Σκέψεις για το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου»
Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να το ακούσει αυτό από έναν άντρα; Πόσο δύσκολα όμως το λέει κάτι τέτοιο και -κυρίως- το εννοεί ένας άντρας;
Εδώ σε ολόκληρο βιβλίο, ο Άνδης το είπε στην τελευταία πρόταση!
Με τις πράξεις του βέβαια, το έδειξε στη Θάλεια, κι αν πέρασαν τη δική τους Οδύσσεια προκειμένου να καταφέρουν να αποδεχτούν πράγματα και καταστάσεις, ήταν φανερό πως η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή και αλώβητη από οποιονδήποτε εχθρό.
Όμως ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να δείχνει την αγάπη του, να αποδεικνύει με τις πράξεις του το μέγεθός της. Οι περισσότερες γυναίκες προσποιούμενες μια ολόκληρη ζωή πως υποτάσσονται στον άντρα – αφέντη, στον πατέρα – αφέντη, στο νταβατζή – αφέντη. Άλλες αποδεχόμενες το γεγονός πως στη ζωή άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά ακόμα κι από το χρήμα, την καλοπέραση, τη ματαιότητα των πάντων, αφού όμως πρώτα έχουν κορεστεί από όλα αυτά.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί που κάνουν -έστω κι αργά- την επανάστασή τους, που αποφασίζουν να σηκώσουν το κεφάλι.
Και όλα αυτά με φόντο το τόσο γνώριμο παρελθόν, τα λάθη ενός λαού που συνεχίζει και θα συνεχίσει να πληρώνει τα σφάλματα των προγόνων του, χρησιμοποιώντας τα δυστυχώς, σαν άλλοθι και για τα δικά του.
Μέσα από το έγκλημα, από το δόλο, από τα συνεχή ψέματα, από την προσπάθεια να αποδείξει πως ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων θα φτάσει εκεί που θέλει. Δεν τον ενδιαφέρει το πώς, τον ενδιαφέρει να πετύχει το στόχο του, ένα στόχο που έχει θέσει σε εφαρμογή με κάθε μέσο, με οποιοδήποτε τίμημα.
Πόσα και πόσα ασήμαντα ανθρωπάκια, που δεν τους ρίχνει κάποιος δεύτερη ματιά μπορεί να κρύβουν τα πιο μύχια μυστικά, να έχουν διαπράξει τα πιο ειδεχθή εγκλήματα;
Και ο έρωτας, τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή όλων των ηρώων, κάθε ανθρώπου από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται αυτό το συναίσθημα;
Μα, είναι η κινητήριος δύναμη, η μαγική συνταγή που μπορείς να κατορθώσεις τα πάντα, να υψώσεις κάστρα και να γκρεμίσεις μίση και αδικίες.
Και υπάρχουν πολλά εμπόδια -συνήθως- σε ένα μεγάλο και δυνατό έρωτα, εμπόδια που αναγκάζουν τον άνθρωπο, είτε να υψώσει γύρω του ένα προστατευτικό τείχος ώστε να μην μπορέσει κανείς να τον πληγώσει ξανά, να του αρπάξει αυτό που αισθάνεται, είτε να τον κάνουν να αντιδράσει με έναν άλλο τρόπο.
Η Θάλεια προτίμησε να παραμείνει πιστή σε ό,τι αγάπησε, σε ό,τι πόθησε, σε ό,τι ορκίστηκε και δόθηκε για όσο θα αναπνέει.
Ο Άνδης παίρνοντας πάντα τη ζωή με περιπαικτική διάθεση, υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο που εμφανιζόταν στο βιοπορισμό του, προτιμάει και σε αυτή την περίπτωση, όταν δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει, να το ψάξει σε άλλα κορμιά, να αναλώνεται σε ξένα μάτια, σε άλλες αγκαλιές.
Πόσοι άντρες είναι σαν τον Άνδη, και πόσες γυναίκες σαν τη Θάλεια, πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα αυτά; Δύσκολα θα συναντήσεις σήμερα γυναίκα που να μη μπορεί ακόμη και μετά τα είκοσί της να βγει από το σπίτι, να ξεφύγει από τον κέρβερο πατέρα.
Απεναντίας θα έλεγα, σήμερα έχουν τα πάντα αλλάξει, οι σχέσεις έχουν τραγικά αλλοιωθεί από το πώς ήταν πριν είκοσι – τριάντα χρόνια.
Αν είναι καλύτερα ή όχι, θα δείξει το μέλλον, για κάθε τι που γίνεται μόνο κοιτώντας πίσω μπορούμε να κρίνουμε αν άξιζε ή όχι.
Και όπως η ιστορία μας έχει διδάξει, έρχεται η στιγμή που τα πάντα αποκαλύπτονται, έστω κι αν αργήσει, κάποτε έρχεται για τον καθένα η δικαίωση που περιμένει…
Ιουλία Ιωάννου
