Η ιστορία ξεκινά από ένα μικρό κουρδικό χωριό δίπλα στον ποταμό Ευφράτη το 1945, την περίοδο εκείνη που όλη η Ευρώπη βρίσκεται στον απόηχο ενός πολέμου.
Η Πεμπέ είναι δίδυμη με την Τζαμίλα, δύο αδερφές αγαπημένες αλλά μα τόσο διαφορετικές. Η μάνα τους δεν τις θέλει καθόλου γιατί ύστερα από έξι κόρες πίστευε ότι θα αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο. Ο Αλλάχ όμως δεν της κάνει κι αυτή τη φορά το χατήρι, με συνέπεια να μην αγαπήσει καθόλου τα κορίτσια της αλλά και να τον μισήσει, τον ίδιο τον Θεό της!
Στην τελευταία γέννα της αφήνει την τελευταία της πνοή μα και πάλι δεν ήταν αγοράκι ο καρπός της κοιλιάς της. Το μικρό μωρό έσβησε κι αυτό ύστερα από λίγες ώρες.
Τα κορίτσια μεγαλώνουν και μια μέρα εμφανίζεται ο Αντέμ, ο οποίος ερωτεύεται την Τζαμίλα αλλά παντρεύεται την Πεμπέ. Παίρνει την οικογένειά του και φεύγει, μετανάστες σε άλλες πολιτείες, μακρινές, με πολλούς ανθρώπους. Καταφτάνουν σε μια πόλη που το όνομά της ήταν Λονδίνο.
Από κει κι έπειτα όλα αλλάζουν για την Πεμπέ. Κλείνεται στο καβούκι της, απομακρυνεται από τον άντρα της, κι ο γιος της γίνεται φονιάς.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που το λατρεψα!
Μου μίλησε για ανθρώπους που σκοτώνουν για την τιμή τους, για δεσμούς αίματος που δεν σπάνε ποτέ, για δεισιδαιμονίες και αερικά, για παραδόσεις που δεν ξεχάστηκαν και τηρούνται με ευλάβεια.
Αναφέρθηκε σε κόσμους μιας άλλης εποχης αλλά και στον σημερινό, στα βάσανα ενός λαού φτωχού και καταπιεσμένου (αναγνωρίζετε διάφορες;), στην αγάπη που πονάει, στην μητέρα που η αγκαλιά της δεν υπάρχει.
Ένα βιβλίο που θυμώνει με τον ίδιο τον Θεό! Που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και εξαφανίζει τα πάντα στο πέρασμά του.

Η Elif Shafak με κοίταξε κατάματα χωρίς ντροπή μα και χωρίς υπεροψία και μου έδειξε τη δικαιοσύνη εκείνη που δίνει το δικαίωμα σε μια μπότα αντρική να συνθλίψει μια γυναίκα σαν να ήταν ένα μικρό σκουπιδάκι στο δρόμο.
Πόσο κοστίζει άραγε η αξιοπρέπεια και η περηφάνια ενός ανθρώπου; Ενός άντρα ή μιας γυναίκας;
Μου έδειξε με το δάχτυλο την άλλη πλευρά, εκείνη την πλούσια, την αριστοκρατική, λέγοντάς μου πόσο αρρωστημένη και ρατσιστική είναι.
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο από μια εξαίσια πένα!!!
Υπέροχη γραφή, καθαρή, χωρίς αλλοιώσεις, χωρίς φόβο αλλά με έντονο πάθος και δυνατή φωνή!
Μια συγγραφέας, μια γυναίκα που τολμά, κατά την γνώμη μου πάντα, να σηκώσει το χέρι της και να γράψει σ’ έναν λευκό τοίχο:
ΑΝΘΡΩΠΟΣ=ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Από το οπισθόφυλλο
«Η μητέρα μου πέθανε δύο φορές. Εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θ’ άφηνα την ιστορία της να ξεχαστεί…»

Αφήνοντας πίσω τη δίδυμη αδελφή της, η Πεμπέ εγκαταλείπει την Τουρκία για την αγάπη – ακολουθώντας το σύζυγό της Αντέμ στο Λονδίνο. Εκεί οι Τοπράκ ελπίζουν να φτιάξουν μια καινούρια ζωή για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους. Κι όμως, όσο μακριά κι αν ταξιδέψουν, οι παραδόσεις και οι πεποιθήσεις που άφησαν πίσω τους οι Τοπράκ μένουν μαζί τους – μεταγγισμένες στο αίμα τους.

Ο πρωτότοκος γιος τους είναι ο μικρός Ισκεντέρ, ο οποίος θυμάται την Τουρκία και νιώθει την προδοσία πιο βαθιά απ’ όλους. Η αδελφή του, η Εσμά, είναι πιστή και αφοσιωμένη παρά τον πόνο και τη θλίψη της. Και τέλος, ο Γιούνους, ο οποίος γεννήθηκε στο Λονδίνο, είναι ντροπαλός και αλλιώτικος από τους άλλους.

Παγιδευμένα από τα λάθη του παρελθόντος, τα παιδιά των Τοπράκ βλέπουν τη ζωή τους να διαλύεται και να μεταμορφώνεται εξαιτίας μιας άγριας δολοφονικής πράξης.

Ένα δυνατό μυθιστόρημα που ξετυλίγεται στην Τουρκία και το Λονδίνο τη δεκαετία του ’70 και του σήμερα, και διερευνά τον πόνο και την απώλεια, την αφοσίωση και την προδοσία, τα βάσανα των μεταναστών, τη ρήξη της παράδοσης με τον σύγχρονο κόσμο, καθώς και την αγάπη και την απογοήτευση που πολύ συχνά διαλύει τις οικογένειες.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave