Συγγραφέας του βιβλίου «Αϊσέ» – Εκδόσεις «Κάκτος»
Μια γυναίκα που έζησε ζωή δανεική. Αυτή είναι η Αϊσέ, η Σύρια πρωταγωνίστρια του Θωμά Τζιωρτζιώτη. Για να μπει επιτέλους τέλος στην καθημερινή και απάνθρωπο η κακοποίησή της από το σύζυγό της, θα ζητήσει βοήθεια από τον αστυνομικό Ανδρέα Φιλίππου, και τότε εκείνος θα έρθει αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο δίλημμα που μπορεί να σου φέρει η ζωή. Το μυαλό ή η καρδιά. Από τη συνομιλία μου μαζί του για το Vivlio-life, κρατώ μια σπουδαία πρόταση, επειδή βγαίνει από αντρικά χείλη: «Εγώ απλά θα θελα να ζω σε μια κοινωνία που κάθε γυναίκα θα έχει το δικαίωμα το να είναι ελεύθερη. Χωρίς περιορισμούς ή πρέπει. Θα θελα να ζω σε μία κοινωνία που η γλυκύτητα της γυναικείας φύσης δε θα μπορεί να σπιλωθεί από κανέναν και με κανέναν τρόπο. Και ίσως τότε θα είμαστε όλοι μας μέρος μιας κοινωνίας που θα μας κάνει να χαμογελάμε γιατί θα έχουμε κερδίσει το πιο σημαντικό αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης. Την ελευθερία…»
- Αϊσέ. Μια γυναίκα με εύθραυστη ομορφιά, μάτια που θυμίζουν μικρό παιδί και αξιοπρεπή συμπεριφορά. Μια Σύρια που βρέθηκε στη χώρα μας αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Μιλήστε μας γι αυτή τη γυναίκα.
Η Αϊσέ είναι μια γυναίκα που έζησε μια ζωή δανεική. Που από τη στιγμή που γεννήθηκε χρωστούσε. Στην οικογένεια της, στη πατριαρχική κοινωνία στην οποία μεγάλωσε και μετέπειτα στο άνθρωπο που όρισαν οι δικοί της ότι έπρεπε να του χρωστάει την ύπαρξη της, τον άντρα της. Μια γυναίκα που έζησε μόνο πόνο, απελπισία αλλά που όλα αυτά δε την έκαναν έναν άνθρωπο ρηχό μα έναν άνθρωπο με ένα πλούτο συναισθημάτων που απλά έψαχνε μια ευκαιρία για να φανερωθεί. Και κάπως έτσι ξεπηδά ο χαρακτήρας της μέσα από το βιβλίο που φέρει και το όνομα της. - Ανδρέας Φιλίππου. Πώς, πού και πότε τοποθετείτε χρονικά τη γνωριμία του με την όμορφη Αϊσέ;
Η γνωριμία του ήρωα του μυθιστορήματος με την Αϊσέ έγινε όταν η ηρωίδα ξεπέρασε τις συστολές της φύσης της και ζήτησε τη βοήθεια του. Μα και οι δύο ίσως αυτή τη γνωριμία να τη περίμεναν μια ολόκληρη ζωή. Και όταν συνέβη προκάλεσε και στους δύο μια έκρηξη συναισθημάτων. Έναν χείμαρρο που τους παρέσυρε και ενώ και οι δύο προσπάθησαν να κρατηθούν μέχρι το τέλος μαζί ή ορμή του νερού τους οδήγησε σε μία ατέρμονη μοναξιά. - Από μόνη της η πληροφορία που μας δίνετε στο οπισθόφυλλο, πως ο Ανδρέας είναι Αστυνόμος έχει ενδιαφέρον. Σε συνδυασμό όμως με το βιογραφικό σας το ενδιαφέρον αυτό μεγαλώνει πολύ. Η ερώτηση, λοιπόν εύλογη: Είναι βιωματικό το μυθιστόρημά σας;
Θαρρώ πως κάθε άνθρωπος που γράφει δε γίνεται να διαχωρίζει τόσο πολύ τα γραφόμενα του από τη προσωπική του ζωή. Οπότε για να είμαι απόλυτα ειλικρινής σαφώς και το βιβλίο μου έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Δε θα αποκαλύψω μέχρι ποιο σημείο είναι όμως. Ας αφήσουμε τον κάθε άνθρωπο που θα μου κάνει τη τιμή να το διαβάσει να κρίνει, να αναρωτηθεί. Και δεδομένου του επιπόλαιου χαρακτήρα του Ανδρέα ας κατηγορήσει και τον συγγραφέα του βιβλίου… και μεταξύ μας θα έχουν βάση οι κατηγορίες του. - Αυτό που φυσικά μονοπωλεί το αναγνωστικό μας ενδιαφέρον είναι πόσο άλλαξε η ζωή του από εκείνη τη μέρα που η Αϊσέ έλυσε τη μαντήλα της και άφησε «να ξεχυθεί ένας μαύρος καταρράκτης. Λαμπερός. Ευωδιαστός. Υπέροχος»…
Θεωρώ πως κάθε άντρας ερωτεύεται μια φορά στη ζωή του. Η αφορμή που μπορεί να συντελεστεί αυτό εναπόκειται σε μικρά πράγματα που στο μυαλό του κάθε άντρα θα τα θεοποιήσει. Έτσι λοιπόν το τίναγμα των μαλλιών μιας γυναίκας, το λαμπύρισμα των ματιών της, ο τρόπος που πίνει τον καφέ της ξυπνάει στον άντρα συναισθήματα τόσο βαθιά που η λογική και η επιστήμη δε μπορεί να τα εξηγήσει. Και μιας και παθών, αφού πρόσφατα παντρεύτηκα τη γυναίκα της ζωής μου μπορώ να δώσω δίκιο στον Ανδρέα που κάτι τόσο μικρό όπως το λύσιμο μιας μαντήλας τον έκανε να νιώσει πράγματα που δε πίστευε καν ότι υπάρχουν. - Ο λόγος που έβγαλε τη μαντήλα της η Αϊσέ, ωστόσο, δεν είχε ερωτικά κίνητρα. Μέσα από εκείνη τη μαντήλα κρυβόταν η «μελανή» κακοποίηση που βίωνε από τον άντρα της. Γιατί, όμως, επέλεξε τον Ανδρέα για να ζητήσει βοήθεια;
Ενδόμυχα θεωρώ πως κάθε γυναίκα θέλει στη ζωή της έναν άνθρωπο να τη προσέχει, να τη νοιάζεται. Η ηρωίδα βίωνε μια κόλαση. Με το να στραφεί στον Ανδρέα και να ζητήσει τη βοήθεια του σαφώς από τη μια πλευρά ήλπιζε σε αυτήν ένεκα της ιδιότητας του αλλά από την άλλη ασυναίσθητα, ίσως ήθελε να του κεντρίσει το αίσθημα που η πλειοψηφία των αντρών έχουν, δηλαδή της προστατευτικότητας απέναντι στη λεπτεπίλεπτη φύση των γυναικών. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και ένας χαρακτήρας όπως είναι ο Ανδρέας έχει μέσα του κομμάτια ευαισθησίας που δυστυχώς χρειάζεται η ωμή αλήθεια προκειμένου να τεθούν σε κίνηση. - Προχωρώντας στη συγγραφή του μυθιστορήματός σας ήσασταν υποχρεωμένος να περιγράψετε και τον άνθρωπο που ευθύνεται για την κακοποίηση της ηρωίδας σας. Πώς τον αποδώσατε;
Ο χαρακτήρας του άντρα της Αϊσέ αποδόθηκε χωρίς κάποιο ρατσισμό ή υπερβολή. Είναι ένας άνθρωπος απογοητευμένος απ’ όλα. Χωρίς όνειρα, χωρίς ίχνος σεβασμού στο αντίθετο φύλλο και σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς στάλα ανθρωπιάς. Και αν το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του αναγνώστη για έναν τέτοιο χαρακτήρα είναι ότι θα τον μισήσει θα τολμήσω να πω ότι δε φταίει αυτός για το τι άνθρωπος είναι. Φταίει η κοινωνία μας, ο κόσμος ολόκληρος. Γιατί το ισχυρό φύλλο, αυτή η μπαρούφα που επαναλαμβάνεται μόνιμα από αρσενικά που θεωρούνται ανώτεροι για κάποιο λόγο , κατέληξε να γίνεται τιμωρός με το έτσι θέλω. Χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να πρέπει και χωρίς να το ζητά κανένας. Και έτσι λοιπόν αυτός ο αυτόκλητος τιμωρός παίρνει τη μορφή του άντρα που χτυπά τη γυναίκα του γιατί δε μαγείρεψε καλά ένα φαγητό, γιατί δεν τον ικανοποίησε στο κρεβάτι ή απλά γιατί μπορεί. Και αν μέσα μας πούμε ότι ο άντρας της Αϊσέ είναι ξένος και αυτό δεν υπάρχει πιθανότητα να το αντικρύσουμε στη κοινωνία μας τότε ας το αναρωτηθούμε και δεύτερη φορά.. - «Αποστροφή. Και όχι για το κορμί της. Αλλά για το είδος μου. Ως άνθρωπος. Ως άντρας». Με ικανοποίηση – πρέπει να σας πω – διαβάζουμε τα συναισθήματα ενός άντρα συγγραφέα στο μεγάλο κεφάλαιο της κακοποίησης. Πόσο, πιστεύετε, μπορούν να αγγίξουν τους άντρες αναγνώστες;
Πάνε πολλά χρόνια που κατάλαβα κάτι. Ότι το να λέγεσαι άνθρωπος δε σημαίνει ότι έχεις την αίσθηση της πείνας, της δίψας. Ότι το να λέγεσαι άνθρωπος δεν είναι μόνο όταν νιώθεις ότι σε ενοχλεί ο ήλιος ή το ότι φοβάσαι το σκοτάδι. Άνθρωπος για μένα είναι αυτός που νιώθει σεβασμό για τον άλλον άνθρωπο. Που νοιάζεται, που στενοχωριέται αν βλέπει την αδικία, που χαίρεται με τη χαρά του άλλου. Αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωπος είναι αυτός που όταν θα δει, θα διαβάσει έστω ότι ένας άλλος άνθρωπος πονάει, υποφέρει θα νιώσει άσχημα. Θα πάρει μερίδιο από το πόνο του άλλου, θα θελήσει να μη το ξαναζήσει αυτό κάνεις. Και τότε ναι θα λέγεται άνθρωπος. Οπότε για μένα προσωπικά το αν αγγίξει αυτή η περιγραφή έστω και έναν άντρα αναγνώστη θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος που θα μπορούσα να φανταστώ από αυτό το βιβλίο. - Αυτό που διαπιστώνουμε ως αναγνώστες είναι πως τελικά αυτή η «πληγή» που λέγεται κακοποίηση της γυναίκας δεν έχει εθνικότητα, δεν έχει χρώμα και φυσικά δεν έχει τελειωμό. Τι θα θέλατε να περάσετε ως μήνυμα μέσα από την όμορφη ιστορία σας;
Μήνυμα… δε νομίζω ότι χρειάζεται να περαστεί κανένα μήνυμα πλέον. Αν ύστερα από όλα όσα έχουμε δει, έχουμε διαβάσει πρέπει να περνάμε μηνύματά τότε έχουμε αποτύχει για μία ακόμη φορά σα κοινωνία. Εγώ απλά θα θελα να ζω σε μια κοινωνία που κάθε γυναίκα θα έχει το δικαίωμα το να είναι ελεύθερη. Χωρίς περιορισμούς ή πρέπει. Θα θελα να ζω σε μία κοινωνία που η γλυκύτητα της γυναικείας φύσης δε θα μπορεί να σπιλωθεί από κανέναν και με κανέναν τρόπο. Και ίσως τότε θα είμαστε όλοι μας μέρος μιας κοινωνίας που θα μας κάνει να χαμογελάμε γιατί θα έχουμε κερδίσει το πιο σημαντικό αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης. Την ελευθερία… - Από την εμπειρία σας στα hot spots που έχετε υπηρετήσει τα τελευταία χρόνια, μπορείτε να μας πείτε πόσο συχνό είναι το φαινόμενο της κακοποίησης γυναικών και επίσης σε ποιο βαθμό μπορεί να παρέμβει η ελληνική Αστυνομία;
Δυστυχώς το φαινόμενο της κακοποίησης είναι συχνότατο. Σε τέτοιου είδους μέρη που αναγκαστικά οι συνθήκες είναι δύσκολες πολύ συχνά βλέπουμε αυτή η απελπισία των ανθρώπων, η πείνα, η ζέστη, η προσπάθεια στο να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή γίνεται όπλο στα χέρια των αντρών που τα οπλίζει εκεί που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος προκειμένου να ξεσπάσουν. Και κάπως έτσι αυτό το φαινόμενο σε τέτοια μέρη παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Και τρομάζεις γιατί εκεί γίνονται μπροστά σου. Και θέλοντας και μη τα βλέπεις και λόγω ιδιότητας θα παρέμβεις για να τα σταματήσεις. Αλλά αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το τι γίνεται πέρα από αυτά τα μέρη. Σε σπίτια κανονικά όχι κοντέινερ, σε ανθρώπους μορφωμένος με κάποιο εισόδημα και όχι σε ανθρώπους χωρίς μοίρα. Γιατί αν μη τι άλλο οι κλειστές πόρτες κρύβουν τα χειρότερα. Και εκεί ακριβώς η αστυνομία χρειάζεται τη βοήθεια του κάθε πολίτη. Γιατί αν ο γείτονας, αν ο φίλος ή οι συγγενείς δε πάρουν ένα τηλέφωνο να μιλήσουν τότε πως θα μπορέσει να παρέμβει η αστυνομία? Και θα μου πείτε “μα και τις φορές που συνέβη αυτό η αστυνομία άργησε η δεν έκανε καλά τη δουλειά της”. Και εκεί θα σας απαντήσω ότι ναι έχετε δίκιο. Η αστυνομία, έτσι όπως είναι διαμορφωμένη στην Ελλάδα είναι μια αστυνομία άβουλη, χωρίς ισχύ μα μπλεγμένη σε έναν κυκεώνα νομικών κωλυμάτων η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις απλά συμβουλεύει ανίκανη να υπερασπιστεί ή απλά να κάνει αυτό που πρέπει. Και αν με ρωτάτε θα σας πω ότι στεναχωριέμαι και θυμώνω που είμαι κομμάτι ένας συστήματος που όταν θα διαπιστώσει ότι ένας άντρας κακοποίει μια γυναίκα δε θα μπορέσει να κάνει αυτό που πρέπει, δηλαδή να κάνει αυτόν τον “άνθρωπο” να πληρώσει για τις πράξεις του, μα θα περιμένει τους εκβιασμούς των δικηγόρων, τα αδιέξοδα που υπάρχουν λόγω της εξάρτησης πολλές φορές των γυναικών από τους άντρες, συνήθως λόγω των χρημάτων ή το ότι δε μπορεί να φύγει από το σπίτι ή 1002 άλλους λόγους και το κυριότερο λόγω μιας αλλοπρόσαλλης δικαιοσύνης που για να οδηγηθεί κάποιος στη φυλακή συνήθως πρέπει να μην υπάρχει ο καταγγέλλων… και αν με ρωτάτε, ωραία λοιπόν, και πως μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη θα σας απαντήσω ότι πρέπει να υπάρξει πρόληψη. Μέσω μαθημάτων ενσυναίσθησης στα σχολεία. Μέσω κριτικής μα όχι υπερβολής σε οτιδήποτε κακοποίει έναν άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλλου. Μα κυρίως να υπάρξουν νόμοι οι οποίοι επιτέλους να είναι διατακτικοί και όχι και έχουν τόσα πολλά παραθυράκια. Έφτασε η ώρα, πιστεύω, στο να διεκδικήσουμε να γίνουμε μια κοινωνία που ότι κάνει ένας συνάνθρωπος μας να το πληρώνει όπως του αναλογεί. Και τότε η αστυνομία θα μπορέσει επιτέλους να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. - Η Αϊσέ περιέγραψε στον Ανδρέα τη ζωή της στη Συρία. Δώστε μας κάποια στοιχεία από τη θέση που έχει η γυναίκα σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα.
Η Αϊσέ προέρχεται από μια άκρως συντηρητική κοινωνία. Με χιλιάδες πρέπει, με δυσβάσταχτες υποχρεώσεις για την οποιαδήποτε γυναίκα και με δικαιώματα που φαντάζουν αστεία. Μα ας αναρωτηθούμε πως ήταν η δικιά μας κοινωνία στα χρόνια των γιαγιάδων μας. Με τις γυναίκες στα χωριά μας να έπρεπε να φοράνε μαντίλα για να κρύβουν τα μαλλιά τους. Που δε τους επιτρεπόταν να βγουν για διασκέδαση αν δε συνοδεύονται από ένα αρσενικό, που αντιμετωπίζονταν με μία φαιδρότητα σε κάθε προσπάθεια τους να διεκδικήσουν τα προφανή. Οπότε ας μη κρίνουμε το θρήσκευμα, τη καταγωγή, την αμορφωσιά μα ας τολμήσουμε να σκεφτούμε το πως θα είμαστε εμείς στη θέση της Αϊσέ όντας μεγαλώνοντας έτσι. Και την επόμενη φορά που θα κατηγορήσουμε αυτούς τους ανθρώπους ας δαγκώσουμε τη γλώσσα μας προτού μιλήσουμε γιατί στη θέση της ή στη θέση του κάθε άντρα που θα κακοποιήσει θα μπορούσε να είναι ο παππούς μας , ο πατέρας μας ή ακόμη και εμείς αν δεν είχαμε το πολυτιμότερο εφόδιο απέναντι στην αποτροπή τέτοιων καταστάσεων. Την παιδεία. - «Υπάρχει κάτι που ο Ανδρέας δεν πρόλαβε να μάθει εγκαίρως: πως το όνειρο πρέπει να το ζεις τη στιγμή που το βιώνεις. Αν το κυνηγήσεις μετά, μπορεί να έχει χαθεί για πάντα…». Μεγάλη αλήθεια κρύβει η πρόταση αυτή! Πόσο σας εκπροσωπεί ως άνθρωπο;
Ο Ανδρέας ήρθε αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο δίλημμα που μπορεί να σου φέρει η ζωή. Το μυαλό ή η καρδιά. Και μπορεί για λίγο να προσπάθησε να γείρει προς το μυαλό μα η καρδιά δε πρόκειται να σε αφήσει να κάνεις αυτό που φαντάζει λογικό αλλά αυτό που επιθυμεί αυτή. Και κάπως έτσι έχασε χρόνο, συναισθήματα, έρωτα. Και αν τύχει σε εσένα πως θα λειτουργήσεις; Το γνωρίζεις εκ των προτέρων; Θα απαντήσεις ανεπιφύλακτα; Εγώ θα απαντήσω με το πως θα ήθελα να είμαι και με το πασχίζω κάθε μέρα να γίνω. Ζήσε. Ζήσε ότι σου φέρει η ζωή. Γέλασε, πίστεψε, ερωτεύσου. Και αν πληγωθείς μη πέσεις μα σήκωσε το κεφάλι ψηλά και φώναξε “, το ‘ζησα και αυτό ” .
Γιατί έτσι θα έχεις τολμήσει, θα έχεις προσπαθήσει, θα έχεις ζήσει..
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η ανέμελη εργένικη ζωή του αστυνόμου Ανδρέα Φιλίππου αλλάζει ξαφνικά, όταν χτυπά την πόρτα του για να ζητήσει τη βοήθειά του μια Σύρια προσφυγοπούλα που κακοποιείται από τον άντρα της. Το μελαγχολικό βλέμμα της κοπέλας, η εύθραυστη ομορφιά της και η αξιοπρεπής συμπεριφορά της στοιχειώνουν τον Ανδρέα και του προκαλούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ξαφνικά, τα πάντα φαίνεται να παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις. Οι «μπαρότσαρκες» με τους φίλους χάνουν την αίγλη τους, οι γυναίκες γύρω του δεν καταφέρνουν να αγγίξουν την καρδιά του, οι αξίες της ζωής αποκτούν το πραγματικό τους νόημα. Στα όνειρα του Ανδρέα υπάρχει τώρα πια μία μόνο πρωταγωνίστρια και το ανεκπλήρωτο φαντάζει εφικτό.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι που ο Ανδρέας δεν πρόλαβε να μάθει εγκαίρως: πως το όνειρο πρέπει να το ζεις τη στιγμή που το βιώνεις. Αν το κυνηγήσεις μετά, μπορεί να έχει χαθεί για πάντα…
Μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του βιβλίου
θα διατεθεί στην «Κιβωτό του Κόσμου»
Βιογραφικό
Ο Θωμάς Τζιωρτζιώτης γεννήθηκε και διαμένει στα Τρίκαλα. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Λογιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιώς. Από το 2007 εργάζεται στην Ελληνική Αστυνομία, σε μάχιμες υπηρεσίες. Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείται με το κομμάτι της αλληλοβοήθειας σε ευάλωτες οικογένειες. Επίσης, βοηθάει εθελοντικά την Κιβωτό του Κόσμου (παράρτημα Βόλου). Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του e-trikala, μέλος του Ερυθρού Σταυρού, και με συνεχή παρουσία στα κοινά της πόλης των Τρικάλων, στον τομέα της αλληλοβοήθειας. Είναι παντρεμένος με τη Χριστίνα Κωστοπούλου.
Εξαιρετική συνέντευξη!
Όπως και όλες οι προηγούμενες!!
Συγχαρητήρια!!!
Καλοτάξιδο το βιβλίο!
Μακάρι να σκεφτόταν όλοι οι άνθρωποι όπως ο συγγραφέας!