Γιατί όχι εγώ;

ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΖΗΣΗ

ISBN-13: 978-618-5763-09-1

Η Γεωργία Παπαζήση έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο… με τα μάτια! Θέλεις να μάθεις το γιατί; Αντέχεις όποια και να είναι η απάντηση. Εκείνη την ξέρει ήδη και την έχει καταγράψει στις σελίδες αυτής της συγκλονιστικής περιγραφής, στις σελίδες της αυτοβιογραφικής εξομολόγησης μιας γυναίκας που δοκιμάστηκε και ακόμη δοκιμάζεται, αλλά δε σταματά ούτε μια στιγμή να ελπίζει. Το «Γιατί όχι εγώ» είναι μια αληθινή ιστορία θάρρους, μία κατάθεση ψυχής!

[…] Από τη Θεσσαλονίκη φύγαμε οικογενειακώς το 1980. Μετακομίσαμε στο Παλαιό Φάληρο, όπου και μεγάλωσα μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Ναι, ήμουν στην Αθήνα όταν έγινε ο ισχυρός σεισμός του 1981· 6,6 Ρίχτερ στις Αλκυονίδες νήσους του Κορινθιακού κόλπου, ιδιαίτερα αισθητός και με πολλές ζημιές σε κτίρια της Αττικής, νεκρούς και τραυματίες. Θα πω αμέσως γιατί το αναφέρω εδώ. Τότε έκανα μπαλέτο. ∆εν ήμουν ούτε εννέα χρονών, όταν με έγραψαν στη σχολή Ροδόπης Κούβαρη, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας, Ναϊάδων και Πρωτέως ήταν τότε. Θυμάμαι την ταμπέλα με το παράξενο αυτό όνομα. Ροζ καλσόν, κορμάκι και ροζ παπούτσια μπαλαρινέ. Λατρεμένη αντίθεση με τα μποτάκια πλατυποδίας. Θυμάμαι τη δασκάλα να μου λέει «μπράβο» συνέχεια και απορούσα που τα άλλα κοριτσάκια δεν μπορούσαν να κάνουν σωστά αυτά που τους ζητούσε. Ευλυγισία απίστευτη, ρυθμός, ευστροφία, σπασικλάκι μπαλέτου με λίγα λόγια. Θα μείνει παντοτινή μου απορία το πού θα μπορούσα να είχα φτάσει, αν συνέχιζα.[…]

[…] Η Τζω στην Αμερική με Ευρωπαίους φίλους! Σαν εκδρομή! Α, και εκδρομές μάς πήγε η Οργάνωση: Νέα Υόρκη, στον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον, Φλόριντα, Γιουνιβέρσαλ Στούντιος και σε αμέτρητα πάρκα. Εμπειρίες αξέχαστες! Η υπέροχη οικογένεια με πήγε επίσης σε μέρη πρωτόγνωρα, όπως στο Τενεσί και στο θεματικό πάρκο της Ντόλι Πάρτον για ιππασία! Ναι, εγώ το κορίτσι της πόλης, του κλαμπ Φαζ, με τον ξυρισμένο σβέρκο, το καρέ υπερμοδάτο μαλλί και το «περφέκτο», δερμάτινο μπουφάν της Αθήνας, ανέβηκα σε άλογο στο Τενεσί των ΗΠΑ! Η ποιότητα των ανθρώπων που είχα την τύχη να έχω δίπλα μου εκεί, μαζί με την αδιανόητη προσαρμοστικότητά μου, έστεψαν τον χρόνο στην Αμερική με πλήρη επιτυχία! ∆εν έλειψε όμως η επαφή μου με την Ελλάδα, την οικογένεια και τους φίλους μου μέσω αλληλογραφίας. Τι ωραία εποχή! Θυμάμαι που έτρεχα στο γραμματοκιβώτιο ή πήγαινα με το ποδήλατο, γεμάτη αγωνία, να δω αν μου έστειλε γράμμα η αδερφή μου η Γιάννα ή η κολλητή μου, η Βιβή! Για να μη συνεχιστεί η ιστορική αναδρομή, σταματώ εδώ. Στο επόμενο κεφάλαιο θα είμαι ενήλικη, σας το υπόσχομαι. Ενήλικη… λίγο πριν την έναρξη του εφιάλτη.[…]

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave