Συγγραφέας του βιβλίου «Υπόσχεση» – Εκδόσεις «Συρτάρι»
Τον παρακολουθήσαμε σε σήριαλ που άφησαν εποχή αλλά και σε σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις. Και, να, που ήρθε η «Υπόσχεση» για να γνωρίσουμε όχι μόνο την άλλη, την πιο ευαίσθητη πλευρά του Γεράσιμου Μιχελή, αλλά και τον κόσμο όπως τον βλέπει μέσα από σκέψεις και ερωτήματα για τα μεγάλα θέματα της ζωής, που άγγιζαν και συνεχίζουν να μας αγγίζουν όχι μόνο ως αναγνώστες αλλά και ως οντότητες. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας, που εμπνεύστηκε και ολοκλήρωσε το βιβλίο του τη δύσκολη εποχή του αποκλεισμού μας, «Παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν. Τη ζωή στους δρόμους, πώς συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι με τις μάσκες. Κοιτούσα τα πρόσωπά τους κι αναρωτιόμουν τι έχουν στο βλέμμα τους; Απειλή, παράκληση; Τι ακριβώς; Η ίδια η σιωπή όμως, διατηρεί ένα νόημα όταν μιλούν τα μάτια! Αυτήν την εκκωφαντική σιωπή ήθελα να αφηγηθώ».
- Από το ποίημα με τίτλο «Δρόμοι λευκοί», μέχρι το πεζό «Η ανέγγιχτη περιουσία» με την οποία κλείνετε την «Υπόσχεση» αυτό που διακρίνει εύκολα ο αναγνώστης είναι μια μοναχική υπαρξιακή αναζήτηση. Έτσι θέλετε να σας γνωρίσουμε συγγραφικά;
Δεν γράφουμε πάντα όσα έχουμε να πούμε. Υπάρχουν πολλά, ανομολόγητα που κρύβονται καλά μέσα μας. Τόσο καλά που μάλλον είναι κρυμμένα κι από εμάς τους ίδιους. Όμως η περίοδος του εγκλεισμού ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας. Και για τους καλλιτέχνες ακόμη πιο γκρίζα η ζωή. Είναι φρίκη η ζωή χωρίς προοπτική. Με έμαθαν όμως να την τιμώ ακόμη και στη δυστυχία της.
Η συγγραφή είναι δρόμος μακρύς που σ’ οδηγεί στ΄ απόκρυφα του εαυτού.
Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ήταν το πρώτο μου βήμα… - Ο τίτλος σας «Υπόσχεση» υπάρχει και ως πεζό και έχει γραφτεί τη δύσκολη και στενάχωρη περίοδο του πρώτου lockdown. «Ζωή από απόσταση, ζωή φάντασμα!», γράφετε. Κάπως έτσι, όμως, δεν ξεκινήσατε να συνθέτετε την «Υπόσχεση»;
Είναι βασανιστική ιστορία το γράψιμο.
Είχα διαβάσει ένα κείμενο του Reinhold Neibuhr και κράτησα μια φράση – κλειδί για τις ανησυχίες μου: «Θεέ μου, χάρισέ μου γαλήνη, για να μπορώ να δέχομαι ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω».
Ποιός έχει καλύψει τα μεγάλα θέματα της ζωής;
Το θέμα της μοναξιάς π.χ.; Αν έχεις χάσει κάτι, όχι απαραιτήτως μεγάλο, αλλά πάντως σημαντικό, βιώνεις την απώλεια ως θάνατο.
Ζωή είναι η σχέση μου με τον άλλον. Ο «άλλος» την περίοδο του εγκλεισμού ήταν ο μέγας απών. Ήμασταν έρημοι άνθρωποι με άδειες αγκαλιές. Κι αυτό δεν αντεχόταν! - «Υπόσχεση είναι για αγώνα», καταλήγει το συγκεκριμένο πεζό σας. Η αλήθεια, είναι, πως θα θέλαμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από αυτή την υπόσχεση.
Οι φόβοι μου.
Ο φόβος της απώλειας, της μη συντροφιάς, ο φόβος της μη συνεννόησης…
Ο φόβος μη χάσουμε την ανθρωπιά μας ! - Ήταν η «Υπόσχεση» ο τρόπος να ισορροπήσετε εκείνες τις δύσκολες μέρες που γίνατε ένα με τον υπολογιστή σας, τότε που όπως γράφετε, επιθυμούσατε να αγκαλιάσετε τον κόσμο μ’ ένα φιλί ζεστό;
Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ, ήταν η σανίδα σωτηρίας μου.
Ήταν ο σπόρος που περίμενε τη βροχή για να ανθίσει. Άνθισε τον περασμένο Δεκέμβρη. Τώρα μαζεύω τους καρπούς του. Είναι καρποί αγάπης. - «Μέσα στα όνειρα ξυπνάει η ομορφιά της ζωής», διαβάζω στο πεζό «Το όνειρο». Είναι, όντως, μια ιδιαίτερη εξήγηση όσων βιώνουμε κατά τη διάρκεια του ύπνου. Θέλετε να μας μιλήσετε για την τοποθέτησή σας;
Η ανησυχία γεννά τα όνειρά μας. Μέσα στο όνειρο περνάει σαν ταινία το παρελθόν και το φανταστικό μέλλον. Γίνονται μαλακός πηλός στα χέρια μας και εμείς τους δίνουμε τα σχήματα που θέλουμε. Άριστοι αγγειοπλάστες, βιώνουμε ως αυταπάτη την ουσία της ύπαρξής μας. Επιθυμούμε να δραπετεύσουμε από την τρομοκρατία της εφήμερης ζωής μας για λίγες στιγμές ευτυχίας. Κάποιες φορές το καταφέρνουμε… Κι αυτές τις ελάχιστες στιγμές ευτυχίας θυμόμαστε μετά, όταν ξυπνάμε. - Με ιδιαίτερη φόρτιση διάβασα το πεζό σας «Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν». Καθώς λίγες μέρες μας χωρίζουν από τη Μεγάλη Πέμπτη που «Τον σταυρώσαμε» και τη Μεγάλη Παρασκευή που «Τον συνοδέψαμε μέχρι τον Γολγοθά» όπως γράφετε, θεωρείτε πως φέτος με το γκρι του πολέμου στον ουρανό της Ευρώπης θα παρακολουθήσουμε με μεγαλύτερη συντριβή και κατάνυξη τις ακολουθίες;
Οι κρίσεις ευνοούν το πάγωμα των συναισθημάτων μας. Υπάρχει η λαθεμένη αντίληψη: «αν δεν νιώθω, δεν θα υποφέρω. Δεν θα πονέσω».
Να μην φοβόμαστε τα δάκρυα και τον πόνο. Να μάθουμε να κλαίμε, να αντέχουμε τον πόνο. Να αφήνουμε τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μας δίχως ντροπή.
Ο Καμύ έλεγε: «Δεν υπάρχει αγάπη για τη ζωή δίχως απελπισία για τη ζωή».
Έχουμε όλοι συσσωρευμένο πόνο και θυμό μέσα μας. Είναι ευκαιρία, τη Μεγάλη Εβδομάδα να νιώσουμε κατάνυξη και συντριβή, με τα Θεία Πάθη. Έτσι θα αποδώσει καρπούς η Μεγάλη Εβδομάδα και θα βιώσουμε έντονα το Αναστάσιμο «μαζί»! - To οπισθόφυλλό σας κλείνει με την ερώτηση: «Τι λόγο έχουν πια οι ποιητές;». Η ποίηση κατέχει μια εξέχουσα θέση στη ζωή σας, άλλωστε υπάρχουν ποιήματά σας στο βιβλίο σας. Ποια θα ήταν μια απάντηση που θα κάλυπτε τον προβληματισμό σας;
Το ποίημα είναι τα δάκρυά μας, οι λύπες, οι χαρές μας. Οι σιωπές μας, οι στεναγμοί μας, οι προσευχές και οι κατάρες μας.
Ο ποιητής είναι ο αφοσιωμένος πιστός της ζωής. Ακούει τη φωνή της και γεμίζει τις λευκές σελίδες με λέξεις που έχουν ήχο κι εικόνες της ζωής. Στο λευκό χαρτί εμπιστεύεται ο ποιητής το δικό του νόημα για τη ζωή, στο τώρα! Ο ποιητής μπορεί να γίνει ο καθρέφτης μας. - «Τι είναι για μένα η γεμάτη ζωή;», αναρωτιέστε στο δέκατο κατά σειρά πεζό σας. Αλήθεια τι είναι για σας η γεμάτη ζωή;
Να μπορείς να γιορτάζεις τον ήλιο στη δύση και στην ανατολή του .
Να γίνεις αυτό που αξίζεις: ψυχή με δεκτικότητα. Έτοιμος για ένωση, όχι για διχασμό.
Να ‘ναι θελκτική η αγκαλιά σου με περιεχόμενο. Τα βράδια, να ‘χεις έναν άνθρωπο να μοιράζεστε το ίδιο μαξιλάρι. Το πρωί να σε ξυπνά μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο.
Να μπορείς να τσουγκρίσεις ποτήρι με κρασί και να ανταλλάξεις ευχές με φίλους. Όταν μπορείς να δοξάσεις τη ζωή που ζεις! - Ποιο είναι το «Εκούσιο πάθος» που σας ενέπνευσε, ώστε να το συμπεριλάβετε στα μικρά πεζά σας;
Τo κείμενο αυτό γράφτηκε την περίοδο που «[…]στήνει ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη[…]». Άνοιξη, πλησίαζε η Μεγάλη Εβδομάδα. Ως ελεύθερος πολιορκημένος ένιωθα την ανάγκη να βιώσω τα μεγάλα γεγονότα της από την μια κι από την άλλη, να υμνήσω την ομορφιά της ζωής, την αγιασμένη φύση και τον έρωτα!
Βυθισμένος σε σιωπηλή μελαγχολία, μόνος, διψούσα για ζωή. Έξω ήταν όλα ανθισμένα. Άκουγες το τραγούδι της ζωής, εκκωφαντικά. Απρίλης, ο μήνας της νιότης, των ερώτων. Οι έξεις προς την αμαρτία, πολλές!
Ο εγκλεισμός μου έτρωγε τα σωθικά κι εγώ σε πείσμα όλων γύρευα το ερωτικό κάλεσμα. Να ανάψει ο πόθος για ζωή, με όποιο κόστος. Αιφνίδια ένιωσα την κλήση του. Μια κλήση μυσταγωγική, το… «έλα μαζί μου», έτσι πίστευα. Το «έλα» της σωτηρίας μου…
Δεν υπάρχουν εμπόδια στον έρωτα ούτε κλειδωμένα μυστικά.
Ο δρόμος ο μαρτυρικός είναι ένας. Πρώτα ο πόνος της Σταύρωσης και τέλος η άφατη χαρά της Ανάστασης. Στον έρωτα αναζητάς να ενωθείς με το άπειρο, κι όπου πάει…
Εκείνος ο έρωτας, δεν πήγε μακριά. Ακαριαίος σαν αιφνίδιος θάνατος.
«Δυο φίλοι παίζανε ζάρια το φιλί, ξένος το πήρε κι έφυγε!», γράφω κάπου σε αυτό το πεζό. Ήταν εκούσιο το πάθος μου. Ο έρωτας όμως είναι τρόπος να υπάρχεις. Είναι απόφαση ζωής! - Σας έχουμε παρακολουθήσει στην τηλεόραση σε σήριαλ που άφησαν εποχή και σε σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις. Πώς βρήκε ελεύθερο χώρο για να βγάλει καρπούς ο σπόρος της συγγραφής;
Εκείνη την περίοδο ήταν τα πάντα κλειστά! Το θέατρο στον γύψο… χωρίς καμία προοπτική… Είχα λοιπόν απεριόριστο χρόνο να κάνω πολλά πράγματα, για να μην τρελαθώ. Οι καθημερινές μου μετακινήσεις μού πρόσφεραν τη δυνατότητα να παρατηρώ τα πάντα. Είχα τον χρόνο να στέκομαι στα παγκάκια και να στοχάζομαι. Παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν. Τη ζωή στους δρόμους, πώς συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι με τις μάσκες. Κοιτούσα τα πρόσωπά τους κι αναρωτιόμουν τι έχουν στο βλέμμα τους; Απειλή, παράκληση; Τι ακριβώς;
Η ίδια η σιωπή όμως, διατηρεί ένα νόημα όταν μιλούν τα μάτια!
Αυτήν την εκκωφαντική σιωπή ήθελα να αφηγηθώ .
Μιλούσε βαθιά, στον μέσα μου εαυτό. Εκεί υπάρχει μια άλλη ζωή που απαιτεί να ζήσει όσα δεν έζησε…
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Δρόμοι που μαρτυρούν την απουσία τους,
χωρίς βλέμμα ή νεύμα ανθρώπου.
Άγριος ο χειμώνας μας, σκληρός.
Οι άνθρωποι στο επέκεινα της μνήμης
μικραίνουν, γίνονται ισχνοί.
Χιόνι απαλό τους σκεπάζει.
Δείτε, νυχτώνει.
Κρύος άνεμος, παγώνει τ ́ αστέρια.
Όλοι τους ζητούν ν ́ αναπαυθούν.
Να ζεσταθούν βαθιά στη γη.
Το λευκό δεν αλλάζει.
Αστράφτουν τη μέρα τα χαλίκια,
καθώς τα γλείφουν οι ανταύγειες του ήλιου.
Λευκοί κι οι σταυροί που στέκουν βουβοί
στα μνήματα.
Κι εμείς μένουμε μ ́ ένα χλωμό μειδίαμα.
Τι λόγο έχουν πια οι ποιητές;
Βιογραφικό
Ο Γεράσιμος Μιχελής είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη. Παρακολούθησε το Τρίχρονο Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Λευτέρη Βογιατζή, για την παράσταση της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.