Μια αληθινή ιστορία για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.
Ένα πικρό ταξίδι πίσω στον χρόνο

Στις 7 Οκτωβρίου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, το 18ο βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου, “Το κορίτσι της Στάχτης”.

[…έβαλε το χέρι της στο τσουβάλι κι έβγαλε το κράνος με τρεμάμενα χέρια. Πλημμύρισε από συναισθήματα.
Το πιο μισητό κράνος που φόρεσε ποτέ στρατιώτης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξαν σκληροί στρατοί, αλλά τόσο βάρβαροι κι απάνθρωποι όσο αυτοί δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στη γη. Ούτε οι Ούννοι του Αττίλα δεν ήταν τέτοια αιμοβόρα κτήνη! Ή μήπως ήταν το ίδιο;
Κρατούσε ένα καλογυαλισμένο κράνος, απλώς σκονισμένο αλλά σε εξαιρετική κατάσταση έπειτα από τόσες δεκαετίες. Κι όπως το κρατούσε, το αίμα της πάγωσε ξανά. Πάνω αριστερά υπήρχε το σύμβολο των Ες Ες, της πιο φονικής μηχανής που πάτησε στη γη, έμπνευση του αιμοσταγούς Αδόλφου Χίτλερ όταν αποφυλακίστηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημά του το 1923, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως το Πραξικόπημα της Μπιραρίας. Τότε τους είχε ονομάσει Schutzstaffel, δηλαδή ομάδα προστασίας, η επονομαζόμενη SS, που έφτασε να έχει περισσότερους από ένα εκατομμύριο άντρες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου…]

Κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα η συγκλονιστική ιστορία της 5χρονης τότε Παρασκευούλας, που έζησε την κτηνωδία των ναζί στην πόλη της. Κλειδωμένη μέσα στο δημοτικό σχολείο των Καλαβρύτων είδε την εκτέλεση των αγαπημένων της ανθρώπων, την εκτέλεση του πατέρα της. Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943. Έζησε τη φρίκη του Β Παγκοσμίου πολέμου μα κατάφερε να επιβιώσει και να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τους θετούς γονείς της στην Αυστραλία.
Ένα έργο με δυνατή αντιπολεμική κραυγή, 78 χρόνια μετά, μέσα από την ιστορία του κοριτσιού της στάχτης και την διαδρομή της ζωής της, αποτυπώνει πλήρως αυτό το τραγικό κομμάτι της ιστορίας μας με ολοζώντανες περιγραφές και λόγο που ρέει με την γνωστή αφηγηματική τεχνική του Μένιου Σακελλαρόπουλου. Ένα αξιοδιάβαστο βιβλίο που πρέπει να κοσμεί τη βιβλιοθήκη μας.

“Μια αληθινή, σπαρακτική ιστορία με φόντο τα ισοπεδωμένα Καλάβρυτα, ένα ολόφωτο μήνυμα στην ανθρωπότητα από μία συγκλονιστική γυναίκα, τη Βίβιαν Στεφάνου, για τη δύναμη της ψυχής του ανθρώπου, που χτίζει φάρους για ν’ απλώσει το φως.“

Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943.
Τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές, βάφοντας με αίμα τον τόπο ολάκερο. Δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Σπαράζουν οι μανάδες σκάβοντας με τα νύχια το χώμα, κρύφτηκαν ο ήλιος και τα πουλιά. Παντού στάχτη και θάνατος.
Η Παρασκευούλα, πεντέμισι χρόνων, νιώθει να χάνεται το μυαλό της, λαβώνεται η ψυχή της. Κρύβεται με τ’ αδέλφια της στο βουνό, δυο μερόνυχτα περπατούν θρηνώντας τον πατέρα.
Ο Μητροπολίτης ζητάει από τις οικογένειες να δώσουν παιδιά για υιοθεσία στην Αυστραλία. Με φλογισμένα μάτια η μικρή σηκώνει το τρεμάμενο χεράκι της και φωνάζει: «Εγώ θα πάω στην… Αστραλία, εγώ!» Χλώμιασε η μάνα της, η Αρχοντούλα, στράγγιξε το αίμα από τις φλέβες της.
Το αεροσκάφος Ντακότα με το όνομα «Αέρας» αναλαμβάνει να συνεχίσει την ιστορία, που ράγισε πέτρες και γκρέμισε βουνά!

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave