Posts From admin

Η αναγνώστρια Δώρα Κουτρολού γράφει τις σκέψεις της για το βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα “Όσα η αγάπη συγχωρεί” εκδ. Ψυχογιός

Το βιβλίο της κας Τζιρίτα μου άρεσε πολύ… Αναφέρεται στην κατάθλιψη της Μάντη που εξελίχθηκε τελικά στη νόσο Αλτσχάιμερ. Μια νόσο που όλοι τη ξέρουμε ,αλλά μόνο εξωτερικά…. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πώς βιώνει τη νόσο αυτός που νοσεί… Πόσο φόβο, απόγνωση και λύπη νιώθει τόσο ο ίδιος όσο και οι κοντινοί του άνθρωποι που με την αγάπη τους βοηθούν και στηρίζουν τον ασθενή. Παράλληλα αναφέρεται στα λάθη που κάνουμε

Η Βιργινία Αυγερινού γράφει για το βιβλίο “Να ονειρευτώ ξανά” της Ιφιγένειας Τέκου – εκδ. Διόπτρα

«…Νομίζω πως η μοίρα σε έστειλε στο κατάλληλο μέρος» είπε … διαισθανόμενη την εξουσία του πεπρωμένου. Καμιά φυγή ή προσποιητή αδιαφορία δεν μας σώζει από το μονοπάτι που εκείνο σχεδιάζει μπροστά μας. Του χαμογελάς καθώς καταθέτει τον νικητήριο λόγο του, σιωπάς και αποδέχεσαι τους όρους της συμφωνίας. Ζωή και μοίρα σε απόλυτη σύμπνοια, και ο άνθρωπος να περιφέρεται ανάμεσά τους σαν πιόνι πάνω σε σκακιέρα…» Η Ιφιγένεια Τέκου είναι μια

Η Αναστασία Δημητροπούλου γράφει για το βιβλίο «Λίθοι Συνειδήσεων» του Δημήτρη Κομποχόλη – εκδ. Μετρονόμος

Χαρακτήρας δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της φύσης, όσο το απότοκο της παιδείας, εκείνης της αναγκαίας μόρφωσης που απευθύνεται πρώτα στην καρδιά, στη συνείδηση και ύστερα στο πνεύμα. Και είναι σωστό αυτό αν αναλογιστεί κανείς πως μια κοινωνία, στην οποία κατοικούν μονάχα κακοαναθρεμμένα όντα δίχως ηθικές προσωπικότητες, δίχως αγάπη για την πατρίδα, δίχως κοινά όνειρα, δίχως μνήμη, δίχως περηφάνια για καθετί περασμένο, είναι πιο επικίνδυνη από ένα συσπειρωμένο σύνολο θηρίων.

IΟΥΛΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ “Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΕΛΕΙ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ” συνέντευξη στο Femalevoice και τη Μαρία Χριστοδούλου

http://www.femalevoice.gr/2017/02/i.html Η Ιουλία Ιωάννου είναι μια φρέσκια κ δυναμική παρουσία στο χώρο της γραφής.Αβίαστα αποτυπώνει τις σκέψεις της στο άψυχο χαρτί δίνοντας την προσωπική της σφραγίδα στα συγγραφικά της έργα.Μέσα από το ταξίδι των λέξεων ανακαλύπτει το νόημα,τη γαλήνη και την ηρεμία. Η λογοτέχνης μέσα από τη συγγραφική της πένα μεταδίδει μηνύματα αισιοδοξίας κ πίστης που αγγίζουν την ανθρώπινη ψυχή και οδηγούν το αγαπημένο της αναγνωστικό κοινό σε ένα αδιάλειπτο

Βιβλιοπαρουσίαση «Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι» Μαριλένα Ραπανάκη- εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη

Από τη Βιργινία Αυγερινού Το «Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι» της κ. Ραπανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρη, είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, απλό στην γραφή, το οποίο καταπιάνεται με την μητρική αγάπη (σε όποια διάσταση και αν βρίσκεται η μάνα) και ειδικά των γονέων που υιοθετούν τα «παιδιά της καρδιάς» τους. Ας μεταφέρουμε την περίληψη του βιβλίου, από το οπισθόφυλλό του, έτσι όπως επέλεξε η συγγραφέας και

Σκέψεις της Ιουλίας Ιωάννου για το βιβλίο του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Η ΛΙΤΑΝΕΙΑ» – εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

«Άλλωστε στη ζωή βλέπεις μόνο όσα θέλεις, τα άλλα τα παραμερίζεις και κάποτε τα ξεχνάς». Στη νουβέλα του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Η Λιτανεία» ξεδιπλώνεται μια ιστορία που μοιάζει τόσο πολύ το χθες με το σήμερα που ο αναγνώστης αναγνωρίζει την επαναλαμβανόμενη -δυστυχώς- αλληλουχία των γεγονότων που βιώνει ο τόπος μας. Στη μικρή επαρχιακή πόλη της Άρτας του 20ου αιώνα οι κάτοικοι μετά το τέλος της τουρκοκρατίας προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να

Κριτική της Αναστασίας Δημητροπούλου από την παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Αναστασόπουλου, «Το δέντρο», εκδ. Φιλύρα

Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι αποφεύγουν να ρίχνουν γέφυρες και να δίνουν ο ένας χείρα βοηθείας, μα κυρίως αγάπης και εμπιστοσύνης, στον άλλον, σε καιρούς όπου η ψυχρή λογική επισκιάζει τον καρδιακό παλμό και τείνουμε να σχηματίζουμε όλο και μικρότερα πακέτα έτσι όπως κλεινόμαστε στο καβούκι μας, και αρέσουμε στους άλλους μονάχα όταν είμαστε κάτι, και κατά προτίμηση ό,τι σκοτεινότερο είναι οι ίδιοι, πρέπει να εστιάζουμε στις απλές καθημερινές

Η Ιουλία Ιωάννου γράφει για το βιβλίο «Ανεξέλεγκτο πάθος» της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου – Εμπειρία Εκδοτική

«Τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα υπολογίζεις και πολλές φορές δεν δίνεις την πρέπουσα σημασία σε άλλα, που τα μάτια σου δεν τα αξιολογούν ως σοβαρά. Όμως αυτές οι αβλεψίες κουβαλούν συμφορές. Σύμφορές που δεν πληρώνεις μόνον εσύ, αλλά και άλλοι, αθώοι». Είχα διαβάσει και το προηγούμενο βιβλίο της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, «Από ξύλο και ασήμι» και μου άρεσε ο τρόπος που με τις διηγήσεις της καταφέρνει να σε μεταφέρει

Κριτική της Βιργινίας Αυγερινού για το βιβλίο «Η αποικία της λήθης» της Κλαίρης Θεοδώρου – εκδ. Ψυχογιός

Κοινωνικός στιγματισμός, άρνηση της κατάστασης του ψυχιατρικού περιστατικού στην οικογένεια και την κοινωνία, αποπομπή μελών οικογένειας μη ασθενών, προκειμένου να απομακρυνθούν από το περιβάλλον τους, για οικογενειακούς και κοινωνικούς λόγους, εγκλεισμός, ιδρυματοποίηση, έρωτας αγνός, έρωτας ανίερος, πάθη, φιλίες, θάνατος, αγάπη, πορνεία και ουσίες, αποασυλοποίηση και επανένταξη, κρυμμένα μυστικά, αλήθειες, αποφάσεις ζωής, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία, τα οποία συνθέτουν το μωσαϊκό αυτού του κοινωνικού μυθιστορήματος, που φέρει τον τίτλο

Κριτική της Βιργινίας Αυγερινού για το βιβλίο “Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ” ΜΑΡΚΟΣ ΤΣΙΚΟΤ – εκδ. Πατάκη

«… Η ψυχή του ριγούσε σ’ αυτή τη σκέψη. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν να ενισχυθούν οι δεσμοί φιλίας και σεβασμού ανάμεσα στους ανθρώπους και στις κυβερνήσεις. Το στερνό όραμα του Πυθαγόρα ήταν ένας κόσμος στον οποίο δε θα υπήρχαν διαφορές στη μεταχείριση ούτε στα νομικά δικαιώματα εξαιτίας φυλετικών ή εθνικών διαφορών. Μια παγκόσμια κοινότητα βασισμένη στις αρχές της αδελφοσύνης, της πνευματικότητας και της δικαιοσύνης…» Συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα, με αστυνομική