«Κι αν ο λάκκος σου πολύ βαθύς,/ χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»
Κ.Βάρναλης
Στο βιβλίο αυτό ο Πρώην Υπουργός και βουλευτής της Αριστεράς Δημήτρης Στρατούλης καταγράφει τις μάχες που έδωσε στις διάφορες φάσεις της δραματικής περιπέτειας της υγείας του, όταν υποβλήθηκε σε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρού.
Δεν είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο, δεν είναι ένα βιβλίο για μια ατομική ιστορία και ας μοιάζει με ατομικό ημερολόγιο. Ο Δημήτρης Στρατούλης γράφει αυτό το βιβλίο για να αναδείξει ένα θέμα: τη σημασία της δωρεάς οργάνων και την ανάγκη να υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας που να μπορούν να υποστηρίξουν τη δωρεά οργάνων, τις μεταμοσχεύσεις και την ιατρική επιστημονική έρευνα. Στα μάτια του Δημήτρη Στρατούλη, η δωρεά οργάνων δεν είναι απλώς μια ατομική πράξη που βοηθάει κάποιον συνάνθρωπο. Συμπυκνώνει μια στάση ζωής και ένα όραμα κοινωνικό που πατάει πάνω στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά.
Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας για τρεις λόγους κυρίως:
- Για να συμβάλλει, με βάση την προσωπική του εμπειρία των δύο μεταμοσχεύσεων νεφρού, στη διάδοση της δωρεάς οργάνων και την αύξηση των μεταμοσχεύσεων, χρησιμεύοντας ως ζωντανό παράδειγμα και συμβάλλοντας και στη σχετική καμπάνια, που κάνουν ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), ιατρικοί – επιστημονικοί φορείς και σύλλογοι νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων.
- Για να τονίσει, ότι όσο θέληση και να έχει ένας ασθενής ν’ αντιμετωπίσει μία σοβαρή ασθένεια, αυτή δεν φτάνει, εάν δεν έχει την ενεργή αλληλεγγύη των συνανθρώπων του. Στις μάχες για την υγεία του, όπως λέει, τα κατάφερε, γιατί στηρίχτηκε όχι μόνο στην θέλησή του αλλά και στο «εμείς», δηλαδή στην αλληλεγγύη των άλλων.
- Και τέλος, για να μεταδώσει θάρρος, κουράγιο κι ελπίδα σ’ όσους και όσες βαδίζουν το δύσβατο δρόμο της ασθένειας τελικού σταδίου ή και χρόνιων παθήσεων, που βάδισε κι αυτός, στις οικογένειες και στους φίλους τους. Να πει ότι η αισιοδοξία, το πείσμα να γίνουν καλά, η επιμονή και υπομονή, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη είναι απαραίτητα εφόδια στις αποσκευές τους.
Δυστυχώς η χώρα μας κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη ως προς τον αριθμό των αξιοποιήσιμων δοτών ανά εκατομμύριο πληθυσμού , αποτελεί διαπίστωση ασύμβατη με τον υψηλό δείκτη πολιτισμού και τα ευαίσθητα ανθρωπιστικά και αλληλέγγυα αντανακλαστικά της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Οι βασικοί λόγοι δισταγμού ή και η άρνηση των πολιτών για τη δωρεάν οργάνων στην Ελλάδα αναφέρονται η έλλειψη ενημέρωσης, ο επηρεασμός από μύθους και προκαταλήψεις και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύστημα Υγείας. Η Ελλάδα σε ότι αφορά στην δωρεά οργάνων, είναι στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης, με 5 ανά εκατομμύριο πληθυσμού αποβιώσαντες δότες οργάνων, ενώ ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 21 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού, με την Ισπανία και την Πορτογαλία να φτάνουν τους 47 και 34 αντίστοιχα. Tο 2016, από επίσημα στοιχεία, έγιναν στην Ελλάδα 151 μεταμοσχεύσεις, ενώ στο Βέλγιο και στην Πορτογαλία 1.032 και 846 αντίστοιχα. Περισσότεροι από 1.400 συνάνθρωποί μας, εγγεγραμμένοι στην εθνική λίστα αναμονής του ΕΟΜ για μεταμόσχευση, περιμένουν κατά μέσο όρο έξη – επτά χρόνια για το πολυπόθητο μόσχευμα.
Ο Δημήτρης Στρατούλης, μας ξάφνιασε με την πρωτοβουλία του αυτή – να γράψει ένα βιβλίο που ξεδιπλώνει την ζωή του ολόπλευρα. Και μας εξέπληξε και με την συγγραφική του ιδιότητα. Είχαμε συνηθίσει ο Δημήτρης Στρατούλης να μας εκπλήσσει με την ζωτικότητα του, με την ενέργεια του, με την ευγένεια του ,το ήθος ,την ευρυμάθεια, με την αισιοδοξία του, με την αγωνιστικότητά του, με το πάθος του για τα κοινά, με την έντονη πολιτική του παρουσία στα πράγματα του τόπου (χρόνια στέλεχος της αριστεράς, χρόνια βουλευτής, υπουργός), με τους αγώνες του στον δρόμο για μια καλύτερη ζωή για ένα καλύτερο μέλλον, με τη σεμνότητά του που εκτιμήθηκε από εχθρούς και φίλους. Και ξαφνικά έρχεται με ένα εξαιρετικό βιωματικό βιβλίο να δημοσιοποιήσει μια μεγάλη περιπέτεια της ζωής του και συνάμα έναν μεγάλο αγώνα που πήγαινε πλάι-πλάι, χέρι-χέρι με τον αγώνα για ένα φωτεινότερο μέλλον για τον λαό και τον τόπο.
«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: / Θα νικήσουμε; /Θα νικηθούμε;/ Πολέμα!»
Ν.Καζαντζάκης
Είναι συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο παραθέτει αναλυτικά τα όσα έκανε την περίοδο από τη διάγνωση βαριάς νεφρικής ανεπάρκειας και την πρώτη μεταμόσχευση και μετά: Τους αγώνες που έδωσε, το διδακτορικό που τελείωσε, την καθημερινή του πολιτική δράση, τις διαδηλώσεις στις οποίες πήγε, την οικογένεια που μεγάλωσε, τα παιδιά του, την γυναίκα του, τους φίλους του, τους συναδέλφους του, τους συντρόφους του.
Δίνοντας έτσι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει αγωνιστική στάση ζωής, πράγμα το οποίο δεν έχει να κάνει αναγκαστικά με την μία ή την άλλη πολιτική τοποθέτηση, αλλά με την ανάγκη κάθε στιγμή ο άνθρωπος να αγωνίζεται για κάτι καλύτερο, είτε για τον ίδιο είτε για το κοινωνικό σύνολο. Και ο Δημήτρης Στρατούλης το έκανε και το κάνει έτσι, τιμώντας και υμνώντας την ζωή, που όπως λέει και ό ίδιος, που του δόθηκε και του ξαναδόθηκε τρεις φορές!!!
Οι τρεις αυτές γεννήσεις, όπως λέει, του έδωσαν τη δυνατότητα να ζήσει και να ξαναζήσει μια πολυτάραχη, αλλά τελικά ωραία και συναρπαστική ζωή. Άλλωστε , η ζωή είναι ωραία έτσι κι αλλιώς.
Γι΄ αυτό, εκτός του ότι γράφτηκε στο μητρώο δωρητών οργάνων και ιστών, κάνει και θα κάνει όσο ζει ό,τι περνάει από το χέρι του για να βοηθήσει το μεγάλο αγώνα για τη διάδοση της δωρεάς ανθρωπίνων οργάνων και την αύξηση των μεταμοσχεύσεων και στη χώρα μας. Το αξίζουν και το δικαιούνται όσοι και όσες ασθενείς τελικού σταδίου υποφέρουν και περιμένουν με αγωνία κι ελπίδα αυτό το δώρο ζωής από συνανθρώπους τους.
Ο Δημήτρης Στρατούλης στέλνει με το βιβλίο αυτό ένα μήνυμα σε όσους και όσες πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, στις οικογένειες και στους φίλους τους: «όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα» και «όσο υπάρχει αγώνας υπάρχει ζωή». Επίσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο , πρέπει να «βγάλουμε » την ανθρώπινη φύση μας , εκείνη της αλληλεξάρτησης και της αλληλεγγύης.
Και όπως σωστά τελειώνει το βιβλίο του , «όποιο και να είναι το ερώτημα , ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι η απάντηση!!!»(Αντρέ Μπρετόν).
Διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη σκέφτεσαι: «Για δες, υπάρχει καλό στον κόσμο»… Όχι ως παρήγορο παράδειγμα ,τουναντίον. Ως απόδειξη πως είναι δυνατόν να αγωνιστείς. Σαν βουκέντρα που κάνει τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πως προκειμένου να μην πεθαίνουν άνθρωποι για ένα νεφρό , ένα ήπαρ, μια καρδιά ,ένα πνεύμονα , οφείλει κανείς να ενεργήσει. Όταν συμμετέχει κανείς σε μια συλλογικότητα , σε μια κοινότητα , σε μια συλλογική προστασία και προσπάθεια, έρχεται στην επιφάνεια ο καλύτερος εαυτός του. Πρέπει λοιπόν όλοι να δείξουμε την ανθρωπιά μας , την αλληλεγγύη μας ,να εργαστούμε για το κοινό καλό και να διαφυλάξουμε την υγεία της κοινότητας και όχι απλά και μόνο την προσωπική , ατομική μας υγεία συμπληρώνοντας την δήλωση δωρεάς οργάνων και ιστών.
«Είμαστε όλοι θνητοί,/μέχρι το πρώτο φιλί/και το δεύτερο ποτήρι κρασί»
Εντουάρντο Γκαλεάνο
Ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό βιβλίο για τη χρησιμότητα της δωρεάν οργάνων ως πολύτιμου δώρου ζωής .
Διαβάστε το. O Δημήτρης Στρατούλης γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Είναι Διδάκτορας Εργασιακών Σχέσεων, Πτυχιούχος του Νομικού Τμήματος της Νομικής και του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ.
Διετέλεσε Βουλευτής Β΄ Αθηνών, εκλεγμένος τρεις φορές, την περίοδο από τον Απρίλιο του 2012 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015. Ήταν Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων το πρώτο επτάμηνο του 2015. Εργάστηκε τριάντα πέντε χρόνια στον ΟΤΕ, στην Υποδιεύθυνση Εργατικής Νομοθεσίας και στη συνέχεια στην Υποδιεύθυνση Εργατικών Θεμάτων. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και, ως εκλεγμένος εκπρόσωπος των εργαζομένων, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΟΤΕ, της Αντιπροσωπευτικής Συνέλευσης Κοινωνικού Ελέγχου (ΑΣΚΕ) του ΟΤΕ, καθώς επίσης και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, ως Γραμματέας Κοινωνικής Πολιτικής της. Δραστηριοποιήθηκε ενεργά στο Ελληνικό, το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολέμου, στα κοινωνικά κινήματα της χώρας μας και της Ευρώπης. Είναι συγγραφέας του βιβλίου, Οι εργασιακές σχέσεις στη δίνη του νεοφιλελεύθερου τυφώνα (Ελληνικά Γράμματα, 2005) και του συλλογικού έργου, Ανεργία και απασχόληση στην Ελλάδα (Σύγχρονη Εποχή, 1991).
(Μέρος των εσόδων του βιβλίου θα δοθεί στο Σύλλογο Μεταμοσχευθέντων εκ Νεφρού και στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Νεφροπαθών , ως συμβολή στην καμπάνια τους.)
YΓ. Μέρος του κειμένου στηρίχτηκε στην ομιλία της Βάσω Αμπελογιάννη , στην παρουσίαση του βιβλίου στην Άρτα
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.