Αναδημοσίευση από τον συνεργάτη μας «Φιλαναγνώστης»

Η Στάλω Φωτιάδου γεννήθηκε και ζει στη Λευκωσία. Σπούδασε Δημοσιογραφία στην Αθήνα και εργάστηκε σε κυπριακό νεανικό περιοδικό ως υπεύθυνη κοινωνικών και πολιτιστικών θεμάτων. Έχει συνεργαστεί με ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς στη συγγραφή χρονογραφημάτων για ραδιοφωνικές εκπομπές και σεναρίων σε παιδικές εκπομπές .Το γράψιμο ήταν πάντα η δημιουργική της απόδραση, με αγαπημένο θέμα αναφοράς και έρευνας, τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, στα εκδοτικά δρώμενα εμφανίζεται από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ τον Φεβρουάριο του 2018 με το πρώτο έργο της τριλογίας της με γενικό τίτλο «Μπλε». Οι «Κύκλοι από Θρύψαλα» το πρώτο μέρος της τριλογίας είναι και το πρώτο της συγγραφικό ταξίδι που φαίνεται ότι έτυχε θερμής υποδοχής και κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό. Στις 27/5/19 έρχεται το δεύτερο μέρος της τριλογίας με τον τίτλο Μπλε 2 «Αλήθεια από ψέματα» και τώρα ολοκληρώνεται η τριλογία με το Μπλε 3 «Πιο πολύ κι από αγάπη» που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, στις 30/5/20.

Παραθέτουμε την συνέντευξη που μας παραχώρησε και αμέσως μετά θα σας παρουσιάσουμε την τριλογία της.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ για τον «ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΗ» ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

1) Τι σημαίνει για εσάς η λογοτεχνία και κατά τη γνώμη σας ποια νομίζετε ότι είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την καλή λογοτεχνία;
Λογοτεχνία είναι το νοερό ταξίδι που φτιάχνει ένα δημιουργικό παιχνίδι μεταξύ έμπνευσης και γραπτού λόγου. Είναι η ικανότητα του δημιουργού να δώσει ζωή στις λέξεις μετατρέποντας την έμπνευση σε εικόνα και συναίσθημα πλάθοντας ένα κόσμο φαντασίας, εκεί όπου διαδραματίζεται η ιστορία! «Ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους είναι χίλια διαφορετικά βιβλία. Αντρέι Ταρκόφσκυ». Αυτό είναι καλή λογοτεχνία κατά τη γνώμη μου. Η ικανότητα του δημιουργού να φτιάξει μέσα από το δικό του ταξίδι την διαδρομή που θα χαρίσει στον αναγνώστη την μαγεία να φτιάξει εκείνος, το δικό του!
2) Μιλήστε μας λίγο για τον τρόπο που γράφετε. Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται. Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;
Κάθε ιστορία έχει την δική της ταυτότητα και τις δικές της ιδιαιτερότητες και όταν την επεξεργάζομαι προσαρμόζω τον τρόπο γραφής στα δικά της δεδομένα. Έχει επίσης έναν μαγικό τρόπο να «γλιστράει» από το παρόν ταξιδεύοντας σε παρελθόν και μέλλον με τον δικό της διαφορετικό τρόπο. Απαντώντας στο δεύτερο ερώτημα, οι χαρακτήρες έρχονται πρώτοι γιατί εκείνοι δημιουργούν την πλοκή. Στο μυαλό μου υπάρχει η κεντρική ιδέα. Οι χαρακτήρες την μετατρέπουν σε πλοκή, μέσα από τις σκηνές και το συναίσθημα. Ζωντανεύουν για να δώσουν ζωή στην ιστορία.
3) Στις μέρες μας ανθούν τα social media και επιτρέπουν στον συγγραφέα να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Ο γνωστός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν όμως έχει πει ότι η διάσπαση προσοχής που προκαλούν τα social media και ο εθισμός είναι εξαιρετικά εχθρικοί για έναν συγγραφέα. Η δική σας άποψη;
Είπατε την λέξη κλειδί…Επιτρέπουν! Πίσω από τα social media, είμαστε εμείς. Ο άνθρωπος δημιούργησε την τεχνολογία και από μόνη της δεν μπορεί να λειτουργήσει. Εμείς επιτρέπουμε, εμείς ενεργοποιούμε σωστούς ή λάθος χειρισμούς στα social media. Εναπόκειται στον καθένα το πώς χειρίζεται και διαχειρίζεται αυτό το μονοπάτι της τεχνολογίας. Αν υπάρχει σωστός και συνετός χειρισμός πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο και σημαντικό να μπορεί να ακούσει ο συγγραφέας άμεσα τις απόψεις και τα συναισθήματα που δημιούργησε στους αναγνώστες το έργο του και να ξέρουν και οι αναγνώστες την φωνή και την ψυχή του βιβλίου που διάβασαν.
4)Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η τύχη του έντυπου βιβλίου σε σχέση με το ηλεκτρονικό;
Η μαγεία του έντυπου βιβλίου δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Και μόνο που το κρατάς, ανασαίνεις σε κάθε σελίδα που αγγίζεις το ταξίδι του, την ίδια του την ψυχή. Είναι σαν ένα έργο που αλλιώς θα το νιώσεις μέσα από την οθόνη κι αλλιώς αν το παρακολουθήσεις στο θέατρο! Εκεί, όπου είναι ζωντανό! Παρόλα αυτά είναι πολύ σημαντικό που η τεχνολογία είναι σε θέση να προσφέρει διάφορες επιλογές για να υπάρχει το βιβλίο.
5) Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε και με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος και αν ναι ποιο είναι αυτό; Υπάρχει κάποιο είδος που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε;
Σενάριο για τηλεόραση ήθελα να γράψω και προέκυψε το Μπλε. Αυτό θα έκανα αν είχα την ευκαιρία. Με ενδιαφέρει επίσης να παρακολουθήσω μαθήματα θεατρικής γραφής. Είμαι ακόμα στα πρώτα μου συγγραφικά βήματα κι έχω πολλά να μάθω οπότε, με βάση τα σημερινά δεδομένα πιστεύω ότι δεν θα σκεφτόμουν να γράψω μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα με χαρακτήρες που έκτισαν ήδη την ιστορία. Μέχρι στιγμής λατρεύω την ελευθερία που μου δίνει η μυθοπλασία με χαρακτήρες που υπάρχουν μόνο στους δικούς μου δημιουργικούς κόσμους. Βέβαια και η μυθοπλασία είναι εμπνευσμένη από την πραγματικότητα και γι’ αυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι δύσκολο -και εξαιρετικά ενδιαφέρον- να αναπτυχθεί μέσα από αληθινή ιστορία. Ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα μου βιβλία συμπεριλαμβάνονται ορισμένα που είναι αληθινές ιστορίες και θαυμάζω απεριόριστα τους συγγραφείς που μας χάρισαν υπέροχα έργα πλάθοντας τα πραγματικά γεγονότα μέσα στην δημιουργική τους έμπνευση.
6) Ποια θεωρείτε δυνατά σας σημεία και ποιες είναι οι τυχών αδυναμίες που έχετε να αντιμετωπίσετε κατά την διάρκεια γραφής ενός νέου έργου;
Δεν ξέρω αν είναι δυνατά σημεία και αδυναμίες, εγώ, θα τα αποκαλούσα χαρακτηριστικά. Στην δημιουργική μου φαντασία γεννιούνται κάποια βασικά σημεία ως κεντρική ιδέα και όχι όλοι οι χαρακτήρες ούτε η πλοκή σε συνοχή. Ούτε καν, το τέλος! Μαθαίνω την εξέλιξη, γράφοντάς την. Είμαι ταυτόχρονα θεατής και πρωταγωνιστής. Όταν δημιουργώ, μπαίνω σε ένα κόσμο όπου υπάρχω μόνο εγώ και οι χαρακτήρες. Τους δίνω ζωή και μου δίνουν κωδικούς να αποκρυπτογραφήσω τον ψυχισμό τους, να τον αφουγκραστώ και να τον ψηλαφίσω. Γεννιέται μια μοναδική σχέση ταυτόχρονης δημιουργίας σε ένα κόσμο όπου εκείνοι εξελίσσουν την πλοκή κι εγώ την γράφω χωρίς να επέμβω στις αποφάσεις τους για να γίνουν όλα σωστά και να είναι όλοι, ευτυχισμένοι. Θα έλεγα ότι τους χαρίζω την ιδέα για να φτιάξουν την ιστορία τους! Προκλητικά δύσκολο είναι το ξεκίνημα της ιστορίας μέχρι να πιάσω τον παλμό και να ξέρω την διαδρομή που θα ακολουθήσω. Αυτό συμβαίνει επειδή στην αρχή έχω μόνο κάποιες ιδέες και όχι όλη την ιστορία και δεν έχω «αγγίξει» ακόμη τους ήρωες μου για να ξέρω ποιοι είναι και πού θα με οδηγήσουν.
7) Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το εξώφυλλο, η περίληψη του οπισθόφυλλου και ο αντιπροσωπευτικός τίτλος για ένα βιβλίο.
Το εξωτερικό μέρος του βιβλίου είναι το πρόσωπο και η φωνή της ψυχής του που είναι το περιεχόμενο. Είναι η ταυτότητα του χωρισμένη στα τρία πιο σημαντικά σημεία. Το εξώφυλλο είναι το πρόσωπο, η περίληψη ο χαρακτήρας και ο τίτλος, το όνομα. Για μένα το ένα είναι σημαντικό να συμπληρώνει το άλλο και μεταξύ τους να συνδέονται. Είναι σαν κομμάτια παζλ που για να φτιάξουν την εικόνα πρέπει να είναι όλα δικά της.
8) Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο;
Το Μπλε 3 είναι οι κύκλοι που έγιναν τελεία. Είναι καταστροφικές τρικυμίες και ναυάγια συναισθημάτων, οι λύσεις στα αινίγματα και οι απαντήσεις στα ερωτήματα. Όσο για τον τίτλο; Η απάντηση στο μεγάλο ερωτηματικό της τριλογίας για το ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Αγάπης και του Έρωτα. Οι ήρωες είπαν πως ο Έρωτας είναι Πιο πολύ κι από Αγάπη. Το δανείζομαι από εκείνους για να πω τι είναι για μένα το Μπλε, το πρώτο συγγραφικό μου ταξίδι… Πιο πολύ κι από Αγάπη!
Ένα πολύ μεγάλο Ευχαριστώ κι από μένα για την φιλοξενία και την τιμή να μιλήσω για τα συγγραφικά μου, χρώματα…


Εμείς ευχαριστούμε πολύ την κ. Φωτιάδου καθώς και τις Εκδόσεις Πηγή για την βοήθεια τους στην υλοποίηση αυτής της συνέντευξης!

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ” ΜΠΛΕ”
Μπλε! Το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Μπλε, και το χρώμα των συναισθημάτων των ηρώων της. Ήρωες που οι πολύπλοκες σχέσεις τους περιπλέκονται. Που ο εγωισμός και οι αδυναμίες τους, χαράζουν πορείες. Που μπορούν να αγαπούν και να μισούν. Που μπορούν να δείχνουν τόσο τον καλό όσο και τον κακό εαυτό τους. Με ενσυναίσθηση ή όχι. Αλήθειες και ψέματα. Τύψεις και ενοχές. Πόνος, φόβος, μίσος, ανασφάλειες. Νικητές και ηττημένοι. Επιθυμίες, απωθημένα και ανεκπλήρωτα όνειρα. Η τιμή, οι αξίες, η ηθική και η αξιοπρέπεια. Το δίκαιο και το άδικο. Τα αδιέξοδα. Ήρωες που παίρνουν μορφή και έκφραση μέσα από την πένα της Φωτιάδου, ήρωες που θα αγαπηθούν και ήρωες που θα εκπλήξουν. Η πορεία των μελών μιας οικογένειας, της ευρύτερης οικογένειας στον χρόνο. Η ζωή της. Οι επιλογές της.
Αθήνα στην δεκαετία του ΄70 μέχρι το σήμερα. Τρία υπέροχα εξώφυλλα. Τρία Πολυπρόσωπα έργα με μικρά και καλοδουλεμένα κεφάλαια, με έντονα ψυχογραφήματα ηρώων και γραμμένα με μια πολύ καλή και στρωτή γραφή. Και μπορούμε πια να πούμε ότι η τριλογία ανήκει στην κατηγορία του κοινωνικού μυθιστορήματος.

«…Θα την παντρευτώ πατέρα; Αυτό μου λες; Αυτό θέλεις να κάνω;». Αυτό του ζήτησε και αυτό έκανε. Η δειλία του εικοσάχρονου Παύλου να αντιδράσει στις εντολές του αυταρχικού και σκληρού πατέρα, εκείνο το απόγευμα του 1972, αλλάζει την τροχιά του κύκλου της ζωής του. Ένας γάμος σημαδεύεται με θάνατο κι ένα παιδί μεγαλώνει με ψέματα κι απουσίες. Λάβα στη ψυχή του Παύλου η αλήθεια κι όσο περνούν τα χρόνια, η τροχιά του κύκλου του τον φέρνει όλο και πιο κοντά στη μέρα της κρίσεως.

Όσο για τον μικρό του αδερφό, τον Φίλιππο, επιλέγει τη φυγή από την πατριαρχική κυριαρχία. «…Αν έκανα παιδί με τη σωστή γυναίκα, θα άξιζε περισσότερο να ζήσει; Έτσι πάει; Του κύκλου μας… Αυτοί οι κύκλοι μας έπνιξαν, θηλιά στον λαιμό έγιναν!». Μα η ευτυχία χαλιέται στα δύσκολα κι ο πόνος μετατρέπει το πάθος του έρωτα σε κάτι πιο δυνατό κι επικίνδυνο, σε πάθος του μίσους. Ο Φίλιππος θυσιάζει στον βωμό του εγωισμού το μπλε που τον πρόδωσε, κόβοντας αυτό που φοβάται να λύσει. Γίνεται ατσάλι κοφτερό, θυσιάζοντας ακόμη και το ίδιο του το παιδί, προκειμένου να προστατέψει τον εγωισμό του.
Κι άνοιξαν οι κύκλοι κι έγιναν τα λάθη και τα σωστά αλυσίδες, συνδέοντας ζωές κι επιλογές, αλήθειες και ψέματα, αδιέξοδα και διεξόδους. Πόσο σωστά τους αγάπησε τελικά ο σκληρός πατέρας τους και πόσο σωστά αγάπησαν οι ίδιοι τα παιδιά τους; Επανάληψη ή μοίρα; Και ποια η διαφορά μεταξύ έρωτα κι αγάπης; Αν η αγάπη κινεί βουνά, το πάθος του έρωτα τι κάνει; Είναι η κόκκινη κλωστή που συνδέει τις ψυχές άλλη στην αγάπη κι άλλη στο μίσος; Κι αν στο μίσος δεν κοπεί, τι γίνεται; Από κλωστή αλυσίδα; Τι ορίζει τις ζωές, οι επιλογές ή τα γραμμένα; Και τι γίνονται οι κύκλοι όταν συγκρουστούν με τα ανθρώπινα λάθη και πάθη; Θρύψαλα;»

«Δικό μου γάμο χαλάω ρε! Στη μάνα σου πάω, γιατί χαλιέσαι;»
«Μέχρι χτες την Τζένη ήθελες μάνα μου, τώρα βολεύει η Λιλή;»
Το δυνατό χαστούκι ήταν η απάντηση του Φίλιππου… και πλέει ο Ιάσονας με την Αργώ και γίνονται οι αλήθειες Συμπληγάδες κι ανοιγοκλείνουν να τον συνθλίψουν. Κι όσο αυτός παλεύει με τις αλήθειες των γονιών του, ο Φίλιππος χάνεται μαζί τους. Γίνεται Οδυσσέας και πιάνει κουβέντα με την Κίρκη και ξεχνιούνται σε δικά τους ταξίδια. Κι όσο η Τζένη τον περιμένει, υφαίνει ιστό από ψέματα, ν’ αντέξει την αλήθεια. Δεν θα κρατήσει το ξελόγιασμα της Κίρκης, κάποια μέρα ο Οδυσσέας θα επιστρέψει! Και υφαίνει η Τζένη ιστό από ψέματα, που με τα χρόνια γίνεται δίχτυ αλήθειας να την παγιδεύσει…
Μα δεν περνά μόνο ο Ιάσονας, που έχει και τ’ όνομα, Συμπληγάδες. Σε άλλη Αργώ, τις περνά κι η Ελπίδα. Μα εκεί, συγκρούονται ο έρωτας και το ίδιο αίμα. Άλλον αγάπησε η Ελπίδα κι άλλον έπρεπε να παντρευτεί. Έτρεμε ο Παύλος τους μολυσμένους με ίδιο αίμα έρωτες. Στο τέλος τέτοιου παραμυθιού, κανείς δεν ζει καλά και κανείς, καλύτερα. Το δικό τους λάθος φτιάχτηκε από σωστά «πρέπει», μα έτσι πίστευε τότε κι ο πατέρας τους! Έπρεπε τότε έπρεπε και τώρα! Ο σωστός γάμος, φρένο στον λάθος έρωτα να κοπεί το κακό.
Και γράφει η μοίρα κι ανοίγουν οι κύκλοι. Κι όσο οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια, το ψέμα απλώνει το χέρι να γραπωθούν να ξεφύγουν. Γίνεται σύννεφο ν’ ανέβουν, να δουν από ψηλά την αλήθεια να μην υπάρχει. Αυτοί απομακρύνονται κι η αλήθεια, μεγαλώνει. Τελικά, τι είναι μύθος και τι παραμύθι; Πώς κόβεται το κόκκινο που συνδέει ψυχές σε έρωτα, αν αντί κλωστή, είναι αίμα; Πώς μετριέται η ευθύνη και ποιος την αναλαμβάνει, αν η αγάπη ανάμεσα στα ξαδέρφια αλλάξει μορφή; Το «αμαρτίες γονέων» παιδεύει μόνο τα τέκνα ή και τους ίδιους τους γονείς; Ποιος αποφασίζει πως σωστό είναι αυτό που διόρθωσε το λάθος;
Και τι γίνεται το ψέμα, όταν αγγίξει το τέρμα του πουθενά; Αλήθεια;

«Από τη µέρα που γεννήθηκες πέθανα, Λιλή… Όλοι πεθάναµε, τίποτα δεν αφήνεις όρθιο! Να πεθάνεις να εξαφανιστείς!»

«Σιγά µη σου κάνω τη χάρη να πεθάνω! Να πεθάνεις εσύ! Θες να φύγω; Πες, Φίλιππε, θες να φύγω;»
Ποιος να του φύγει; Η Λιλή; Την έδιωχνε και την ίδια στιγµή γινόταν ένα µε το πάτωµα ικετεύοντας µην τον αφήσει…
«Όχι, αγάπη µου, δεν το είπα! Δεν το είπα, τρελάθηκα, Λιλή, και δεν ξέρω τι λέω, αγάπη µου! Μη µ’ αφήσεις, Λιλή, µη µ’ αφήνεις µόνο! Δεν υπάρχω αν δεν είσαι εδώ!»
Αγάπη και Έρωτας. Δυνάµεις που κινούν Ουρανό και Γη, ορίζουν Ζωή και Θάνατο, εξουσιάζουν Λογική και Τρέλα. Αναµέτρηση Σωστού και Λάθους.
Αυτό ήταν το Μπλε, ένα ταξίδι στην Αγάπη και τον Έρωτα πέρα από τους Μύθους και τα Παραµύθια.
Πώς µπαίνει, λοιπόν, η τελεία στις µεγάλες αγάπες και πώς, στους µεγάλους, έρωτες; Είναι κι εδώ διαφορετικές οι τελείες όσο είναι µεταξύ τους η αγάπη και ο έρωτας; Πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να πεθαίνει δυο φορές; Πώς µπορεί να τολµά να σκοτωθεί για την τόσο γλυκιά και γαλήνια αγάπη και απλά να πεθάνει, για τον εκρηκτικό και παρανοϊκό έρωτα; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα περίµενε κανείς να πεθαίνει για την αγάπη και να τολµήσει να σκοτωθεί, για τον έρωτα; Υπάρχει διαφορά ανάµεσα στο σκοτώνοµαι και στο πεθαίνω; Υπάρχει… Είναι η διαφορά που υπάρχει µεταξύ της αγάπης και του έρωτα.
Γιατί στο Μπλε, αυτό είναι ο έρωτας.
Πιο πολύ κι από Αγάπη…

Πηγή: https://filanagnostisavgerinouvirginia.blogspot.com/2020/06/blog-post_12.html

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave