Γράφει ο Βαγγέλης Στάικος
Όλοι μας γεννιόμαστε ξεχωριστοί και όμορφοι, ο καθένας από μας από ξεχωριστή μήτρα, συναντιόμαστε σε αυτόν τον κόσμο για να σμίξουμε όλοι μαζί, να συνυπάρξουμε, να ερωτευτούμε και να αγαπηθούμε, να σχεδιάσουμε το έργο μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που απλώνεται σαν καμβάς μπροστά μας από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας.
Στην αρχή με χέρια τρεμάμενα από το φόβο, κρατώντας για μας το πινέλο οι άνθρωποι που μας έφεραν στον κόσμο, οι θεοί μας, εκείνοι οι δύο που θα έδιναν τα πάντα για μας χωρίς δεύτερη σκέψη, εκείνοι που θα γκρέμιζαν το δικό τους έργο για να προστατεύσουν το δικό μας με κάθε κόστος.
Μόλις σιγουρέψουμε τα χέρια μας, τότε είναι που το σχέδιο στον καμβά μας αρχίζει να ξεχωρίζει. Κάποιοι πετούν χρώματα βιαστικά, σα να μην τους νοιάζει το αποτέλεσμα, κάποιοι προσπαθούν και τα παρατούν μετά από λίγο με χέρια τάχα κουρασμένα. Είναι και εκείνοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες που τραβούν την κάθε τους πινελιά με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και μετρημένες κινήσεις, που το τελικό τους αποτέλεσμα θα αποθεωθεί από πολλούς. Ανυπομονώντας όμως για το αποτέλεσμα χάνουν το ταξίδι και όταν ο πίνακάς τους ολοκληρωθεί, το μόνο που ”χουν να θυμούνται είναι το πόσο τους κούρασε η τελειότητα και η ακρίβεια στην κάθε τους κίνηση.
Ποιοι είναι, ωστόσο, εκείνοι που μαθαίνουν το πραγματικό μυστικό που κρύβει ο καμβάς; Σίγουρα εκείνοι που απολαμβάνουν το ταξίδι. Εκείνοι που θα κάνουν λάθη πάνω στον καμβά τους, αλλά θα γελάσουν και θα προχωρήσουν, εκείνοι οι εφευρετικοί που θα χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους για να διορθώσουν τα λάθη τους και έτσι θα ανακαλύψουν πως το αποτέλεσμα που προέκυψε τους οδήγησε σε κάτι καλύτερο. Εκείνοι οι τρελοί που δε θα φοβηθούν να μπλέξουν τα χρώματα, που δε θα γκρινιάξουν αν τα χρώματα λερώσουν τα χέρια και το πρόσωπο.
Ξέρουν, πως δε δικαιούνται άλλον καμβά και προσπαθούν να αποτυπώσουν την προσωπικότητά τους σε αυτόν, την τρέλα τους, τα όνειρά τους, την ενέργειά τους.. και είναι έτοιμοι να τον γκρεμίσουν αν χρειαστεί για αυτούς που αγαπούν πραγματικά.
Η ζωή μας είναι το πολυτιμότερο δώρο και εμείς τη διαμορφώνουμε. Ας μάθουμε να μην τα παρατάμε, να παλεύουμε μέχρι τέλους για τα όνειρά μας και για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Να μάθουμε να μην τη σπαταλάμε υπολογίζοντας τα πάντα και προσπαθώντας να ακουμπήσουμε την τελειότητα, δεν έχει κανένα νόημα. Το μόνο που έχει νόημα είναι να τη ζούμε όπως εμείς θέλουμε, χωρίς καταπιέσεις, κανόνες και ”πρέπει”. Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να απολαμβάνουμε τον καμβά μας, να αγαπάμε την κάθε λεπτομέρεια πάνω του, να θυμόμαστε τα σημεία στα οποία κάναμε λάθη, μα να θυμόμαστε και πως από τα λάθη αυτά μάθαμε να γινόμαστε καλύτεροι. Δε ζήσαμε την τέλεια ζωή… μα ζήσαμε…
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.