«Πόσο δύσκολο είναι να επιλέγει κανείς τη ζωή του;»
«Ας πούμε… Ας πούμε πως είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις σχετικά νωρίς, να μην το καθυστερήσεις. Νομίζω πως πρέπει να επιλέξεις προτού μεγαλώσεις και πολύ. Για να ανοίγονται πολλοί δρόμοι μπροστά σου και να μην κουβαλάς πολλά μπαγκάζια στη ζωή. Προτού έρθει η στιγμή που το να επιλέξεις δε θα σημαίνει πια πως είσαι ελεύθερος, αλλά πως χάνεσαι σε μια θάλασσα τύψεων».
Ο Μισέλ Μπυσσί μας έχει συνηθίσει σε πολύ ιδιαίτερες ιστορίες που πάντα έχουν ένα τέλος τόσο απρόβλεπτο, ενώ κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη, δίνοντάς του συγχρόνως ένα καλοδουλεμένο σύνολο, με στοιχεία που συνδέουν τις διαφορετικές εποχές που επιλέγει να αναπτύξει την υπόθεσή του.
Έτσι και στο μυθιστόρημα αυτό, οι δύο διαφορετικές εποχές απέχουν μεταξύ τους είκοσι χρόνια, αλλά η ηρωίδα αισθάνεται σαν να ζει σε επανάληψη όσα έζησε το 1999, καθώς είναι η πρώτη φορά στην ζωή της που βιώνει αυτά τα ασυνήθιστα γεγονότα. Από τη στιγμή που είδε το πρόγραμμα των πτήσεων και κυρίως τη σειρά με την οποία ήταν προγραμματισμένα τα ταξίδια και οι συνεργάτες που θα ήταν μαζί της, ο νους της ανατρέχει στη στιγμή που γνώρισε τον άντρα που ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και που έζησε μαζί του έναν θυελλώδη έρωτα, που κόντεψε να διαλύσει το σπιτικό της και να τινάξει στον αέρα την τακτοποιημένη ζωή της.
Ήταν τυχαίο άραγε το γεγονός ότι η σειρά των ταξιδιών είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη τη μακρινή εποχή; Μόντεαλ, Λος Άντζελες, Τζακάρτα. Αλλά και ο ίδιος κυβερνήτης και οι ίδιες αεροσυνοδοί να ταξιδεύουν μαζί της; Μόνο εκείνος δεν ήταν πουθενά, όσο και αν τον έψαξε ανάμεσα στους επιβάτες, κοιτούσε μήπως και ξανάβλεπε εκείνη την τραγιάσκα, μήπως τον άκουγε να σιγοτραγουδά, γρατζουνώντας την κιθάρα του.
Έχουν να ιδωθούν είκοσι ολόκληρα χρόνια, τηρώντας και οι δυο τη συμφωνία τους να μην αναζητήσουν ο ένας τον άλλο. Όμως, πώς γίνεται να ακούει λέξεις που μόνο οι δυο τους γνωρίζουν, πώς γίνεται να επαναλαμβάνονται μπροστά της γεγονότα που έζησε μόνο μαζί του τόσα χρόνια πριν; Υπάρχει περίπτωση να είναι τυχαία κάποια πράγματα, απλές συμπτώσεις και η ίδια δίνει τη σημασία που έχει ανάγκη, να παίζει κάποιος μαζί της ένα παιχνίδι για να την τρελάνει, αλλά ποιος; Ή μήπως έχει χάσει το μυαλό της που την οδηγεί σε επικίνδυνους συνδυασμούς και την αναγκάζει να αθετήσει την υπόσχεσή της και να αναζητήσει τελικά εκείνο τον άνδρα;
Πώς να τον βρει όμως που δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια; Και τότε θυμάται τον μοναδικό άνθρωπο που τους είχε δει κάποτε μαζί, εκείνον ξέρει πού θα τον βρει, κι έτσι μαθαίνει το τηλέφωνό του, αποφασίζει να τον καλέσει. Ποια μοίρα όμως αναλαμβάνει να ρίξει το πρώτο κομματάκι από ένα ντόμινο και να αρχίσουν σιγά σιγά να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και τα υπόλοιπα; Να γίνονται πράγματα που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα βίωνε; Και τελικά να αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσε μέσα σε ένα ψέμα που τους έκανε και τους δυο δυστυχισμένους.
Ο τίτλος ενός τραγουδιού που της είχε γράψει ο αγαπημένος της, περικλείει όλη την αλήθεια που είχε αφήσει πίσω της. Άφησέ μου κάτι από σένα της είχε πει, κάτι που κανένας άλλος ερωτευμένος δεν έχει κάνει ποτέ. Κι εκείνη του αφήνει κάτι…
Ένα βαθιά ερωτικό μυθιστόρημα, με έντονη περιπέτεια, απίστευτες περιγραφές των περιοχών που ταξιδεύει κάθε φορά η ηρωίδα, με κοινωνικές προεκτάσεις και ροή που δεν αφήνει τον αναγνώστη να ησυχάσει. Μια ιστορία που θα σας συγκινήσει και θα αναρωτηθείτε αν αξίζει τον κόπο να θυσιάζουμε κάποια πολύ σημαντικά κομμάτια της ζωής μας για να μην διαλύσουμε όσα θεωρούμε ότι έχουν μεγαλύτερη αξία. Γιατί το τι είναι σημαντικό, φτάνει η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τόσο διαφορετικό από την πραγματικότητα.
Ο Μισέλ Μπυσσί για άλλη μια φορά παραδίδει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Ένα φόρο τιμής στα θύματα του τσουνάμι στην Τζακάρτα και μια παρέλαση από όλους τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην συναυλία στήριξης της τραγωδίας αυτής.
Οι πιο όμορφες ερωτικές ιστορίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν παντοτινά στις αναμνήσεις μας και στις ανελέητες συμπτώσεις που επινοεί το μυαλό μας. Στη ζωή της Νατύ, όμως, οι συμπτώσεις αυτές γίνονται ξαφνικά υπερβολικά πολλές. Σαν κάποιος να προσπαθεί να την κάνει να ξαναζήσει την ερωτική περιπέτεια που εξαιτίας της παραλίγο να τινάξει τη ζωή της στον αέρα. Αλλά ποιος; Παρελθόν και παρόν επαναλαμβάνονται σε σημείο που κάθε λογική εξήγηση καταρρίπτεται – θα αναγκαστεί άραγε η Νατύ να παραδεχτεί πως ο χρόνος μπορεί στ’ αλήθεια να γυρίσει πίσω; Μήπως πρέπει να πιστέψει ότι δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα; Ότι είναι όλα προκαθορισμένα;
Στο “Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα” –με τέσσερα ταξίδια, στο Μόντρεαλ, στο Σαν Ντιέγκο, στη Βαρκελώνη και στην Τζακάρτα, και ένα κατοπτρικό παιχνίδι ανάμεσα στο 1999 και το 2019– ξεδιπλώνεται μια αριστοτεχνική παρτιτούρα πάθους και σασπένς, στον ρυθμό των πιο δυνατών χτύπων της καρδιάς.
Συγκινητικό και ταξιδιάρικο… ..