Κριτική βιβλίου “Το μυστικό του Λεβάντε” του Στέφανου Λίβου από τη Βιργινία Αυγερινού
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
«Την είδα πρώτη φορά να κατεβαίνει από ένα λαντό, όταν ήρθαν οικογενειακώς στα Πηγαδάκια. Ο χρόνος πάγωσε, δεν είχα ξαναδεί τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου. Τα μάτια της παιχνιδιάρικα, με μια σαγηνευτική μελαγχολία με προκαλούσαν να παίξω μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο έρωτάς μου για τη Βιολέτα. Ζήσαμε τη νεότητά μας στα χρόνια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στη Ζάκυνθο, σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από την Κατοχή, ένα ναυάγιο στην Αδριατική και μια δολοφονία…
Κυνηγημένοι από τα στερεότυπα, ήμασταν αναγκασμένοι να κρύβουμε την αγάπη μας, μιας και πιστεύαμε σε διαφορετικούς θεούς. Εμείς όμως ξέραμε ότι οι θεοί μας μηχανεύτηκαν έναν ολόκληρο πόλεμο για να γνωριστούμε και μετά να μας χωρίσουν. Ωστόσο, δεν θα υποκύπταμε σε καμία θεϊκή εντολή και σε κανέναν ανθρώπινο νόμο. Η Βιολέτα ήταν το φως που γέμισε την καρδιά μου, ο λεβάντες που μου χάιδεψε την ψυχή. Ο θησαυρός μου, η Βιολέτα μου, ήταν το εισιτήριό μου για την αθανασία, το θαύμα που θα έσωζε τις αναμνήσεις μου, όταν θα τις απειλούσε η λήθη»…
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην Ζάκυνθο, στα χρόνια της κατοχής.
Ο νεαρός Παντελής, μαθαίνει από τον παππού του, λίγο πριν τον θάνατό του, για έναν «θησαυρό», που πρέπει να ανακαλύψει. Μέσα από την αναζήτηση του, μαζί με την Θεία Ελπίδα -αγαπημένη ηρωίδα- την μοναδική εν ζωή συγγενή του και την Βάγια, εγγονή της Βιολέτας, μαθαίνει την ιστορία και τα μυστικά της οικογένειάς του.
Εξαιρετικά δοσμένα τα ιστορικά στοιχεία, όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά προσφέρουν στο όλο «σκηνικό» που έχει στηθεί στην ιστορία μας, αναδεικνύοντας, μέσω της μυθοπλασίας, αξίες, όπως της αυτοθυσίας, της φιλίας, της αγάπης!
Και… ενώ ο ήρωας, ξεδιπλώνει την ιστορία στον χρόνο, ο αναγνώστης, περιμένοντας να ανακαλύψει το «μυστικό», ΖΕΙ την ολοκληρωτική αγάπη του παππού-Παντελή, με την όμορφη Βιολέτα, του Χριστιανού με την εβραία, παιδιά… «διαφορετικών Θεών», που έπρεπε να κρύβουν την αγάπη τους, μια αγάπη που… θα αντέξει στον χρόνο;
Όλοι οι χαρακτήρες του έργου, σκιαγραφημένοι αριστοτεχνικά, μέσω της γραφής του κ. Λίβου, συνθέτουν την πλοκή του έργου, δίνοντάς μας, δυνατά συναισθήματα, αγάπης, πόνου, αγωνίας, θλίψης, ελπίδας.
Με την ανάγνωσή του, εκτός από την ιστορία του νησιού στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, ο αναγνώστης γνωρίζει τα ήθη και τα έθιμα του νησιού και των κατοίκων του. Με τις ολοκληρωμένες περιγραφές του, ο συγγραφέας κάνει τον αναγνώστη να βιώνει τις σκληρές εικόνες της ζωής των Ζακυνθινών κάτω από τον Ιταλικό πρώτα και τον γερμανικό μετέπειτα ζυγό.
Γλώσσα μεστή, λυρική και κάπου – κάπου και με το ζακυνθινό ιδίωμα, είναι αυτή που «μεταφέρει» τον αναγνώστη στο Φιόρο του Λεβάντε (Άνθος της Ανατολής).
Με έναν μοναδικό χειρισμό, ο κ. Λίβος, καταφέρνει μέχρι το τέλος, να μην αποκαλύπτει το «μυστικό», και.. φτάνοντας τελικά στην αποκάλυψή του, νοιώθεις πως ένα υπέροχο βιβλίο, έφτασε στο τέλος του! Συγκλονιστικά τα τελευταία κεφάλαια, είναι αυτά για τα οποία νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω, είναι αυτά όμως, που θα ανακαλύψετε διαβάζοντάς το, γιατί… αυτό το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί!
Κλείνοντας, παραθέτω ένα απόσπασμα και αφήνω τα λόγια της κ. Έλενας Ακρίτα για το βιβλίο…
«Περνούν τα χρόνια αλλά δεν γερνάει ο κόσμος. Γερνούν μόνο οι άνθρωποι. Αναλώσιμα προϊόντα ενός θεού που δεν υπάρχει καν. Φεύγουν ένας ένας για να γίνει χώρος γι’ αυτούς που γεννιούνται• για να μεγαλώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, για να ζήσουν τη μικρή ζωή τους και να καταγράψουν τις αλλαγές στο τοπίο ολόγυρά τους. Κι ύστερα, μ’ έναν πόνο ή έναν απλό αναστεναγμό, να πεθάνουν κι αυτοί, για να έρθουν άλλοι. Τι κουραστική που είναι η ζωή… Τι λυτρωτικός ο θάνατος…»
Στέφανος Λίβος
«Το μυστικό κρύβει ένα θησαυρό που από τα χέρια του Στέφανου περνάει στα χέρια μας. Ο θησαυρός ανήκει στον αναγνώστη! Ένα βιβλίο-επίτευγμα που θα αντέξει στο χρόνο»
Έλενα Ακρίτα
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ!
Υπέροχο!