Η Βασιλική Πήτα, αν και δηλώνει εξ αρχής ότι δεν έχει το χάρισμα του συγγραφέα, κατέγραψε την ιστορία της μητέρας της Φώτως, μέσα από τις αφηγήσεις της τελευταίας αλλά και από τις αναμνήσεις της ίδιας και μοιράστηκε μαζί μας, όλα όσα έζησε.
Σε ένα ταξίδι γάμου, τη μητέρα της ερωτεύτηκε ο Γιωργάκης Πήτας και την έκανε δική του, αφότου γύρισε από φαντάρος και έχοντας πολεμήσει στη Μικρά Ασία το 1922.
Το ταξίδι στο χρόνο μιας άλλης εποχής και η καταγραφή μιας ζωής σαν παραμύθι, θα μας κρατήσουν συντροφιά και θα μας φέρουν στο νου παρόμοιες ξεχασμένες ιστορίες από το δικό μας γενεαλογικό δέντρο.
Ένας έρωτας καλά κρυμμένος πίσω από το προξενιό, τα αρραβωνιάσματα, τα χαμηλοκοιτάγματα, το κέρασμα του γλυκού μέσα από το βάζο, τα προικιά της νύφης, ένα πέτρινο σπίτι με κληματαριά και τενεκεδένιες γλάστρες, το αδράχτι, τα μαύρα ρούχα που φοριόνταν για χρόνια ολόκληρα, οι μακριές, χοντρές κοτσίδες, η βάβω, τα μοιρολόγια, ο πίνακας και το κοντύλι του κάθε μαθητή και πολλά έθιμα ξένα, άγνωστα ή χαμένα από το σήμερα, ζωντανεύουν μέσα από τις λιγοστές σελίδες και μας κατακλύζουν συναισθήματα.
Η ζωή της Φώτως, που σήμερα θα ήταν Φωτεινή ή Φώφη, ξεχειλίζει τόσο από χαρές όσο και από λύπες. Έζησε θανατικό, πνιγμούς, μια φυματίωση, τη φτώχεια, τη δικτατορία του Μεταξά, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τη γερμανική κατοχή, τον εμφύλιο, την Αντίσταση, την απελευθέρωση, αλλά και τη χαρά της γέννησης των παιδιών και μετέπειτα των εγγονών της.
Από όσα διάβασα, εισέπραξα τη θέληση αυτής της γυναίκας, τη δύναμη για επιβίωση, την απλότητα, την αγνότητα, την ανθρωπιά, την κατανόηση, την καθάρια ψυχή της και την αρχοντιά που τη συνόδευαν καθόλη τη ζωή της, αξίες που μεταλαμπαδεύτηκαν τόσο στα παιδιά της όσο και στους ανθρώπους που την πλαισίωναν.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο «Μια γυναίκα της Φιλιππιάδας» που κατακλύζεται από γυναικεία πυγμή και θέληση, επέλεξα την παρακάτω:
…ποτέ μη σκύβεις το κεφάλι, γιατί τότε η ζωή σε σπρώχνει στον κατήφορο, απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός…
Ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα του βιβλίου, που κατάφερε να καταγράψει τη ζωή της μητέρας της, με σκοπό όλοι όσοι τη διαβάσουν να παραδειγματιστούν και οι μεγαλύτεροι να αναπολήσουν εκείνες τις εποχές που όλοι ζούσαν με τα λίγα, δίχως να δυσανασχετούν.
Η Βασιλική Πήτα γεννήθηκε το 1929 στη Φιλιππιάδα. Τελείωσε με επιτυχία τις σπουδές της στη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων του Νοσοκομείου «Ο Ευαγγελισμός». Εργάστηκε ως νοσηλεύτρια στο ανωτέρω νοσοκομείο και στο ΙΚΑ επί τριάντα συναπτά έτη. Ζει στην Αθήνα και αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες της Ηπείρου.
Από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα έχουν εκδοθεί τα βιβλία της: η ποιητική συλλογή Τα γλυκόπικρα (2012), το μυθιστόρημα Στον ίσκιο της Ακρόπολης (2013), η μαρτυρία Η ζωή μου με τη Μαρίτσα (2014), το μυθιστόρημα Τ’ αρμενίσματα της ζωής (2016), το μυθιστόρημα Και που λες, Πολύβιε (2017) και τα διηγήματα Τα σκόρπια (2018), Ραντεβού με το πεπρωμένο (2019), Ανομολόγητη αγάπη (2020).
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα.
Αν 93 ετών η κυρία Πήτα γράφει όπως περιγράφεις παραπάνω τότε σίγουρα έχει το χάρισμα της συγγραφής. Της εύχομαι υγεία και καλοτάξιδο το τελευταίο της βιβλίο.