Μάρτιος 2015 και οι εκδόσεις Ψυχογιός, εκδίδουν «Το κορίτσι του τρένου» της Πόλα Χόκινς, ψυχολογικό θρίλερ που γνώρισε επιτυχία παγκοσμίως. Ιούνιος 2017, και πάλι οι εκδόσεις Ψυχογιός, φέρνουν στην χώρα μας το επόμενο έργο της Πόλα Χόκινς, «Στην παγίδα του νερού».
«Τζούλια, εγώ είμαι. Πάρε με, είναι ανάγκη. Σε παρακαλώ, Τζούλια, είναι σημαντικό».
Αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα που έστειλε η Νελ Άμποτ στην αδελφή της Τζούλια. Κι αυτό όμως, όπως και τα προηγούμενα, έμεινε αναπάντητο. Οι σχέσεις μεταξύ τους, δεν ήταν καλές.
«…Σκούπισα τα μάτια μου. Με πλήγωνες συχνά έτσι. Η σκληρότητα ήταν το δυνατό σου σημείο. Μερικές φορές κακεντρεχή σχόλια –για το πάχος μου, για το πόσο αργοκίνητη ήμουν, πόσο βαρετή– προσπαθούσα να τα αγνοώ… μπηχτές ριζωμένες βαθιά στην ψυχή μου, τις οποίες έθαβα, εκτός κι αν ήθελα να ανοίξω νωπές πληγές. Η τελευταία τρύπωσε στο αυτί μου τη μέρα που θάψαμε τη μητέρα μας…»
Η Τζούλια θεωρούσε υπεύθυνη τη Νελ για πολλά πράγματα που συνέβησαν στα νεανικά τους χρόνια. Όμως, αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο μήνυμα, αφού η Νελ βρέθηκε νεκρή. Η Νελ πήδηξε από τον γκρεμό στο ποτάμι της περιοχής, σε ένα σημείο που ονομάζεται «κολυμπήθρα των πνιγμών».
Η Τζούλια αναγκάζεται να γυρίσει πίσω στο Μπέκφορντ και στο ποτάμι του. Ταυτόχρονα, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και τις άσχημες αναμνήσεις του, που τόσα χρόνια προσπαθούσε να ξεχάσει. Πρέπει όμως να συμπαρασταθεί στη Λένα, την έφηβη κόρη της Νελ που ποτέ δεν έχει γνωρίσει και που πρόσφατα έχασε και την φίλη της, αλλά και να σιγουρευτεί αν η Νελ πήδηξε μόνη της ή συνέβη κάτι άλλο.
«…Μπορεί να μη σε αγαπούσα, αλλά δεν μπορώ να σε παρατήσω έτσι, αποδιωγμένη. Θέλω να ξέρω αν σε πλήγωσε κάποιος και γιατί. Θέλω να πληρώσουν. Θέλω να τα αφήσω πίσω μου όλα αυτά, ώστε ίσως πάψεις να ψιθυρίζεις στο αυτί μου για το πως δεν πήδηξες, δεν πήδηξες, δεν πήδηξες. Σε πιστεύω, εντάξει; …»
Έτσι η Τζούλια θα βρεθεί ξανά κοντά στο νερό του ποταμιού. Ένα νερό, άλλοτε καθαρό και παγωμένο κι άλλοτε στάσιμο και βρώμικο. Εκεί που το ποτάμι, κάτω από τον γκρεμό, σχηματίζει κάτι σαν πισίνα, την «κολυμπήθρα των πνιγμών». Εκεί όπου, πριν από πάρα πολλά χρόνια, έκαιγαν τις μάγισσες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μύθοι και δεισιδαιμονίες για τον τόπο αυτό, για τον τόπο που κατάληξε να είναι τόπος αυτοκτονιών.
Τι είναι όμως, πραγματικά το Μπέκφορντ; Ένας τόπος αυτοκτονιών ή ένας τόπος που ξεφορτώνονται «ενοχλητικές» γυναίκες; Πριν από τον θάνατο της Νελ υπήρξαν άλλες γυναίκες που πήδηξαν από τον γκρεμό; Υπάρχει σχέση μεταξύ τους; Η αστυνομία θεωρεί την πτώση της Νελ, αυτοκτονία, είναι;
«…Πώς είναι το νερό;» ρώτησε, κι αυτός κοκκίνισε περισσότερο. Το νερό, το νερό, το νερό – δε γλιτώνεις από δαύτο σε τούτη την πόλη…»
Ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό με τους περισσότερους κατοίκους του να εμπλέκονται στην υπόθεση. Κάτι που προκαλεί συνεχείς ανατροπές και ένα απρόσμενο τέλος. Ο κάθε ένας από τους ήρωες, έχει τον δικό του βεβαρημένο ψυχισμό και όλοι μαζί δημιουργούν μια αλυσίδα απρόβλεπτων εξελίξεων. Όπως και στο κορίτσι του τρένου, η Πόλα Χόκινς, έχει ως πρωταγωνίστριες γυναίκες με κυρίαρχες τις σχέσεις τους και τη μικρή κοινωνία γύρω τους. Μια κοινωνία στην οποία οι ζωές των κατοίκων συγκρούονται και αλληλεπικαλύπτονται, όπου οι ξένοι γίνονται δεκτοί με καχυποψία και επικρατεί μια δεισιδαιμονία, μια πόλη που κρύβει μυστικά εκατοντάδων χρόνων, με κακοποιήσεις, ψέματα, εγκλήματα και μοίρες χαμένων γυναικών.
Δύσκολο εγχείρημα η πολυπρόσωπη αφήγηση -άλλοτε σε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε σε τριτοπρόσωπη γραφή- και η συγγραφέας επιλέγει να δίνει μικρά κεφάλαια όπου το κάθε ένα φέρει ως τίτλο το όνομα ενός εκ των πρωταγωνιστών, κάνοντας έτσι τους ήρωες να μας δίνουν από την δική τους οπτική την εξέλιξη του έργου. Ένας κινηματογραφικός ρυθμός με ένταση και δράση ειδικά στο δεύτερο μισό του βιβλίου και με την δύναμη και ενέργεια του «νερού» να καθορίζει την εξέλιξη του έργου.
«…Όμως οι άνθρωποι έκαναν πως δεν έβλεπαν, σωστά; Κανείς δεν ήθελε να σκέφτεται το γεγονός ότι το νερό στο ποτάμι ήταν μολυσμένο με το αίμα και τη χολή των καταδιωγμένων, των δυστυχισμένων γυναικών. Το έπιναν κάθε μέρα…»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Τζούλια, εγώ είμαι. Πάρε με, είναι ανάγκη. Σε παρακαλώ, Τζούλια, είναι σημαντικό”.
Λίγες μέρες πριν από τον θάνατό της, η Νελ Άμποτ τηλεφώνησε στην αδελφή της. Η Τζουλς δεν το σήκωσε, αγνοώντας την έκκλησή της για βοήθεια.
Τώρα η Νελ είναι νεκρή. Λένε ότι πήδηξε. Και η Τζουλς αναγκάζεται να επιστρέψει στο μέρος με το οποίο έλπιζε ότι είχε ξεμπερδέψει οριστικά, για να φροντίσει την έφηβη κόρη που άφησε πίσω η αδελφή της.
Η Τζουλς, όμως, φοβάται. Φοβάται πολύ. Τις καλά θαμμένες αναμνήσεις της, τον παλιό μύλο, τη γνώση ότι η Νελ αποκλείεται να πήδηξε.
Και πάνω απ’ όλα, φοβάται το νερό και εκείνο το μέρος που ονομάζουν Κολυμπήθρα των Πνιγμών…
Με την ίδια καταιγιστική γραφή και βαθιά κατανόηση των ανθρώπινων ενστίκτων που μάγεψαν εκατομμύρια αναγνώστες παγκοσμίως στο εκρηκτικό ντεμπούτο της ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ, η Πόλα Χόκινς υπογράφει ακόμα ένα απολαυστικό μυθιστόρημα το οποίο αντλεί στοιχεία από τις ιστορίες που λέμε για το παρελθόν μας και τη δύναμή τους να καταστρέψουν τη ζωή που ζούμε στο παρόν.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.