Η Ιουλία Ιωάννου συνομιλεί με την Μαίρη Κωνσταντούρου για το vivlio-life

Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Η Άγνωστη δίπλα μου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη

“Η προσοχή του κόσμου έχει στραφεί στο πού πηγαίνει και όχι στο πού βρίσκεται. Στο τι κυνηγά να κατακτήσει και όχι σε αυτά που ήδη κατέχει. Σε έναν άλογο αγώνα αντί σε μια γαλήνια εκεχειρία”.

“Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι χάνουν την ευκαιρία τους, επειδή ή είναι απορροφημένοι σε κάτι λιγότερο ή μένουν προσκολλημένοι σε μια ανύπαρκτη εικόνα που έχει πλάσει η φαντασία τους”.

“Κανείς τους δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή πως αυτό ακριβώς είναι αγάπη. Το να επιτρέπεις στην ψυχή κάποιου άλλου να αγγίξει τη δική σου ψυχή και το αντίστροφο. Να εμπιστεύεσαι και να αφήνεσαι. Να πιστεύεις και να δίνεσαι. Να παίρνεις και να δίνεις. Να αντικατοπτρίζεσαι στα μάτια του άλλου και τα δικά σου μάτια να γίνονται καθρέφτης γι’ αυτόν”.

Τελειώνοντας ένα ωραίο βιβλίο έρχεται η στιγμή που λυπάσαι πραγματικά που άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του…
Η Άγνωστη της Μαρίας Κωνσταντούρου, ήταν πραγματικά ένα ταξίδι ψυχής, μια συσσωρευμένη γνώση όχι μόνο χρόνων, μα κυρίως εμπειριών που κρύβονται μέσα στις σελίδες του.
«Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα…» γράφει στο οπισθόφυλλο και θα προσθέσω τα λόγια του αείμνηστου Νίκου Γούλια: «όσο μεγαλώνω, για όλο και περισσότερα πράγματα αμφιβάλλω»!
Οι άνθρωποι γύρω μας καλύπτονται από ένα μύθο, που είτε τον δημιουργούν μόνοι τους ή οι άλλοι τον έχουν σχηματίσει για το άτομό του. Όπως και να συμβαίνει όμως, ένα είναι σίγουρο, ότι πολλές φορές αυτό που δείχνει συμπαθητικό, οικείο, γνώριμο, αναγνωρίσιμο δεν είναι πάντοτε και αληθινό! Όπως επίσης κι εκείνο που μοιάζει αλλιώτικο, διαφορετικό από το συνηθισμένο, μη εντασσόμενο στα κλισέ που εμείς οι άνθρωποι έχουμε δημιουργήσει και πατάμε πάνω σε αυτά μπορεί να κρύβει τόση μαγεία, τόση ανάγκη για αποδοχή, που δυστυχώς δεν τη βρίσκει… ακριβώς γιατί είναι διαφορετικό!

– Είναι ορισμένες καταστάσεις που ωθούν τους ανθρώπους σε ακραίες συμπεριφορές, με σκοπό να βρουν τη γαλήνη μέσα τους, το νόημα της ύπαρξής τους! Όμως χρειάζεται ψυχική δύναμη, απέραντη υπομονή στο νέο και το άγνωστο που οι περισσότεροι δεν την έχουν και εγκαταλείπουν. Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό εκείνο που η Μελίνα διέθετε ώστε να καταφέρει τελικά να επιβληθεί σε μια τόσο μικρή κοινωνία, να γίνει όχι μόνο αποδεκτή αλλά και αγαπητή;

Πιστεύω πως η Μελίνα διαθέτει ένα σύνολο χαρακτηριστικών που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητους τους αγνούς και καλοπροαίρετους ανθρώπους. Επίσης τα χαρακτηριστικά αυτά μπορούν να σχηματίσουν ρωγμές στον τοίχο που κάποιοι έχουν υψώσει γύρω τους πιστεύοντας πως έτσι προφυλάσσονται από περισσότερο πόνο. Και ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά; Η καλοσύνη, η συναισθηματική γενναιοδωρία, η φιλαλληλία και η αυτογνωσία.

– Το μυστήριο που καλύπτει όλη την ιστορία παραπέμπει σε ταινίες θρίλερ, τοποθετημένο σε ένα ειδυλλιακό χειμωνιάτικο τοπίο, σε μύθους και εικασίες για φαντάσματα. Εσύ προσωπικά, αν ήσουν στη θέση της ηρωίδας σου, θα πίστευες στο υπερφυσικό ή θα έβαζες κάτω την κοινή λογική ώστε να βρεις την άκρη του νήματος;

Και τα δύο, νομίζω. Η λογική μου θα κονταροχτυπιόταν με το συναίσθημα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα ησύχαζα μέχρι να ανακαλύψω την αλήθεια.

– Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν τη μοναξιά και μόνο μεγαλώνοντας αναθεωρούν -και όχι πάντα- αυτή τους την άποψη; Είναι τόσο δύσκολο να βρει κάποιος έναν σύντροφο να ταιριάξουν οι ψυχές τους ή έχουμε γίνει όλοι μας τόσο ατομιστές που δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε υποχωρήσεις, συμβιβασμούς;

Δε νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τη μοναξιά. Πάντα είναι υπέροχο να έχεις γύρω σου λίγους ανθρώπους που να σε νιώθουν και να μπορούν να μοιραστούν μαζί σου τα όμορφα και τα άσχημα της ζωής. Και αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να είναι μονόπλευρο. Πρέπει να παίρνεις αλλά να μπορείς να δίνεις κιόλας. Τώρα γιατί πολλοί επιλέγουν να ζουν μόνοι… Κάποιοι επειδή προδόθηκαν και απογοητεύτηκαν γρήγορα. Κάποιοι άλλοι επειδή φοβούνται να ρισκάρουν να ανοιχτούν. Μερικοί επειδή δεν ξέρουν να προσφέρουν, είναι ατομιστές όπως το έθεσες, και πολύ εγωιστές ώστε να θεωρούν την όποια υποχώρηση σαν προσωπική τους ήττα. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και οι ρυθμοί της ζωής μας έχουν αλλάξει. Η καθημερινότητα μας κάνει να τρέχουμε ολημερίς για να προλάβουμε, να κερδίσουμε, να επιβιώσουμε. Την ανθρώπινη επαφή, δυστυχώς, κάποιοι την κατατάσσουν στις μικρότερης σημασίας ανάγκες.

– Η απόφαση ζωής της ηρωίδας σου να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και να αναζητήσει την ηρεμία της φύσης, αναδεικνύει κάλλιστα το πόσο απογοητευμένοι είναι οι νέοι από την σημερινή κατάσταση. Γιατί όμως δεν το κάνουν αυτό περισσότεροι, γιατί φοβούνται να τολμήσουν;

Επειδή οι άνθρωποι κατά γενικό κανόνα προτιμούν τη σιγουριά του δοκιμασμένου, έστω κι αν αυτό το δοκιμασμένο έχει αποδειχτεί πολύ “λίγο”. Το ρίσκο απαιτεί μεγάλες ψυχικές αντοχές και ο κόσμος είναι αλήθεια πως αισθάνεται από αδύναμος μέχρι καταρρακωμένος. Από την άλλη, είναι τόσο παραμελημένα τα χωριά μας που δε διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή για να προσελκύσουν τους νέους (ή και μεγαλύτερους) ή για να τους προσφέρουν την ελπίδα που αναζητούν. Φυσικά υπάρχουν πόλεις και κωμοπόλεις όπου θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν και να υποστηρίξουν νέα ξεκινήματα. Και θα βρεθούν αυτοί που θα δοκιμάσουν το καινούριο – αυτοί που εξακολουθούν να κάνουν όνειρα και που διαθέτουν το πείσμα να τα πραγματοποιήσουν.

– Η εμμονή που μπορεί κάποιος να έχει για έναν άλλο άνθρωπο οδηγεί σε επικίνδυνες καταστάσεις και έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές να οδηγούνται σε φοβερές πράξεις. Είναι ψυχική διαταραχή πιστεύεις κάτι τέτοιο ή η αδιαφορία που ξεκινάει από την οικογένεια μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο στο να έχει εμμονικές ιδέες;

Πιστεύω πως ο γενικός κανόνας είναι ότι ο χαρακτήρας μας πλάθεται αναλόγως με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, με την παιδεία που πήραμε από την οικογένειά μας. Όταν οι γονείς είναι αδιάφοροι ή βίαιοι ή γενικά αντιμετωπίζουν με άσχημο τρόπο το παιδί τους, ή δίνουν το κακό παράδειγμα, τότε η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να έχουμε αργότερα ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο που θα εκδηλώσει τη διαταραχή του με την πρώτη -και σε κάθε- ευκαιρία.

– Η αρμονία της φύσης, η ηρεμία και η ομορφιά που υπάρχει στην επαρχία αναδεικνύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο βιβλίο σου. Έχεις ζήσει σε αντίστοιχο περιβάλλον; Θα το τολμούσες;

Πάντα μου άρεσε όλη αυτή η εικόνα. Δυστυχώς αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον το έχω απολαύσει μόνο ως… τουρίστρια. Κάτω από κάποιες προϋποθέσεις που σχετίζονται με τα παιδιά μου όχι μόνο θα το τολμούσα αλλά και θα το επεδίωκα.

– Θα κλείσω τις ερωτήσεις παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα που με καλύπτει πλήρως… και λόγω τίτλου… «Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες… Κάθε μέρα χάνουμε κι από κάτι. Κάθε τόσο αποχαιρετούμε και κάτι. Όμως από την άλλη πλευρά μας περιμένει κάποιο καλωσόρισμα. Περιμένει να μας υποδεχτεί κάτι καινούριο». Είμαστε όμως έτοιμοι για το καινούριο;

Κάποιοι ναι, κάποιοι όχι. Ωστόσο δε θα έπρεπε να μας τρομάζει αυτό το καινούριο. Αν μη τι άλλο, είναι μία νέα ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Έστω μία αλλαγή για να σπάσει αυτή τη βαρετή ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Είναι σίγουρο πως το “καινούριο” δε θα είναι πάντα ευχάριστο, όμως θα είναι σίγουρα ένα ακόμα κομματάκι στο πολύχρωμο παζλ της ζωής μας.

Ευχαριστώ πολύ Μαίρη Κωνσταντούρου για το συναρπαστικό ταξίδι ψυχής! Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρει η Άγνωστή σου να αγγίξει πολλές ψυχές…

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save