Συγγραφέας του βιβλίου Η στιγμή που όλα άλλαξαν – Εκδόσεις ΕΞΗ
«Μπορείς». Είναι η λέξη που ψιθυρίζει στο αυτί όλων των γυναικών η ηρωίδα της Νικολίας Πανίδου. Η Ευγενία έχει χάσει την πίστη της στους ανθρώπους και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Τη βλέπουμε «να δημιουργεί τείχη γύρω από τις γυναίκες για να μην τις πληγώνουν πια» και μια αχτίδα λάμπει στη ζωή της όταν γνωρίζει το Λευτέρη. Οι δυο τους θα προσπαθήσουν να βρουν ξανά την αφετηρία της ζωής. Θα τα καταφέρουν άραγε; Θα μπορέσει να πιστέψει στον εαυτό της έστω και την τελευταία στιγμή; Μέσα από το Vivlio-life και απευθυνόμενη σ’ εμάς τις γυναίκες που διστάζουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να την αλλάξουμε, μας συμβουλεύει: να πάρουμε το ΑΝ και να το κάνουμε ΝΑ!
- Το βιβλίο σας μας μεταφέρει, όπως γράφετε στο εξώφυλλο, σε έναν τόπο που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλάει. Τι θα μπορούσατε να μας πείτε γι αυτό που γνωρίζουν όλοι χωρίς βέβαια να αποκαλύψουμε την ουσία της πλοκής;
Νομίζω πως μέσα από αυτήν την φράση, δυστυχώς όλοι μας κάνουμε αυτομάτους συνειρμούς. Άλλωστε συμβαίνουν τόσα πολλά στην κοινωνία μας, στον περίγυρό μας κι αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι μας, πως με το να μιλάμε μπορούμε να βοηθήσουμε. Φεύγουμε από την νοοτροπία του «μην ανακατεύεσαι, δε σε αφορά», «κοίτα την δουλειά σου» και προσπαθούμε να βοηθάμε όπου μπορούμε ακόμη κι όταν δεν ζητάνε βοήθεια. Σε μια τέτοια κοινωνία, που κάνεις δε μιλούσε γιατί δεν ήταν η δουλειά του, εξελίσσεται η ιστορία μου. Ουσιαστικά από εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα. - Ευγενία και Λευτέρης. Είναι οι δυο ήρωές σας και περιμένουμε με αγωνία να δούμε στην ανάγνωση τη στιγμή που όλα άλλαξαν στη ζωή τους. Μέχρι, τότε, ας τους γνωρίσουμε.
Ο Λευτέρης είναι φωτογράφος που καλύπτει σημαντικά γεγονότα στον κόσμο. Έχει χωρίσει με την σύντροφό του και προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό του. Η Ευγενία είναι μια κοπέλα σαν όλες εμάς, που όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έχει χάσει τον εαυτό της και νιώθει πως πρέπει πλέον όλα να τα αλλάξει. Συναντιούνται στην Μυτιλήνη, χωρίς να ξέρουν πως η βάση και των δυο τους είναι η Θεσσαλονίκη. - Εκείνη είχε χάσει την πίστη της στους ανθρώπους. Πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο που πληγώθηκε και έπαψε να εμπιστεύεται να ξυπνήσει ένα πρωί και να μπορεί να νιώσει ασφαλής και να στηριχτεί πάνω σε κάποιον άλλο; Τι μαθαίνουμε από την ηρωίδα σας;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως όταν θέλουμε να σταθούμε στα ποδιά μας, πρέπει κάπου να στηριχτούμε. Και δεν είναι καθόλου κακό να ξανανιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Συνήθως, όταν είμαστε σε κατάσταση πανικού, το ένστικτο της επιβίωσης μας, είναι πολύ δυνατό. Κι είναι αυτό που μας οδηγεί. Το να εμπιστευτούμε και να νιώσουμε ασφαλείς δεν έρχεται την ίδια στιγμή. Όταν κάποιος έχει πληγωθεί πολύ μαθαίνει να φυλάει τα νώτα του. Από την ηρωίδα μου, μαθαίνουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας έστω και στην τελευταία στιγμή, και να μην χάνουμε την πιστή μας στους άλλους ανθρώπους. Και θα τα καταφέρουμε! - Εκείνος ήθελε να ξαναβρεί νόημα στη ζωή. Άραγε είναι μόνο οι ανθρώπινες σχέσεις που ευθύνονται για το δυσάρεστο συναίσθημα του ήρωά σας;
Για το πώς νιώθει ο ήρωάς μου, ευθύνεται ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που πεινάει, ο άνθρωπος που υποκινεί πολέμους, ο άνθρωπος που εθελοτυφλεί, ο άνθρωπος που πεθαίνει πάνω σε μία βάρκα μεσοπέλαγα ενώ προσπαθεί να σωθεί. Μετέπειτα οι άνθρωποι που εμπλέκονται στις διαπροσωπικές του σχέσεις και φυσικά ο εαυτός του. - Οι δυο τους θα προσπαθήσουν να βρουν ξανά την αφετηρία της ζωής, όπως γράφετε. Πόσο εύκολη ήταν η προσέγγιση και η απόδοση των βαθύτερων συναισθημάτων των ηρώων σας και σε ποιο από αυτά εστιάσατε περισσότερο;
Δε θα σας κρύψω πως μου ήταν αρκετά δύσκολο. Μίλησα με αρκετούς ψυχολόγους όπως και την υπεύθυνη της ΧΕΝ Θεσσαλονίκης και τους ευχαριστώ βαθιά για την βοήθειά τους. Όπως μίλησα και με γυναίκες που βρίσκονταν σε παρόμοιες καταστάσεις. Αυτό όμως που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν η σχέση της Ευγενίας με τον πατέρα της. Γιατί ήταν μία σχέση που μου ήταν τελείως ξένη. Και είναι κόντρα σε όλα αυτά που πρεσβεύω εγώ και προσπαθώ να κάνω σαν γονέας. Οπότε, ίσως να εστίασα λίγο περισσότερο σε αυτό. Γιατί, πάντα πίστευα, πως αν ένα παιδί το γεμίσεις με αγάπη και ξέρει πως εσύ θα είσαι πάντα εκεί, είναι πιο εύκολο όχι μόνο να σου ζητήσει βοήθεια μα και να εντοπίσει πιο γρήγορα την λανθάνουσα συμπεριφορά. - Θα δούμε το παρελθόν να παίζει ρόλο στην απόφασή τους «να πουν τις αλήθειες τους και να μάθουν να εμπιστεύονται από την αρχή;»
Για μένα η ευτυχία είναι μικρές στιγμές. Μικρές στιγμές που συνθέτουν την καθημερινότητά μας. Μέσα σε όλη μας την ρουτίνα και σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, νομίζω είναι ουτοπικό το να πιστεύουμε σε μία συνεχόμενη ευτυχία. Όμως μικρά σφηνάκια της, κάνουν τις μέρες να κυλάνε πιο εύκολα και έχεις και κάτι να προσμένεις. Οπότε ναι, τα μικρά σφηνάκια ευτυχίας είναι αυτά που με κάνουν να χαμογελώ στο τέλος κάθε δύσκολης μέρας.
Το παρελθόν τους θα είναι ένα τροχοπέδη όμως στην πορεία, επειδή αποφασίζουν και οι δύο να αφεθούν, θα ζήσουν την αλήθεια τους. Μαζί θα κάνουν νέα βήματα. - Η ηρωίδα σας «παίρνει την απόφαση να αρνηθεί τη ζωή που της επέβαλαν». Δυστυχώς γύρω μας υπάρχουν γυναίκες που δεν παίρνουν ποτέ αυτή την απόφαση. Τι θα τις ψιθύριζε στο αυτί;
Αν και θα μπορούσε να ψιθυρίσει πολλά, νομίζω πως η Ευγενία θα πρώτα από όλα θα τις έλεγε «Μπορείς»… - Υπάρχει μια Ευγενία στη ζωή σας που σας ενέπνευσε σ’ αυτό το δεύτερο μυθιστόρημα ή πρόκειται για μία ηρωίδα που γεννήθηκε από τη φαντασία σας και κατηύθυνε από εκεί τη σκέψη σας;
Μία ίδια Ευγενία δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως μερικές γυναίκες στη ζωή μου που έπρεπε να αποφασίσουν να αλλάξουν την ζωή τους. Όπως λέω και σε ένα σημείο του βιβλίου μου «να πάρουν το ΑΝ και να το κάνουν ΝΑ». Οπότε ήταν μία πηγή έμπνευσης που μετά πήρε το πηδάλιο η φαντασία μου να γεννηθεί η ιστορία μου. - Τη βλέπουμε «να δημιουργεί τείχη γύρω από τις γυναίκες για να μην τις πληγώνουν πια». Να κρατήσουμε αυτό ως μήνυμα του βιβλίου σας και να προσπαθήσουμε όλες να μιμηθούμε την Ευγενία;
Θα ήταν η μεγαλύτερη χαρά μου. Και να γινόμαστε κάθε μέρα μια αλυσίδα ανθρωπιάς η μία για την άλλη. Καμία να μην είναι μόνη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ήθελε να φύγει. Να κλείσει τα μάτια και όταν τα ανοίξει, να μην υπάρχει δίπλα της εκείνος. Ήθελε να σταματήσει να πονάει, να σταματήσει να αναρωτιέται γιατί, πριν χάσει ολοκληρωτικά τον εαυτό της.
«Δέκα χρόνια υπέφερα. Φτάνει. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που είμαι αιχμάλωτη σε τούτο το νησί».
Όταν την είδε για πρώτη φορά, νόμιζε ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας του. Όταν αντίκρυσε και δεύτερη φορά τη φιγούρα της, ήταν σίγουρος ότι κινδύνευε. Όταν την πλησίασε, κατάλαβε ότι θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να τη σώσει.
Ευγενία και Λευτέρης. Μία γυναίκα που είχε χάσει την πίστη της στους ανθρώπους. Ένας άντρας που ήθελε να ξαναβρεί νόημα στη ζωή. Δύο άγνωστοι που συναντιούνται σε έναν τόπο που δεν είναι δικός τους. Δύο νέοι που πρέπει να βρουν ξανά την αφετηρία της ζωής, να πουν τις αλήθειες τους και να μάθουν να εμπιστεύονται από την αρχή.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή κατάλαβα πως ο καλύτερος τρόπος να εκφράζομαι είναι μέσα από τις λέξεις. Γι’ αυτό και στα δεκαοκτώ μου εξέδωσα την πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Θρόισμα Φίλων».
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι οι άνθρωποι που μου αρέσει να μοιράζομαι το χρόνο μου μαζί τους και που με συντροφεύουν στα ταξίδια που τόσο πολύ αγαπώ να κάνω. Και εγώ με τη σειρά μου προσπαθώ να φτιάχνω ιστορίες που να ταξιδεύουν το νου.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.