Συγγραφέας του βιβλίου «Τόσο κοντά… τόσο μακριά…» – Εκδόσεις «ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ»

Όταν αποφάσισε να κάνει την πρώτη του συγγραφική απόπειρα έκανε διάφορες σκέψεις. Ήθελε να γράψει κάτι για το ψέμα, εκείνο που μπορεί να γεννήσει νέες καταστάσεις ζωής, κάτι για την αλήθεια, εκείνη που φέρνει αναταράξεις στην ψυχή και γεννά διλήμματα, κάτι για τις τύψεις, αυτές που έρχονται συνήθως βράδυ και σε βασανίζουν χωρίς έλεος και κάτι για την κάθαρση της ψυχής, που αρκετές φορές μας φοβίζει και όταν έρχεται σκύβουμε να περάσει… Αυτό που του έλειπε για να γράψει μια σύγχρονη τραγωδία, ήταν ένας μύθος ο οποίος, όμως, θα στηριζόταν σε αληθινά γεγονότα. Κάπου μεταξύ Ιατρικής και ελεύθερου χρόνου ο Θάνος Παπατζιτζές τα κατάφερε. Άφησε την έμπνευσή του να ταξιδέψει στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τους πρωταγωνιστές του: Την Άννα και τον Άντολφ. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «αυτά που έχω γράψει, είναι αλήθεια, μέσα σ’ ένα μύθο. Γιατί όλοι οι μύθοι κρύβουν αλήθειες…»!

Πριν ξεκινήσουμε την ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη θέλετε να μας μιλήσετε για τον πίνακα ζωγραφικής που κοσμεί το όμορφο εξώφυλλο του βιβλίου σας;
Αφού πρώτα σας ευχαριστήσω για την πρόσκλησή σας, θα σας πω, πως έψαχνα να βρω ένα πρόσωπο, που να αναπαριστά και να εξωτερικεύει την ψυχή μιας γυναίκας, μιας νεαρής γυναίκας, που ζει μια ακραία τραγωδία στη ζωή της, μέσα από μια απόλυτη αγάπη. Αυτό ακριβώς το βρήκα σε έναν πίνακα της αγαπημένης μου φίλης και εξαιρετικής εικαστικού Δήμητρας Φωτοπούλου, η οποία δε δίστασε να μου τον παραχωρήσει για να κοσμήσει το εξώφυλλο του βιβλίου μου και την ευχαριστώ από καρδιάς.

Θα μπορούσε να είναι η γυναίκα αυτή η Άννα, η πρωταγωνίστριά σας; Μας επιτρέπετε να της δώσουμε αυτήν τη μορφή;
Ακριβώς. Στην έκφραση του προσώπου της και κυρίως στο παγωμένο βλέμμα της νεαρής κοπέλας του εξωφύλλου, βρήκα όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα των πράξεων και της συμπεριφοράς της ηρωίδας μου της Άννας.

Δυτικό Βερολίνο δεκαετία του ΄60! Είναι μια δεκαετία που η ιδιαίτερη αυτή Ευρωπαϊκή πόλη κρατά το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και τα φώτα της επικαιρότητας και της ιστορίας πάνω της. Το έχετε επισκεφθεί ποτέ;
Εδώ είναι λίγο οξύμωρο. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ το Βερολίνο. Τώρα θα γίνει αυτό σίγουρα, αφού το έργο μου το ίδιο με σπρώχνει προς τα εκεί…

Η Άννα είναι πρωτοετής φοιτήτρια και ο Άντολφ καθηγητής του πανεπιστήμιου κλασσικών σπουδών. Ένας έρωτας κεραυνοβόλος όπως λέτε στις σημειώσεις σας. Πώς γνωρίστηκαν;
Εντελώς τυχαία. Η Άννα κάθεται στα μπροστινά έδρανα στο αμφιθέατρο της Σχολής από την πρώτη μέρα.. Η είσοδος του γοητευτικού καθηγητού Άντολφ, γεννάει αυτόν τον έρωτα από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη ματιά. Βλέπετε είναι και μόλις 18 ετών. Αλλά αυτός ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι αμοιβαίος.

Η Άννα δε θ’ αργήσει να έρθει αντιμέτωπη με μια αλήθεια που θα την σοκάρει. Θα μάθει την πραγματική της ταυτότητα και πως είναι Εβραία. Είχατε κάποια προσωπική διήγηση ή κάποια πραγματική ιστορία που σας ενέπνευσε σ’ αυτό το μυθιστόρημα;
Όχι δεν είχα κάποια προσωπική διήγηση ή προσωπική ιστορία. Εγώ ήθελα να γράψω κάτι για το ψέμα, το μεγάλο ψέμα, αυτό που μπορεί να γεννήσει νέες καταστάσεις ζωής. Ήθελα να γράψω για την αλήθεια, τη μεγάλη αλήθεια, αυτή που φέρνει αναταράξεις στην ψυχή και γεννά διλήμματα. Τέτοια, που σε σπρώχνουν να πάρεις μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις ζωής παραβιάζοντας όρκους και παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο, ακόμα και αυτό μιας αληθινής αγάπης. Ήθελα να γράψω κάτι για τις τύψεις, αυτές που έρχονται συνήθως βράδυ και σε βασανίζουν χωρίς έλεος. Ήθελα να γράψω κάτι για την κάθαρση της ψυχής, που αρκετές φορές μας φοβίζει και όταν έρχεται σκύβουμε να περάσει και να φύγει. Και όλα αυτά ήθελα να τα δέσω μεταξύ τους και να τα χωρέσω μέσα σ΄ ένα μύθο ο οποίος να στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Σκέφτηκα πως για να το πετύχω αυτό, έπρεπε να πάρω κάποια στοιχεία από την ίδια την ιστορία. Με λίγα λόγια ήθελα να γράψω μια σύγχρονη τραγωδία. Και όλο το έργο μου, γράφεται στο μυαλό της ηρωίδας μου της Άννας, όσο διαρκεί η παράσταση μιας αρχαίας τραγωδίας στο ιερό θέατρο της Επιδαύρου δέκα χρόνια μετά τη γνωριμία της με τον Άντολφ.

Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Ένα μεγάλο κεφάλαιο της νεότερης ιστορίας της πόλης για το οποίο πολλοί συγγραφείς έχουν δείξει ενδιαφέρον. Τι ήταν αυτό που κέντρισε τη δική σας συγγραφική προσοχή;
Επέλεξα λοιπόν να πάρω στοιχεία από τρεις αρχαίες τραγωδίες τη Μήδεια, που ακολουθεί την Άννα μέχρι το τέλος, την Αντιγόνη και την Ορέστεια. Αλλά πάνω απ’ όλα για να δώσω κορύφωση στο έργο μου, κατέγραψα μία τραγωδία της σύγχρονης ιστορίας, που συνέβη εδώ στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη.

Η ζωή δυστυχώς σε ρόλο σκηνοθέτη πάντα γράφει το δικό της σενάριο. Πόσο θλιβερό είναι αυτό το σενάριο στην ιστορία της Άννας;
Η Άννα, σε μία δεκαετία της ζωής της, έζησε τον έρωτα, την απόλυτη αγάπη, τις συνεχείς ανατροπές, τη μεγάλη απόφαση την κάθαρση της ψυχής της, μέσα όμως από έναν από μηχανής Θεό.
Και έμειναν οι τύψεις. Έμειναν… έφυγαν;

Ήταν εύκολη υπόθεση για σας να μπείτε στην ψυχή της ηρωίδας σας ώστε να μας κάνετε να νιώσουμε στην ακριβή τους διάσταση τα συνεχώς εναλλασσόμενα συναισθήματά της;
Τα σαράντα χρόνια της συνεχούς δουλειάς μου, με οδήγησαν μέσα από προσωπικά βιώματα, αλλά και μέσα από την επαφή και την επικοινωνία με τη γυναίκα, να αποτυπώσω σ’ ένα χαρτί την ψυχή του ανθρώπου μέσα από έντονες και ακραίες καταστάσεις. Και νομίζω πως κάτι κατάφερα.

Αλήθεια τι γίνεται όταν μέσα σε μια σχέση που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος έρωτας μπουν ανυπέρβλητα εμπόδια; Πού πάει η αγάπη; Τι μαθαίνουμε από την μεγάλη αγάπη που είχε η Άννα για τον καθηγητή της;
Αυτό είναι το πιο δύσκολο ερώτημα. Έχω γράψει σε μία από τις Ανθολογίες των ποιημάτων μου, ότι στην αγάπη δε χωράει συγνώμη. Και δέχτηκα πολλά σχόλια και ερωτήσεις γι’ αυτό. Όντως το πιστεύω, πως όταν αγαπάς αληθινά, δεν μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη ούτε για την προδοσία της αγάπης, ούτε για ένα λάθος. Γιατί η αγάπη είναι απόλυτη. Στον έρωτα που είναι σαν τον αγέρα χωράει η συγγνώμη.

Εκτός από τον Άντολφ και την Άννα υπάρχουν αρκετοί δευτεραγωνιστές στην ιστορία σας που κρατούν επίσης αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Ποια από αυτές τις προσωπικότητες σας κράτησε καλύτερη συντροφιά καθώς γράφατε;
Μα φυσικά, το τρίτο πρόσωπο, που μπορεί να το θεωρήσει κανείς και κύριο πρόσωπο, είναι η Αντρέα η φίλη της θείας του Άντολφ, που αποτελεί και το κλειδί του έργου.

Φοιτήσατε στη Στρατιωτική Ιατρική και ασκείτε εδώ και χρόνια το επάγγελμα του Ιατρού Μαιευτήρα Γυναικολόγου. Πώς μπήκε στη ζωή σας η συγγραφή;
Τη Θεσσαλονίκη όπου πέρασα τα έξι χρόνια της φοίτησής μου στη Στρατιωτική Ιατρική την υπεραγαπώ. Είναι μια αγάπη που έμεινε εκεί… Η συγγραφή προέκυψε εντελώς ξαφνικά πριν από δυο χρόνια, σαν έμπνευση στιγμής. Γι’ αυτό αντί για τον συνηθισμένο πρόλογο, έχω γράψει σ’ έναν ελεύθερο ποιητικό λόγο μια απάντηση στο ερώτημα τι είναι έμπνευση.

Οι σπουδές και το επάγγελμά σας, που σας φέρνει κοντά στη γυναίκα και στη μαγική στιγμή που ένα παιδί έρχεται στον κόσμο, πόσο βοήθησαν στο «χτίσιμο» της προσωπικότητας της Άννας;
Έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, γιατί τα συναισθήματα αυτά τα απαράμιλλα της μητρότητας που αναπτύσσονται σε μια γυναίκα, όταν φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, είναι αυτά που κρατάνε τελικά την Άννα όρθια να συνεχίσει τη ζωή της.

Το «Τόσο κοντά… τόσο μακριά…» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα και σας οδήγησε σε άλλα μονοπάτια εντελώς διαφορετικά από αυτά που συνηθίσατε να βαδίζετε. Τι λέτε θα συνεχίσετε να μοιράζετε τη ζωή σας μεταξύ Ιατρικής και συγγραφής;
Φυσικά και θα τα μοιράζομαι. Είναι ένα καινούριο ενδιαφέρον στη ζωή μου, που με γεμίζει, τώρα τις λίγες ελεύθερες ώρες και αύριο σίγουρα περισσότερες.

Συνήθως οι γιατροί έρχονται κοντά σε ιστορίες ανθρώπινες και συνήθως πονεμένες. Σκεφτήκατε να γράψετε μια αληθινή ιστορία;
Μα και αυτά που έχω γράψει, είναι αλήθεια, μέσα σ’ ένα μύθο. Γιατί όλοι οι μύθοι κρύβουν αλήθειες.

Ποια ήταν τα πρώτα σας συναισθήματα όταν κρατήσατε ένα άλλο «παιδί», το συγγραφικό σας παιδί, στα χέρια σας;
Χα, χα! Είναι όπως όταν έφερα στον κόσμο το πρώτο παιδί!

Ποιο θα είναι το επόμενό σας βήμα στο χώρο του βιβλίου;
Έχω έτοιμες προς έκδοση δυο Ανθολογίες ποιημάτων, σε ελεύθερη γραφή και με ρίμα! Γράφω ήδη το δεύτερο μυθιστόρημά μου, που θα είναι έτοιμο στο τέλος του έτους, και μέχρι το φθινόπωρο θα τελειώσει και η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους.

Θέλω και πάλι να ευχαριστήσω μέσα από αυτή την ευχάριστη κουβέντα μαζί σας την κυρία Δήμητρα Φωτοπούλου για το υπέροχο εξώφυλλο και κυρίως τη φίλη εκδότρια Μαργαρίτα Παριζιάνου για την άμεση αποδοχή και έκδοση του βιβλίου μου. Και τέλος να ευχαριστήσω εσάς για την ευγενική σας πρόσκληση.

Λίγα λόγια για το βιβλίο


Δυτικό Βερολίνο 1961…
Η Άννα, µια όµορφη νεαρή φοιτήτρια, και ο Άντολφ, ο γοητευτικός καθηγητής.
Ο έρωτας, η αγάπη…
Η κυρία Μπερντ, η Έµµα, η θεία Γκρέτα, η Αντρέα, η Σάρρα, η µικρή Χέλγκα… αλλά και η Ελλάδα, η Επίδαυρος, η Μήδεια, η Αντιγόνη, ο Ορέστης…
Πώς να χωρέσουν τόσες λέξεις και ονόµατα στο µυαλό και στην ψυχή της Άννας…
Το ψέµα, η αλήθεια, το δίληµµα και η µεγάλη απόφαση…
Οι τύψεις, η κάθαρση…

Βιογραφικό

Ο Θάνος Παπατζιτζές είναι Ιατρός Μαιευτήρας – Γυναικολόγος. Έχει αποφοιτήσει από την Στρατιωτική Ιατρική στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ΄70. Ζει στην Αθήνα όπου ασκεί την Ιατρική. Αποφάσισε πριν δυο χρόνια παράλληλα με την εργασία του να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το μυθιστόρημά του «Τόσο κοντά τόσο μακριά…» είναι η πρώτη του απόπειρα. Ήδη γράφει το δεύτερο μυθιστόρημα, ενώ έχει έτοιμες και δυο ανθολογίες ποιημάτων προς έκδοση. Έχει μία κόρη.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave