραγμάτων ζεις σε δυο κόσμους. Όσο το βιβλίο βρίσκεται στα χέρια σου, ξέρεις πως οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις, αλλάζοντας έστω ένα και μόνο άρθρο, ο κόσμος της ιστορίας σου σε αποδέχεται και πάλι μέσα του. Όταν όμως παραδώσεις το έργο προς έκδοση, πρέπει να το πάρεις απόφαση και να αντιμετωπίσεις τα στερητικά σύνδρομα του αποχωρισμού ενός κόσμου που εσύ ο ίδιος δημιούργησες. Η θεραπεία φυσικά υπάρχει και είναι να ξεκινήσεις να δημιουργείς έναν εντελώς άλλο κόσμο.
Αυτό σας το εγχείρημα σας έφερε ποιο κοντά στον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς οι γυναίκες; Και τελικά πόσο διαφορετικά σκεφτόμαστε κύριε Μακαρίου;
Αν η συνέντευξη ήταν προφορική θα με ακούγατε να γελάω. Να σας πω, νομίζω πως ο τρόπος είναι ίδιος μόνο που ο άντρας είναι μονοδιάστατος, ενώ η φύση της γυναίκας πολυδιάστατη. Είναι σαν τη γλώσσα, που το συντακτικό και η γραμματική μετατρέπουν από επίπεδη σε τρισδιάστατη. Αυτό είναι η γυναίκα, από τη μία άνθρωπος και από την άλλη ένας μικρός θεός. Θα πω όμως και κάτι πάνω σε αυτό, πιστεύω πως πλέον ούτε η ίδια η γυναίκα δε γνωρίζει την αξία, την ικανότητα, αλλά και την πολυπλοκότητά της. Στην προσπάθεια της ισότητας, εγκλωβίστηκε στο μιμητισμό, με αποτέλεσμα να τείνει να γίνει μονοδιάστατη και η ίδια.
Τελικά συμφωνείτε με τη φιλοσοφική ρήση πως «ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του»;
Και ναι και όχι. Η απάντηση στο ερώτημα είναι βαθιάς φιλοσοφικής σκέψης. Εξαρτάται πώς αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο και ποια τα όρια τα οποία βλέπεις. Εάν τον δεις καθαρά υλιστικά, τότε αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή του ξεκινά από τη γέννηση και καταλήγει στο θάνατο, δίχως στο τέλος τέλος να έχουν αξία οι επιλογές, είτε έζησε 50 είτε 100 χρόνια.
Εάν όμως δεις τον άνθρωπο ως έννοια ανώτερη, μια έννοια άυλη, γεμάτη φως και δίχως τα φίλτρα των αισθήσεων, τότε το ναι είναι κατηγορηματικό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα σκάφος που οι επιλογές, οι πράξεις δηλαδή, είναι η ενέργειά του στο αέναο ταξίδι υπόστασής του.
Σε αυτή την πρόκληση μαθηματικών δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν στα καλύτερα και πιο ακριβά υλικά προσθέσεις μέσα στην κατσαρόλα μια ολόκληρη χούφτα αλάτι, ή θα καταφέρεις να μείνεις νηστικός, ή θα πρέπει να αποδεχτείς το λάθος διορθώνοντάς το. Ναι ένα τόσο φτηνό υλικό, που στη διαδικασία ζύμωσης με τις υπόλοιπες πράξεις εξαφανίζει την ύπαρξη του, μπορεί να καταστρέψει ό,τι με κόπο αποκτήσαμε. Μα το αλάτι δεν έπεσε από μόνο του…
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Δεν ξέρω πώς και πού να βρω το κουράγιο να επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου. Και μπορεί, νωρίτερα, να συμμάζεψα το σπίτι από τα παιχνίδια της, μα ο χώρος παραμένει γεμάτος από εκείνην. Στην κουζίνα, τα πιάτα και τα σκεύη της. Στο σαλόνι, οι δίσκοι με τις παιδικές ταινίες της. Στον κήπο, το ποδήλατο και η κούνια της, στο μπάνιο, οι πετσέτες και όλα τα άλλα είδη υγιεινής της, για το δωμάτιό της, ούτε λέξη. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως από όλα, θα είναι να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες φωτογραφίες της. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της, άλλοτε μόνη και άλλοτε με τη μανούλα. Νομίζω πως όταν τις αντικρίσω, κάθε μια ξεχωριστά, θα φωνάζει “μανούλα σώσε με”, όπως ήδη έχω αρχίσει να ακούω.
Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα, όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνην. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου. Όχι Κάτια, δεν πρέπει να εγκαταλείψεις. Δεν είναι απλά μια μάχη ελπίδας, είναι η μάχη της ζωής σου.
Βιογραφικό
Γεννημένος το 1976 στην Πτολεμαΐδα, κάτοικος πλέον Θεσσαλονίκης με κύρια ενασχόληση του, τη διαφήμιση και επικοινωνία. Σπουδές του η σκέψη, με την οποία γεννήθηκε και συνεχίζει έως και σήμερα να αναπτύσσει, χόμπι του τα ταξίδια σε άγνωστους και χαμένους προορισμούς.
Το «Ένας φάρος στην ψυχή μου» αποτελεί το δεύτερο του μυθιστόρημα. Ένα έργο που αναζητεί τα όρια και τις αντοχές της ανθρώπινης ψυχής. Ένα έργο που δε διστάζει να σκύψει μέσα στα θεμέλια πριν κρίνει την εικόνα ως ειδυλλιακή.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.