Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε φως στη ζωή μου,
αλλά τώρα υπάρχει μόνο αγάπη στο σκοτάδι…
Τίποτα δεν μπορώ να πω,
Μια ολική έκλειψη της καρδιάς!
Πόση νοσταλγία κρύβει μέσα του αυτό το ταξίδι στην δεκαετία που σημάδεψε όλες τις επόμενες που ακολούθησαν και έγινε η αφορμή να τη θυμόμαστε τώρα και να αναπολούμε τα νιάτα μας…
Ναι, η δεκαετία του ’80 ήταν σταθμός για το μετά, ήταν το μεταίχμιο, αυτό που άφηνε πίσω του τη φτώχεια και τη μιζέρια που επικρατούσαν κυρίως στις λαϊκές τάξεις, και μοίρασε όνειρα, ελπίδες και… χρήμα άπλετο! Και έγινε η δεκαετία της επανάστασης, της εισαγωγής ενός νέου τρόπου ζωής που, αλίμονο, ποιος να το φανταζόταν ότι θα μας έλειπε τόσο πολύ!
Οι δικές μου αναμνήσεις από εκείνη τη δεκαετία, συμπυκνώνονται στο τέλος της, στα τελευταία τρία χρόνια που σημάδεψαν με ανεξίτηλο μελάνι την πορεία μου, και ειδικά εκείνο το καλοκαίρι του ’88 και μάλιστα η συγκεκριμένη ημερομηνία Παρασκευή 15 Ιουλίου 1988 που επέλεξε η συγγραφέας στο βιβλίο της, έχει χαραχτεί στο μυαλό μου, γιατί ήταν η αρχή του τέλους της μεγαλύτερης απώλειας της ζωής μου.
Και όπως η συγγραφέας ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις και τα γεγονότα εκείνης της εποχής, δεν μπορεί παρά ο καθένας μας να κλείνει τα μάτια και να θυμάται τα υπέροχα τραγούδια, τις ταινίες, τις βόλτες, την ανεμελιά, τις παρέες που ο καθένας μας ως νέος έχει καταχωνιάσει στα κουτάκια της ψυχής του.
Μια έντονη περιπέτεια, γεμάτη ανατροπές, μια δυνατή σαν ατσάλι φιλία, ένας καταστροφικός έρωτας, ένας αμύθητος θησαυρός… έχει απ’ όλα το βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου και σίγουρα, περισσεύει η νοσταλγία σε κάθε επεξήγηση (για μας τους πενηντάρηδες πια είναι περιττή, καθώς αναγνωρίζουμε την κάθε λέξη, το κάθε τραγούδι, την κάθε σκηνή που περιγράφει) αλλά είναι πολύτιμη για όλους τους νέους που θα μάθουν πόσα πράγματα κρατάνε ακόμη γερά εδώ και τριάντα χρόνια και βάλε, αλλά και πόσα έχουμε στερηθεί με την ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας και την απομάκρυνση του ενός από τον άλλο.
Και τόσα, άλλα, τι να αναφέρει κανείς, τι να πρωτοθυμηθεί από εκείνα τα χρόνια! Ας σταθούμε μόνο στην εξαιρετικά εφευρετική μυθοπλασία της συγγραφέως, στον τρόπο που αναλύει τα γεγονότα που αφορούν την εξάδα των φίλων, τα δυνατά μηνύματα αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας που τους ενώνει, και φυσικά την πραγματική αγάπη, τη δύναμη της συγχώρεσης, την κατανόηση που οφείλουμε να δείχνουμε σε όποιον πραγματικά το αξίζει. Γιατί η ζωή έχει τον τρόπο της να οδηγεί τους ανθρώπους στα σωστά μονοπάτια, εκείνα που είναι φωτεινά και όχι γεμάτα σκοτάδι και κρυμμένα μυστικά…
Once upon a time there was light in my life But now there’s only love in the dark Nothing I can say A total eclipse of the heart
Μερικές φορές αισθάνομαι κι εγώ κουρασμένη ακούγοντας τον ήχο των δακρύων μου. Άλλες, φοβάμαι πως τα καλύτερά μας χρόνια έχουν ήδη περάσει. Μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βιώνω μια ολική έκλειψη καρδιάς. A total eclipse of the heart.
Ιούλιος 1983. Μια παρέα, φίλοι από τον Πειραιά από την παιδική τους ηλικία, ταξιδεύει για την Τήνο. Ενώ βρίσκονται εν πλω, ο σύντροφος της Αρετής εξαφανίζεται μυστηριωδώς και οι αρχές θεωρούν πως έπεσε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στη θάλασσα και πνίγηκε.
Ιούλιος 1988. Η Αρετή παντρεύεται αιφνιδιαστικά με έναν συνάδελφό της και προσκαλεί τους φίλους της στο νέο της σπίτι. Το έκτακτο δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης ανατρέπει μέσα σε μια στιγμή τα πάντα! Τα θαμμένα ψέματα βγαίνουν ορμητικά στην επιφάνεια. Οι λανθασμένες επιλογές τού χθες στοιχειώνουν το σήμερα. Η φιλία συγκρούεται μετωπικά με τον έρωτα…
Μια καταιγιστική περιπέτεια με φόντο την αστραφτερή δεκαετία του ’80. Το θρυλικό πάρτι του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη και το λούνα παρκ Ροντέο στο Καλαμάκι. Οι πούλιες και τα ξεβαμμένα τζιν. Οι περμανάντ, οι φράντζες και οι χαίτες-λασπωτήρες. Οι θρυλικές ατάκες, οι μουσικές και οι ταινίες. Όλα μαζί μάς μεταφέρουν σε μια εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα, διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια. Τότε που τα απλά πράγματα ήταν «και πολλή φάση, δικέ μου». Τα φιλαράκια «την έβρισκαν» να τα λένε από κοντά. Οι ερωτευμένοι επικοινωνούσαν με τραγούδια «αφιερωμένα εξαιρετικά». Και οι άνθρωποι, «βασικά», κοιτάζονταν στα μάτια…
Μυρίζει νοσταλγία!