“Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς” της Γιώτας Παπαδημακοπούλου – σκέψεις από την Ιουλία Ιωάννου

“Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς, δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορείς να κάνεις…”

“Μετανιώνω μόνο για όσα δεν κάνω. Εκτός αυτού, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς ρίσκο;”

Πόσοι από εμάς ξέρουμε πραγματικά να αγαπάμε χωρίς όρια;
Πόσοι από εμάς τολμάμε να διεκδικήσουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας, αψηφώντας όλους τους πιθανούς κινδύνους, διαλέγοντας το δύσκολο μονοπάτι;
Δυστυχώς, πολύ λίγοι…
Η Ιόλη γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην άνεση και την πολυτέλεια, τον πλούτο και τη δόξα που επιφέρει η ψευδαίσθηση ότι είσαι κάποιος επειδή η κοινωνία αποδέχεται τους καταξιωμένους και κοινωνικά επιφανείς ανθρώπους.
Η ίδια όμως ποτέ δεν αλλοιώθηκε από ό,τι την περιέβαλε, από τα δήθεν κλισέ της καλής κοινωνίας και του ονόματος που ανοίγει πόρτες στο διάβα σου.
Διεκδικούσε με πάθος ό,τι πίστευε, ό,τι αγαπούσε, ήταν ένα κορίτσι της ηλικίας της και ζούσε με όνειρα για ένα μέλλον που θα είχε τη δική της σφραγίδα και θα περιελάμβανε μόνο όσα εκείνη θεωρούσε πως έχουν αξία.
Δεν αναλώθηκε σε όσα το χρήμα και η κληρονομιά του ονόματος που κουβαλούσε μπορούσε να της χαρίσει χωρίς καν να παλέψει, χωρίς να κουραστεί.
Ήθελε να γευτεί τη ζωή που εκείνη θα δημιουργούσε, που θα είχε απλότητα, ανθρώπους δίπλα της που θα τη δεχόταν όπως ήταν, με τα διαφορετικά πιστεύω της και κυρίως, με οδηγό την αγάπη!
Όταν γνώρισε το Στέφανο ένιωσε ότι αυτός ο άντρας ήταν ό,τι ακριβώς αναζητούσε βαθιά μέσα της, ότι εκείνος άξιζε να μοιραστεί μαζί του τα όνειρά της.
Όμως, τι μπορεί να κρύβει το μελαγχολικό βλέμμα, η αόρατη προστασία του τείχους που εκείνος είχε υψώσει γύρω του και δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον πλησιάσει;
Πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις να τον διεκδικήσει, να του δώσει να καταλάβει ότι ήθελε να γίνει κομμάτι της ζωής του, χωρίς να ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων, χωρίς να νοιάζεται αν ο κίνδυνος που μπορεί να εξέθετε τον εαυτό της ήταν μεγάλος.
Όταν δεν γνωρίζεις τι μπορεί να σημαίνει μια κατάσταση που σε φοβίζει, όταν η προκατάληψη και η μη αποδοχή του κόσμου σε κάτι που μόνο και με την αναφορά του όρου που την περικλείει απομακρύνει τους πάντες γύρω σου, τότε τι κάνεις;
Εκείνη δεν ακολούθησε όμως την αντίδραση που όλοι οι άλλοι ακολουθούσαν, εκείνη πίστεψε από την πρώτη στιγμή ότι άξιζε να παλέψει και να κερδίσει αυτό που η καρδιά της πρόσταζε, εκείνη ήξερε να αγαπάει χωρίς όρια.
Η απόφασή της να στηρίξει το Στέφανο, να επιλέξει να είναι μαζί του με όλα τα προβλήματα που μπορεί να περιελάμβανε η απόφαση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα να χάσει ό,τι μέχρι τότε είχε κοντά της. Τους φίλους της, τους γονείς της, όλο τον έως τότε περίγυρό της.
Η αγάπη όταν είναι βαθιά, αληθινή, όταν ξέρει να δίνει χωρίς να ζητάει ανταπόδοση, όταν διακινδυνεύει αλλά παρ’ όλα αυτά τολμάει, όταν ξέρει να θυσιάζει αλλά και να θυσιάζεται… μόνο τότε είναι ΑΓΑΠΗ!
Οι δοκιμασίες που πέρασαν πολλές, όμως η αγάπη τους ήταν πάνω από όλα, ήταν αμοιβαία, δυνάμωνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Ακόμη κι όταν έφτασε η στιγμή που ποτέ δεν πίστευε ότι θα κλονίσει την πίστη της σε όσα με πάθος διεκδίκησε, η στιγμή που ξύπνησε μέσα της το μητρικό ένστικτο ενώ γνώριζε πως κάτι τέτοιο δεν θα είχε τη δυνατότητα ποτέ να το ζήσει, αψήφησε για άλλη μια φορά τα πάντα. Πάλεψε πέρα από τη λογική, πέρα από τους νόμους, πέρα από τα πρέπει της κοινωνίας.
Η αναφορά στο Γολγοθά που περνάει στη χώρα μας ένα ζευγάρι προκειμένου να υιοθετήσει ένα παιδί, την ανάλγητη συμπεριφορά ενός κράτους χωρίς κανένα συναίσθημα, με μόνο κριτήριο κάποιους νόμους που δεν έχουν λογική, άρα δεν μπορεί να καταλάβει την ανάγκη των ανθρώπων που μπορούν να μοιράσουν απλόχερα την αγάπη τους, όσων ξέρουν πραγματικά να αγαπούν, συγκλονίζει!
Όμως η Ιόλη και ο Στέφανος ήταν το φωτεινό παράδειγμα πως η αγάπη δεν είναι εγωισμός, πως ακόμη και μέσα από τα λάθη οδηγείσαι τελικά στην αναζήτηση της μόνης αλήθειας, πως όταν ξέρεις να αγαπάς ρισκάρεις, τολμάς, διεκδικείς και στο τέλος ανταμείβεσαι.
Γιατί η μόνη αλήθεια είναι να ξέρεις να μοιράζεσαι, να ξέρεις να αψηφάς τα ψεύτικα, να αναζητάς όσα η καρδιά σου σε οδηγεί να αναζητήσεις…

Γιατί «Αγάπη σημαίνει να αφήνεσαι στον άλλον χωρίς εγγυήσεις, και να δίνεις στον άλλον την ελπίδα ότι θα δώσεις σε αυτόν που αγαπάς την αγάπη. Η αγάπη είναι μία πράξη πίστης, και όποιος δεν μπορεί να πιστέψει, δεν μπορεί και να αγαπήσει.»
-Erich Fromm

Από τις εκδόσεις Μάτι κυκλοφορεί το βιβλίο, Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς της Γιώτας Παπαδημακοπούλου.

Η Ιόλη σπουδάζει στη Νομική Αθηνών, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, γνωστού μεγαλοδικηγόρου. Συνεσταλμένη αλλά παθιασμένη, ονειρεύεται τη μέρα που θα αρχίσει να ασκεί το επάγγελμα που αγαπά όσο τίποτε άλλο, επιτελώντας λειτούργημα και όχι στοχεύοντας στο χρήμα ή στην αναγνώριση.
Και μια μέρα, ενώ βρίσκεται στη Σχολή, το βλέμμα της θα μαγνητίσει ένας μυστηριώδης άντρας. Δίχως να μπορεί να εξηγήσει το πώς και το γιατί, παθαίνει εμμονή μαζί του, σκεπτόμενη συνεχώς το μελαγχολικό του βλέμμα. Η Ιόλη δεν θ’ αργήσει ν’ ανακαλύψει ότι ο νεαρός αυτός λέγεται Στέφανος, και ύστερα από δική της πρωτοβουλία, οι δύο νέοι πολύ σύντομα θα έρθουν κοντά.
Ωστόσο, ο Στέφανος βασανίζεται από τους προσωπικούς του δαίμονες κι ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο ξέρει πως δεν θα μπορεί να της το κρατήσει κρυφό για πάντα. Ένα μυστικό που δεν θα τους επέτρεπε να είναι μαζί, αφού μια τέτοια σχέση αποτελεί ταμπού.
Κι όμως, η Ιόλη αποφασίζει ν’ ακολουθήσει την καρδιά της και να διεκδικήσει το δικαίωμά της να είναι μαζί του, με αποτέλεσμα οι δυο τους να χαράξουν τελικά μια κοινή πορεία. Μια πορεία που θα τους οδηγήσει σε αλλεπάλληλους αγώνες, ώστε να αποκτήσουν όλα εκείνα που ο κοινωνικός περίγυρος και οι νόμοι ενός κράτους που βαλτώνει πιστεύουν πως δεν αξίζουν να έχουν. Μια πορεία που θα αποδειχτεί επίπονη, μα ταυτόχρονα και συγκλονιστική.

Γιατί, όταν ξέρεις ν’ αγαπάς, ξέρεις να δίνεσαι, να θυσιάζεσαι και να παλεύεις ενάντια σε όλους και σε όλα…

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save