Τα τελευταία χρόνια -όσο ποτέ άλλοτε- έχουμε βολευτεί σε μια κατάσταση λήθης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια, γιατί, σε κοινωνικό επίπεδο οδηγηθήκαμε εκεί, μέσα από τη δήθεν ενημέρωση που μας έρχεται αβίαστα στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα από τον διαφημιστικό βομβαρδισμό που μας κατακλύζει από παντού, όλα μας έκαναν άβουλα όντα, πειθήνια όργανα ενός συστήματος που δεν μας αφήνει να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε.
Η όλη κατάσταση που περνάει η χώρα μας και επεκτείνεται και σε πολλές άλλες χώρες, δείχνει ότι κάτι άρχισε να αλλάζει, είναι όμως ικανή να μας ξυπνήσει από το λήθαργο που μας είχαν ρίξει;
Όμως, πέρα από τον κοινωνικό και γενικό ξεσηκωμό, θα πρέπει να σκεφτούμε και σε προσωπικό επίπεδο τι είναι αυτό που κάνουμε στις σχέσεις μας, στην οικογένειά μας, στις συναναστροφές μας.
Είμαστε βολεμένοι σε μια κατάσταση που συνεχίζει χωρίς να αλλάζει κάτι, και ενώ βλέπουμε τι μας ενοχλεί, το εντοπίζουμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα έτσι ώστε να το αλλάξουμε.
Σε μια σχέση για παράδειγμα, όταν τελειώνει το συναίσθημα, όταν τελειώνει η ειλικρίνεια, η επικοινωνία το αντιλαμβάνεσαι και όμως συνεχίζεις να μην αντιδράς.
Τι γίνεται όταν και οι δύο πλευρές έχουν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν και όμως, για τους λόγους του ο καθένας συνεχίζει να μένει αμέτοχος θεατής και να περιμένει χωρίς να ξέρει τι;
Η επανάσταση και το ξεβόλεμα θέλουν καρδιά, θέλουν να μπορείς να αντικρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να αναγνωρίζεις τη δύναμη και την αντοχή ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος του, χωρίς να περιμένεις από κάποιον να σε καθοδηγήσει.
Όταν επιτρέπεις στους άλλους να καθοδηγούν τη σκέψη σου, τη ζωή σου όλη χωρίς να θέλεις να αλλάξεις, γιατί σε βολεύει το λίγο, γιατί σε νοιάζει να περνάς εσύ καλά και δεν σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου, τότε ζεις μέσα σε μια φυλακή, που όμως αν σηκωθείς και δεις έξω από τα κάγκελα, στον ήλιο, θα δεις ότι υπάρχει ζωή πραγματική, υπάρχει δυστυχία αλλά υπάρχει και ευτυχία, υπάρχει πόνος αλλά μέσα από τον πόνο έρχεται και η λύτρωση.
Το βόλεμα, σε όποια μορφή σχέσης και αν το ζούμε, το μόνο που μας κάνει είναι να χάνουμε την ουσία της ζωής, τον πραγματικό ήλιο που λάμπει χωρίς όρια και περιορισμούς, γιατί απλά δεν θυσιάζεται, δεν φυλακίζεται!
ιουλία ιωάννου
