Συγγραφέας του βιβλίου Πορφυρό πέλαγος – Εκδόσεις BELL

Αντικριστά, με ελληνικό καφέ σερμπέτι στο τραπέζι, τη μυρωδιά του καρυδάτου χαλβά να τις συντροφεύει αλλά και διηγήσεις με μνήμες από το Κιρκιτζέ, γιαγιά και εγγονή περνούσαν τις μέρες και τα χρόνια τους, εκεί στα ορεινά της Πιερίας. Η γιαγιά έφυγε και η Γεωργία Κακαλοπούλου, που πήρε το όνομά της κράτησε ζεστά φυλαγμένα στην ψυχή τα λόγια, τις συμβουλές, τις μνήμες της. Και, να, που ήρθε η ώρα να τα κλείσει όλα στις σελίδες του νέου μυθιστορήματός της, που εν τέλει αφορά τη δική της ζωή. Πώς κρατά στο μυαλό η συγγραφέας το χωριό της γιαγιάς και τους ανθρώπους του; Το περιγράφει στο Vivlio-life: «Ο παράδεισος. Ψηλά, εκεί που τους έβαλε ο Θεός να κατοικίσουν σαν άρχοντες με όλα τα καλά του Παραδείσου. Τα δέντρα τους βαριά από τους καρπούς, τα χωράφια τους εύφορα, οι εκκλησιές τους πανώριες, γιορτές και πανηγύρια. Όμορφοι άνθρωποι, πιστοί, αγαπημένοι».

  • Η Ρόδη, γεννήθηκε και μεγάλωσε με φόντο τις γκρίζες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. Δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, Μικρασιατική καταστροφή, Εμφύλιος, Χούντα. Οι απώλειες μεγάλες, η ζωή δύσκολη, τα όνειρα ανεκπλήρωτα. Από πού αντλούσε δύναμη και ελπίδα η ηρωίδα σας;
    Αυτή θα ήταν και η δική μου απορία αν δεν μεγάλωνα, δεν ζούσα, δεν βίωνα το ξεχωριστό φως που έκρυβαν οι άνθρωποι της γενιάς της Ρόδης. Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι είχαν κοιτάξει στα μάτια το τέρας της απώλειας και είχαν σταματήσει να το φοβούνται πλέον κρατώντας κάτω από τη μασχάλη τους την απέραντη πίστη σε μια επουράνια δύναμη, σιγουριά δηλαδή της ύπαρξης της ψυχής και του Θεού, την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον. Όταν ο άνθρωπος φτάνει να χάνει τα πάντα, ανακαλύπτει πως ο θησαυρός του δεν είναι άλλος από τους ανθρώπους γύρω του. Έτσι, η Ρόδη, αντλούσε δύναμη από τους αγαπημένους κι από την βαθιά πεποίθησή της πως δεν ήταν απλώς ένα κομμάτι σάρκα με οστά.
  • Η πρωταγωνίστριά σας δεν είναι άλλη από τη γιαγιά σας, της οποίας μάλιστα έχετε πάρει το όνομα. Λένε πως οι γυναίκες που βίωσαν όλα αυτά που έζησε εκείνη, αλλά επέζησαν, έγιναν τραχείς χαρακτήρες. Εσείς πώς θυμάστε τη γιαγιά Γεωργία;
    Η τραχύτητα δεν συμπεριλαμβάνεται στους χαρακτηρισμούς τους οποίους θα ήθελα να προσδώσω στην γιαγιά Γεωργία, όπως και σε πολλούς άλλους της γενιάς της. Θα έλεγα πως ήταν γλυκύς, καθάρια και ντόμπρα όπως όλοι τους. Μια πελώρια ανοιχτή αγκαλιά για τον περαστικό, για τον καταφρονεμένο, για τον φίλο, για τον ξένο. Στις μνήμες μου δεν ήταν σχεδόν ποτέ αγέλαστοι, τουναντίον, ήταν κατά βάση όλοι έτοιμοι να μιλήσουν, να προσφέρουν, να αγαπήσουν, να μοιραστούν.
  • Τι περιλάμβανε η κάθε διήγησή της; Πού καθόταν εκείνη πού εσείς; Έφτιαχνε άραγε μικρασιάτικες λιχουδιές για να συνοδέψετε το τσάι ή τον καφέ; Σας κοιτούσε στα μάτια όταν έπρεπε να αποκαλύψει κάτι από τη ζωή της; Πώς την κοιτούσατε εσείς; Έκλαψε ποτέ μπροστά σας; Είναι ερωτήματα που μου προέκυψαν καθώς διάβαζα το βιβλίο σας.
    Να ξέρατε τι μου θυμίζετε τώρα… Συχνά καθόμασταν και πίναμε ελληνικό καφέ, σερμπέτι το ήθελε και γέλαγε με το πόσο γλυκός ήταν. Με ρωτούσε πάντοτε πρώτα τα δικά μου, πάντα πρώτα εγώ, οι άλλοι. Ήθελε να μαθαίνει για σένα και να δίνει συμβουλές, να χαίρεται μαζί σου ή να σε παρηγορεί. Κάθε της λόγος ήταν και λίγο από Θεό. Η πίστη της σε Αυτόν και την απέραντη αγάπη Του περνούσε προς τα εσένα σαν ποτάμι ήρεμο, κελαριστό, γλυκά, τρυφερά, δίχως κόπο ή πίεση. Στο σπίτι μύριζε συχνά χαλβάς καρυδάτος εξαιτίας των τεσσαρακοστών. Πάντα νήστευε, Τετάρτες και Παρασκευές και όλες τις Σαρακοστές κι εμείς μαζί της παρασυρόμασταν και γινόμασταν πιο υγιείς, πιο ενεργητικοί, περισσότερο δυναμωμένοι. Κι ανάμεσα σε αυτά, σε κάποιες ώρες μιλούσαμε και για τα παλιά, για την Έφεσο και το Κιρκιτζέ, για όσα είδαν τα μάτια της που κοκκίνιζαν και έτρεχαν όταν τα εξιστορούσε. Θα έλεγα πολλά ακόμη αλλά δεν θα μου έφτανε αυτή η συνέντευξη.
  • Στην πλοκή σας εμπλέκονται αρκετά πρόσωπα το καθένα από τα οποία αφήνει το στίγμα του. Να μας δώσετε μια μικρή γεύση από την κορύφωσή της;
    Είναι δύσκολο να δώσω μια μικρή γεύση κορύφωσης σε ένα βιβλίο που είναι γεμάτο κορυφώσεις.
  • Πορφυρό πέλαγος. Είναι το Αιγαίο που ενώνει την ιστορία σας από τον Παλιό Παντελεήμονα μέχρι την Κρήτη αλλά και το Κιρκιντζέ της Μικράς Ασίας, όπου διαδραματίζεται η ιστορία σας;
    Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο. Το Πορφυρό Πέλαγος είναι το Αιγαίο Πέλαγος και αυτό το μαγικό τρίγωνο που κάνει για την δική μου καταγωγή. Ηράκλειο, Κιρκιντζέ, Νέα Έφεσος.
  • Κιρκιντζές. Χωριό στην επαρχία Σμύρνης 8 χιλιόμετρα από την Έφεσο και άλλα τόσα από την πόλη Σελτζούκ, είναι το πρώτο που διαβάζει κανείς στη σχετική αναζήτηση. Περιγράψτε το μέσα από τις διηγήσεις της γιαγιάς σας…
    Ο παράδεισος. Ψηλά, εκεί που τους έβαλε ο Θεός να κατοικίσουν σαν άρχοντες με όλα τα καλά του Παραδείσου. Τα δέντρα τους βαριά από τους καρπούς, τα χωράφια τους εύφορα, οι εκκλησιές τους πανώριες, γιορτές και πανηγύρια. Όμορφοι άνθρωποι, πιστοί, αγαπημένοι.
  • Αν ταξιδεύατε στην Τουρκία και φθάνατε στο Κιρκιντζέ ποιο σημείο του θα αναζητούσατε πρώτα, με βάση όσα σας περιέγραψε η Ρόδη;
    Το σπίτι της και το πηγάδι με την περίεργη αντίδραση στις ευχές. Το πρώτο επειδή θέλω να δω, -αν υπάρχει- πού κατοικούσαν και πώς κατοικούσαν οι δικοί μου. Το δεύτερο από μια δική μου τάση προς το μεταφυσικό και περιέργεια φυσικά.
  • Ένα μέρος του βιβλίου σας καταπιάνεται με το μεταφυσικό. Ποια ανάγκη έκανε τους προγόνους σας να κατανοήσουν την ύπαρξή τους και να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους μέσα από τον μεταφυσικό προβληματισμό που πολλές φορές βρίσκεται μεταξύ, φύσης, μοίρας και Κάτω κόσμου;
    Οι άνθρωποι αυτοί δεν ωθούνταν να κατανοήσουν την ύπαρξη τους, αλλά βίωναν μια φυσική ορμή προς τον λόγο ύπαρξης μέσω της αγνότητας και της πίστη τους στο θείο που τους μετέτρεπε αυτομάτως σε δέκτες του μεταφυσικού. Πιστεύω πως το μεταφυσικό τους “έβρισκε” και πως δεν ψάχνονταν να το ανακαλύψουν. Ο τρόπος ζωής τους, οι πεποιθήσεις τους, η ματιά τους προς το αόρατο, δημιουργούσε το κατάλληλο περιβάλλον για την εκδήλωση φαινομένων. Δεν ξέρω αν η φαντασία τους ήταν μεγαλύτερη από τη δική μας –και μεταξύ μας δεν το πιστεύω-, αυτό που ξέρω είναι πως απείχαν παρασάγγας από την ηλεκτρονική μετάλλαξη που έχει διενεργηθεί στην δική μας ψυχή και το πνεύμα.
  • Το γεγονός πως οι ήρωές σας είναι στο σύνολό τους πρόσωπα που έζησαν και η ιστορία σας αληθινή, προσθέτει στο βιβλίο άλλη βαρύτητα και σίγουρα αυξάνει το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Υπήρξε κάτι κατά τη συγγραφή της που σας ζόρισε εφόσον έπρεπε να κινηθείτε κυρίως εκτός μυθοπλασίας;
    Η συγκίνηση μου ήταν αυτή που με ζόρισε κατά βάση όταν ανέφερα πράγματα τα οποία υπήρξαν πολλές φορές θολά στις μνήμες μου και θα έπρεπε να βρω την κατάλληλη μυθοπλασία ώστε να τα δέσω σωστά και να προσφέρω στο κοινό μου την αίσθηση όσων εισέπραττα ακούγοντάς τα στα μικράτα μου. Κατά τα άλλα, πιστεύω το να συμπέσω με τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίζονταν στην Μικρά Ασία εκείνον τον καιρό.
  • Δεν παύει όμως να είναι η δική σας ιστορία. Πώς αισθανθήκατε όταν ξεφυλλίσατε για πρώτη φορά τη ζωή των ανθρώπων που γέννησαν τη δική σας ζωή;
    Άπειρη συγκίνηση. Δάκρυσα, καρδιοχτύπησα, ένιωσα τη ζεστασιά να απλώνεται κάτω στο στέρνο μου και να γεμίζει τα πνευμόνια μου με αρώματα ευγνωμοσύνης, δέους και πληρότητας.
  • Οι γιαγιάδες δε διηγούνται μόνο αληθινές ιστορίες. Συμβουλεύουν και χτίζουν μαζί με τους γονείς τον χαρακτήρα ενός παιδιού. Ποια από τις συμβουλές της κρατήσατε ως φάρο στη ζωή σας μέχρι σήμερα;
    Αγάπη και σεβασμός, συγχώρεση και εχεμύθεια και βαθιά, απέραντη πίστη σε έναν Θεό Φως.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Ρόδη, ένα χαρισματικό κορίτσι από το Κιρκιντζέ, βρίσκεται καταμεσής στη δίνη της Μικρασιατικής Καταστροφής κυνηγημένη από Τσέτες και Τουρκοκρητικούς με μοναδικό σύντροφο και στήριγμά της τον νεαρό γείτονά της Μανώλη. Σε τούτο το ταξίδι της φυγής, η ιστορία των ανθρώπων γύρω της ξεδιπλώνεται γεμάτη συνταρακτικές σκηνές, πόνο μα και ελπίδα.
Η Έμμα, απόγονος της Ρόδης, εξίσου προικισμένη με εκείνη, καταδιώκεται στο σήμερα από τη μοίρα και τα φαντάσματα του παρελθόντος που αποζητούν την εξιλέωση, αλλά και να ολοκληρώσουν όλα όσα έμειναν ανολοκλήρωτα…
Η Γεωργία Κακαλοπούλου παρουσιάζει τη συγκλονιστική ιστορία μιας οικογένειας, βασισμένη σε αλήθειες και γεγονότα από μαρτυρίες ανθρώπων του 1922. Εκεί που η ωμή πραγματικότητα και το μεταφυσικό συμπορεύονται με την πίστη και την ελπίδα, ενώνεται η διαδρομή των ψυχών στους αιώνες μέχρι να καταφέρουν να διασχίσουν το Πορφυρό Πέλαγος.

Βιογραφικό
Η Γεωργία Κακαλοπούλου κατάγεται από τη Λεπτοκαρυά και τη Νέα Έφεσο Πιερίας, όπου και διαμένει. Έχει κάνει σπουδές υγείας και μουσικής, ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα εικαστικών τεχνών και υποκριτικής σε ερασιτεχνικό θέατρο της Κατερίνης, συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις. Έχει συγγράψει πληθώρα μυθιστορημάτων, κάποια από τα οποία έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Λιβάνης, Ωκεανίδα, Ωκεανός, Μάτι. Από τις εκδόσεις Silk έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά της Κι αν δε σου το είπα σ’ αγαπώ και Η εποχή των μυστικών. Γράφει ποιήματα και άρθρα στο blog της, georgiakakalopoulou.blogspot.gr, ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί και σε διαδικτυακές εφημερίδες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου, και του Παραρτήματος Πιερίας της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «Παναθηναϊκή». Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave