Βιβλιοπαρουσίαση ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ

Πριν λίγες μέρες διάβασα την 7η ποιητική συλλογή της Αγρινιώτισσας ποιήτριας Μόλλης Βότση, που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Με συγκίνησε με τη ζεστή της αφιέρωση και πρόσεξα ιδιαίτερα τον τίτλο «Ανάμεσα στο τίποτα ή στο παν» και το όμορφο εξώφυλλο, τοπίο από την Τριχωνίδα! Η ποιήτρια έχει εκδώσει εκτός από ποιήματα και το μυθιστόρημα «χάρτινο καράβι» με έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Χαρακτηρίζεται από αγάπη για το γενέθλιο τόπο της και έντονη δράση στα πολιτιστικά δρώμενα, αφού για χρόνια είναι πρόεδρος των εν Αθήναις Αγρινιωτών. «Τότε, που ήμασταν παιδιά, γυρίζαμε στους δρόμους/ πότε στο Πάρκο, στην Πλατεία ή στο Σιντριβάνι/ στις γειτονιές που ευωδιάζαν γιασεμί κι αγιόκλημα/………/ είναι αξέχαστα τα χρόνια εκείνα στο Αγρίνιο…»(Στο Αγρίνιο κάποτε) και «Πώς θα ‘θελα να ‘μασταν πλάι στη λίμνη κάτω απ’ το πλατάνι / ψηλά να λάμπει, ολόλαμπρος, ο ήλιος κι ο ουρανός…»(Τριχωνίδα).

Η Μόλλη Βότση αφιερώνει το βιβλίο «Στον Αλέξανδρο» και παραθέτει πριν τα ποιήματα τη φράση «Οι καρδιές μας δυο σημεία σε μακρινή απόσταση κι η αγάπη η νοητή ευθεία που μας ενώνει…» της Ζέττας Οικονόμου – Ψαρρά, με το μήνυμα πως η αγάπη πρέπει να κυριαρχεί στις ζωές μας, ανεξάρτητα από απόσταση, ηλικία, φυλή. Στο ποίημα «η πατρίδα μου» εκφράζει την χαρά και την περηφάνεια της για την Ελλάδα που, ενώ είναι μια χώρα μικρή, έχει πολλές ομορφιές και μακρόχρονη σπουδαία Ιστορία « στις πιο ψηλές κορφές της Ιστορίας ανήκεις / Ελλάδα, δε σ’ αλλάζω εγώ με τίποτα στον κόσμο…» . Η αγωνιστικότητα και ο ηρωισμός των Ελλήνων έχουν χαρίσει την πολυπόθητη Ελευθερία στη χώρα, που προκόβει και μεγαλουργεί όπως διαπιστώνουμε στο ποίημα «25 Μαρτίου 1821»: Εμείς, ένας μικρός λαός ενάντια στην Τουρκία/ …… /… απαλλαχτήκαμε απ’ το στυγνό, / αδίστακτο δυνάστη μας κι απ’ το ραγιαδισμό.

Το ποίημα «ανάμεσα στο τίποτα ή στο παν», από το οποίο πήρε τον τίτλο η συλλογή , αποτελεί έναν ύμνο στη νιότη και τον έρωτα, καθώς η ποιήτρια γυρίζει στο παρελθόν και εκφράζει τη νοσταλγία της για όσα έζησε κάποτε «Δεν ξέρω ποια σελίδα να γυρίσω / απ’ της ζωής μου το μαγευτικό βιβλίο / που να με φέρνει μακριά στα χρόνια εκείνα πίσω / τότε που πήραμε του έρωτα το πλοίο / και ταξιδεύαμε μαζί στου ονείρου τα νερά… / Εσύ κι εγώ στη θάλασσα μονάχοι /χωρίς πανιά, δίχως πυξίδα και βαρκάρη… / Πίσω μας μένανε της γκρίζας ερημιάς οι βράχοι / κι εμείς αγκαλιασμένοι κάτω απ’ το φεγγάρι / μικροί θεοί , ανάμεσα στο τίποτα ή στο παν…». Έντονα όμως είναι στην ποίηση της Μόλλης Βότση : η ανάγκη του ανθρώπου για ανθρώπινη συντροφιά, η επιθυμία να δραπετεύει από την καθημερινότητα που τον φθείρει ή να ταξιδεύει σε μέρη όμορφα και μαγικά με αγαπημένους, η ανησυχία για το χρόνο που περνά και τους άλλους που φεύγουν, η νοσταλγία της νιότης ή χαρούμενων στιγμών, ο πόνος του χωρισμού και της απώλειας, η απογοήτευση από κάτι ανεκπλήρωτο ή απραγματοποίητο, οι αλλαγές στις ανθρώπινες συμπεριφορές και τέλος η προσδοκία κάποτε να λείψουν οι πόλεμοι και όλα να είναι ειρηνικά και δημιουργικά «Αχ, ας μπορούσα κάποτε τον κόσμο αυτόν ν’ αλλάξω / να ‘ναι γεμάτος φιλικά χαμόγελα… /……………../ και κάθε μέρα του να ‘ναι Πρωτομαγιά /τα δάκρυα, τα αίματα, τους πόλεμους να πάψω / ναν’ η ζωή του ένα γαλήνιο πέλαγος…» .

Διαβάζοντας την ποίηση της Μόλλης Βότση, σε ελεύθερο στίχο κυρίως, ενίοτε όμως με ρίμα και στροφές, με απλό λεξιλόγιο και κατανοητά μηνύματα, προκαλούνται στον αναγνώστη έντονα και ποικίλα συναισθήματα , με τον τρόπο που βλέπει τη φύση, τη ζωή, τη χώρα , το συνάνθρωπο, τα αγαπημένα πρόσωπα, τα καλώς ή κακώς κείμενα, το ευμετάβλητο των πραγμάτων. Σύντομα και δυνατά ταξίδια στον πανδαμάτορα χρόνο τα ποιήματά της , αφήνουν πάντα μια γλυκιά γεύση για τη ζωή! Την ευχαριστώ και της εύχομαι καλοτάξιδο κι αυτό το βιβλίο της με στίχους από το ποίημά της «Τα μάτια σου»: Κάθε φορά που φεύγεις μακριά / αναζητώ και νοσταλγώ τα μάτια σου… / Σ’ αυτά που χαμηλώνουν όλοι οι ουρανοί / και τα γεμίζουνε με ήχους αβασίλευτους / ολόχρυσες ανταύγειες και χρώμα θαλασσί…

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave