Συγγραφέας του βιβλίου «Πόσο αντέχει μια καρδιά» – Εκδόσεις «Πηγή»

Ένας μεγάλος έρωτας, μια αγάπη, ένα υπέροχο συναίσθημα. Το πεπρωμένο δε θα αφήσει τη Δανάη να χαρεί τίποτε από την ομορφιά που κρύβουν αυτές οι λέξεις. Της έχει φυλαγμένη μια ζωή γεμάτη απώλειες. Θα καταφέρει όμως η ηρωίδα της Μαρίας Φώσκολου να την «πιάσει» από την αρχή. Θα γεμίσει ελπίδα και προσμονή για τη μεγάλη αγάπη. Άλλωστε η ζωή της χρωστούσε. Έρχεται, όμως, η κακοποίηση ντυμένη με το προσωπείο του έρωτα που την ξεγελά… Ένα βιβλίο που χτυπά στην καρδιά κάθε γυναίκας. Ένα μυθιστόρημα που μιλά για τις κακοποιημένες γυναίκες. Για τη στιγμή που αναγκάζονται να κοιτάξουν στον καθρέφτη και συνειδητοποιούν την αλήθεια. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «… καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα με ευκολία. Καμία γυναίκα δεν θέλει να αντιμετωπίζει με φόβο τον σύντροφό της, έτσι και η Δανάη έπρεπε να φτάσει στα όρια της και να τα ξεπεράσει για να δει την αλήθεια κατάματα…»

Η ιστορία της ηρωίδας σας της Δανάης ξεκινά μ’ ένα μεγάλο έρωτα. Είναι ο Μάνος εκείνος που θα κάνει την καρδιά της να σκιρτήσει. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη σχέση.
Ο Μάνος δεν είναι απλά ο μεγάλος, αλλά και ο πρώτος έρωτας της Δανάης. Είναι ένας έρωτας που ξεκινάει στα καλύτερά της χρόνια, προς το τέλος της εφηβείας της, και είναι αυτός που θα τη σημαδέψει ανεξίτηλα, συντροφεύοντάς την καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Σ’ αυτόν τον έρωτα όλα έρχονται απλά, φυσικά, χωρίς βεβιασμένες κινήσεις και παρορμητισμούς, ίσως και γι’ αυτό να είναι τόσο ουσιαστικό και βαθύ αυτό το συναίσθημα και για τους δύο.

Μια σχέση κι ένας έρωτας που δεν είχαν σύμμαχό τους τη μοίρα. Ήταν αδυσώπητη με την αγάπη δυο ανθρώπων που ζούσαν ο ένας για τον άλλο. Μιλήστε μας για το τέλος αυτού του μεγάλου έρωτα.
Είναι ένας έρωτας που το νήμα της ζωής του κόβεται με βίαιο τρόπο σε μια περίοδο που κανείς δεν θα περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Ο αποχωρισμός που είναι και οριστικός, έρχεται εντελώς απρόσμενα μέσα από ένα τροχαίο ατύχημα που θα στείλει το Μάνο και την κόρη τους σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή, στο τελευταίο τους ταξίδι αφήνοντας πίσω τη Δανάη να παλεύει με τους δαίμονές της. Βλέπουμε πως η ηρωίδα μας δεν είναι καθόλου έτοιμη για να αντιμετωπίσει αυτή τη διπλή απώλεια, άλλωστε μην ξεχνάμε πως δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί κανείς τον χαμό του αγαπημένου του, μα ούτε και του παιδιού του.

Με πολλές απώλειες στη ζωή της η πρωταγωνίστριά σας και μετά από καιρό άφησε μια χαραμάδα στην καρδιά της για να μπει ο ήλιος. Ένας άντρας έφερε ξανά το χαμόγελο στα χείλη της. Μιλήστε μας για τον Αλέξανδρο.
Ο Αλέξανδρος έφερε μετά από πολύ καιρό το χρώμα και την άνοιξη στη ζωή της. Με το χαμόγελο και την επιβλητική του παρουσία, έφερε ξανά την ελπίδα στην καρδιά της, δίνοντας της την ευκαιρία να αρχίσει και πάλι να ζει, να γελά ακόμη και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Είναι ένας άντρας που θα την ξεγελάσει, μιας και θα την κάνει να πιστέψει πως αυτός ο άντρας είναι ένας ώριμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος που ξέρει τι θέλει. Το μόνο που δεν κατάλαβε η Δανάη είναι πως αυτός ο άντρας, δεν είναι πως ξέρει απλά τι θέλει, αλλά ότι αυτό που θέλει θα το αποκτήσει με όποιο κόστος. Αυτό ήταν και το λάθος της, που έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε.

Όμως, οι λογαριασμοί που είχε με το πεπρωμένο η Δανάη ήταν ακόμη ανοιχτοί. Η παθολογική και αρρωστημένη ζήλια του Αλέξανδρου, όχι μόνο έφθασε στα όρια του παράλογου αλλά και τα ξεπέρασε…
Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι κι η Δανάη προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της μετά το θάνατο του άντρα και της κόρης της, όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια. Ο Αλέξανδρος, για την ακρίβεια είχε άλλα σχέδια… Γιατί αυτός ο άνθρωπος φορώντας τη μάσκα του καλού παιδιού κατάφερε να τη φέρει κοντά του, να της επιβάλλεται με τον τρόπο του, παίρνοντας πάντα αυτό που θέλει και στο τέλος να χάνει τον έλεγχο τόσο εύκολα, αφήνοντας τον πραγματικό του εαυτό να βγαίνει στην επιφάνεια.

Η ζήλια είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα μεταξύ δυο ανθρώπων που έχουν ερωτική σχέση. Στη σχέση Αλέξανδρου – Δανάης πότε ξέφυγε η κατάσταση; Ποια ήταν η αφορμή για την αρχή του τέλους;
Συμφωνώ ότι η ζήλια είναι φυσιολογικό συναίσθημα, όταν όμως υπάρχει μέτρο. Όταν μπορούμε να την ελέγξουμε και σεβόμαστε τον άλλον, όταν ξέρουμε πού τελειώνουν τα όρια μας και αρχίζουν τα δικά του. Δυστυχώς ο Αλέξανδρος είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει όρια. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει και να ελέγξει τον εαυτό του όταν χάνει τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να καταστρέφει ό,τι όμορφο μπορεί να έχει χτίσει με κόπο. Στη σχέση τους, ο έλεγχος χάθηκε μόλις ο Αλέξανδρος διαπίστωσε πως η Δανάη είχε αρχίσει να αντιδρά πολύ έντονα στα αόρατα δεσμά που προσπάθησε να της φορέσει. Όταν κατάλαβε πως είχε φυλακίσει το ελεύθερο πνεύμα της και ήταν έτοιμη να αποδράσει, το ηφαίστειο που έκρυβε μέσα του καλά δεν άντεξε άλλο και έγινε η έκρηξη.

«… άντεξα τόσα χρόνια με την ντροπή από τα… της μάνας μου, δε θα ανεχτώ και τα δικά σου…». Βαριές κουβέντες του Αλέξανδρου που σοκάρουν τη Δανάη. Είναι αυτή η ντροπή που νιώθει από τις επιλογές της μητέρας του που δηλητηρίασε την ψυχή του σε τέτοιο βαθμό;
Οι κουβέντες του την σόκαραν, γιατί ποτέ δεν του έδωσε το δικαίωμα να σκέφτεται έτσι για εκείνη. Όμως ο Αλέξανδρος είδαμε πως ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν χρειάζεται να τους δώσεις κάποιο δικαίωμα αλλά το παίρνουν από μόνοι τους.
Η μητέρα για το κάθε παιδί είναι ένα πρόσωπο ιερό στη ζωή του, συνυφασμένη με μια Αγία. Μια μορφή που δεν αντικαθίσταται, τοποθετημένη σε έναν θρόνο από τον οποίο δύσκολα πέφτει. Η δική του όμως μητέρα δεν ανέβηκε ποτέ στο θρόνο της καρδιάς του, δεν είχε καμία γλυκιά ανάμνηση από εκείνη, δεν ένιωσε ποτέ το χάδι της, το χαμόγελο της, τη στοργή της, αλλά ούτε και την αγάπη της. Πώς λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να καταφέρει να προσφέρει την αγάπη όταν δεν την έχει λάβει, όταν κουβαλά μέσα του τόσες πληγές; Ο Αλέξανδρος μας δείχνει πως τελικά ήταν ένα θύμα της ζωής, που μεγαλώνοντας μεταμορφώθηκε σε θύτη, χαμένος μέσα στη δίνη των δικών του φαντασμάτων και μοναδικοί υπεύθυνοι γι’ αυτή του την εξέλιξη ήταν οι γονείς του.

Έχει σημασία να μας μιλήσετε για την μητέρα του Αλέξανδρου.
Η μητέρα του Αλέξανδρου είναι από τις γυναίκες που τελικά σε κάνουν να πιστεύεις πως δεν ήταν πλασμένη για να γίνει μάνα, μιας και απέκτησε δυο παιδιά που δεν αγάπησε ποτέ της. Μας απέδειξε πως κανένα μητρικό ένστικτο δεν χτύπησε ποτέ μέσα της, αφού φερόταν απάνθρωπα στα παιδιά της, χωρίς να νοιαστεί ποτέ αληθινά για εκείνα, χωρίς να τους φερθεί με τρυφερότητα, αφού τελικά κατέληξε να δώσει το μικρότερο σε ίδρυμα ενώ ο Αλέξανδρος που έμεινε μαζί της έμαθε να τη μισεί κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το θέμα είναι πως στο πρόσωπό της, έμαθε να μισεί και όλες τις γυναίκες γύρω του πιστεύοντας πως όλες φέρονται όπως κι εκείνη.

«… σου υπόσχομαι πως δε θα ξαναγίνει» της είπε και τη φίλησε τρυφερά στο μέτωπο. Είναι απόλυτα σίγουρο πως το αντρικό χέρι που θα σηκωθεί για να χτυπήσει μια γυναίκα θα ξανασηκωθεί. Τι συμβουλεύει η Δανάη στις γυναίκες μέσα από το βιβλίο σας;
Θα έλεγα πως είναι πλέον βεβαιότητα, πως ένας άντρας που χτυπάει τη σύντροφο του δεν θα σταματήσει ποτέ να το κάνει, είναι κάτι που δεν το αμφισβητεί δυστυχώς κανείς. Νομίζω πως η Δανάη μέσα από τη συμπεριφορά της μας συμβουλεύει να παραμένουμε μακριά από τέτοιες αρρωστημένες καταστάσεις ή έστω να αποδράσουμε. Η ίδια υπό το φόβο και την ντροπή που νιώθει μία κακοποιημένη γυναίκα δεν μίλησε, όμως μόλις βρήκε την ευκαιρία έφυγε, κατάφερε να αποδράσει από τη φυλακή που την είχε κλείσει και δεν πείστηκε από τα κούφια λόγια και τις υποσχέσεις του. Όταν πια έφτασε στα όρια της, τότε σταμάτησε πλέον να ασκεί την επιρροή του επάνω της.

«Ήταν ένα μανιασμένο ζώο που βρίσκεται σε πλήρη έκσταση και δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του…». Λέξεις που μας οργίζουν. Πώς νιώθατε ως συγγραφέας αλλά και ως γυναίκα όταν έπρεπε να περιγράψετε στιγμές άγριας κακοποίησης της Δανάης;
Οι σκηνές που διαβάσατε είναι άκρως ρεαλιστικές, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας και θα δούμε όσα καθημερινά αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Ως συγγραφέας έπρεπε να αποστασιοποιηθώ ώστε να μπορέσω να μπω στη θέση και των δύο. Προσπάθησα να σκεφτώ σαν ένας άντρας που έχει χαθεί μέσα στα πάθη του, που κυριεύεται από το σκληρό παρελθόν του αλλά και σαν μια γυναίκα που έχει περάσει πολλά και μετά από μια μεγάλη περίοδο μαρασμού, πάνω που πάει ν’ ανθίσει πέφτει η ίδια θύμα της επιλογής της. Ως γυναίκα ακόμη και τώρα οργίζομαι, θυμώνω κάθε φορά που διαβάζω αυτές τις γραμμές του βιβλίου μου, όμως ταυτόχρονα γνωρίζω πως ανάμεσα σ’ αυτές τις γραμμές υπάρχει μια δόση αλήθειας. Θυμώνω και στεναχωριέμαι γιατί σαν άνθρωπος δεν μπορώ να δικαιολογήσω μια τέτοια συμπεριφορά, δεν μπορώ να βρω κανένα ελαφρυντικό για έναν άντρα που αρέσκεται στο να ταπεινώνει και να φέρεται με τόση ασέβεια στη σύντροφο του, στον άνθρωπο που υποτίθεται πως είναι το άλλο του μισό.

«Κακοποιημένες γυναίκες; Εγώ;» αναρωτιέται η ηρωίδα σας αρνούμενη να αποδεχτεί την αλήθεια. Τι συνέβη και παραδέχτηκε πως «ναι, είμαι κακοποιημένη γυναίκα»;
Πιστεύω πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα με ευκολία. Καμία γυναίκα δεν θέλει να αντιμετωπίζει με φόβο τον σύντροφό της, έτσι και η Δανάη έπρεπε να φτάσει στα όριά της και να τα ξεπεράσει για να δει την αλήθεια κατάματα. Όταν κόντεψε να χάσει τη ζωή της από τα χέρια του, τότε μόνο συνειδητοποίησε τι συμβαίνει και πού ακριβώς έχει μπλέξει.

«Δεν είσαι η μόνη δεν είσαι μόνη». Μια πρόταση – σπουδαίο σύνθημα για μας τις γυναίκες. Το είδαμε και το ακούσαμε πολλές φορές την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Η Δανάη είχε κάποιους ανθρώπους κοντά της σ’ αυτή τη μεγάλη περιπέτεια;
Η Δανάη, όπως και η κάθε Δανάη γύρω μας, στην αρχή επέλεξε να ανέβει μόνη της αυτή την ανηφόρα. Από ντροπή, από δυσπιστία… ίσως και από ελπίδα μιας και κάθε φορά προσπαθούσε να την πείσει πως ήταν η τελευταία φορά. Έτσι δεν ανέφερε σε κανέναν τι ακριβώς συμβαίνει στο σπίτι της. Μόνο όταν βρήκε την ευκαιρία να γλιτώσει, μόνο τότε ζήτησε βοήθεια μέσα στην απελπισία της, μέσα από τη λαχτάρα της για ζωή. Η ίδια της η αδερφή ήταν ο άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη φυγή της, γιατί ας μην ξεχνάμε πως η οικογένειά μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι πάντα εκεί όταν τα χρειαζόμαστε. Τουλάχιστον στην Ελλάδα ο θεσμός της οικογένειας έχει ακόμη και σήμερα πολύ γερές βάσεις στην κοινωνία μας.

Πολλές γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να καταγγείλουν τον σύντροφό τους. Η Δανάη;
Η Δανάη άργησε πολύ να τον καταγγείλει, κι αυτό έγινε μετά από την πίεση του Νίκου. Μη με ρωτήσετε ποιος είναι ο Νίκος, θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας μέσα από το βιβλίο. Όμως μόνο εκείνος τελικά κατάφερε να την πείσει να το κάνει, δείχνοντάς της ποιο είναι το σωστό και αφού την έκανε πρώτα να αισθάνεται ασφαλής. Πιστεύω πως αυτός είναι και ο πυρήνας του προβλήματος για τις γυναίκες που δεν προχωρούν στην καταγγελία. Ο φόβος ότι δεν θα είναι ποτέ ασφαλείς. Αυτό μας δείχνει πως όλες οι γυναίκες που υπόκεινται την κακοποίηση χρειάζονται βοήθεια για να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, για να ανακτήσουν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση.

Τελικά «Πόσο αντέχει μια καρδιά;». Στην προκειμένη περίπτωση, πόσο άντεξε η καρδιά της ηρωίδας σας; Και πόσος χρόνος χρειάστηκε για να βγει το δηλητήριο από το κορμί και την ψυχή της;
Όπως λέει και ο λαός… ο Θεός δε θα σου στείλει ποτέ κάτι που δεν μπορείς ν’ αντέξεις. Έτσι και η Δανάη μου άντεξε, και άντεξε πολύ θα έλεγα αφού μετά από τόσες δυσκολίες και εμπόδια που πέρασε στη ζωή της κατάφερε στο τέλος να βρει τη γαλήνη και την ηρεμία. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να καταφέρει να ξυπνά πια λυτρωμένη από τους εφιάλτες της, όμως εκτός από το πρόσωπο που ήταν κινητήριος δύναμη για εκείνη, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως δεν λέρωσε την ψυχή της με μαύρες σκέψεις, αφού δεν ευχήθηκε ποτέ κάτι κακό για εκείνον που με τις πράξεις του βίασε όλο της το είναι. Μονάχα να μένει πάντα μακριά της, αυτό ευχόταν…
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία, που μας έδωσε την ευκαιρία να έχουμε αυτήν την όμορφη συζήτηση.
Οι αναγνώστες της σελίδας σας μπορούν να με βρουν μέσω της σελίδας μου στο Facebook καθώς και στο Instagram.
https://www.facebook.com/MariaFoskolouWriter
https://www.instagram.com/foskolou.maria.author

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Όταν η Δανάη ερωτεύεται εντελώς απρόσμενα τον Μάνο, αρχίζει µια ιστορία αγάπης που μοιάζει ιδανική. Μια ζωή ονειρεμένη που το νήμα της κόβεται απότομα εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος.
Η Δανάη, σε νεαρή ηλικία, αναγκάζεται να βιώσει τη δυσβάσταχτη αυτή απώλεια. Και μετά από µια μεγάλη περίοδο απομόνωσης, θα θελήσει να βρει τρόπο να τιμωρήσει τον εαυτό της που έμεινε πίσω αναγκασμένη να συνεχίσει να ζει.
Μέσα σε αυτή την παραφροσύνη θα γνωρίσει τον Αλέξανδρο µε το αγγελικό του πρόσωπο. Μαζί του, θα γευτεί τον έρωτα από την αρχή. Κοντά του, θα γνωρίσει τον φόβο.
Ένα δυνατό μυθιστόρημα που οδηγεί τον αναγνώστη, από την αγκαλιά της αγάπης στην παράνοια της κακοποίησης.
Άραγε, πού μπορεί µια καρδιά να ησυχάσει;

Βιογραφικό
H Μαρία Φώσκολου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα προάστια του Πειραιά και είναι το μεσαίο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Ζει µε την οικογένειά της στους πρόποδες της Πάρνηθας, είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Εργάζεται από μικρή, ως ιδιωτική υπάλληλος, και σήμερα εργάζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα κτηματομεσιτικά γραφεία της Αθήνας.
Έχει κρυμμένα στο συρτάρι στίχους και παιδικά παραμύθια, που από έφηβη ξεκίνησε να γράφει. Το «Πόσο αντέχει µια καρδιά» είναι το πρώτο της συγγραφικό έργο.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave