“Άραγε πόσα μυστικά κρύβει ο καθένας βαθιά μέσα του και ποτέ δεν μαθαίνονται; Πόσους ανθρώπους θαρρεί κανείς ότι γνώρισε, αλλά δεν είδε παρά μια απατηλή τους εικόνα; Και σε πόσους δικαιολόγησε τα κρίματά τους επειδή ήταν φίλοι ή στενοί συγγενείς, φτιάχνοντας εν γνώσει του ψεύτικο προσωπείο για κείνους;”

Πόσα δεινά μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος σε μια μόνο ζωή; Πόσες κακουχίες, βασανιστήρια και εξευτελισμούς μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο κορμί; Πόσα εγκλήματα βαστάει να περάσει μια ανθρώπινη ψυχή;
Στο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να βιώσει μαζί με τον ήρωα Γαληνό Φιλονίδη όλα τούτα σε υπέρμετρο βαθμό!

Σοκάρουν οι εικόνες που περιγράφουν τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Το ξεκλήρισμα χιλιάδων αθώων ψυχών από την αγριότητα και την σκληρότητα ανθρώπων και όχι ζώων, προς άλλους ανθρώπους. Όσα και αν έχουμε κατά καιρούς ακούσει για το συγκεκριμένο έγκλημα είναι πράγματι ελάχιστα μπροστά στην πληθώρα πληροφοριών που παρέχονται σε αυτό το βιβλίο. Μια ιστορική αναδρομή στην πιο αιματηρή και απάνθρωπη ιστορία που δεν διδάσκεται πουθενά, ίσως γιατί οι άνθρωποι αρκούνται στο να μη θυμούνται και κυρίως να μη γνωρίζουν το τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Και όσο κι αν η ιστορία -δυστυχώς- επαναλαμβάνεται, όσο κι αν οι μέθοδοι πια έχουν εξελιχθεί, έχουν αλλάξει, το γεγονός παραμένει ότι το πιο άγριο θηρίο είναι ο άνθρωπος!

«Ποιος ελέγχει το παιχνίδι; Ποιος παρασύρεται; Ποιος κινείται από προσωπικό συμφέρον ή φανατισμό;
… για την εξόντωση των φυλών δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και τον εθνικισμό. Στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας ενός λαού χύνονται ποτάμια αίματος…
Εγώ λαλώ πρόσχημα τον εθνικισμό. Δε χύνονταν ποτάμια αίματος και προτού φανούν τα έθνη και τα κράτη; Άρα τι φταίει; Φταίει το θηρίο που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος και διψά για εξουσία, χρήμα και σάρκα. Πολεμιέται αυτό το θηρίο;»

Και φυσικά η απάντηση είναι ότι όχι, δεν πολεμιέται το θηρίο, δεν θα σταματήσει ποτέ η δίψα για εξουσία, χρήμα και σάρκα να μπαίνει πάνω από οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα.

«Πόση δύναμη έχει το κακό; Γιατί να ’ναι τόσο ευάλωτη η ψυχή; Γιατί να μην μπορεί να προβάλει αντίσταση ακόμη κι όταν οπλίζεται με το καλό;»

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς την αγριότητα και το μίσος που λεηλάτησαν κορμιά, που εγκλημάτησαν κατά της ανθρωπότητας, που οδήγησαν σαν τα πρόβατα στη σφαγή τόσους και τόσους, χωρίς σταματημό, χωρίς ίχνος συναισθήματος, χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα που θα μπορούσε κάποιος να δώσει ώστε να κατανοήσει το μέγεθος αυτής της επιχείρησης εξόντωσης.
Παρά το γεγονός των βασανιστηρίων όμως, της εξαθλίωσης, της ψυχικής οδύνης, ο Γαληνός Φιλονίδης έστεκε εκεί, με αλώβητη την ψυχή του, η οποία ήταν γεμάτη αγάπη, κατανόηση, συμπαράσταση. Πόσες νέες αρχές αναγκάστηκε να κάνει αυτός ο άνθρωπος; Πόσες φορές ξεκίνησε από το μηδέν να χτίσει μια υποτυπώδη ζωή, με μόνο όπλο του την απίστευτη θέληση, την πίστη ότι θα καταφέρει στο τέλος να νικήσει το θάνατο που αντάμωσε τόσες πολλές φορές; Τι κι αν λύγισε από το μίσος που φώλιασε μέσα του όταν έχασε ό,τι πιο πολύτιμο είχε; Τι κι αν ο όρκος του για εκδίκηση τον οδήγησε πολλά χρόνια να στερηθεί την αγαλλίαση που αποζητούσε η ψυχή του; Στο τέλος, με οδηγό την αγάπη οδηγήθηκε εκεί που του όριζε η καρδιά του.

«Πολλά επιθυμούμε στη ζωή και για λίγα αξιωνόμαστε» γράφει σε ένα σημείο, και είναι τόσο μεγάλη αλήθεια αυτή! Εκείνος αρκέστηκε και στα λίγα και στο τίποτα. Βαθιά μέσα του ο έρωτάς του για μια γυναίκα που δεν μπόρεσε να έχει κοντά του, τον κράτησε ζωντανό να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο που ερχόταν στο διάβα του.

«Κι ας μη χόρταιναν η καρδιά και το κορμί με το βλέμμα. Κι ας μην αρκούσαν μερικές κουβέντες ν’ απαλύνουν το βασάνισμά της. Γιατί ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι βάσανο και αθεράπευτη πληγή».

Μέσα όμως από όλες τις περιπέτειες που πέρασε, από όλες τις δυστυχίες που τον μαράζωσαν και τον έφτασαν να πάψει πια να αναζητάει το ανεκπλήρωτο, αξιώθηκε να ζήσει όλα όσα στερήθηκε και να φτάσει στο τέλος να ζήσει το απίστευτο, το πολυπόθητο, το εντελώς απίθανο…

«Χορταίνει το κορμί με τους στοχασμούς; Χορταίνει η ψυχή άμα ο ένας πασχίζει να τη γεμίσει κι ο άλλος την αδειάζει; Αναμφίβολα όχι. Όταν δε, περιέλθει κανείς σ’ αυτή την κατάσταση στέκεται μπροστά σε δύο λύσεις. Ή κόβει το γόρδιο δεσμό που τον πνίγει ή παραμένει δεμένος. Αλλά και το κόβω ή παραμένω δεμένος δεν έχει ένα παρακλάδι. Προσθέτοντας κι έτερους κόμπους, λόγου χάριν την έννοια της ευθύνης, τότε όλα αναδείχνονται πιο δύσκολα. Μέλλει μονάχα να φανερωθούν οι λεπτομέρειες από το ποιον δρόμο τελικά θα διαλέξεις. Ο άλλος, εκείνος που δε θα τραβήξεις, θα μείνει για πάντα ανεξερεύνητος κι ίσως με παραπανίσια δόση μαγείας. Τουτέστιν όλα εξωραϊσμένα, αφού ποτέ δε θα δοκιμαστούν στην τριβή και στη φθορά της καθημερινής συμβίωσης».

Ένα μυθιστόρημα ύμνος στη δύναμη της ψυχής, ύμνος στη θέληση για ζωή μέσα από το θάνατο, μέσα από το άδικο, ύμνος στον αληθινό έρωτα και την πίστη, ότι αν η ζωή σου χρωστάει, θα βρεθεί ο τρόπος να σου φανερώσει ό,τι βάναυσα σου στέρησε…

serra

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave