Ο άνθρωπος και η στάση του απέναντι στις απώλειες της ζωής είναι το κεντρικό θέμα του νέου βιβλίου της Ιουλίας Ιωάννου με τίτλο «Απώλειες» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις εκδ. Λιβάνη.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που στοχεύει να δείξει πως η ζωή μπορεί να συνεχιστεί με την ίδια αισιοδοξία παρόλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος, ακριβώς επειδή οφείλει να συνεχίσει την πορεία του.
Δυο γυναίκες θα κοιτάξουν κατάματα το παρελθόν τους και εκεί θα βρουν τις δικές τους ελπίδες, τα δικά τους όνειρα, τις προσωπικές τους δυσκολίες, θα αναμετρηθούν με το χρόνο και την ίδια τη ζωή, θα μετρήσουν φιλίες, έρωτες, αγάπες αλλά κυρίως θα αντικρίσουν τις απώλειες εκείνες που θα καθορίσουν τη μοίρα τους και καθορίστηκαν από αυτή σε μια αμφίδρομη σχέση ζωής.

Άραγε μπορεί κανείς να ξεφύγει από όλα όσα το πεπρωμένο όρισε; Να διαχειριστεί το παρελθόν και τις αγωνίες του; Να κατευνάσει τις προσωπικές του αντιδράσεις απέναντι σε όλα όσα βιώνει και να ξεκινήσει το νέο του βήμα και τις σχέσεις του ορμώμενος από νέες αφετηρίες; Ερωτήματα που αναζητούν τις απαντήσεις τους από τον κάθε αναγνώστη και ταυτόχρονα οδηγούν τη σκέψη του.

Η συγγραφέας στέκεται με φανερή αγάπη μπροστά από τους ήρωές της. Προσέχει κάθε τους κίνηση, ακούει κάθε κρυφό τους καημό και αφουγκράζεται τις ανησυχίες τους. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να παραδίδει στους αναγνώστες της χαρακτήρες χειροπιαστούς και γι’ αυτό το λόγο τόσο ενδιαφέροντες. Τόσο οι πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου όσο και οι δευτεραγωνιστές συνομιλούν με τον αναγνώστη και τον εντάσσουν σε έναν αφηγηματικό κόσμο που επιβιώνει σε κάθε παλινωδία. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί με κάθε τρόπο. Παράλληλα ο άνθρωπος οφείλει να επιβιώσει μέσα στους στροβιλισμούς ενός φαύλου κύκλου ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην παρουσία και στην απουσία, στον έρωτα και στην αγάπη, στην ασφάλεια και στη στοργή, στην τρυφερότητα και το πάθος, στο λάθος και το σωστό, αλλά κυρίως στη λύτρωση. Ή καλύτερα για να φτάσει στη λύτρωση. Και η λύτρωση έρχεται μέσω της συγχώρεσης.

Η Ιωάννου ξεκαθαρίζει με αμεσότητα πως ο άνθρωπος επιστρέφει στην αγνότητά του, στη γαλήνη της ύπαρξής του μόνο όταν μάθει να συγχωρεί και τον έσχατο πόνο. Μόνο όταν αποδεχτεί το δικό του μερδικό ευθύνης, πόνου, αδυναμίας και μάθει πως ανήκει κι αυτός στην κοινή, αδιάλλακτη μοίρα της ζωής.

Με τρόπο καταιγιστικό οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Η Ιωάννου δίνει ένα μυθιστόρημα καθηλωτικό όπου κυριαρχεί η βιωμένη θλίψη της απουσίας και ταυτόχρονα η αισιοδοξία της αντοχής και το κάνει με επιδεξιότητα και με μια γλώσσα ευανάγνωστη και γοργή, χωρίς καμιά επιτηδευμένη έξαρση. Μοιάζει να αφηγείται κάποιος ιστορίες που άκουσε και του κέντρισαν το ενδιαφέρον, ιστορίες που συγκινούν και καθοδηγούν τον αναγνώστη σε μια προσωπική πορεία αυτογνωσίας. Και με το δεύτερο βιβλίο της η συγγραφέας αποδεικνύει πως έχει μπει για τα καλά στη δική της πορεία δημιουργίας.

apol

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave