Μαρία Στεφάνου: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου Δεσμώτες του πάθους – Εκδόσεις Silk

Πιστή στην αισθηματική λογοτεχνία η Μαρία Στεφάνου, με το νέο της μυθιστόρημα μας βάζει στη ζωή της ευαίσθητης και χαρισματικής Ελίζας και του βαθιά πληγωμένου Σέργιου, που έχει πολλούς και καλούς λόγους για να μην πιστεύει στην αγάπη. Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας της και η μοίρα. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα ότι τίποτα δεν γίνεται και δεν συμβαίνει τυχαία στη ζωή μας. Ακριβώς γι’ αυτό συνηθίζω να εμπλέκω τη μοίρα και τον καθοριστικό ρόλο που αυτή παίζει στις ιστορίες που γράφω». Όσο για το λογοτεχνικό είδος που υπηρετεί, υποστηρίζει πως «Την αγαπούν και τη στηρίζουν την αισθηματική λογοτεχνία οι Ελληνίδες αναγνώστριες και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και παγκοσμίως. Το είδος είναι γυναικείο και εξελίσσεται, συμβαδίζει ολοένα και περισσότερο με την εποχή και μπορώ να πω ότι πλέον εκφράζει ιδιαίτερες αξίες και ιδανικά πέρα από το φύλο».

• Ελίζα. Λέει “ναι” στην περιπέτεια αν και είχε απορρίψει την ιδέα μετά τον επεισοδιακό χωρισμό της. Μιλήστε μας για την ηρωίδα σας.
  Η Ελίζα έχει απορρίψει την ιδέα μιας μόνιμης σχέσης καθώς έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Και η αλήθεια είναι πως στην αρχή ακόμα και η ιδέα της απλής και εφήμερης περιπέτειας την προβληματίζει. Πείθεται ουσιαστικά από την καλύτερή της φίλη τη Σέβη, ν’ αφήσει στην άκρη τις αναστολές της και να δοκιμάσει κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό για εκείνη.
  Γενικότερα η Ελίζα είναι ένα πλάσμα ευαίσθητο, χαρισματικό και ρομαντικό θα μπορούσα να πω. Ωστόσο, οι εμπειρίες της την έχουν κάνει να είναι επιφυλακτική και ρεαλίστρια.
• «Θα αναγεννηθεί ως “Κορδέλια”» γράφετε. Το γεγονός ότι βάλατε τη λέξη σε εισαγωγικά σηματοδοτεί κάτι έτσι δεν είναι;
  Το να αφήνει κανείς στην άκρη την αληθινή του ταυτότητα και να προστατεύεται ταυτόχρονα κάτω από το πέπλο μιας άλλης αινιγματικής προσωπικότητας, είναι οπωσδήποτε μια γοητευτική πρόκληση για τον οποιονδήποτε. Η Ελίζα νιώθει πλέον ελεύθερη και ασφαλής κάτω από τη μάσκα μιας άγνωστης. Μπορεί να συμπεριφερθεί όπως θέλει δίχως συνέπειες. Κι είναι πιστεύω αυτές οι στιγμές που βγάζουν τελικά στην επιφάνεια τον αληθινό μας εαυτό, εκείνον που κρύβουμε βαθιά μέσα μας καθώς δεν μας περιορίζει τίποτα και κανένας. Άρα, η αναγέννηση της Ελίζας σε Κορδέλια, σηματοδοτεί επί της ουσίας τη στιγμή που κάνει το μεγάλο βήμα ώστε να μπορέσει να απελευθερωθεί έστω και για λίγο από τα δεσμά της πραγματικής της ζωής.
• Σέργιος. Αγάπη δεν υπάρχει γι αυτόν! Πολλοί είναι εκείνοι που ταυτίζονται με την άποψή του, ενδεχομένως και κάποιοι από τους αναγνώστες σας. Λέτε να τους αλλάξετε γνώμη με το μυθιστόρημά σας;
  Ο Σέργιος έχει πολλούς και καλούς λόγους για να μην πιστεύει στην αγάπη. Η πεποίθηση του αυτή δικαιολογείται καθώς τα γεγονότα της παιδικής του ηλικίας έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
  Παράλληλα, είναι πολύ λογικό στις μέρες μας να είναι πολλοί οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην αληθινή αγάπη. Δεν ξέρω αν το μυθιστόρημά μου θα καταφέρει να κάνει κάποιους από τους αναγνώστες μου να αλλάξουν γνώμη σχετικά με αυτό και δεν είναι αυτός και ο σκοπός του. Περισσότερο θα μ’ ενδιέφερε να ξαναδεί ο καθένας μας τον εαυτό του από την αρχή και να ψάξει για εκείνα τα χαμένα ιδανικά και την αξία της αγάπης. Άλλωστε ακόμα και αν δεν πιστεύουμε σε αυτή, όλοι την ψάχνουμε, όλοι την λαχταράμε και την θέλουμε στη ζωή μας αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι και να τη δώσουμε.
• Τι είναι, όμως, εκείνο που κάνει τον πρωταγωνιστή σας τόσο αντιδραστικό στο υπέροχο αυτό συναίσθημα;
  Δεν είναι αντιδραστικός ο Σέργιος αλλά βαθιά πληγωμένος. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχει αναγκαστεί να γίνει σκληρός ώστε να μπορεί να διαχειριστεί όσα συμβαίνουν στη ζωή του και τα συναισθήματά του ταυτόχρονα. Μερικές φορές προτιμάμε να προσπερνάμε όλα εκείνα που είναι αβάσταχτα, τα αφήνουμε πίσω μας και προχωράμε επειδή είναι πιο εύκολο από το να τα αντιμετωπίσουμε και να τα αποδεχτούμε.
• Τον βλέπουμε και αυτόν να λέει “ναι” στο πάθος. Άραγε το πάθος οδηγεί πάντα στην αγάπη, ή αργοσβήνει όπως ένα πυροτέχνημα;
  Το πάθος είναι από μόνη της μια λέξη που εκφράζει την κυριαρχία που μπορεί να επιφέρει κάποιο συναίσθημα στη συνείδησή μας και είναι πολλές οι εκφάνσεις του. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα πολύπλευρο συναίσθημα με απίστευτες προεκτάσεις.
  Ωστόσο, ο Σέργιος λέει ναι στο πάθος γιατί του αρέσει να ζει έντονα και να αποκτά ολοένα και περισσότερες εμπειρίες.
  Δεν μπορούμε να πούμε ότι το πάθος οδηγεί πάντα στην αγάπη, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αλίμονο εάν αφήσουμε το όποιο πάθος να μας κατευθύνει, το αποτέλεσμα θα είναι μάλλον καταστροφικό. Δεν θα μπορούσαμε όμως και να πούμε ότι αργοσβήνει όπως ένα πυροτέχνημα. Άλλωστε κανένα πάθος δεν είναι ίδιο με το άλλο, το καθένα έχει τη δική του ένταση, διάσταση και αξία στη ζωή μας. Η δική μου άποψη είναι πως ακόμα και όταν μας παρασύρει το πάθος κάποια στιγμή πρέπει να επιστρατεύουμε και τη λογική και στην συνέχεια θα πάρουμε την απάντηση για το πού θα οδηγηθούμε και πού θα καταλήξουμε.
• Δώσατε και στην μοίρα ένα μεγάλο ρόλο. Μέχρι πού της επιτρέψατε να ελέγχει την ζωή και τα συναισθήματα των ηρώων σας;
  Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα ότι τίποτα δεν γίνεται και δεν συμβαίνει τυχαία στη ζωή μας. Ακριβώς γι’ αυτό συνηθίζω να εμπλέκω τη μοίρα και τον καθοριστικό ρόλο που αυτή παίζει στις ιστορίες που γράφω.
  Δεν μπορώ να πω μέχρι ποιο σημείο της επέτρεψα να ελέγξει την ζωή και τα συναισθήματα των ηρώων μου ακριβώς επειδή γίνεται με τρόπο αυθόρμητο δίχως επί της ουσίας να το ορίσω. Προκύπτει κατά τη διάρκεια της συγγραφής, βγαίνει από μέσα μου και κυλά σαν το νερό συμπαρασύροντας τα πάντα στο διάβα της.
• Είναι σίγουρο πως τα δυο αυτά κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας σας θα μπλεχτούν στα δίχτυα του έρωτα. Φαντάζομαι τα εμπόδια που όρθωσε μπρος τους η πένα σας θα δυσκολέψει πολύ την ζωή τους…
  Είναι πολλά τα εμπόδια και ακόμα περισσότερα τα ηθικά διλλήματα που προκύπτουν ενώ και η μοίρα που αναφέραμε πιο πάνω δρα καταλυτικά. Όμως ο αληθινός έρωτας βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγαίνει νικητής έτσι δεν είναι;
• Έχουμε από τη μια, εκείνους που πιστεύουν πως τα πάθη δημιουργούν αλλά και καταστρέφουν τα πάντα στη ζωή και ζουν με μέτρο και από την άλλη εκείνους που προτιμούν να πεθάνουν από πάθος και όχι από βαρεμάρα και ζουν στο κόκκινο. Ποιοι απολαμβάνουν καλύτερα τους χυμούς της ζωής;
  Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να είμαστε κάπου στη μέση καθώς τα άκρα συνήθως οδηγούν σε καταστροφικές συνέπειες και αποτελέσματα. Το απόλυτα βέβαιο είναι πως η ζωή είναι ένα δώρο που μας έχει δοθεί και το οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό να τη ζήσουμε, να τη γευτούμε και να την απολαύσουμε. Στο τέλος της διαδρομής ο καθένας μας θα κάνει τον απολογισμό του και το πιο πιθανό είναι ότι θα σταθούμε στις στιγμές. Σίγουρα θα υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα μετανιώσουμε που τα πράξαμε και άλλα τόσα που δεν τα τολμήσαμε. Δεν υπάρχουν όμως νικητές και χαμένοι σε αυτή την ιστορία. Όλοι μας κάτι κερδίσαμε και κάτι άλλο χάσαμε στην πορεία.
• “Για πάντα”. Πόσο πιστεύετε ως γυναίκα σ’ αυτή την υπόσχεση αγάπης;
  Η αλήθεια είναι πως το «για πάντα» είναι μάλλον μία ουτοπία στη σημερινή εποχή. Όμως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο και αυτό σίγουρα δεν έχει συμβεί δίχως κόστος και μεγάλη προσωπική προσπάθεια. Νομίζω ότι είναι θέμα επιλογής για το πόσο σταθεροί και συνεπής θέλουμε να είμαστε στις επιλογές που κάνουμε. Αυτό ορίζει τελικά τη διάρκεια και την εξέλιξη μιας σχέσης.
• Την αγαπούν την αισθηματική λογοτεχνία οι Έλληνες αναγνώστες έτσι δεν είναι;
  Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε! Την αγαπούν και τη στηρίζουν την αισθηματική λογοτεχνία οι Ελληνίδες αναγνώστριες και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και παγκοσμίως. Το είδος είναι γυναικείο και εξελίσσεται, συμβαδίζει ολοένα και περισσότερο με την εποχή και μπορώ να πω ότι πλέον εκφράζει ιδιαίτερες αξίες και ιδανικά πέρα από το φύλο.
• Υπηρετείτε τον κόσμο του ρομαντισμού εδώ και χρόνια. Άλλωστε, δηλώνετε, αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα. Είστε αναγνώστρια μόνο ανάλογης θεματολογίας βιβλίων;
  Φυσικά και είμαι αναγνώστρια αισθηματικής λογοτεχνίας αλλά όχι μόνο. Διαβάζω από παιδί κάθε λογής βιβλίο και πιστεύω πως όλα έχουν κάτι να προσφέρουν. Όλοι έχουμε τα γούστα μας αλλά μια καλή ιστορία θα σε αγγίξει και θα σε διδάξει ανεξαιρέτως είδους.
• “Γιατί κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι ο έρωτας για όλους, αυθόρμητος, ανεμπόδιστος, απόλυτος και ορμητικός. Όπως ακριβώς είναι μια ανάσα. Απαραίτητη για τη ζωή και απόλυτα φυσική κι επαναλαμβανόμενη μέχρι το τέλος της.” Δικά σας τα όμορφα λόγια. Είναι ο δικός σας ορισμός του έρωτα;
  Όταν έγραψα αυτές τις λέξεις και τις ξαναδιάβασα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα και η ίδια πως πράγματι αυτός είναι ο ορισμός του έρωτα για μένα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι ο έρωτας; Να χωρά σε κουτιά; Να περιορίζεται; Να μην εκφράζεται; Να είναι δέσμιος των γιατί και των πρέπει; Όχι, ένας μεγάλος έρωτας μόνο αυθόρμητος και φυσικός θα μπορούσε να είναι όπως μια βασική λειτουργία που μας κρατά στη ζωή μέχρι την τελευταία της στιγμή.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Θα σε περιμένω για όλη μου τη ζωή…
Η Ελίζα, μετά τη διάλυση του παραλίγο γάμου της, εστιάζει την προσοχή της στην καριέρα. Καμιά διάθεση δεν έχει να μπλέξει ξανά συναισθηματικά με ακατάλληλους ανθρώπους. Όμως λίγη περιπέτεια θα κάνει τη ζωή της πιο ενδιαφέρουσα, και με την είσοδό της σ’ ένα πριβέ κλαμπ θα αναγεννηθεί σε «Κορδέλια». Μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα που ξεχνάει τις αναστολές της και γνωρίζει το πάθος στην αγκαλιά του γοητευτικού «Ντόριαν».

Ο Σέργιος έχει τη δική του εκδοχή για την αγάπη: δεν υπάρχει. Ως χρυσό μέλος του πριβέ κλαμπ, απολαμβάνει τη γυναικεία συντροφιά χωρίς όρια, προσδοκίες και φραγμούς. Ώσπου γνωρίζει την Κορδέλια. Αυτή η γυναίκα τον ελκύει παράφορα και ξυπνά μια ακατανίκητη επιθυμία μέσα του. Τη θέλει με τους δικούς του όρους, χωρίς πρέπει, δεύτερες σκέψεις, εμπόδια και προβλήματα.

Η Ελίζα και ο Σέργιος –δύο άγνωστοι που η Μοίρα αποφάσισε να παίξει μαζί τους και να τους ενώσει, ολοκληρώνοντας το επουράνιο σχέδιό της. Ένα σχέδιο που κλείνει παλιές ιστορίες, γιατρεύει ανοιχτές πληγές και οδηγεί στον έρωτα.

Βιογραφικό
Η Μαρία Στεφάνου-Κοβιού, προερχόμενη από οικογένεια μικρασιατικής καταγωγής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό Αττικής. Από παιδί αγαπούσε το θέατρο και άρχισε να ασχολείται ενεργά με αυτό από τα νεανικά της χρόνια. Συμμετείχε αρχικά σε ερασιτεχνικές παραστάσεις, ενώ αργότερα σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών. Έλαβε μέρος σε τρεις ταινίες μικρού μήκους και στη γνωστή τηλεοπτική σειρά Δέκατη Εντολή. Σήμερα δηλώνει ερασιτέχνης ηθοποιός στο Θεατρικό Σπουδαστήρι Κορυδαλλού, τη θεατρική ομάδα που έχει τριάντα χρόνια παρουσίας στην πόλη της.
Τα πρώτα της συγγραφικά βήματα ήταν δειλά και καθαρά ερασιτεχνικά, στην πορεία όμως αυτό άλλαξε, αφού βρέθηκαν αρκετοί διαδικτυακοί αναγνώστες να υποστηρίξουν ένθερμα τα έργα της. Το χαρτί, το μολύβι και κατ’ επέκταση ο ηλεκτρονικός της υπολογιστής έγιναν οι καλύτεροί της φίλοι. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πέντε μυθιστορήματά της, ενώ δεν έπαψε στιγμή να υποστηρίζει πως τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών, εργάζεται σε γνωστή εμπορική επιχείρηση και ενίοτε εκφράζεται συγγραφικά ταξιδεύοντας με τους ήρωές της σε φανταστικούς και ρομαντικούς κόσμους.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save