Η Δήμητρα Ιωάννου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν ολοκλήρωσε την πενταετή εκπαίδευσή της στη Σωματική Ψυχοθεραπεία. Ασχολείται ενεργά με το τραγούδι, κάνει μαθήματα φωνητικής και χορού, και είναι μέλος ενός μουσικού ντουέτου. Το γράψιμο ήταν ανέκαθεν η μεγάλη αγάπη της. Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Συνήθως, όταν ένας νέος συγγραφέας παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο του στο αναγνωστικό κοινό, αυτό που περιμένει είναι μια αναγνώριση της προσπάθειάς του, να δει αν ο κόσμος θα τον αγκαλιάσει, αν θα μπορέσει να έχει συνέχεια.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό, το κυριότερο είναι η όλη διαδικασία που διαρκεί πριν ολοκληρωθεί το έργο, το «μαγικό» ταξίδι που κάνει ο συγγραφέας μέσα από τις ζωές των ηρώων του, η διαπίστωση ότι μπορεί να κινεί τα νήματα από τις ζωές τους, να βιώνει τα πάθη και τα συναισθήματά τους, να ζει και να ερωτεύεται μαζί με τους πρωταγωνιστές που εκείνος έπλασε και σκηνοθέτησε.
Η κυρία Ιωάννου όμως, εκτός από συγγραφέας έχει την τύχη να ξέρει από πρώτο χέρι και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, καθώς είναι και η ίδια ψυχοθεραπεύτρια. Και φυσικά, η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι να μπορέσεις να περάσεις τα συναισθήματα, τα βιώματα και τα εσωτερικά θέλω σου μέσα από τη ζωή φανταστικών ανθρώπων, που τους πλάθεις όμως έχοντας στο νου, ενδόμυχα ίσως, κάποια συγκεκριμένα, υπαρκτά πρόσωπα.
Έχουμε την τιμή λοιπόν να συνομιλήσουμε με τη συγγραφέα της «ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ», να μάθουμε ίσως το «Μυστικό της Μάγισσας» ή μάλλον, το μυστικό της ζωής, του ταξιδιού που κάνουμε μέσα στο χρόνο, μέσα σε διαφορετικά σώματα, για συγκεκριμένο λόγο ο καθένας μας.
Πώς βλέπετε εσείς το πέρασμά μας από τη γήινη οντότητά μας;
Θεωρώ ότι ερχόμαστε για να ζήσουμε πράγματα και καταστάσεις, να πάρουμε τα μαθήματά μας και τελικά να γυρίσουμε πίσω στη Δύναμη που μας έπλασε, αν μη τι άλλο λίγο πιο σοφοί και πιο εξελιγμένοι, αφήνοντας πίσω το στίγμα μας. Το στίγμα αυτό θα πρέπει να χρωματίζεται από τις υψηλοδονούμενες έννοιες της ευγνωμοσύνης, του σεβασμού και της αγάπης και να διαχέεται από εμάς στους γύρω μας.
Τι σας οδήγησε να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο και να ξαναζωντανέψετε ένα πρόσωπο;
Για μένα η έννοια του χρόνου είναι λίγο σχετική. Δεν τον αντιλαμβάνομαι τόσο γραμμικά αλλά περισσότερο σαν ένα άθροισμα στιγμών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Πάντα με γοήτευε πώς αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως παρελθόν, συνδέεται δυναμικά με το παρόν και το μέλλον. Επίσης ό,τι έχει προηγηθεί, επηρεάζει και τελικά διαμορφώνει κατά ένα μεγάλο μέρος αυτό που θα ακολουθήσει. Γράφοντας ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει δύο διαφορετικές περιόδους, τελικά μάλλον ήθελα να καταδείξω ετούτο. Παρελθόν και παρόν δεμένα άρρηκτα.
Είστε της άποψης πως «όλα εδώ πληρώνονται»και με κάποιο τρόπο θα βρεθεί ο «τιμωρός» που θα βάλει σε τάξη αδικίες και λάθη;
Με απωθεί η ιδέα του «Τιμωρού» είτε σε ανθρώπινο, είτε σε θεϊκό επίπεδο. Πιστεύω στο Θεό της αγάπης και στους ανθρώπους που αγαπούν. Από την άλλη είμαι ένθερμη οπαδός της έννοιας της ισορροπίας και θεωρώ ότι είναι συμπαντικός νόμος να εξισορροπούνται όλες οι εξάρσεις είτε θετικές είτε αρνητικές. Αν πυροδοτήσεις κάτι κακό, η αρνητική ενέργεια που θα εκλυθεί θα δημιουργήσει αλληλουχία γεγονότων και θα επηρεάσει πλήθος ανθρώπων, βρίσκοντας κάποια στιγμή το δρόμο να ξαναγυρίσει πίσω σε σένα, ίσως πολλαπλάσια. Όταν σπέρνουμε ανέμους, θερίζουμε θύελλες, έτσι δε λέει ο πάνσοφος λαός μας; Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι θετικός σπορέας, ωφελώντας κι εμένα και τους γύρω μου.
Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να ξεγυμνώσει την ψυχή του, να ξαναζήσει εμπειρίες που ίσως έχει καταχωνιάσει στα μυστικά συρτάρια του μυαλού του, τις βιώνει ξανά, βλέπει με άλλο μάτι μια κατάσταση που τον πλήγωσε, που τον έκανε να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του; Έχετε τέτοια παραδείγματα στη διάρκεια των θεραπειών σας;
Ένας θεραπευτής οφείλει να ξεχωρίζει και να λειτουργεί εντελώς διαφορετικά στις προσωπικές και στις επαγγελματικές του σχέσεις. Είναι σωστό οι θεραπευτικές σχέσεις να μπαίνουν σε πλαίσιο και ο θεραπευτής να κρατά συναισθηματική απόσταση, έτσι ώστε να μην επηρεάζεται και να διατηρεί διαυγή και αντικειμενική ματιά για να βοηθήσει τελικά τον άνθρωπο απέναντί του.
Στις προσωπικές σχέσεις όλοι μας συχνά χάνουμε αυτήν την αντικειμενικότητα, γιατί εμπλεκόμαστε προσωπικά και αναπτύσσουμε συναισθήματα. Όντας στο μάτι του κυκλώνα μιας δύσκολης κατάστασης, το συναίσθημα βράζει, οι εντάσεις γιγαντώνονται και οι πληγές είναι οδυνηρές. Εφόσον απομακρυνθούμε από αυτή, αρχίζει η διαδικασία της ίασης. Το συναίσθημα κατακάθεται, η λογική επανέρχεται στο προσκήνιο κι όλα μοιάζουν να βρίσκουν το πραγματικό τους μέγεθος. Όταν λοιπόν επιθεωρήσουμε το παρελθόν μας μετά από αυτή την κάθαρση, είναι φυσικό να δούμε ξανά τις οδυνηρές καταστάσεις αυτή τη φορά με άλλο μάτι.
Η δική σας εμπειρία ως ένας “μικρός Θεός” που έπλασε κάποιους χαρακτήρες, τους προίκισε με πάθη, με εγωισμό, με αγάπη, με μίσος πώς ήταν;
Η ιδέα του «μικρού Θεού» απέχει πολύ από μένα. Θα έλεγα πως μάλλον είμαστε «μικροί Άνθρωποι», που όμως καταβάλουμε έναν μεγάλο κι αξιέπαινο αγώνα κατά τη διάρκεια του περάσματός μας από αυτήν τη ζωή. Παρόλα αυτά, φυσικά θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ γοητευτικό και μαγικό να βλέπεις χαρακτήρες να ζωντανεύουν με την πένα σου. Κι όταν αυτοί οι χαρακτήρες διαβαστούν, αναλυθούν και αγαπηθούν, εκεί είναι η υπέρτατη ικανοποίηση. Στην αρχή έχει ο δημιουργός τα ηνία, προσθέτοντας στο μίγμα τα χαρακτηριστικά που πιστεύει ότι ταιριάζουν καλύτερα για να φτιάξει έναν ήρωα. Μετά, αν ρωτάτε εμένα, προσωπικά κατέληξα κατά ένα μεγάλο μέρος παρατηρήτρια των ηρώων μου, που από ένα σημείο και μετά ζούσαν αυθύπαρκτοι και κινούσαν οι ίδιοι τα νήματα.
Δώσατε χαρακτηριστικά δικά σας, ανθρώπων που ενδεχομένως έχετε συναντήσει στη διάρκεια των θεραπειών που παρέχετε, που σας συγκλόνισαν κατά κάποιο τρόπο και μέσα από τη διαδικασία της καταγραφής αυτών των χαρακτήρων γεννήθηκαν οι ήρωές σας;
Κάθε άνθρωπος αποθηκεύει τις εμπειρίες του μέσα του και με αυτόν τον τρόπο γίνεται πλουσιότερος καθημερινά, πληρώνοντας όμως αδρά για να αποκτήσει αυτόν τον εσωτερικό πλούτο με σημάδια και χαρακιές. Όταν λοιπόν κάποιος γράφει ένα βιβλίο, αυτόματα ανασύρονται από τη δεξαμενή του υποσυνειδήτου του συναισθήματα, χαρακτηριστικά, καταστάσεις για να χρησιμοποιηθούν στις διαδράσεις, στους ήρωες και στην εξέλιξη, φτιάχνοντας το συνολικό χαρμάνι της όλης πλοκής.
Κύριο συστατικό ενός καλού μυθιστορήματος, είναι ο έρωτας. Κάθε αναγνώστης θέλει να βιώσει και στην ζωή του ένα τόσο συγκλονιστικό έρωτα σαν αυτούς που διαβάζει στα βιβλία. Όμως, πόσο μακριά είναι αυτό από την πραγματικότητα; Γιατί γύρω μας βλέπουμε συνεχώς μοναχικούς ανθρώπους, δυστυχισμένους ανθρώπους, μόνους ανθρώπους; Φοβόμαστε ίσως να ξεδιπλώσουμε τα θέλω μας σε κάποιον άλλο, αναζητούμε μα δεν βρίσκουμε την αδελφή ψυχή μας στο σύμπαν, το άλλο μας μισό;
Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη των πάντων είτε απευθύνεται σε κάποιο άτομο είτε σε κάποιο σκοπό. Όσο πιο δυνατό είναι το συναίσθημα του έρωτα, τόσο περισσότερο μας φορτίζει ενεργειακά και το αποζητάμε.
Όλοι μιλούν για τη δυσκολία που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι να σχετιστούν και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν γενικές συνταγές, διότι όλοι είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Εγώ θα πρότεινα ο καθένας μας να προσπαθήσει να εξελίξει τον εαυτό του και τα ενδιαφέροντά του, ώστε να γίνει «όλος» και να μην παραμένει «μισός», ώστε να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει το άλλο του μισό, για να νιώσει καλύτερα. Νομίζω ότι δεν πρέπει να περιμένουμε από κάποιον άλλον να επιφορτιστεί το μεγάλο βάρος να γεμίσει τη δική μας ζωή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας ευθύνη. Αυτό θα μας απαλλάξει αυτόματα από τις Μεγάλες Προσδοκίες που οδηγούν τις περισσότερες φορές στην αποκαθήλωση του συντρόφου μας και στην καταστροφή της σχέσης. Αντί να χώνουμε τα νύχια μας βαθιά στη σάρκα του άλλου, προσπαθώντας να του αποσπάσουμε κομμάτια, για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ελλείψεις και ανάγκες, ας του κρατήσουμε γλυκά το χέρι κι ας αφήσουμε την κατάσταση να ρέει. Σίγουρα η σχέση έτσι θα προχωρήσει πολύ καλύτερα.
Εκτός από τη συγγραφή όμως, εκτός από την ψυχοθεραπεία ασχολείστε και με το τραγούδι αλλά και με την κβαντική βιοανάδραση. Θέλετε να μας πείτε κάποια πράγματα γύρω από τα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα με τα οποία καταπιάνεστε;
Το τραγούδι είναι το δικό μου χόμπι και η δική μου ψυχοθεραπεία, που με αποφορτίζει και με γεμίζει χαρά. Έχω κάνει χρόνια μαθήματα φωνητικής, αλλά αυτή τη στιγμή, επειδή η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, η ενασχόληση με το τραγούδι έχει αναγκαστικά περιέλθει σε δεύτερη μοίρα. Θα ήθελα όμως πολύ να επανέλθει ενεργά στη ζωή μου κάποια στιγμή.
Από την άλλη, η Κβαντική Βιοανάδραση είναι μια εξαιρετική ολιστική μέθοδος, η οποία χρησιμοποιεί ηλεκτρομαγνητικά πεδία για να συντονίσει τον οργανισμό, να τον αποφορτίσει πολύ αποτελεσματικά από το στρες και να εξισορροπήσει σε βαθύ κυτταρικό και οργανικό επίπεδο, το σώμα, το νου και το συναίσθημα .
Πιστεύεται στο γεγονός ότι όταν κάποιος αξίζει, θα βρει τον τρόπο να αναδείξει την αξία του; Είναι θέμα τύχης ή άλλων συγκυριών το να καταφέρουμε να πετύχουμε στη ζωή μας τα όνειρά μας;
Όταν κάποιος πραγματικά αξίζει και πραγματικά το πιστέψει, τότε αυτόματα ξεκινά η διαδικασία της υλοποίησης, για να αναγνωριστεί η αξία του. Σίγουρα η πραγματοποίηση των ονείρων είναι θέμα πίστης και σκληρής δουλειάς. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την συνομιλία, εύχομαι καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε και περιμένουμε και το νέο σας μυθιστόρημα με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία.
Ιουλία Ιωάννου
