Συγγραφέας του βιβλίου «Η φλόγα, η φωτιά και η στάχτη» – Εκδόσεις ΚΑΚΤΟS
Τρεις φίλες με κοινό στοιχείο πως «δεν συμβιβάζονται, δεν υποχωρούν στις θέσεις τους και δεν επιλέγουν τον εύκολο δρόμο», πρωταγωνιστούν στο νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Τζιτζικάκη. Το ενδιαφέρον και εκείνο που δίνει μια άλλη νότα στην ιστορία που εκτυλίσσεται στο όμορφο νησί της Σκιάθου, είναι πως οι τρεις ηρωίδες του βιβλίου είναι φίλες του αλλά δεν είναι φίλες μεταξύ τους! Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «εγώ τις μπέρδεψα σε μια κοινή φιλία. Ζουν σε διαφορετικά μέρη αλλά γνωρίστηκαν πριν βγει το βιβλίο και πλέον συχνά συζητάμε όλοι μαζί». Από την όμορφη συνομιλία μας η τελευταία πρότασή του κρύβει ίσως το μήνυμα που όλοι μας πρέπει να κρατήσουμε: «Όσα χαστούκια και να τρως, οφείλεις να σηκωθείς την επόμενη μέρα και να παλέψεις αυτό που λέγεται «ζωή», διότι ακόμα κι αν οι μέρες σου είναι συννεφιασμένες πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βγει ένας ήλιος στη ζωή σου εκεί που δεν το περιμένεις».
- Σκιάθος, ένας υπέροχος καλοκαιρινός προορισμός. Εκεί τοποθετήσατε τις ηρωίδες σας. Σας συνδέει κάτι με το νησί των Σποράδων ή πρόκειται για μια τυχαία επιλογή;
Στη Σκιάθο έχω εργαστεί δύο καλοκαίρια και είναι ένας τόπος τον οποίο αγάπησα για τους ανθρώπους, την πρασινάδα του και τα γαλανά νερά του. Επίσης, πριν από χρόνια, βρέθηκα εκεί και στον Βόλο ως καλεσμένος συγγραφέας ενός σχολείου δεύτερης ευκαιρίας. Γνώρισα ανθρώπους που στα μεσήλικά τους χρόνια μάθαιναν να διαβάζουν και αυτό υπήρξε σταθμός για εμένα και μεγάλη τιμή, το πρώτο βιβλίο που διαβάζει κάποιος να είναι το δικό μου. Ένα κομμάτι μου θέλησε να τοποθετήσει εκεί τις ηρωίδες για να τιμήσω το νησί και εύχομαι να βρεθώ εκεί ξανά σύντομα. - Μανωλία – Εριέττα – Θέτιδα. Είναι οι τρεις φίλες και πρωταγωνίστριές σας, που αποφασίζουν να περάσουν μαζί λίγες μέρες διακοπών στο όμορφο νησί. Ασυμβίβαστες τις χαρακτηρίζετε. Ο λόγος;
Η κάθε ηρωίδα μου έχει τα δικά της «πιστεύω» και τη δική της πορεία στη ζωή. Διαφέρουν μεταξύ τους σε πολλά μα το κοινό τους στοιχείο είναι ότι δεν συμβιβάζονται, δεν υποχωρούν στις θέσεις τους και δεν επιλέγουν τον εύκολο δρόμο. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει να δίνω ως χαρακτηριστικό στους ήρωές μου στα έργα μου, και συμβαίνει επειδή ως άνθρωπος πιστεύω ότι παρά το κοινά μας στοιχεία, όλοι μας ως άτομα είμαστε διαφορετικά και οι εμπειρίες μας είναι εκείνες που μας συστήνουν, μας αλλάζουν και μας προσφέρουν τη μοναδικότητά μας. - «Η καθεμιά με τα μυστικά της». Είναι η πρόταση του οπισθόφυλλου που προκαλεί το ενδιαφέρον μας και μετατρέπεται σε περιέργεια όταν: «Κάποια επιλέγουν να εκμυστηρευτούν και άλλα να αποκρύψουν…». Τελικά αυτά που κρύβουμε είναι η αλήθεια μας; Ισχύει η γνωστή ρήση για τις ηρωίδες σας;
Δεν πιστεύω ότι αυτό ισχύει για όλους, όμως είναι γεγονός ότι πολλοί έχουν κατασκευάσει μια πραγματικότητα χτισμένη στα ψέματα και κατόπιν να ζούνε εκεί μέσα, συνήθως νιώθοντας καλά με αυτό και δίχως να έχουν ηθικούς φραγμούς ή ενοχές. Οι τρεις ηρωίδες της Φλόγας δεν είναι έτσι. Κάνουν ανθρώπινα λάθη, από εκείνα που κάνουμε όλοι μας, και έχουν εγκλωβιστεί μέσα στα ψέματα και τις πράξεις τους· πλέον, βασανίζονται διότι την ίδια στιγμή θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια και όμως δεν το κάνουν, φοβούμενες τη μοναξιά. Κάτι που, συνήθως, ισχύει για όλους τους ανθρώπους και περιπλέκει τα ψέματα τα οποία λένε και όσα ζούνε. - «Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται και όλα τα μυστικά μαθαίνονται, τότε τι κάνεις; Τα αντιμετωπίζεις γραπώνοντας το ρίσκο ή συνεχίζεις τα ψέματα;» Καλό ερώτημα! Η απάντηση που προκύπτει στην ανάγνωση αφορά τη δική σας στάση απέναντι στα ψέματα;
Τα ψέματα είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, κι έτσι υπάρχουν ψέματα που καταστρέφουν και ψέματα που σώζουν, δεν υπάρχει κανόνας άσπρου-μαύρου σε αυτό. Από την άλλη, διαπιστώνω ότι η τακτική τού να λες την αλήθεια ενοχλεί, παρά το γεγονός ότι όλοι υποστηρίζουν πως την προτιμούν. Δεν μπορούμε όλοι μας να διαχειριστούμε την αλήθεια, ενώ με την ευθύτητα που εύκολα χαρακτηρίζεται κυνισμός, συνήθως χάνεις ανθρώπους. Βολεύει το ψέμα, αυτή είναι η αλήθεια, κι έτσι ο κόσμος το υπηρετεί, απλώς δεν το ομολογεί ότι το κάνει για να μην οδηγηθεί σε νέα βάσανα. Όπως και να ‘χει, τα ψέματα δεν είναι το χειρότερο κομμάτι της ύπαρξής μας, διότι η ζωή είναι τόσο γκρίζα και δύσκολη σε άμεσα, ρεαλιστικά θέματα, που ίσως μερικά ψέματα ενίοτε να χρειάζονται για να χρωματίζουν τη ζωή κάποιου. Είμαι εντάξει με αυτό, αρκεί να μη γίνεται κακό σε κάποιον άλλον με το ψέμα που λες. - Μπορεί μία φιλία να συνεχιστεί από εκεί που διακόπηκε όταν η καθεμιά από τις ηρωίδες σας τράβηξε τον δικό της δρόμο;
Μπορεί να συμβεί αλλά τείνω να πιστέψω ότι επειδή έχει διαταραχτεί η φιλία και πάλι κάποια στιγμή θα σπάσει καθώς θα αναδυθεί η παλαιά πληγή και θα επανέλθει η πίκρα. Χρειάζεται να κάνεις πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να συγχωρέσεις τον άλλον ουσιαστικά και να ξεχάσεις όσα έγιναν ώστε να συνεχίσεις μια σχέση, κάθε είδους, ενώ στις μέρες μας οι σχέσεις και περισσότερο εγωιστικές και συμφεροντολογικές πάρα συντροφικές. Δυστυχώς… - Το μυθιστόρημά σας έχει «έντονη μυρωδιά των ‘80s». Ας θυμηθούμε οι παλιότεροι και ας μάθουμε οι νεότεροι αυτή τη… μυρωδιά. Τι είναι αυτό που την έκανε έντονη;
Υπάρχει μια νοσταλγία που ξεκινά από εκείνα τα χρόνια που όλα ήταν πιο ρομαντικά, υπό την έννοια ότι έπρεπε να βγεις από το σπίτι σου και να κοινωνικοποιηθείς για να γνωρίσεις κάποιον ή να μάθεις για κάτι, να βιώσεις μια εμπειρία. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο απρόσωπα. Εμένα προσωπικά μου λείπει αυτή η τρυφερότητα, η αμηχανία, η περιέργεια, το ψάξιμο εκείνων των ημερών και τη νοσταλγώ. Για παράδειγμα, θυμάμαι πως όταν κυκλοφορούσε ένας δίσκος, εγώ περνούσα ώρες στα δισκάδικα στο Μοναστηράκι ψάχνοντας να τον βρω, ενώ μάζευα χαρτζιλίκι το χαρτζιλίκι για να τον αγοράσω, και όλο αυτό δίχως να έχω ακούσει δείγμα του ή να γνωρίζω τι θα ακούσω, απλώς και μόνο επειδή αγαπούσα τη διαδικασία. Σήμερα, έναν νέο δίσκο απλώς τον κάνεις download και χάνεις κάτι απ’ όλη αυτή τη μαγεία, άσε που συνήθως τον αποκτάς παρανόμως –μία μονάχα πληγή του σήμερα σχετικά με τις Τέχνες!–, αναγκάζοντας τον καλλιτέχνη να ζει μονάχα με το χειροκρότημα και δίχως να αμείβεται επάξια και ορθά για το έργο του. - Χωρίς κινητό, ιντερνέτ και το κυριότερο: χωρίς κοινωνικά δίκτυα! Μα, πόσο ανιαρή ζωή! θα σκεφτούν οι νεότεροι που λέγαμε… Πώς επικοινωνούσαν και πώς απολάμβαναν τη σχέση τους οι τρεις φίλες;
Όπως κάναμε όλοι κάποτε: Ένα ραντεβού έξω μια συγκεκριμένη ώρα σε ένα στέκι και ένα απλό τηλεφώνημα νωρίτερα, συνήθως από καρτοτηλέφωνο. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν παρέες και τις ιστορίες τις φτιάχνουν πάντα οι παρέες. Υπήρχε μια τρυφερότητα που δεν εντοπίζω σήμερα, υπήρχε μια συστολή και, όσον αφορά τις σχέσεις, έπρεπε να προσπαθήσεις για να κερδίσεις κάποιον. Εκτιμώ ότι υπήρχε περισσότερη κατανόηση, συγχώρεση, συζήτηση, χαλαρότητα και περιθώρια για λάθη. Σήμερα έχει εγκατασταθεί μια αγριότητα στις σχέσεις, κι έτσι, αν δεν τα βρεις άμεσα με κάποιον, απλώς μετακινείς τον κέρσορα για να πας στον επόμενο, ξεκινώντας επικριτικά και δηλώνοντας εξαρχής ποιος είσαι και τι θες. Και εδώ, επιστρέφουμε στην ερώτησή σας σχετικά με τα ψέματα, διότι σήμερα κυριαρχεί μια επίπλαστη εικόνα και ένα προφίλ, αυτό συνήθως σε κάνει άξιο για να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου, όσο θλιβερό και αν ακούγεται αυτό. Σήμερα μιλάμε για μια αρπακτική κοινωνία που την ενδιαφέρει τι θα κερδίσει από τον άλλον και όχι τι θα ζήσει μαζί του. Και αυτό είναι που οδηγεί μια μέρα πίσω στη μοναξιά και τα δεκάδες ψυχολογικά, διότι αυτό που καταφέρνεις όταν δεν προσπαθείς για μια σχέση, όταν δεν ακούς, δεν κατανοείς, δεν μπαίνεις στη θέση του άλλου και δεν συγχωρείς, είναι να συγκεντρώσεις περισσότερο κενό μέσα σου και περισσότερες πληγές πάνω σου. - Μια ιστορία «συνηθισμένη και απίστευτη, γιατί είναι αληθινή και γιατί οι πράξεις της είναι πράξεις αληθινών ανθρώπων και όχι ηρώων μυθιστορημάτων», γράφετε. Επομένως υπάρχουν στη ζωή σας με κάποιο τρόπο η Μανωλία, η Εριέττα και η Θέτιδα;
Τα τρία κορίτσια είναι φίλες μου αλλά όχι και μεταξύ τους, εγώ τις μπέρδεψα σε μια κοινή φιλία. Ζουν σε διαφορετικά μέρη αλλά γνωρίστηκαν πριν βγει το βιβλίο και πλέον συχνά συζητάμε όλοι μαζί. Είναι ένα κέρδος αυτό για μένα, να δημιουργώ ένα σύμπαν από φαντασίας και μετά το σύμπαν αυτό να υφίσταται και να συνεχίζεται από τους ήρωές του. Με τα τρία κορίτσια συζητήσαμε πολλά και συζητήσαμε και για το βιβλίο· το εισέπραξαν και οι τρεις τους με χαμόγελο και τους άρεσε το πώς αποδόθηκε η ιστορία, δίχως κλισέ και μυθιστορηματικούς εντυπωσιασμούς αλλά με όλες τις αλήθειες γυμνές και γραμμένο σε σύγχρονη γλώσσα. Αυτό είναι που άρεσε και στους αναγνώστες που το επέλεξαν, ενώ οι περισσότεροι που ήρθαν σε επικοινωνία μαζί μου, μου ζητούν μια συνέχεια της Φλόγας. Εύχομαι να υπάρξει συνέχεια στην ιστορία των κοριτσιών, αλλά… ποιος ξέρει… - Παραθεριστής- Ανεμόγερτος – Η φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη. Τρία μυθιστορήματα με καλοκαιρινά εξώφυλλα. Πόσα αγαπάτε και πόσο σας εμπνέει το καλοκαίρι;
Το καλοκαίρι για εμένα είναι ζωή. Ο ήλιος και η θάλασσα με βοηθούν να σβήσω από την ένταση που κουβαλώ εδώ και χρόνια, παλεύοντας με την κατάθλιψη, την αγχώδη διαταραχή και τα αυτοάνοσα, μπαίνοντας και βγαίνοντας σε ένα λούκι μέσα στο οποίο προσπαθώ να ζήσω και άλλοτε απλώς να επιβιώσω. Ο λόγος που το σκηνικό αυτών των βιβλίων είναι καλοκαιρινό, είναι διότι θέλω οι ήρωές μου στα έργα μου να είναι ατόφιοι και αληθινοί. Συνήθως τα καλοκαίρια, στις χαλαρές στιγμές μας, είναι που αφηνόμαστε περισσότερο και τότε βγαίνει ο αληθινός μας εαυτός. Εκεί κάνουμε τις πιο ουσιώδεις συζητήσεις αλλά και τις μεγαλύτερες κουταμάρες μας, εκεί φροντίζουμε τον εαυτό μας αλλά μπορεί και να τον καταστρέψουμε αν δεν είμαστε προσεκτικοί. Αυτό που στο τέλος μένει, είναι να δούμε αν αυτό που ζήσαμε μας πρόσφερε ένα μάθημα που το κατανοήσαμε και μας βοήθησε να πάμε παρακάτω τη ζωή μας χωρίς στεγανά και δίχως να το βάλουμε κάτω. Όσα χαστούκια και να τρως, οφείλεις να σηκωθείς την επόμενη μέρα και να παλέψεις αυτό που λέγεται «ζωή», διότι ακόμα κι αν οι μέρες σου είναι συννεφιασμένες πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βγει ένας ήλιος στη ζωή σου εκεί που δεν το περιμένεις.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Καλοκαίρι, Ελλάδα, σήμερα.
Η Μανωλία, η Εριέττα, και η Θέτιδα είναι φίλες από παιδιά. Η πρώτη δυναμική, η δεύτερη ρομαντική, η τρίτη επαναστάτρια, και η καθεμιά έχει τραβήξει τον δικό της δρόμο στη ζωή. Διατηρούν πλέον τυπικές φιλικές σχέσεις, μα, ενόψει του γάμου της Μανωλίας, αποφασίζουν να περάσουν μαζί λίγες ημέρες διακοπών στη Σκιάθο για να θυμηθούν τα παλιά. Εκείνο που φαντάζει ως διέξοδος αποδεικνύεται δύσκολο, καθώς το παρελθόν κρύβει μυστικά και πονάει σαν θα το σκαλίσουν, ενώ, επειδή συνεχίζει να επηρεάζει το παρόν, θα κληθεί η μία να βρεθεί αντιμέτωπη της άλλης.
Τρεις ασυμβίβαστες γυναίκες με διαφορετικές προσωπικότητες, η καθεμιά με τα μυστικά της, που κάποια επιλέγουν να εκμυστηρευτούν και άλλα να τα αποκρύψουν, μας διηγούνται το πώς βλέπουν τη ζωή, τους άντρες, τις γυναίκες, τους εαυτούς τους και φυσικά τις φίλες τους. Ένα μυθιστόρημα με έντονη τη μυρωδιά των ’80s, που μιλάει για τα μυστικά των ανθρώπων και εκείνα που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας στο ερώτημα: Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται και όλα τα μυστικά μαθαίνονται, τότε τι κάνεις; Τα αντιμετωπίζεις γραπώνοντας το ρίσκο ή συνεχίζεις τα ψέματα; Όταν η φλόγα θα ανάψει, θα ακολουθήσει η φωτιά, και αν δεν την προλάβεις, θα γίνουν όλα στάχτη.
Βιογραφικό
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο, Reiki Therapist του Usui System of Natural Healing και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «…Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…». Έκτοτε έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Το 2015 και 2016, τα μυθιστορήματα «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» και «Ένα δράμι δύναμης», ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα Βραβεία Public και κατέκτησαν το καθένα από μία θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση». Ο «Παραθεριστής» είναι το όγδοο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες, η καταγραφή του οποίου αποτέλεσε για τον ίδιο ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.