Μιχάλης Παπαγεωργίου: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου Το αίμα της Αμαρυλλίδας – Εκδόσεις Γραφή

Ένας μύθος με έρωτα, ομορφιά, ανιδιοτελή αγάπη, αλλά και απόρριψη, και προσπάθεια κυρίευσης του “εγώ” κρύβεται στην ιστορία του Μιχάλη Παπαγεωργίου. Στη συνομιλία μας για το Vivlio-life εξηγεί γιατί «… οι καλοί ταξιδιώτες ταξιδεύουν πρώτα μέσα τους». Όπως λέει “Ευφυΐα είναι να ξέρεις ποιος είσαι. Επιτυχία είναι να έχεις ζήσεις τη ζωή σου ακριβώς όπως εσύ θέλεις, χωρίς κανόνες προκατασκευασμένες υποχρεώσεις και ενοχικά «πρέπει»”. Κεντρικός του ήρωας ο Αντρέας. Δίπλα του η Πιλάρ. Εκείνος, έχοντας ως άξονα την αγάπη του για τη μουσική, ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία την περιπλάνησή του στον κόσμο. Εκείνη είναι μια εξερευνήτρια της ζωής, μια αέρινη παρουσία, μια νύμφη, μια ποιήτρια, που καθορίζει τον τρόπο που ζει και κυρίως τον τρόπο που ερωτεύεται και αγαπά ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Η μουσική, πάντως, δείχνει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και στη ζωή του συγγραφέα καθώς «…είναι ένα από τα καλύτερα οχήματα για να γνωρίσει κανείς ανθρώπους».

• «To Αίμα της Αμαρυλλίδας είναι το μελάνι που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, θέλοντας να μιλήσει για την αρμονία των αντιθέτων σε ένα ταξίδι στο κέντρο του εαυτού». Έτσι προσδιορίζετε το βιβλίο σας και όπως καταλαβαίνετε πρέπει να μας εξηγήσετε τη σκέψη σας.
  Η εσωτερική αναζήτηση και η καθαρότητα στο «ποιοι είμαστε» είναι, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητη προϋπόθεση για να ζήσεις σωστά και δημιουργικά τη ζωή. Μόνο αν γνωρίζεις τι θέλεις και τι μπορείς, υπάρχει περίπτωση να πετύχεις τους στόχους σου και να μην παρασυρθείς από στερεότυπα και δανεική ζωή.
  Και φυσικά η ζωή είναι ένα μείγμα καλών και κακών στιγμών, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζεις με την ίδια δύναμη και το ίδιο πάθος. Όλη η περιήγηση του βιβλίου και του ήρωα, αποσκοπεί στην κατανόηση του εαυτού του και στην απορρόφηση όλων των καταστάσεων που του συμβαίνουν.
• Αμαρυλλίδα. Προφανώς και δε χρησιμοποιήσατε τυχαία στον τίτλο του βιβλίου σας την όμορφη και ντροπαλή ηρωίδα της Ελληνικής Μυθολογίας…
  Τα στοιχεία που πλαισιώνουν το μύθο της Αμαρυλλίδας είναι το λιγότερο γοητευτικά. Ο συγκεκριμένος μύθος έχει έρωτα, έχει ομορφιά, έχει ανιδιοτελή αγάπη, έχει απόρριψη, έχει την προσπάθεια κυρίευσης του «εγώ».
  Επίσης τα άνθη της είναι αρσενικά και θηλυκά ταυτόχρονα, κάτι που συμβαδίζει με τον άνθρωπο αφού όλοι μας έχουμε στοιχεία των δύο φύλων.
  Φυσικά και ήθελα όλα αυτά τα στοιχεία στο πρώτο μου βιβλίο, αυτά ακριβώς είχε στο μυαλό της και η ξεχωριστή Πιλάρ όταν προσέγγισε αρχικά τον ήρωα του βιβλίου με αυτό το λουλούδι.
• Αντρέας. Είναι ο ήρωάς σας, που έχοντας ως άξονα την αγάπη του για τη μουσική, ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία την περιπλάνησή του στον κόσμο. Μιλήστε μας γι αυτή την προσωπικότητα.
  Ο Αντρέας είναι ανήσυχος, αεικίνητος, το μότο του είναι «πάντα μπροστά». Όταν αισθάνεται στασιμότητα προσπαθεί να φύγει, να ταξιδεύσει. Ζει ολοκληρωτικά και απόλυτα οτιδήποτε του συμβαίνει, τον έρωτα, τη φιλία, τα ταξίδια, το φαγητό, την αποτυχία, την επιτυχία, τη ζωή και το θάνατο. Αν και τον κυνηγά το παρελθόν ζει στο παρόν και για το παρόν. Και πάντα με σταθερή σύντροφό του τη μουσική και όλους τους ήχους που υπάρχουν γύρω του. ‘Άλλωστε η μουσική ήταν και η πρώτη του ερωμένη, όπως φαίνεται καθαρά στο βιβλίο.
• Ανάμεσα στα πρόσωπα που πλαισιώνουν τον Αντρέα είναι και η Πιλάρ. Πιλάρ, όμως, ονομάζεται και μία πόλη στο Μπουένος Άιρες…
  Η Πιλάρ είναι γυναίκα, πόλη, χώρα και ο κόσμος όλος για τον Αντρέα. Τουλάχιστον στην αρχή. Είναι μια εξερευνήτρια της ζωής, μια αέρινη παρουσία, μια νύμφη, μια ποιήτρια παρόλο το νεαρό της ηλικίας της.
  Το όνομα Πιλάρ είναι αρκετά κοινό τόσο στην Λατινογενή κουλτούρα, όσο και ως πρόσωπο σε μυθιστορήματα. Στην περίπτωση του βιβλίου μόνο συνηθισμένη δεν είναι γιατί είναι αυτή που επηρεάζει τον ήρωα και καθορίζει τον τρόπο που ζει και κυρίως τον τρόπο που ερωτεύεται και αγαπά. Του δίνει την κατεύθυνση που θα πάρει στο υπόλοιπο της ζωής του.
• «Η μουσική –πίστευα από μικρός- είναι ένα από τα καλύτερα οχήματα για να γνωρίσει κανείς ανθρώπους». Το πιστεύετε ακόμη και τώρα που δεν είστε πια μικρός;
  Ναι, απόλυτα. Η μουσική έχει ευεργετικές δυνατότητες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει συνδυάσει ένα τραγούδι ή μια μελωδία με χαρά ή πόνο. Τα συναισθήματα που προκαλεί μια μελωδία και ένας στίχος μπορεί να αγγίζουν χιλιάδες ανθρώπους που ζουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Και αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Σκεφτείτε για μια στιγμή την τελευταία συναυλία που παρακολουθήσατε. Όλοι ήταν ευδιάθετοι, χαρούμενοι και τα βλέμματα και οι λέξεις που ανταλλάξατε με κάποιους αγνώστους είχαν χρώμα και ευγένεια. Πόσες φορές ο άγνωστος διπλανός σας δεν σχολίασε ένα τραγούδι και συμφωνήσατε; Αυτό και μόνο είναι κάτι, ειδικά σε όλο αυτό το χάος που ζούμε.
• Μεξικάνικη μουσική Mariachi και Corrido, ή Κουβανέζικη Danzón ακούτε γράφοντας;
  Πραγματικά δεν υπάρχει τρόπος να σας απαντήσω. Είναι τόσο απρόβλεπτη η διάθεση μου για μουσική που δεν υπάρχει μοτίβο. Σχεδόν κάθε μέρα σηκώνομαι με διαφορετική μουσική ατζέντα. Όταν γράφω όμως, ξέρω από την αρχή τη μουσική θέλω να με συνοδεύει. Κάθε κείμενο, κάθε ήρωας έχει τη δική του μουσική επένδυση. Στο «Αίμα της Αμαρυλλίδας» αυτό είναι ξεκάθαρο, κάθε κεφάλαιο έχει μουσική υπόκρουση. Προτείνω να σκανάρει ο αναγνώστης το QRcode που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου και να το διαβάσει μαζί με τη μουσική του. Για παράδειγμα η Πιλάρ είναι τόσο «μέσα» στους στίχους και τη μουσική του “Angelitos Negros” της Roberta Flack, ή το κεφάλαιο στο Λονδίνο δεν μπορεί να μην έχει Bowie και Star sailor.
  Η μουσική είναι παγκόσμια και ενιαία. Κάνει τον πλανήτη να μοιάζει με μικρό αστέρι.
• Παρατηρώντας το βιογραφικό σας αντιλαμβανόμαστε πως ο πρωταγωνιστής σας έχει όλα τα δικά σας στοιχεία. Οπότε γεννάται το ερώτημα αν το βιβλίο σας είναι αυτοβιογραφικό.
  Η λέξη μυθιστόρημα έχει ως πρώτο συνθετικό τη λέξη μύθο (σχεδόν πάντα στην πλουσιότατη Ελληνική γλώσσα υπάρχουν όλες οι απαντήσεις). Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα στην αυτοβιογραφία του γράφει το εξής «…έχω παρατηρήσει εδώ και πολύ καιρό ότι το βασίλειο του μύθου κατακλύζει σε μεγάλο βαθμό τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τις τέχνες.., ο μύθος εμφανίζεται παντού, στη θρησκεία, στην επιστήμη και στις φαινομενικά πλέον απροσπέλαστες γι’ αυτόν δραστηριότητες».
  Δεν είναι λοιπόν ο μύθος αναγκαίος για να σε αγγίξει ένα βιβλίο; Στο «Αίμα της Αμαρυλλίδας» λοιπόν ο μύθος είναι εκεί κρυμμένος ανάμεσα στα πραγματικά πρόσωπα, στις γεύσεις των φαγητών και στις εικόνες των πόλεων που είναι αναμφισβήτητα ζωντανές. Βοηθάει επίσης να εξωτερικεύσει ο συγγραφέας σκέψεις και εικόνες που είναι κάπου κρυμμένες μέσα του.
  Ας πούμε λοιπόν ότι πρόκειται για μια αυτοβιογραφική μυθοπλασία. Άλλωστε πιστεύω ότι οι βιογραφίες δεν έχουν και μεγάλη χρησιμότητα γιατί ανήκουν στο παρελθόν και αφορούν άλλες ζωές. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν να δώσουν κάτι μέσα από μια αυτοβιογραφία και σίγουρα δεν είμαι εγώ μέσα σ’ αυτούς. Στην πραγματικότητα, αυτοί που έχουν κάτι αξίας να πουν δεν γράφουν βιογραφίες.
• Υπάρχει κάτι ακόμη το βιογραφικό σας: «…ελπίζει να γεννηθεί ξανά σε κάποια γωνιά της Ασίας». Καθώς η Ασία είναι απέραντη θέλετε να μας δώσετε την πρώτη επιλογή σας;
  Νομίζω στην Ινδία. Ή στην Ιαπωνία. Ή στην Ινδονησία. Αν και υπάρχουν πάρα πολλές χώρες που έχουν απίστευτο ενδιαφέρον. Πχ η Σιγκαπούρη λόγω της οικονομικής της ανάπτυξης και της πετυχημένης (μέχρι τώρα τουλάχιστον) πόλης-κράτους. Ή η Ταιβάν, η Νότια Κορέα, το Βιετνάμ και η Καμπότζη, όλες για διαφορετικούς λόγους. Αυτό που με γοητεύει γενικά στην ανατολή είναι ο τρόπος που λειτουργεί η καρδιά έναντι του μυαλού. Στην Ινδία έχουν διαλογιστεί βαθιά και έχουν βρει τη φύση τους. Αυτό που ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Χριστός, ο Σωκράτης και τόσοι άλλοι έχουν διατυπώσει με αγωνία. Να είσαι ο εαυτός σου, να βρεις τη δική σου φύση, τη φύση του εαυτού σου και να μην ακολουθείς απλά κάποιον άλλο, να μην μιμείσαι.
  Κατά τη γνώμη μου, έχοντας ζήσει στη Δύση το επόμενο λογικό βήμα είναι η επανατοποθέτηση ως ανθρώπινο όν με το βλέμμα στην Ανατολή. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι η ιδανική ζωή είναι ένα μείγμα αναγνώρισης και βίωσης των παθών σου, αφού όμως μπορείς να τα τιθασεύεις όταν πρέπει και όταν γίνεται επικίνδυνο.
• Προφανώς τα βιώματά σας στη μεγαλύτερη Ήπειρο της γης είναι ο λόγος που θα θέλατε να ζήσετε εκεί… κάποτε. Μιλήστε μας για τα ταξίδια σας στον κόσμο.
  Tα ωραιότερα ταξίδια είναι αυτά που θα κάνεις. Υπάρχουν άπειρα μέρη, άπειροι πολιτισμοί που μας περιμένουν να τους επισκεφτούμε. Τα ταξίδια αλλάζουν τον άνθρωπο προς το καλύτερο. Του δίνουν την πραγματική διάσταση του, του αποκαλύπτουν τη μικρότητά του. Από τα μέρη που επισκέπτεσαι κρατάς μικρά ή μεγάλα πράγματα, εικόνες και ανθρώπους, που διαμορφώνουν τη μοναδικότητα σου.
• Φαντάζομαι πως στα ταξίδια σας εκτός από εκλεκτή μουσική σας συνοδεύουν και κάποια αναγνώσματα. Τι είδους βιβλία διαβάζετε αλλάζοντας Ηπείρους;
  Αυτό είναι κάτι απροσδιόριστο,. Όπως ακριβώς και με τη μουσική. Φιλοσοφία, Ανατολικές θρησκείες, αποκρυφισμός, μυθιστορήματα. Σχεδόν τα πάντα. Μόνο αστυνομικά και μυστηρίου δεν διαβάζω πολύ.
  Υπάρχουν εβδομάδες που διαβάζω 3-4 βιβλία ταυτόχρονα. Ένα κλασσικό Γαλλικό μυθιστόρημα του Φλωμπέρ, κάποιο για την ηθική των Σαμουράι ή «Τα Τρία Φώτα» της Κίγκαν. Γενικά διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου και ό,τι μου «προτείνουν» οι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία τους. Είναι ένας υπέροχος κύκλος, διαβάζεις κάτι που έχει αναφορά σε κάτι άλλο, το ψάχνεις και πας συνέχεια παρακάτω ανακαλύπτοντας διαμάντια. Το μόνο παράπονο μου είναι ότι στα Ελληνικά δεν υπάρχουν αρκετά, μεταφρασμένα εννοώ, βιβλία. Έχω και αυτή την περίεργη συνήθεια, αν μου αρέσει ένας συγγραφέας να θέλω να διαβάσω όλο το έργο του. Κάτι πραγματικά δύσκολο. Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε συγγραφέας πρέπει να διαβάζεται στη γλώσσα του, αλλά αυτό είναι αδύνατο. Όποτε η αμέσως πιο εύκολη λύση είναι τα Αγγλικά γιατί όπως σας είπα σε Ελληνική μετάφραση υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις, κατανοητό εν μέρη λόγω της κατάστασης και γιατί ο Έλληνας δεν διαβάζει όσο θα έπρεπε με γνώμονα την ιστορία του.
• Και «το μικρό σπίτι πάνω σ’ έναν λόφο σ’ ένα χωριό του Βόλου, πιάτο στη θάλασσα», στο οποίο αποφάσισε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, ο ήρωάς σας;
  Αν βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις, τότε δεν έχει σημασία ο τόπος. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ήρωας μας είναι Έλληνας, ποτισμένος με ήλιο και θάλασσα και δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το γαλάζιο και το φως.
• «… οι καλοί ταξιδιώτες ταξιδεύουν πρώτα μέσα τους». Ας κλείσουμε με την επεξήγηση αυτής της πρότασης τη συνέντευξή μας.
  Ευφυΐα είναι να ξέρεις ποιος είσαι. Επιτυχία είναι να έχεις ζήσεις τη ζωή σου ακριβώς όπως εσύ θέλεις, χωρίς κανόνες, προκατασκευασμένες υποχρεώσεις και ενοχικά «πρέπει». Το καλό και το κακό είναι μέσα στη φύση μας και μπορούμε πάντα να το ξεχωρίσουμε, δεν χρειάζονται «σωτήρες» και «δάσκαλοι». Γνώση είναι αυτό που βιώνουμε και όχι αυτό που μας υποδεικνύουν. Άρα ο καθένας ξέρει βαθιά μέσα του τι θέλει να κάνει, τι θέλει να πετύχει και πώς θέλει να ζήσει. Και μάλιστα πιστεύω ότι το γνωρίζει από πολύ νεαρή ηλικία αν τον αφήσουμε ελεύθερο. Και μετά δεν υπάρχει κανένα σύνορο και για τίποτα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Από τη σοφίτα του στο Προμύρι, ένα πετρόχτιστο χωριό του νότιου Πηλίου όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ο Αντρέας -κεντρικός ήρωας του βιβλίου- αποφασίζει να κατακτήσει τον κόσμο. Με το μικρόβιο της μουσικής στο αίμα και παράλληλα με τις -κατ’ ανάγκη- σπουδές τουρισμού στο ΤΕΙ Λάρισας, ιδρύει με τον φίλο του τον Σωκράτη μία μικρή δισκογραφική εταιρεία, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Την εποχή που κανένας δε φανταζότανε ότι όλη εκείνη την ιεροτελεστία, την απόλαυση της ακρόασης ενός δίσκου βινυλίου θα μπορούσε να επισκιάσει κάποτε ο ψηφιακός ήχος. Τα εμπόδια που εμφανίζονται μέσα στα μουσικά αυτά μονοπάτια τον οδηγούνε στον έρωτα. Τον βρίσκει και τον χάνει. Συγκλονισμένος από την απώλεια, ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά, θεωρώντας πως η κατάκτηση της κορυφής μπορεί να γεμίσει τα κενά του. Μπερδεύεται, κάνει λάθη και τρέχει μακριά τους. Θεωρεί τη φυγή από ό, τι τον πληγώνει, τη μόνη λύση. Μέχρι που ανακαλύπτει ότι τα λάθη όπως και τους φόβους πρέπει να τα κοιτάμε στα μάτια. Να τα πληρώνουμε ακόμα και με τον κίνδυνο να μείνουμε μόνοι. Η αλήθεια είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει το σκοτάδι.
Με τη μουσική να ακολουθεί βήμα-βήμα την αφήγηση του Αντρέα, ο συγγραφέας του βιβλίου μας μιλάει με έναν δικό του τρόπο για τον αέναο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Για τον έρωτα της ψυχής και τον έρωτα της σάρκας. Τις φιλίες που γεννιούνται μέσα σε μία νύχτα στην άλλη άκρη του κόσμου. Τις ανέξοδες σχέσεις, την απόγνωση της μοναξιάς και τον ξαφνικό θάνατο. Τέλος, για τη μοίρα του ανθρώπου που γράφεται με τις πράξεις του… εκείνες καθοδηγούν τ’ άστρα.

Βιογραφικό
Ο Μιχάλης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Καβάλα, όπου συνίδρυσε την πρώτη του δισκογραφική εταιρία, «WhoStoleTheSummer? Records» σε ηλικία 17 ετών. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, συνεχίζοντας παράλληλα την ενασχόληση με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.
Υπήρξε ραδιοφωνικός και μουσικός παραγωγός, DJ, ενώ η κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα είναι οι δισκογραφικές εταιρίες «GreenCookieRecords», «SurfCookieRecords» και «GreekGuruRecords», με συνολικά 160 κυκλοφορίες που περιλαμβάνουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.
Άρχισε πρόσφατα να γράφει μικρές ιστορίες μυθοπλασίας για τα χρώματα, τον έρωτα, το φως και τη μουσική, εμπνευσμένες από τα ταξίδια του στον κόσμο. Ζει, φιλοσοφεί, διαλογίζεται και ελπίζει να γεννηθεί ξανά σε κάποια γωνιά της Ασίας.
Το «Αίμα της Αμαρυλλίδας» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save