Η Ιουλία Ιωάννου συνομιλεί με την Κώστια Κοντολέων για το vivlio-life.gr

Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Μέσα απ’ τις ζωές των άλλων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

«Είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε φορά τερτίπια της μοίρας μας; Οι επιλογές μας δική μας αποκλειστικά ευθύνη; Και, τελικά, πόσο ευάλωτοι κι ανίσχυροι είμαστε όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας;»

«Λένε πως, καθώς ο άνθρωπος αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο, η ζωή του περνά σαν κινηματογραφική ταινία από τα μάτια του λίγο πριν νεκρωθούν. Όσα έζησε, καλά ή κακά, συνωστίζονται να προλάβουν να δηλώσουν πως ήταν εκεί, μέσα του, έξω από αυτόν και γύρω του όλα αυτά τα χρόνια, σύντροφοι μα και εχθροί του συνάμα. Και τώρα που δεν μπορεί να αλλάξει πια τίποτα, μένει απλός παρατηρητής μιας ζωής που μετράει αντίστροφα και φεύγει γρηγορότερα απ’ όσο ο ίδιος πίστευε.
Κι ύστερα τι;
Το απόλυτο σκοτάδι, το τίποτα ή το ολόφωτο τούνελ της ελπίδας για μια άλλη διάσταση, πέρα από τα γήινα;»

Ένα μυθιστόρημα καλειδοσκόπιο μιας άλλης εποχής, ένα γρήγορο πέρασμα σε έναν αιώνα που μάτωσε ψυχές με τις συμπεριφορές των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν, με τα πάθη μιας γενιάς που στιγματίστηκε από τα γεγονότα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και άφησε τα σημάδια του ως τις μέρες μας.
Παρακολουθούμε τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα μας, με τη ματιά ενός ανθρώπου που δεν παίρνει θέση σε όσα αναφέρει, μα με εύγλωττο τρόπο στήνει στον τοίχο συμπεριφορές αναχρονιστικές, ψυχικά τραύματα που κουβαλούν όσο ζουν, λίγο ή πολύ οι πρωταγωνιστές και τον τρόπο που πορεύονται υψώνοντας το ανάστημά τους.
Μέσα από τις ζωές των άλλων μπλέκονται οι ιστορίες τεσσάρων γυναικών με τρόπο καταλυτικό, χωρίς να έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν, αφήνοντας το χρόνο να γιατρέψει πληγές ή να αλλάξει χαρακτήρες. Όμως η κακία στην ψυχή δεν αλλάζει με το χρόνο και το καλό δεν ανταμείβεται με καλό.

– Ποιον χαρακτήρα του έργου σας θεωρείτε τον πιο αδικημένο από τη μοίρα και ποιον από τους ανθρώπους;

Μα είναι ολοφάνερα η Φωτεινή, μια νέα γυναίκα που χτυπιέται βάναυσα και αδικαιολόγητα από την μοίρα, αλλά αυτό που ορίζουμε ως μοίρα είναι τελικά κάτι αόριστο μα και συνάμα συμπαντικό και αμετάκλητο ή εμπεριέχει μέσα του ως ένα βαθμό και την ατομική ευθύνη ενός εκάστου; Είναι εντέλει εφικτό ο ίδιος ο άνθρωπος να ορίσει και να επηρεάσει την μοίρα του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να την ξεστρατίσει από αυτό που θεωρείται αναπόφευκτο και νομοτελειακό, να την αμφισβητήσει και να την αφοπλίσει, κερδίζοντας έτσι την προσωπική του ευτυχία. Κι αυτό νομίζω είναι που κάνει η Φωτεινή όταν τις τελειώνουν επιτέλους οι δυστυχίες. Αδικημένη από τους ανθρώπους είναι η Πέτρα, που από την παιδική της ακόμη ηλικία θα βιώσει την σωματική και την ψυχική βία, την απόρριψη, την κοινωνική αναλγησία, την περιφρόνηση σε προσωπικό επίπεδο. Είναι εκείνη που θα μάθει από πολύ μικρή να αντιπαλεύεται φανταστικούς και υπαρκτούς δράκους και μια κοινωνία που δεν έχει ουσιαστικά θέση γι’ αυτούς που χωρίς δική τους ευθύνη χτυπήθηκαν από την ζωή και μπήκαν στο περιθώριό της. Ωστόσο, και η Πέτρα θα σταθεί απέναντι σε μια μοίρα που φαντάζει τελεσίδικη και θα την ακυρώσει.

– Είναι ικανή μια υπόσχεση ενός μικρού παιδιού σε μια μάνα που το χρήζει αντικαταστάτριά της να το κυνηγάει μια ολόκληρη ζωή κάνοντας τόσα λάθη;

Οι υποσχέσεις που δίνονταν εκείνα τα χρόνια από παιδιά σε γονείς ήταν ιερές και δεσμευτικές όπως το τάμα σε κάποιον άγιο, γι’ αυτό και η αθέτησή τους έφτανε στα όρια της ιεροσυλίας. Η υπόσχεση της Φωτεινής στην μάνα της δοσμένη λίγο πριν την τελευταία ανάσα της δεύτερης, θα είναι καταλυτική όχι μόνον για την ίδια αλλά και για όσους θα υποστούν τις συνέπειές της στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον. Κάποιοι θα βολευτούν με τις καινούργιες συνθήκες και θα φροντίσουν να τις εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος. Η Πέτρα, ωστόσο, θα είναι αυτή που θα ζήσει στο πετσί της τα καταστροφικά αποτελέσματα της άλογης υπόσχεσης δοσμένης σε χρόνο όπου όλα φάνταζαν διαφορετικά, που βάραινε περισσότερο η πάση θυσία εκπλήρωσή της και όχι η ουσία του περιεχομένου της, όπου θήτες και θύματα εμπλέκονταν σ’ ένα κουβάρι με αξεδιάλυτη άκρη.

– Η αδελφική ζήλια που αναπτύσσεται ανάμεσα στις δύο αδελφές έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην ψυχοσύνθεσή τους. Όμως υπάρχουν και στιγμές που στάθηκε η μία στην άλλη μέχρι το τέλος της πολυτάραχης ζωής τους. Υπήρχε αγάπη σ’ αυτές τις στιγμές ή μόνο συμφέρον;

Η αδελφική ζήλια δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε σπάνιο φαινόμενο ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Στις δυο αδελφές της δικής μου ιστορίας υπήρξε καταστροφική και ψυχοφθόρα, στα όρια του μίσους ακύρωσε τον μύθο, εντέλει, του κοινού αίματος και τον μετέτρεψε σε βολικό εργαλείο εξουδετέρωσης ενός φανταστικού ή πραγματικού εχθρού. Ωστόσο, η αλληλεπίδραση αυτής της σχέσης, υπήρξε τόσο ασφυκτική και για τις δυο τους που σαν μέγγενη στραγγάλισε στο τέλος τα όποια απομεινάρια έστω είχαν απομείνει ανάμεσα τους, της ψευδεπίγραφης κοινής καταγωγής τους.

– Η συγκατοίκηση στη γειτονιά τόσο διαφορετικών ανθρώπων περιγράφεται τόσο κινηματογραφικά που ο αναγνώστης στέκει θεατής των γεγονότων. Έχετε προσωπικές εικόνες ή περιγραφές από ανθρώπους που έζησαν κάτι αντίστοιχο;

Είχα την τύχη να ζήσω την ατμόσφαιρα της γειτονιάς στην δεκαετία του πενήντα. Να παίξω στους δρόμους και στις πλατείες της μαζί με ένα ετερόκλητο σμάρι παιδιών, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, που παρά τις ανισότητες που είχε δημιουργήσει στον ευρύτερο πληθυσμό, η ταχέως ανερχόμενη καινούργια κοινωνική τάξη της μεταπολεμικής Αθήνας, δεν υπήρχαν ταξικοί αποκλεισμοί ανάμεσά μας. Για μένα όλη αυτή η ατμόσφαιρα υπήρξε γόνιμο και πρόσφορο έδαφος για να καταγράψω στην μνήμη μου, όχι μόνον τους καθημερινούς ανθρώπους της γειτονιάς αλλά και τους διάφορους τύπους που ξεχώριζαν με τις θετικές ή αρνητικές συμπεριφορές τους από τους υπόλοιπους. Η πολυκοσμία στις αυλές που στέγαζαν όσους είχαν επιβιώσει από έναν πόλεμο και ένα εμφύλιο προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους με όποιον τρόπο μπορούσαν, ήταν μια ζωντανή τοιχογραφία της εποχής που την αποτύπωνε με ακρίβεια στις λεπτομέρειες.

– Ήταν η αμορφωσιά των ανθρώπων που τους οδηγούσε σε ύπουλες συμπεριφορές ή η κακία της ψυχής τους και η ανικανότητα να δεχτούν ότι κάποιος μπορεί να έβρισκε την ευτυχία ακόμη και μετά από τη μεγάλη δυστυχία που είχε ζήσει;

Δεν είναι απαραίτητη η αμορφωσιά για να αναπτυχθούν ύπουλες συμπεριφορές και κακίες ανάμεσα στους ανθρώπους. Υπάρχει η λαϊκή σοφία, που λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες, αλλά παράλληλα υπάρχει και ο φθόνος και
η ζήλεια και ένα σωρό άλλα θανάσιμα ελαττώματα που ευδοκιμούν μια χαρά ανάμεσα στους μορφωμένους και υποτίθεται καλλιεργημένους πολίτες αυτής της χώρας. Έχουμε μάθει να κρίνουμε μια χαρά τους άλλους και ποτέ τον ίδιο μας τον εαυτό, ο κακός ο λόγος είναι ενίοτε πιο εύκολος και πιο ελκυστικός από τον καλό που προϋποθέτει γενναιοδωρία ψυχής.

– Το πέρασμα μέσα από τον 20ο αιώνα και τις ζωές καθημερινών ανθρώπων αν εξαιρέσουμε τα ιστορικά γεγονότα που τον σημάδεψαν, τι κοινό έχει με τη σημερινή κοινωνία;

Νομίζω πως ξαναζούμε μια ακόμη σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η βία και οι πόλεμοι, αν και τοπικοί, έχουν και πάλι την τιμητική τους. Όσο ο άνθρωπος θα καταδιώκεται από τον άνθρωπο η ιστορία του θα κάνει κύκλους παράλληλους και θα επαναλαμβάνεται. Απλά κάποτε συμπονούσαμε τα πάθη των άλλων ενώ σήμερα περνάμε αδιάφοροι πλάι τους. Νομίζω πως ο 21ος αιώνας δεν δείχνει και μεγάλη διάθεση να ξεπεράσει τα κακώς κείμενα του προκατόχου του και αυτό δεν είναι και τόσο παρήγορο για όλους εμάς που προσπαθούμε να τον διαβούμε με όσο τον δυνατόν λιγότερες απώλειες.

– Κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν ούτε τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης και όμως κατάφερναν μέσα από τις δυσκολίες να ορθοποδήσουν και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Σήμερα, που υποθετικά έχουμε τα πάντα, πιστεύετε ότι έχουμε παραιτηθεί ως κοινωνία από την αναζήτηση της ελπίδας για το αύριο;

Αλλοίμονο αν παραιτηθούμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι. Η κατάθλιψη είναι κακός σύμβουλος, η αισιοδοξία ικανό όπλο να μας βγάλει κάποια στιγμή από το τέλμα που ζούμε.

Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας και κάθε επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνετε!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μέσα απ’ τις ζωές των άλλων
Πριν η ψύχρα του σούρουπου την αναγκάσει να μπει και πάλι μέσα στο διαμέρισμα, μένει για λίγο να χαζέψει ένα τσούρμο παιδιά που παίζουν στο πεζοδρόμιο από κάτω και με φωνές και γέλια αναστατώνουν τη γειτονιά. Στον ίδιο δρόμο που κάποτε αντηχούσαν οι δικές της φωνές και τα δικά της γέλια. Ασυναίσθητα προσπαθεί να ξεχωρίσει ανάμεσά τους εκείνο το ξανθόμαλλο κοριτσάκι που κάποτε υπήρξε, με τα γδαρμένα γόνατα και τα μονίμως ξεχτένιστα μαλλιά, νομίζει πως το είδε να κρύβεται πίσω από μια γκρίζα καγκελόπορτα, να της γνέφει παιχνιδιάρικα και να χάνεται για πάντα, όπως για πάντα έχει χαθεί κι εκείνο το κεφάλαιο της ζωής της, τόσο μακρινό σήμερα μα τόσο κοντινό χθες.

Από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα έως τις μέρες μας. Από τη Σαντορίνη σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας και μετά σε κάποιο παραθαλάσσιο προάστιο. Τα σημάδια μιας αρρώστιας. Ένας γάμος που δεν πρόλαβε να χρονίσει. Ένας έρωτας που προδόθηκε. Μια παιδική ψυχή που δεν τολμά να μεγαλώσει.

Η Ροδάνθη, η Φωτεινή, η Δέσπω, η Πέτρα… Τέσσερις γυναίκες που χάνουν και κερδίζουν καθώς η ζωή της καθεμιάς εισέρχεται στις ζωές των άλλων. Ένα μυθιστόρημα για τα ασυνήθιστα πάθη καθημερινών ανθρώπων.

ΚΩΣΤΙΑ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ
Η ΚΩΣΤΙΑ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ είναι συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει μεταφράσει περισσότερα από εκατό βιβλία, μεταξύ των οποίων έργα των: Τζόις Κάρολ Όουτς, Φίλιπ Πούλμαν, Τόμας Σάβατζ, Ρόαλντ Νταλ, Μάρκους Ζούσακ, Ρόμπερτ Κόρμιερ, Πένελοπ Φιτζέραλντ, Ρ. Κ. Νάραγιαν, Μάγια Αγγέλου, Μέλβιν Μπέρτζες κ.ά. Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία∙ ανάμεσά τους ξεχωρίζουν το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης 1992, το Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας 2003 και η διπλή αναγραφή της στον Τιμητικό Πίνακα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ). Επίσης έχει τιμηθεί δυο φορές με το βραβείο μετάφρασης το 2014 και το 2015 από την (IBBY). Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά της ΦΕΥΓΩ και ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save