Ο Πέτρος και η Ελπίδα γνωρίστηκαν στο Λύκειο. Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν κατάλαβαν ότι ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Όταν τα βλέμματά τους έσμιγαν νόμιζαν ότι μόνο οι δυο τους υπάρχουν στο σύμπαν, ότι όλος ο κόσμος όταν ερωτεύεται αισθάνεται το ίδιο όμορφα, ότι πάντα θα είναι έτσι στη ζωή τους μαζί, ερωτευμένοι, αγαπημένοι, για πάντα…
Τι μεγάλη λέξη για μια ζωή που είναι γεμάτη εκπλήξεις, που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσει το αύριο, που όταν κάνουμε όνειρα, ο Θεός -λένε- γελάει. Όμως είναι τόσο όμορφο να κάνεις όνειρα, δεν γίνεται να μην κάνεις όνειρα, δεν μπορείς να μην έχεις ως ανάμνηση ένα ωραίο όνειρο που έκανες και πραγματοποιήθηκε ή όχι. Έτσι και η Ελπίδα με τον Πέτρο σχεδίαζαν να τελειώσουν το Λύκειο, να περάσουν στη σχολή που ήθελαν και οι δυο από τότε που θυμόντουσαν τον εαυτό τους, την Ιατρική.
Ήθελαν να προσφέρουν στον κόσμο, να κάνουν καλά τον κόσμο, να γίνουν σπουδαίοι. Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα και όταν ήρθε ο καιρός των εξετάσεων τα δυο ερωτευμένα παιδιά έδωσαν τα πάντα, διάβαζαν μερόνυχτα να πετύχουν το στόχο τους, ήθελαν να αποδείξουν σε όλους ότι αξίζουν, ότι μπορούν να πετύχουν την είσοδό τους στο Πανεπιστήμιο, ότι δεν θα αφήσουν κανένα από τα όνειρά τους απραγματοποίητο. Και τα κατάφεραν.
Ο Πέτρος πέρασε στην Ιατρική σχολή της Αθήνας και η Ελπίδα στην Ιατρική σχολή της Θεσσαλονίκης. Περίπτωση μεταγραφής, δυστυχώς, δεν υπήρχε ούτε για τον ένα ούτε για τον άλλο, έτσι αποδέχτηκαν το γεγονός και φρόντιζαν να βρίσκονται όσο πιο συχνά τους το επέτρεπε το πρόγραμμά τους. Και κυλούσαν οι μήνες όμορφα, δημιουργικά, με ταξίδια πότε του ενός πότε του άλλου.
Ήταν πάντα το ίδιο ερωτευμένοι, το ίδιο αποφασισμένοι να πετύχουν, τόσο τέλειο δέσιμο μεταξύ τους σπάνια συναντάς. Με μια αγάπη ειδυλλιακή, άδολη και πραγματικά αληθινή πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τέσσερα υπέροχα χρόνια μετακινήσεων, καθημερινών τηλεφωνημάτων και υποσχέσεων ότι αυτή η αγάπη θα κρατήσει για πάντα. Όμως όταν είναι όλα τόσο ιδανικά, τόσο τέλεια, δεν μπορεί λες και συνωμοτεί το σύμπαν για να τα χαλάσει όλα και η ζωή παίζει πραγματικά πολύ άσχημα και αναπάντεχα παιχνίδια μαζί μας.
Στον πέμπτο χρόνο που ήταν στο Πανεπιστήμιο ο Πέτρος και ενώ είχε αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί με την καρδιολογία, η Ελπίδα του ανακοίνωσε ότι περίμενε παιδί. Η ίδια λαχταρούσε πάντα να ασχοληθεί με τα παιδιά, είχε αποφασίσει να γίνει παιδίατρος έτσι ώστε να μπορεί να βοηθάει όλα τα ανήμπορα πλασματάκια από την ώρα που θα ερχόντουσαν στον κόσμο. Το νέο της εγκυμοσύνης αντί να τον φοβίσει τον χαροποίησε ιδιαίτερα. Ζήτησε και κατάφερε τελικά, να φέρει στην Αθήνα την Ελπίδα, αποφάσισαν να παντρευτούν και να συνεχίσουν συγχρόνως τις σπουδές τους. Όλα κυλούσαν ομαλά, η εγκυμοσύνη προχωρούσε κανονικά, η ζωή τους έμοιαζε να είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Ήταν το ζευγάρι που όλοι θαύμαζαν, που δεν είχε κανένας, ποτέ ακούσει να πουν κάτι γι’ αυτούς.
Ο καιρός να γεννηθεί το μωρό τους πλησίαζε και όταν η Ελπίδα μπήκε στον όγδοο μήνα, ένα βράδυ ένιωσε έναν οξύ πόνο στο στήθος. Ο Πέτρος πετάχτηκε και προσπάθησε να της δώσει τις πρώτες βοήθειες. Τη μετέφερε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι έπρεπε να προχωρήσουν άμεσα σε καισαρική τομή για να γλιτώσουν το μωρό, γιατί η Ελπίδα διεγνώσθη με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κράτησε το μωρό στα χέρια του και το ακούμπησε απαλά στο στήθος της Ελπίδας. Το μωρό κοίταξε μια τον έναν και μια τον άλλο, τέντωσε τα μικροσκοπικά του χεράκια και κοιμήθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του. Όμως η μαμά του το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν αυτά τα μάτια του Πέτρου που γεμάτα αγάπη την κοιτούσαν και την κόρη της που τεντώθηκε πάνω της. Και έγειρε το κεφάλι της στο πλάι του Πέτρου και ξεψύχησε…
Υ.Γ. Η κόρη της Ελπίδας και του Πέτρου, η Ζωή, είναι σήμερα ένα πανέμορφο 15χρονο κορίτσι, πολύ περήφανο για τους γονείς του. Όσο για τον Πέτρο έγινε ένας σπουδαίος καρδιολόγος και ένας ακόμα πιο σπουδαίος πατέρας, όμως δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το χαμό της μοναδική του αγάπης… της Ελπίδας…
Ιουλία Ιωάννου
