Ποιητική συλλογή «Κατά Συρροή(ν) Εραστές» – Εκδόσεις «ανάτυπο»


Με τον έρωτα τα έχει… βάλει μέσα από τα ποιήματα της τελευταίας της συλλογής η Εύα Παυλίδου. Από τις πρώτες κιόλας στροφές ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως θεωρεί τον έρωτα ένα πολύ σκληρό συναίσθημα. Αν σκεφτούμε και τη νιοστή στην παρένθεση του τίτλου τότε τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Όπως εξηγεί, αυτό που δηλώνεται με την νιοστή, είναι πως ο έρωτας θα παραμένει πάντα ένοχος!
Οφείλω να σημειώσω πως η συνέντευξη με τη Θεσσαλονικιά ποιήτρια, απέκτησε για εμένα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είμαι σίγουρη πως οι φίλοι του Vivlio-life επίσης θα νιώσουν το ίδιο διαβάζοντας τις πρώτες ερωταπαντήσεις της συνομιλίας μας.

Παρόλο που ο τίτλος της συλλογής σας είναι αυτό που μου κίνησε την περιέργεια, θέλω να ξεκινήσουμε αυτήν τη συνέντευξη με κάτι άλλο. Με «Το ράφι της Αγάπης» του οποίου είστε δημιουργός και πρόεδρος. Είμαι σίγουρη πως οι φίλοι του Vivlio-life θα θέλουν να διαβάσουν γι’ αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, η οποία αφορά τη δημιουργία βιβλιοθηκών σε χώρους που φιλοξενούνται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις!


Το ράφι της Αγάπης ξεκίνησε το 2016 ως προσωπική πρωτοβουλία και ορμώμενη από την προσωπική μου εμπειρία -ως χρονίως πάσχουσα. Mέσα από την καθημερινή ανάγνωση βιβλίων που αγαπούσα, διαπίστωσα πως αυτό με βοηθούσε να αντιμετωπίσω θετικά τις δύσκολες στιγμές των κρίσεων και του πόνου. Κάνοντας μια μικρή έρευνα για την επίδραση του βιβλίου σε άτομα που αντιμετωπίζουν χρόνιο πόνο, ανακάλυψα πως τούτη η ευεργετική μέθοδος έχει αποδεχθεί και επιστημονικά. Έτσι με ενθουσιασμό πρότεινα σε ομότεχνους να προσπαθήσουμε να συλλέξουμε κάποια βιβλία που θα χαριστούν σε φορέα για άτομα με ασθένειες. Ξεκινήσαμε δειλά και χωρίς να μπορούσα ποτέ να φανταστώ πού θα μας ταξιδέψει όλο αυτό. Τώρα πια «Το Ράφι της Αγάπης» μεγαλώνει καθημερινά και μοιράζει χαμόγελα σε δεκάδες ανθρώπους.

Πού έχουν δημιουργηθεί αυτές οι βιβλιοθήκες;


Η πρώτη βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε στον σύλλογο ψυχικής υγείας Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια ακολούθησαν αρκετές ακόμα, κυρίως σε φορείς που φιλοξενούνται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις πχ. στον Ξενώνα Καρκινοπαθών Θεαγενείου, στο Εκκλησιαστικό γηροκομείο Κατερίνης, στη Στέγη Τεχνών και Γραμμάτων Βέροιας για τον Κοι.ΣΠΕ (Δεσμός), στο ορφανοτροφείο Βόλου και σύντομα θα εγκαινιάσουμε ένα ακόμη ράφι Αγάπης στο σπίτι της ΑΡΣΙΣ.

Και τι θα μπορούσαν να κάνουν οι φίλοι του Vivlio-life για να τις ενισχύσουν;


Όσοι φίλοι και αναγνώστες του Vivlio-life επιθυμούν να συνδράμουν σε τούτο το εγχείρημα μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected] ή στη σελίδα μας στο facebook (Το Ράφι της Αγάπης) είτε για να μάθουν τρόπους αποστολής βιβλίων είτε να λάβουν την αίτηση εγγραφής ώστε να γίνουν εθελοντές μεγαλώνοντας έτσι την αλυσίδα αγάπης.

Πάμε τώρα στην ποιητική σας συλλογή και εξηγήστε μας τον τίτλο, αφού πρώτα μας μιλήσετε για τον εκθέτη στη λέξη «Συρροή». Τι κρύβει αυτή η παρένθεση;


Ο έρωτας από καταβολής κόσμου υπήρξε σημαντική πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και η δημιουργική αρχή του κόσμου… Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως και σκοτώνεται και σκοτώνει καθημερινά την ίδια τη ζωή. Η λέξη «Συρροή» δείχνει αυτή ακριβώς την ικανότητα του να μετεωρεί μεταξύ αρχής και τέλους, ενώ εις τη νιοστή όπως δηλώνεται στην παρένθεση υπερτονίζει πως ο έρωτας θα παραμένει πάντα ο ένοχος.

Πόσα ποιήματα περιλαμβάνει η συλλογή σας; Δώστε μας μερικούς τίτλους από αυτά.


Δε συνηθίζω να βάζω τίτλους στα ποιήματα μου γιατί θεωρώ πως επεμβαίνω στην ψυχολογία του αναγνώστη μη έχοντας αυτό το δικαίωμα. Η συλλογή αποτελείται από 23 ποιήματα με βασικό θέμα τη σκληρότητα του έρωτα.

Μπορεί η θλίψη να γεννήσει έμπνευση;


Κάθε συναίσθημα είναι ανθρώπινο και μπορεί να αποτελέσει λόγο για δημιουργία, αρκεί να έχει η ψυχή μας τη δύναμη να το διαχειριστεί δημιουργικά. Η ζωή, μου δίδαξε πως έμπνευση προκαλεί και ο ίδιος ο θάνατος. Ένα ερέθισμα στο οποίο βασίζεται και όλη η αλήθεια της ποίησης.

Και είναι ικανό ένα ποίημα να μας γεμίσει θλίψη;


Η ποίηση δεν αποκαλείται τυχαία ως η κορωνίδα της λογοτεχνίας. Είναι η τέχνη που μιλά με αλήθεια για την αλήθεια της ζωής.
Στη διάρκεια μιας μέρας το ένα συναίσθημα διαδέχεται το άλλο. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων. Νιώθουμε, σκεφτόμαστε, πράττουμε. Η θλίψη συγκεκριμένα αποτελεί ένα συναίσθημα που κατά τη γνώμη μου το επωάζει η ψυχή του ανθρώπου (πολλές φορές εν αγνοία του). Έτσι αν ένα ποίημα έχει γραφτεί από καρδιάς, σίγουρα θα έχει τη δύναμη να μας κάνει να δακρύσουμε, να νοσταλγήσουμε ή να στεναχωρηθούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και αυτό δεν πρέπει να μας απομακρύνει από την ίδια την ποίηση.

Στον 5ο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ομίλου της Unesco που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2016, ο θεατρικός σας μονόλογος “Προδοσία” απέσπασε αναμνηστικό έπαινο και δεν ήταν ο μοναδικός. Τι σημαίνουν για σας οι τιμητικές διακρίσεις που αποσπάσατε;


Οι διακρίσεις για κάθε δημιουργό είναι μια επιβεβαίωση πως οι λέξεις του, αγγίζουν σε λογοτεχνικό επίπεδο. Δεν πρέπει όμως να γίνεται αυτοσκοπός του δημιουργού, ούτε να το θεωρεί απόλυτο κριτήριο της αξίας των έργων του. Με τα χρόνια, όταν μέσα μας ωριμάζει η τέχνη διαπιστώνουμε πως ελαττώνεται η ανάγκη τούτης της επιβεβαίωσης. Σε κάθε περίπτωση είμαι ευγνώμων για όσους έδωσαν λίγη περισσότερη προσοχή σε όσα κατέθεσα.

Δεν είναι μόνο η ποίηση που μονοπωλεί το ενδιαφέρον σας αλλά και το θέατρο…


Το θέατρο ήταν η τέχνη που λαχατρούσα να ακολουθήσω από έφηβη. Ωστόσο οι γονείς όπως και οι περισσότεροι αμφέβαλαν για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Κάπως έτσι απομακρύνθηκα από το όνειρο της θεατρολογίας. Είμαι πλέον βέβαιη πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο και αν κάτι είναι να το ζήσεις, θα γίνει, ο κόσμος να χαλάσει. Τούτο ζω πια, είμαι ερασιτεχνικά κοντά στο όνειρο, γράφω για το θέατρο και παίζω με την ίδια λαχτάρα που είχα μικρή.

Το 2019 συμμετέχετε στο συλλογικό έργο των εκδόσεων “Τύρφη”, με τον μονόλογο «Οι ενοχές των ζωντανών». Δώστε μας μια μικρή γεύση από αυτόν τον μονόλογο.


Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο που προέκυψε έπειτα από έναν λογοτεχνικό κύκλο συναντήσεων των εκδόσεων «Τύρφη». Παρακολουθήσαμε την πορεία ανθρώπων με τραγικές ιστορίες ζωής αλλά και έργα που έγραψαν σε μορφή παραληρήματος ή ποιητικής πρόζας. Αυτό κάναμε και εμείς. Γράψαμε μονολόγους με έντονο τον ποιητικό λόγο και εξομολογητικό ύφος. Κοινό θέμα ήταν η απώλεια – οποιασδήποτε μορφής.
Στο συγκεκριμένο κείμενο παρουσίασα τη βαθύτατη ανάγκη του ατόμου να εισπράξει αγάπη. Η διαρκής σύγκρουση της ηρωίδας με την ίδια της την ύπαρξη. Όλα τα συναισθήματα σε υπερθετικό βαθμό την οδηγούν σε ένα εξομολογητικό παραλήρημα και εν τέλει στην αναζήτηση της αγάπης εκεί που δεν υπάρχει ζωή.

Έχετε συμπεριλάβει ή σκέφτεστε να συμπεριλάβετε στο μέλλον στίχους σε κάποιο θεατρικό δρώμενο;


Το «Κατά Συρροή(ν) Εραστές» παρουσιάστηκε τον περασμένο Ιούνιο σε μορφή παράστασης. Αποσπάσματα ποιημάτων μου σκηνοθετήθηκαν από την ταλαντούχα ηθοποιό Δόμνα Χουρναζίδου και ερμηνεύθηκαν εξαιρετικά από τρεις ανερχόμενους ηθοποιούς την Άσπα Γεωργοπούλου, την Αγγελική Νικολαΐδου και τον Κωνσταντίνο Σωτηριάδη. Θεωρώ πως το θέατρο είναι ο πιο άμεσος τρόπος να γνωρίσει κανείς την ποίηση και ακόμη καλύτερα να την λατρέψει.

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;


Το τελευταίο διάστημα συνεργάζομαι στις δημόσιες σχέσεις με έναν νεοσύστατο εκδοτικό την Ανεμόεσσα. Ο εκδοτικός μας έχει ως στόχο την μεταφορά έργων στη θεατρική σκηνή αλλά και την έκδοση βιβλίων για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Στόχος μου είναι να δω τους Κατά Συρροήν να ανεβαίνουν σε θεατρικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα μέσα από κείμενα που γράφω αυτό το διάστημα.

Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία.

Να έχετε τη λεπίδα γυαλισμένη,το σχοινί χοντρό,τις λέξεις οπλισμένες.
Να πίνετε σε μικρές δόσεις το δηλητήριο. Να συλλέγετε αγγίγματα.
Να ακουμπάτε ο ένας τις πληγές του άλλου με γυμνά χέρια. Να φυτεύετε στις κοιλιές σας αγκάθια από τριαντάφυλλα.
Να τρέφετε με χώμα τους ζωντανούς.
Να κρύβετε την ανατριχίλα της νύχτας κάτω από τα δέρματά σας.
Να κρατάτε απόσταση από τις ενοχές.
Να δείχνετε συμπόνοια στους εαυτούς σας.

Να αφουγκράζεστε τη φοβερή ησυχία του βλέμματος
και να ‘χετε το νου σας γιατί ο έρωτας είναι πάντα ο ένοχος.

[Ε.Παυλίδου]
Κατά Συρροή(Ν) Εραστές

Βιογραφικό
Η Εύα Παυλίδου γεννήθηκε το 1980 στη Θεσσαλονίκη όπου και διαμένει.
Από την εφηβεία της λάτρευε την ποίηση και το θέατρο.
Το Δεκέμβριο του 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο. Μια ποιητική συλλογή και ένα μικρό διήγημα με τίτλο”Ευδοκια με λένε.’Οταν ο πόνος έγινε ποίηση“από τις εκδόσεις Όστρια.
Το έργο της ήταν αφιερωμένο σε φίλους με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και στη φίλη της Τ. που έφυγε από τη ζωή το 2014 μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Το 2016 εκδόθηκε το συλλογικό έργο “Για Πάντα” από τις εκδόσεις Όστρια.
Το 2016 συμμετείχε στους 31ους Δελφικούς αγώνες ποίησης με το ποίημα «Καταφύγιο» όπου απέσπασε έπαινο.
To Nοέμβριο του 2016, στον 5ο λογοτεχνικό διαγωνισμού του ομίλου της Unesco, ο θεατρικός μονόλογος με τίτλο “Προδοσία” απέσπασε αναμνηστικό έπαινο.
Το 2017 συμμετείχε στο συλλογικό έργο “Ασύνορες Μνήμες” με το ποίημα της “Παραλίγο Άνθρωποι“,από τις εκδόσεις Ανάτυπο

Το 2018 εκδόθηκε η ποιητική της συλλογή «Κατά Συρροή (Ν) Εραστές»

Το 2019 συμμετείχε σε συλλογικό έργο των εκδόσεων Τύρφη, με τον μονόλογο «Οι ενοχές των ζωντανών»
Το 2018 συμμετείχε στο καλλιτεχνικό εργαστήρι θεατρικής τέχνης του Μιχάλη Συριόπουλου με την παράσταση «Νυφικό Κρεβάτι»
Ενώ το 2019 πήρε μέρος στο θεατρικό εργαστήρι του Νικόλα Μαραγκόπουλου «Αντίqρηση»
Είναι δημιουργός και πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού σωματείου “Το Ράφι της Αγάπης” που σκοπό έχει τη δημιουργία βιβλιοθηκών σε χώρους που φιλοξενούνται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις.
Είναι τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave