Συγγραφέας του βιβλίου «αλεπού» – Εκδόσεις «Συρτάρι»
Το βιβλίο του Γιάννη Ρώσση έχει κάτι ιδιαίτερο. Ενώ επέλεξε ως γενικό του τίτλο την «αλεπού» έδωσε στα διηγήματα της συλλογής του ονόματα φρούτων. Υπάρχει και κάτι ακόμη που κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την έκδοσή του. Οι ήρωές του δεν έχουν ονόματα, επειδή όπως εξηγεί μέσα από τη συνέντευξη στο Vivlio-life στην οποία δεν προσπάθησε να ωραιοποιήσει τα λόγια του: «Τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία. Πρόκειται για ανθρώπους και ήθελα επίτηδες να το κρατήσω όσο πιο γενικό γίνεται». Στις ιστορίες του είναι πάντοτε, ως ένα σημείο, ο ήρωας. «Δε γίνεται διαφορετικά. Τα διηγήματά μου είναι καταγραφή της δικής μου οπτικής. Είναι κατάθεση ψυχής δεν είναι απλώς κάποιες ιστορίες», μας λέει κάτι που διαπιστώνουμε φυσικά στην ανάγνωση.
Δεκαπέντε διηγήματα, με τίτλους ονόματα φρούτων. Τι σας οδήγησε σ’ αυτόν τον ευχάριστο, δροσερό και σίγουρα καλοδεχούμενο διαχωρισμό των κεφαλαίων σας;
Τα φρούτα, ως τίτλοι των διηγημάτων, είναι τυχαία επιλογή. Χρειαζόμουν ένα πυρήνα, ένα κουκούτσι, γύρω από το οποίο θα έχτιζα αυτό που είχα να πω.
Δεν επιλέξατε, ωστόσο, ως τίτλο της συλλογής διηγημάτων σας το όνομα ενός ζουμερού φρούτου. Προτιμήσατε τον τίτλο «αλεπού». Ο λόγος;
Η αλεπού είναι η ομορφιά ως εισιτήριο για μία παράλληλη πραγματικότητα. Είναι το σύμβολο της απόδρασης ή μάλλον της επιστροφής εκεί όπου πραγματικά ανήκουμε. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο ο τίτλος.
Την «αλεπού» τη συναντάμε, κυρίως, στο κεφάλαιο «σταφύλι». Είναι αλληγορικός ο ρόλος που της δώσατε και μάλιστα σ’ ένα τατουάζ;
Ναι είναι. Δεν είναι απλό τατουάζ η αλεπού. Είναι όλα όσα αξίζουν και έχουν νόημα.
Μόνο σε δυο διηγήματά σας συνάντησα ονόματα. Γνώρισα, όμως, τον κύριο Α, το κύριο Β, τον Δρ. Τ. την Κυρά, τον κύριο Κ. Καθώς κάθε κεφάλαιο είναι μια ανθρώπινη ιστορία προτιμάτε να βάλουμε εμείς ονόματα ή σε όποια ιστορία μας αγγίζει να δίνουμε το δικό μας όνομα;
Τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία. Πρόκειται για ανθρώπους και ήθελα επίτηδες να το κρατήσω όσο πιο γενικό γίνεται.
Η γραφή σας είναι, κυρίως, τριτοπρόσωπη. Γράφετε ως παρατηρητής καταστάσεων, γεγονότων, προβληματισμών. Είστε μόνο παρατηρητής – αφηγητής ή και ήρωας των κεφαλαίων;
Είμαι πάντοτε, ως ένα σημείο, ο ήρωας. Δε γίνεται διαφορετικά. Τα διηγήματά μου είναι καταγραφή της δικής μου οπτικής. Είναι κατάθεση ψυχής δεν είναι απλώς κάποιες ιστορίες.
Δεν αισθάνομαι έτοιμος για μυθοπλασία και μάλλον δε θα είμαι ποτέ γιατί δεν με ενδιαφέρει.
Υπάρχουν δυο κεφάλαια σε πρώτο πρόσωπο γραμμένα και θεωρώ βέβαιο πως είναι βιωματικά. Είναι το «αχλάδι» και το «μύρτιλο». Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως μιλάτε για δυο μεγάλες απώλειες. Του Μιχάλη και του σκύλου σας. Η αγάπη και για τους δυο ήταν μεγάλη…
Το αχλάδι είναι μια προβολή στο μέλλον. Ο σκύλος μου ζει. Ήθελα απλώς να δω πώς θα ‘ναι. Να πονέσω.
Δυστυχώς για τον Μιχάλη δεν ισχύει το ίδιο και η απώλεια ήταν μεγάλη.
Η συγγραφή αλλά και το κεφάλαιο που αφιερώσατε στον καθένα από τους δυο αγαπημένους σας φίλους, κάνει λίγο πιο ανεκτή την οδυνηρή απουσία τους;
Όχι. Το γράψιμο δεν με βοηθάει. Το γράψιμο για μένα είναι επώδυνο. Πρέπει όμως να το κάνω. Δε γίνεται διαφορετικά. Τη σιωπή της απώλειας δεν την καλύπτει τίποτα.
«“Ποτέ!”, μα τι λέξη είναι αυτή, δε θα έπρεπε καν να υπάρχει!», γράφετε. Χαρακτηρίζετε τη συγκεκριμένη λέξη ως την πιο απάνθρωπη. Ακόμη και από τη λέξη θάνατος;
Το «ποτέ» είναι τέλος. Σου κόβει τα φτερά. Πρέπει να γυρίσεις πίσω. Σου απαγορεύεται η είσοδος. Ο θάνατος δεν έχω ιδέα τι είναι.
Ολοκληρώνοντας τα διηγήματά σας, μου γεννήθηκε μια απορία: Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο φρούτο και τι πραγματεύεται το διήγημα στο οποίο το προσθέσατε ως τίτλο;
Νομίζω δεν έχω αγαπημένο φρούτο. Ίσως το καρπούζι. Για τη γεύση και τις αναμνήσεις. Η χρήση του ως τίτλος, όπως σας είπα, ήταν κάτι, εντελώς, τυχαίο.
Επιλέξατε το «πορτοκάλι» για να μιλήσετε για βιβλία, ποίηση, βιβλιοπωλεία. Χαρακτηρίζετε τους βιβλιοπώλες ως τους σωστούς ανθρώπους με τη σωστή καθοδήγηση. «Μάγοι-γιατροί που έδιναν το σωστό πάντα γιατρικό, το σωστό ξόρκι», διαβάζω. Είναι προσωπική σας εκτίμηση ή της «αιθέριας παρουσίας με λευκά λινά», που πρωταγωνιστεί;
Δική μου. Άλλωστε εγώ είμαι η αιθέρια παρουσία με τα λευκά λινά, ασχέτως αν δεν είμαι αιθέριος και αν δε μου αρέσουν τα λινά. Τα βιβλιοπωλεία, για μένα, είναι χώροι μαγικοί. Ας φανταστεί ένας λάτρης της τηλεόρασης μια συνδρομητική πλατφόρμα με άπειρους τίτλους. Μόνο που τα βιβλία μυρίζουν πιο όμορφα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Πέρασε ένας μήνας, μέχρι να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει όλη την άδειά του και να μείνει σπίτι, για να συνέλθει, για να μπορεί πλέον να κοιτάζει τους συνανθρώπους του στα μάτια. Προς το παρόν χρειαζόταν έναν αντιπερισπασμό. Κάτι να κοιτάζει και να βυθίζεται στην ομορφιά, επικεντρώνοντας εκεί την προσοχή του. Έκανε το πρώτο του τατουάζ. Μια καθισμένη αλεπού να τον κοιτάζει κατάματα στο εσωτερικό του αριστερού του καρπού.
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Ρώσσης γεννήθηκε τον Μάιο του 1975 στην Αθήνα , όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι βιολόγος.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.