Αυτό που εντυπωσιάζει σε κάθε μυθιστόρημα της Μαρίας Τζιρίτα είναι ότι δεν επαναλαμβάνεται στη θεματολογία της και κάθε φορά επιλέγει να μας παρουσιάσει με τη μοναδική γραφή της και ένα διαφορετικό κοινωνικό θέμα συνδυασμένο με μυθοπλασία. Στο νέο της πόνημα επιχειρεί να θίξει το τόσο επίκαιρο θέμα της μετανάστευσης, της ανάγκης των ανθρώπων να αφήσουν την πατρίδα τους για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον και να χτίσουν με αξιοπρέπεια μια καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.

Πιάνει το αφηγηματικό νήμα από τη δεκαετία του ’60 και επικεντρώνεται στο 1967, όπου το μεταναστευτικό κύμα βρισκόταν στο απόγειό του, όταν ορδές ανθρώπων έφευγαν για την Αυστραλία κυνηγώντας το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Στήνει ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων, κοινωνικό με ιστορικές αναφορές και αποχρώσεις, αλλά αυτό που σαγηνεύει τον αναγνώστη είναι ότι έχει καταφέρει να αναπαραστήσει ρεαλιστικότατα και με αληθοφάνεια το φόντο γύρω από το οποίο στήνει την ιστορία της. Μας παρουσιάζει, λοιπόν, καρέ καρέ τις 37 μέρες που διαρκούσε τότε το ταξίδι και στήνει με άρτιο, σαφή και ρεαλιστικό τρόπο το σκηνικό επάνω στο πλοίο, όπως ακριβώς περνούσαν στο ταξίδι τους τότε οι αληθινοί μετανάστες.

Η γραφή της είναι απλή, μεστή και γλαφυρή στα σημεία που πρέπει και άκρως κινηματογραφική, καθώς ο αναγνώστης νιώθει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα σαν να βρίσκεται και ο ίδιος πάνω στο πλοίο και σαν να παρακολουθεί την πορεία των ηρώων. Έτσι, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των έξι βασικών ηρώων εν πλω προς την Αυστραλία. Οι ήρωες αυτοί είναι διεξοδικά και άρτια σκιαγραφημένοι, καθημερινοί, γήινοι, απλοί και δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα συναισθήματα και στον ψυχισμό τους. Είναι εντυπωσιακό το πώς σε τέτοιου είδους ταξίδια άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους καταφέρνουν να δημιουργήσουν άρρηκτους δεσμούς φιλίας, σχέσεων, συντροφικότητας και αγάπης και η Τζιρίτα το έχει περιγράψει έξοχα αυτό.

Το πώς οι ήρωες με τις ιστορίες τους συνδέονται μεταξύ τους δεν θα σας το αποκαλύψω, θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε ταξιδεύοντας μαζί τους.

Το μυθιστόρημα έχει γρήγορο ρυθμό και ροή όπως και πολλές ανατροπές που δεν περιμένει ο αναγνώστης και διαβάζει ταχύτατα. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του προκαλούνται ποικίλα συναισθήματα με τα παθήματα των ηρώων, με αποτέλεσμα άλλες φορές να συμπάσχει μαζί τους και άλλες να θυμώνει. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στην έρευνα που έχει κάνει η συγγραφέας για το στήσιμο του φόντου του μυθιστορήματός της όπως και για τους τόπους στους οποίους κάνει στάση το καράβι οδεύοντας στον τελικό προορισμό. Στο τέλος το μήνυμα που κυριαρχεί είναι η αίσθηση της ελπίδας και της αισιοδοξίας, καθώς οι ήρωες δικαιώνονται και έπειτα από πολλές δυσκολίες βρίσκουν την πραγματική ψυχική γαλήνη και ευτυχία.

to taksidi ths elpidas

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave