«Στον κόσμο της Ίριδας ο καθένας βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Φαντάσου τον εαυτό σου όπως θα ήθελες να είναι και αυτό θα είσαι. Αρκεί να το επιθυμεί η καρδιά σου».


Το πρώτο ραντεβού του ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΕΚΟΥΡΛΟΥΚΗ με τους μικρούς αναγνώστες δόθηκε τον περασμένο Μάρτη, με το έργο «Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΣΤΗ ΓΥΑΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ.
Ομολογουμένως η παιδική λογοτεχνία είναι ένα αρκετά δύσκολο είδος λογοτεχνίας, αφού η ευαίσθητη ηλικία του αναγνωστικού κοινού, στην οποία στοχεύει, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Τα βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά θα πρέπει να ψυχαγωγούν, να αναπτύσσουν υγιείς προσωπικότητες, να εξάπτουν την φαντασία, να προωθούν την ελεύθερη σκέψη και τη δημιουργικότητα και να περιλαμβάνουν ιδέες και αρετές που θα δημιουργήσουν καθαρές συνειδήσεις.


Και ένα ακόμα δυσκολότερο είδος είναι η αμιγώς παιδική λογοτεχνία φαντασίας, Παραμύθι με την στόφα του παλιού παραμυθιού στον κόσμο της φαντασίας, λοιπόν και το βιβλίο «Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΣΤΗ ΓΥΑΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ», γραμμένο από έναν παιδαγωγό. Η ιδιότητα του δασκάλου και συνεπώς η επαγγελματική του ενασχόληση με τα παιδιά, καθιστούν τον συγγραφέα ικανό να τα προσεγγίσει προσεκτικά και με σεβασμό. Με δεδομένο ότι τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες μέσα από τα βιβλία αναζητούν την περιπέτεια, τις έντονες συγκινήσεις, το μυστήριο, τη δράση των ηρώων, την έξυπνη πλοκή, τη θεματογραφία που θα κρατήσει το ενδιαφέρον τους, το βιβλίο αυτό τα συνδυάζει όλα. Η ευαίσθητη ηλικία του αναγνωστικού κοινού, στην οποία στοχεύει, απαιτεί όχι μόνο ιδιαίτερη προσοχή, μα και ένα τρόπο γραφής και μια έντονη ιστορία που θα «κρατήσει» στις σελίδες του, τους μικρούς και συνάμα απαιτητικούς αναγνώστες. Η γραφή του παραμυθιού είναι απλή, κατανοητή και δοσμένη με τόση σαφήνεια, ώστε τα παιδιά να “νιώσουν” το κείμενο, να βιώσουν την περιπέτεια.
Ένα καλοδουλεμένο και καλαίσθητο βιβλίο, 49 σελίδων. Ένα βιβλίο που θα κάνει τους μικρούς αναγνώστες να ταξιδέψουν στην χώρα της Ίριδας, μέσα από μια γυάλινη σφαίρα και να απολαύσουν κάθε αναγνωστικό λεπτό.

«Κοιτώντας τη γυάλινη σφαίρα, παρατήρησε πως το χιόνι μέσα της είχε απλωθεί παντού μόνο που δεν έλεγε να κατακαθίσει. Ήταν σαν να χιόνιζε αληθινά! […]
Από τα παράθυρα στο σπιτάκι έβγαινε φως και από την καμινάδα καπνός! Και… μπροστά στην είσοδο του σπιτιού στεκόταν ένας άνθρωπος, στον ώμο του οποίου καθόταν ένα παράξενο πουλί, που έμοιαζε με γεράκι! […]
“Μα…” ψέλλισε ο Ερμής, και ξαφνικά ο μικροσκοπικός άνθρωπος, που φάνηκε ότι τον άκουσε, έστρεψε το βλέμμα του ψηλά και συνάντησε το δικό του. Παραλίγο τότε να πέσει η σφαίρα από τα χέρια του Ερμή, γιατί νόμιζε πως άκουσε κι εκείνος μια φωνή. Έφερε τη σφαίρα κοντά στο αυτί του και όντως…
“Μικρέ μου φίλε, μ’ ακούς;” Ο άνθρωπος στη σφαίρα επανέλαβε τρεις φορές τα λόγια του για να συνειδητοποιήσει ο εντεκάχρονος Ερμής ότι δεν ονειρεύεται.»

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave