Από το προσωπικό blog του Γιώργου Γιαντά

https://giorgogianta.blogspot.gr/2018/01/blog-post.html

 

Η ευτυχία έχει τη μορφή μίας φαντασίωσης. Έρχεται αργά, κορυφώνεται, αργοσβήνει και απομακρύνεται ξανά. Η Νίκη, πρωταγωνίστρια στα «Ασημένια μάτια», αναζητά τη δική της, αυτήν που προϋποθέτει την απαλλαγή από το παρελθόν και τις λάθος επιλογές. Βιώνει κάθε φανταστική εξέλιξη με έκπληξη και κάθε πραγματική με στοχασμό και περισυλλογή, ως τη στιγμή που οι υπολογισμοί ανατρέπονται απρόβλεπτα. Εξάλλου η λογική και το συναίσθημα δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις.(σ. 79)
Η γνωριμία με τον Ντεμίρ δε θα κάμψει απλώς όσα προτάσσει η λογική της, μα θα καρποφορήσει, οδηγώντας σε μία απρόσμενη εγκυμοσύνη. Εκείνη απορεί με την απότομη εξαφάνιση του, ενώ εκείνος ήταν έτοιμος να της κάνει πρόταση γάμου… Η πορεία της ζωής δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Κάποτε συναντά προφητείες και μύθους, διέρχεται από τα μονοπάτια του υπερφυσικού για να εκπληρώσει το μοιραίο, το άγνωστο μα αναπόφευκτο.
«Και παλεύεις να ξεφύγεις, να ξεχάσεις, να συνεχίσεις, για ένα αύριο,
για πόσα αύριο άραγε;(…) και συνεχίζει να σε ξεκουφαίνει ο ήχος της σιωπής,
η σιωπηλή κραυγή της, η ανυπόταχτη ελπίδα πως όλα κάποτε, κάπως θα τελειώσουν…»
Η Ιουλία Ιωάννου δεν πλάθει απλώς ένα μυθιστόρημα με μεταφυσικές αποχρώσεις, ούτε εστιάζει σε μία ακόμη -λίγο ή πολύ- γνώριμη αισθηματική ιστορία. Έχει ξεκάθαρες προθέσεις, στέκεται στην ανθρώπινη υπόσταση των ηρώων, στις ουσιαστικές πτυχές της ιδιοσυγκρασίας, εκεί από όπου πηγάζουν τα ανιδιοτελή αισθήματα, αλλά και το πάθος, το μίσος, το μη προβλέψιμο στοιχείο του «είμαι» του καθενός.
Η Νίκη, ο Θεόφιλος, ο Νικόλας, η Αρετή, ο Δημήτρης, η Ανθή, η Στέλλα. Καθένας από τους ήρωες προσεγγίζει τις εξελίξεις με τη δική του κρίση και κάθε γεγονός χρωματίζεται με ξεχωριστή πινελιά. Η ικανότητα της δημιουργού να αποδίδει τις διαφορετικές θέσεις από τη σκοπιά κάθε ήρωα, είναι το δυνατό χαρτί της στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος. Μα ίσως δυνατότερη, είναι η αύρα των συναισθημάτων που το κατακλύζουν, ένα βιβλίο γραμμένο με γυναικείο πάθος, ευθύτητα, ευαισθησία και ειλικρίνεια, ένα μπουμπουκιασμένο τριαντάφυλλο που διατηρεί τη γοητεία ακόμη και στα λεπταίχμηρα «αγκάθια» του, όπως άλλωστε συμβαίνει στην ίδια τη ζωή.
Κρατώ για επίλογο λίγες σειρές από το σημείωμα της δημιουργού στο τέλος της ιστορίας:
«Ο έρωτας οδηγεί τα βήματα των ανθρώπων αλλά αυτό που μένει στο τέλος, είναι μόνο η βαθιά και αληθινή αγάπη.
Πολλά εμπόδια θα βρεθούν στο δρόμο προς την αναζήτηση αυτής της ευτυχίας που όλοι θα επιθυμούσαν να ζήσουν. Λίγοι εκείνοι που θα το καταφέρουν».
Ας μην παραλειφθεί η εξαιρετική έκδοση, η προσεγμένη επιμέλεια και οι διορθώσεις που αναδεικνύουν ένα ποιοτικό κείμενο.
(Ιουλία Ιωάννου, «Ασημένια μάτια», Εκδόσεις Πνοή, Αθήνα 2017, σελ.332)

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave