«Ποίηση είναι η ζωή πάνω στη γη / την αναγγέλλει το στερέωμα / μ’ όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού / κι όλα τα θαύματα / μεγάλα και μικρά / που ξεπερνούν / τα όρια του μυαλού» (σελίδα 93 ΠΟΙΗΣΗ) και «να σχηματίσω ένα ποίημα της προκοπής / με λέξεις ευανάγνωστες και στίχους δυνατούς / επαναστατικούς / να συνταράξουν το στερέωμα των ηγετών / των εφησυχασμένων ηγεμόνων / να κλονιστεί των δυναστών το σύμπαν» (σελίδα 93 ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΚΡΑΥΓΗΣ). Πρόκειται για δύο αποσπάσματα από τη νέα ποιητική συλλογή «η ηλικία της λήθης», με τα οποία η δημιουργός Ελένη Χωρεάνθη προσπαθεί να τονίσει το ρόλο της Ποίησης στη ζωή μας και τι κυρίως επιδιώκει η ίδια γράφοντας στίχους δυνατούς, σε καιρούς μάλιστα δύσκολους για την ανθρωπότητα και την τέχνη της Ποίησης!
Η Ελένη Τσικριτέα Χωρεάνθη ασχολείται με ποίηση, πεζογραφία, δοκίμια, κριτικές βιβλίων, μεταφράσεις, διασκευές αρχαίων ελληνικών κειμένων. Συνεργάζεται με τα εγκυρότερα παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας και της επαρχίας. Είναι τακτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου, έχει γράψει 31 βιβλία για παιδιά και εφήβους, ενώ κείμενά της , ποιητικά και πεζά, έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού Η Γλώσσα μου. Η τελευταία της ποιητική συλλογή με τίτλο «Η ηλικία της λήθης», που αφιερώνεται στις κόρες της Μάριον και Βερίνα, κυκλοφόρησε αρχές του 2021 από τις εκδόσεις ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, μια καλαίσθητη έκδοση με εντυπωσιακό εξώφυλλο (σχέδιο εξωφύλλου από το Γιώργο Γαλάντη), επιμέλεια και βινιέτες από τη Βερίνα Χωρεάνθη. Στις 96 σελίδες της εμπεριέχονται 41 ποιήματα σε τρεις θεματικές ενότητες: 1)Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ (12 ποιήματα) από την οποία δόθηκε ο τίτλος στο βιβλίο 2) ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (17 ποιήματα) και 3) ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ (12 ποιήματα). Σε πολλά από αυτά υπάρχει απόσπασμα γνωστού ποιήματος κάτω από τον τίτλο , ενώ στο τέλος όλων αναγράφεται ο τόπος και η ημερομηνία δημιουργίας του: Μεσολόγγι και Παλαιό Φάληρο από 1977 μέχρι το 2020.
Διαβάζοντας το βιβλίο διέκρινα μια βαθιά φιλοσοφημένη Ποίηση, σε ελεύθερο στίχο, με παρατακτικό ή υποτακτικό ανάλογα λόγο, με λεξιλόγιο σύνθετο και επηρεασμένο πολλές φορές από τους Αρχαίους, με παραστατικές ποιητικές εικόνες και άλλα εκφραστικά μέσα, με έναν έντονο προβληματισμό, με πολλά συναισθήματα και ερωτηματικά για τον άνθρωπο, το χρόνο, τη μνήμη και τη λήθη. “Αλήθεια / ποιος θα μπορούσε / άραγε / στο σύθαμπο της ιστορίας/ την ηλικία της λήθης / αριθμητικά να υπολογίσει / όταν / αιμορροούσα η μνήμη / ακροβατεί στο συρματόσκοινο / της αδιαλλαξίας του χρόνου” (σελίδα 9, Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ). Είδα επίσης πόσο τα παιδικά μας χρόνια και η γενέθλια γη καθορίζουν τη μετέπειτα πορεία μας και με πόση νοσταλγία μιλάει η ποιήτρια για όσα έζησε «από δω βλέπεις τον ουρανό / να καθρεφτίζεται στη θάλασσα / πυρακτωμένο όνειρο / το δειλινό κατακαλόκαιρου» (σελίδα 10, ΤΟΥΡΛΙΔΑ), «πέτρινες του φτωχού χωριού μου ομορφιές / πέτρινές αναμνήσεις παιδικές / πέτρινές μνήμες» (σελίδα 19, ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ), «Ω μακαρία / Ελληνίδα γη των Αιτωλών και Ακαρνάνων / πανέμορφη Ελλάδα μου / πατρίδα μου ανεξαγόραστη» (σελίδα 18, ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΗ ΜΟΥ).
Στα περισσότερα ποιήματα εκφράζεται η λατρεία για τη φύση και η αναγκαιότητα σεβασμού «Μέσα από της ομίχλης τον ιστό / μεσουρανώντας κατακόρυφα η πανσέληνος / γράφει την ιστορία των ανθρώπων και τη μοίρα / στις κυματόζωστες πελάδες / ερημικό δρομάκι / στην καρδιά του μεσοπέλαγου / χιλιοτραγουδισμένο φεγγαρόστρατο / μοναδικό της λιμνοθάλασσας» (σελίδα 10, ΤΟΥΡΛΙΔΑ). Τα αγαπημένα πρόσωπα, που έχουν φύγει επηρεάζουν καθοριστικά την καθημερινότητα και η απουσία τους κάνει έκδηλη την ανασφάλεια για τη συνέχεια και την αγωνία για το μέλλον «καθώς καταλαγιάζει το σκοτάδι / κι αποκοιμιέται στο μυαλό μου η ερημιά / αιώνες ξετυλίγονται μπροστά μου / και βγαίνουν ένας –ένας οι νεκροί / από το σώμα μου / καθένας και η δική του ιστορία» (σελίδα 45, ΧΡΕΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ). Σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όπως η έξοδος του Μεσολογγίου δε μένουν απαρατήρητα, κάνοντας υπερήφανο τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και ολάκερο τον ελληνικό λαό «ψιχάλιζε νοτιά και θάνατο / η νύχτα εκείνη του Απρίλη / κι έγινε η πολιτεία βόγγος και κλαυθμός / και αίμα / και μετά σιγή… ένας μακρύς μπαρουτοκαπνισμένος τάφος / και της εξόδου το φεγγάρι / κύλησε / τύψη στρογγυλή στης Ιστορίας το πρόσωπο / κι αφύπνισε τον αποχαυνωμένο κόσμο» (σελίδα 14 -15, ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ). Ο Ιούδας έχει στην ψυχή του καθενός τη δική του ξεχωριστή θέση, ενώ οι αντίπαλοι κόσμοι καθορίζουν την κάθε μας στιγμή «για εκείνο το πικρό φιλί / είμαι αδίκως καταδικασμένος / στη σκοτεινή συνείδηση του κόσμου… έπρεπε / εγώ / για τα τριάκοντα αργύρια / να τον προδώσω / για να σταυρωθεί» (σελίδα 38, ΙΟΥΔΑ ΙΣΚΑΡΙΩΤΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ) και «ο κόσμος του φωτός / κι ο κόσμος του μεγάλου ζόφου / παίρνουν τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μου» (σελίδα 39, ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ).
Αναμφίβολα, πολλά θα μπορούσαν να γραφούν ακόμη, αν για κάθε ποίημα αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημά του. Αυτό όμως που μένει είναι η ρεαλιστική ματιά της ζωής μέσα από την Ποίηση: ο χρόνος που περνάει, τα πρόσωπα που φεύγουν, τα απρόβλεπτα , οι αναλλοίωτες αξίες (πίστη, αγάπη, φιλία), η πάλη των αντιθέτων, η πίκρα της μοναξιάς, η Ιστορία και η πατρίδα μας.
Ευχαριστώ την Ελένη Χωρεάνθη για όλα όσα κατέθεσε στο νέο της βιβλίο, που πρέπει να διαβαστεί και να αγαπηθεί. Γιατί όπως η ίδια αναφέρει «το ζητούμενο για τον κόσμο είναι η αγάπη / … τραγουδάω / έστω κι αν το τραγούδι μου δεν είναι γλυκό / τραγουδάω / για το Αύριο ενός καλύτερου κόσμου» (σελίδα 28 και 31, ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ).
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.