Συγγραφέας του best seller «Το άγγιγμα της αμαρτίας» Η συγγραφή είναι ένα ταξίδι στο μυστικό κόσμο της φαντασίας, μια διαδρομή που κρύβει τα βιώματα του συγγραφέα και με καλυμμένο τρόπο, μέσω των ηρώων του, αποκαλύπτει τα βαθιά κρυμμένα μυστικά του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συγγραφέας που δεν έχει βάλει λίγο ως πολύ προσωπικά του βιώματα σε ένα ή περισσότερα βιβλία του, δεν έχει κρυφακούσει μια ιστορία και την έχει
Η πορεία του καθενός μας κάποτε, μας οδηγεί στο πεπρωμένο μας, είτε αυτό το αντιληφθούμε νωρίς είτε λίγο πιο αργά. Όλα γύρω μας, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή, θα μας δείξουν πως ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό για το οποίο έχουμε μοχθήσει, χωρίς πολλές φορές να το γνωρίζουμε. Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεχτικά στο παρελθόν μας, θα δούμε πως με διάφορους τρόπους είχαμε μικρά δείγματα της μελλοντικής πορείας
Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να το ακούσει αυτό από έναν άντρα; Πόσο δύσκολα όμως το λέει κάτι τέτοιο και -κυρίως- το εννοεί ένας άντρας; Εδώ σε ολόκληρο βιβλίο, ο Άνδης το είπε στην τελευταία πρόταση! Με τις πράξεις του βέβαια, το έδειξε στη Θάλεια, κι αν πέρασαν τη δική τους Οδύσσεια προκειμένου να καταφέρουν να αποδεχτούν πράγματα και καταστάσεις, ήταν φανερό πως η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή και
Ο Γιάννης Καλπούζος θα βρίσκεται στο Αγρίνιο την Πέμπτη 19 Ιουνίου στο Βιβλιοτρόπιο, για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου “Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» – Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο έννοιες αλληλένδετες, μπλεγμένες η μία μέσα στην άλλη, μπορεί να κρατήσουν για πάντα; Η αγάπη περίτρανα έχει αποδειχθεί πως ναι, ο έρωτας; Ο έρωτας εξελίσσεται, μειώνεται το πάθος αλλά γίνεται πιο τρυφερός. Όμως χρειάζεται φροντίδα, να τρέφεται
Τα τερτίπια της ζωής πολλές φορές είναι μακράν πιο μπλεγμένα και δύσκολο να τα ανακαλύψει ακόμη και ο πιο καλός μυθιστοριογράφος. Ίσως γι’ αυτό και υπάρχουν γύρω μας τόσα και τόσα απίστευτα που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, γιατί συναγωνίζονται ίσως τη φαντασία. Ποιος άραγε κλέβει ιδέες για να απλώσει στον καμβά του τα χρώματα που θα ζωγραφίσει, η πραγματικότητα ή η φαντασία; Πράγματι, πολλές φορές ακούμε μια ιστορία και αδυνατούμε
Στην εισαγωγή του τελευταίου βιβλίου «Δίδυμα Φεγγάρια» της κυρίας Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη, αναφέρεται πως είναι «ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο με τα τερτίπια της ζωής, τις ίδιες τις τρεμάμενες ανάσες της αγάπης…» Πρόκειται για αληθινή ιστορία, με στοιχεία βέβαια που εξυπηρετούν την μυθιστορηματική του πλοκή, όμως, αυτό που συγκλονίζει περισσότερο απ’ όλα, είναι ότι εμείς οι άνθρωποι «βαφτίζουμε» τόσο εύκολα στο όνομα της αγάπης τα λάθη μας, τα εγκλήματά μας και
Αν και πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας η κυρία Ιωάννου είναι πολλά υποσχόμενη με το μαγευτικό της μυστικό, τη μυστηριώδη ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ! Δεν είναι απλά ένα παραμύθι με μάγισσες, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με σατανική πλοκή, ανεξιχνίαστους φόνους, ίντριγκες και πάθη. Ούτε ένα ιστορικό ντοκουμέντο με στοιχεία άρρηκτα δεμένα με τα ηπειρώτικα εδάφη που αφηγείται και τις ιστορίες που πραγματεύεται. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα τότε, με έρωτες κεραυνοβόλους από την πρώτη ματιά, γυναίκες πανέμορφες και σαγηνευτικές
από την Ιουλία Ιωάννου Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος. Γιατί άραγε θα επέστρεφε κανείς στη ζωή αν όχι για να ολοκληρώσει ό,τι άφησε στη μέση; ΄ Κι αν αυτό ήταν εφικτό θα ήταν ποτέ το ίδιο όπως όταν άρχισε, πριν μείνει μισό; Και τι αξία θα είχε να ζήσεις ξανά ανάμεσα σε ξένους, σε άλλους
Είναι σπουδαίο πράγμα να ξέρεις να χρησιμοποιείς σωστά το λόγο, να είσαι «Λογοτέχνης»! Δυστυχώς, στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν αυτή την ικανότητα, γιατί, άλλο πράγμα είναι να ξέρεις να αφηγείσαι καλά μια ιστορία, και δυο και τρεις… και εντελώς διαφορετικό να ξέρεις να πλάθεις το λόγο, να εντάσσεις τις λέξεις σου μέσα στο κείμενο με τέτοιο τρόπο, ώστε να σου αφήνουν την αίσθηση
«Η ζωή, βλέπεις, είναι σαν τα φύλλα του καπνού, παιδί μου. Γι’ αυτά που δε σου μίλησα ποτέ. Στην αρχή είναι μικρά και πράσινα, γεμάτα ζωντάνια. Έπειτα μεγαλώνουν, ωριμάζουν, παίρνουν το χρώμα του χρυσού! Και μετά… Μετά ξεραίνονται, θρυμματίζονται, χάνονται και δε μένει τίποτα παρά μονάχα η μυρωδιά τους!» – Η Καβάλα όπως και το Αγρίνιο, ήταν από τις πλέον καπνοπαραγωγικές πόλεις, όλες σχεδόν οι οικογένειες, κυρίως στην ύπαιθρο, είχαν