Η Πωλύνα Γκιωνάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Μαθήτευσε στο θέατρο κοντά σε καταξιωμένους ηθοποιούς με πρώτο τον πατέρα της Γιάννη Γκιωνάκη. Έπαιξε πολλούς ρόλους στο νεοελληνικό θέατρο και σταθμό θεωρεί τη μαθητεία της με τη Μαριέτα Ριάλδη, καθώς και την ερμηνεία της στο “Γεύση από Μέλι” στο θέατρο Πορεία, έργο που της είχε εμπιστευθεί ο Αλέξης Δαμιανός. Ύστερα από απουσία μερικών ετών επανήλθε στο θέατρο ερμηνεύοντας την “Blanche Du Bois” σε σκηνοθεσία Χρήστου Τσάγκα, καθώς και μερικές ιδιαίτερες προσωπικότητες όπως η Amy Winehouse και η Γαβριέλα που της έδωσαν το κίνητρο να γράψει για αυτές και να τις ερμηνεύσει επί σκηνής. Μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία ήταν το έργο “Η γυναίκα της Γκουέρνικα”, σε κείμενο της ίδιας, όπου ερμήνευσε τη μούσα του Πικάσο, Dora Maar. Από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο “Λόγια που άργησαν να ’ρθουν”. Και τώρα εξέδωσε το θεατρικό της μονόλογο ‘’ RED X” από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Μια συζήτηση μαζί της θα μας βοηθήσει να μάθουμε τις σκέψεις , την αγωνία της για την μεγάλη αγάπη της το θέατρο.

-Τι σημαίνει να έχεις πατέρα που να είναι διάσημος στην Ελλάδα;

Το να έχεις πατέρα που είναι διάσημος στην Ελλάδα είναι πολύ πιο δύσκολο από το να έχεις πατέρα διάσημο στο εξωτερικό. Έχω ξαναπεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα κόμπλεξ με τα παιδιά των ηθοποιών, δεν μπορούν εύκολα να τα αποδεχτούν. Τελοσπάντων το να έχεις πατέρα, είτε είναι διάσημος είτε δεν είναι είναι πάρα πολύ ωραίο, το να έχεις χάσει τον πατέρα σου είναι πραγματικά τραγικό.

-Ποιες είναι οι μνήμες από τον πατέρα σας;

Οι μνήμες από τον πατέρα μου είναι πάρα πολλές, δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο πατέρας μου επάνω στην σκηνή να ερμηνεύει Μαγιακόφσκι, Ίψεν, επιθεώρηση, Ψαθά, Σακελλάριο. Μία πολύ τρυφερή μνήμη είναι που ήμουνα παιδάκι μικρό και τον περίμενα να έρθει στο Λουτράκι που παραθερίζαμε, κάθε Δευτέρα. Θυμάμαι με πόση ανυπομονησία περίμενα να έρθει αυτή η Δευτέρα. Μία άλλη μνήμη είναι να παίζει πιάνο, παρ’ όλο που δεν είχε κάνει ποτέ μαθήματα. Να κάνει το μαέστρο, να διευθύνει μια υποτιθέμενη ορχήστρα, να χορεύει, να χορεύει κλακέτες… όμορφες μνήμες.

-Στις μνήμη μας ο Γιάννης Γκιωνάκης είναι ο αγαπημένος της οικογένειας που μας διασκέδαζε με το χιούμορ του. Ήταν τόσο μεγάλο ταλέντο;

Ναι ήτανε πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο. Βέβαια ρωτάτε εμένα που τον αγαπάω πάρα πολύ αλλά πιστεύω ότι είχε πολύ μεγάλη γκάμα ηθοποιού. μπορούσε να παίξει και έπαιξε όλα τα είδη του θεάτρου και θεωρώ ότι επειδή ήτανε πληθωρικός, ήτανε πολύ καλύτερος στο θέατρο από τον κινηματογράφο και νομίζω ότι κι εκείνος το ήξερε αυτό.

-Και εσείς όμως μαθητεύσατε δίπλα του. Ποιοι ήταν οι πρώτοι ρόλοι σας;

Την πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο φυσικό ήτανε να παίξω κοντά του, έπαιξα λοιπόν στις κωμωδίες του Δημήτρη Ψαθά “ο αφελής” και “το στραβόξυλο”. Μετά θέλησα να ανοίξω μόνη τα φτερά μου και να μη δουλεύω δίπλα στον πατέρα μου.

-Σπουδαία έχετε αναφέρει είναι και η μαθητεία σας με την αείμνηστη ηθοποιό Μαριέτα Ριάλδη. Αλήθεια τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;

Την Μαριέττα Ριάλδη τη θεωρώ πραγματικά δασκάλα μου στο θέατρο. Κοντά της έμαθα να παίζω, να χορεύω, να τραγουδάω, έμαθα την αμεσότητα με τον κόσμο. θυμάμαι από εκείνη, την απλότητα που είχε, τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε, εκείνη μία γυναίκα μεγάλη, μια γυναίκα φτασμένη, καταξιωμένη στο χώρο να ρωτάει εμένα που ήμουνα ένα κοριτσάκι που πρωτοέβγαινε στο θέατρο, να μου διαβάζει τα κείμενα, να ρωτάει τη γνώμη μου, να τα διαβάζουμε μαζί ξανά και ξανά, να πετάμε χαρτιά… Μια γυναίκα πάρα πολύ απλή και πάρα πολύ σπουδαία.

-Μετά από μια μακριά παραμονή μακριά από το θέατρο επανήλθατε. Σας βοήθησε αυτή η απόσταση;

Όταν για ένα διάστημα μένεις μακριά από το θέατρο έχεις πάρα πολύ χρόνο να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Ο χρόνος αυτός που έμεινα μακριά από το χώρο, για πολύ προσωπικούς λόγους, μου έκανε και καλό και κακό. Κακό, γιατί όταν είσαι εκτός θεάτρου και θέλεις να επανέλθεις, πρέπει να ξαναρχίσεις απ’ την αρχή… αλλά μου έκανε και πολύ καλό, γιατί ξεκίνησα πάλι με εντελώς διαφορετικά μυαλά, πιο ώριμη και πολύ πιο διαβασμένη…

-Και κάποια στιγμή κάνατε στροφή ;

Είναι δυνατόν να με ρωτάτε γιατί έκανα στροφή; Αλίμονο αν δεν την έκανα. Πιστεύω ότι η χθεσινή μου άποψη είναι πάντοτε η σημερινή μου ανία.

-Μέχρι που φτάνουμε στο θεατρικό μονόλογο ‘’ RED X” που νομίζω προκάλεσε εξαιρετικές κριτικές. Για ποιο λόγο γοητεύσατε το κοινό;

Νομίζω ότι ήμουνα πολύ αληθινή.

-Η υπόθεση του έργου αναφέρεται στην κακοποίηση των γυναικών. Πώς μια γυναίκα αντιστέκεται και τι κάνει η πολιτεία για να την προστατέψει;

Το να αντισταθεί μία γυναίκα στην κακοποίηση είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί οι άνθρωποι που ασκούν βία είναι χειριστικοί. Κάνουν τις γυναίκες να νιώθουν τρομερές ενοχές και ότι αξίζουν την κακοποίηση. Έμαθα και θέλω αυτό που έμαθα να το μεταφέρω και στις άλλες γυναίκες, ότι η βία κάνει ένα κύκλο και αυτός ο κύκλος δημιουργεί μία σύγχυση μέσα στη γυναίκα, γι’ αυτό έχει ανάγκη από στήριξη. Ένα νούμερο, το 15900 σώζει τη γυναίκα από τη βία που υφίσταται.

-Το κείμενο της θεατρικής παράστασης εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Είσαστε ευχαριστημένη από την έκδοση του βιβλίου;

Και βέβαια είμαι ευχαριστημένη από την έκδοση το βιβλίο από το Μιχάλη Σιδέρη. Αν δεν ήμουνα δεν θα είχα δεχτεί θα γίνει.

-Η έκδοση είναι καλοδουλεμένη. Το έχετε κάπου παρουσιάσει;

Το παρουσιάσαμε στην Αθήνα στο βιβλιοπωλείο Ιανός. Αισιοδοξώ να το παρουσιάσουμε σε όλη την Ελλάδα, γιατί το βιβλίο αυτό μιλάει για την κακοποίηση της γυναίκας και το έγραψα όχι για να διαμαρτυρηθώ, αλλά για να αντισταθώ στην βία κατά των γυναικών.

-Πέρα από το “RED X” έχετε εκδώσει και άλλο ένα βιβλίο. Μπορείτε να κάνετε μια αναφορά;

Έχω εκδώσει ένα βιβλίο που έχει τίτλο ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑΝ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ, που το αγαπώ πολύ και κάθε δυο και τρεις το
ξεφυλλίζω. Στο βιβλίο αυτό αναφέρομαι στη σχέση μου με τον πατέρα μου.

-Τι άλλο σχεδιάζετε για το μέλλον;

Κάνω πάρα πολλά σχέδια γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πάντα ονειρεύεται και ελπίζει… κι ας κλείσουμε με την ευχή, ότι κάποια από αυτά να γίνουν πραγματικότητα.