Στην συλλογή διηγημάτων του συμπατριώτη μας Γιάννη Παππά το χιούμορ και η συγκίνηση, η χαρμολύπη και η ειρωνεία, οι έννοιες και τα νοήματα, το απροσδόκητο και το μοιραίο ,η τυχαιότητα και η αιτιατή πραγματικότητα, η ατομική και συλλογική μνήμη, τα εγκλήματα πάθους και οι θαμπές ζωές, η τρέλα και ο θάνατος, η σιωπή και το δέος, το μέγιστο και το ελάχιστο, τα ερωτήματα και οι αμφισβητήσεις, η απώλεια και ο έρωτας εναλλάσσονται και αλληλοϋπονομεύονται.

Τριάντα τρία κείμενα και εικόνες που καθηλώνουν, από άμεση, πρώτη αντίληψη του συγγραφέα, ανασταίνοντας σκηνές της ελληνικής επαρχίας από τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, σπάζοντας τα φράγματα των καιρών και της λήθης, ξυπνώντας συνειδήσεις.
Πηγαιμός για την Ιθάκη …ένα ταξίδι ζωής, ένα βιβλίο ποταμός με τις πηγές του στα πρώιμα χρόνια της νιότης, χρόνια αγάπης και νοσταλγίας. Ένα φορτουνιασμένο ποτάμι των πέτρινων εκείνων χρόνων, που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του φτώχειες, πείνες, κακομοιριές, απώλειες, φθορά της ζωής, σκληρότητα της μοναξιάς, πόνος που καλλιεργεί τον άνθρωπο και τον κάνει πιο ευαίσθητο και σκεπτόμενο, αφορεσμένοι που δεν έχουν λιώσει, εγκλήματα πάθους και τιμής, γυναίκες που έζησαν τη ζωή τους, εκδικητικοί άνθρωποι, εσωτερική μετανάστευση, εσωτερικές και εξωτερικές εξορίες, οι ξένοι και οι Άλλοι, απαγορευμένοι και αδιέξοδοι έρωτες, ο έρωτας που σαν έννοια γενική ανατείνει κι ανυψώνει, οι τσόντες του Μάχου στον κινηματογράφο Ρεξ της Άρτας, το απόλυτο αντικείμενο του πόθου των παιδιών της δεκαετίας του ΄60: μια δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου, τα σύκα με την ερωτικής τους σημασία, η επικήρυξη των αλεπούδων, τα μελίκοκκα που τα έτρωγαν τα παλιά τα χρόνια τα φτωχά παιδιά και τα κοτσύφια, το «πονηρό» Κοτζάμ-νι της Κορέας, οι φιλόζωοι και μη φιλόζωοι, ο περιφρονεμένος Γκοτζαμάνης ο δολοφόνος του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο γερασμένος τραβεστί που τον αγάπησαν τα ζώα, η νεαρή μελλοθάνατη, αυτοί που χάσανε τα παιδικά τους χρόνια, οι φωτογραφίες του λήσταρχου Γκαντάρα, ανθρώπινα συναισθήματα, μνήμες …
Όταν η νοσταλγία για την ελληνική επαρχία και την μικρή πατρίδα συμπορεύεται με την ιστορική μνήμη, τότε το προσωπικό -το πολύ προσωπικό μάλιστα- συμπορεύεται με το συλλογικό.
Ένα σπουδαίο βιβλίο απολαυστικό στο ξεφύλλισμα, μαγευτικό στο διάβασμα. Είναι ένα βιβλίο αγάπης και νοσταλγίας, κάποιου πόνου. Lacrymae Rerum.Να κλαις γι αυτά που χάνονται, ανεπίστρεπτα και ταυτόχρονα να είσαι υπέρ της αλλαγής, που τα καταδικάζει στην εξαφάνιση!
Σελίδες γεμάτες ευγένεια, με νοσταλγικούς τόνους , με ειλικρίνεια και αλήθεια. Σελίδες ιστορίας γραμμένες με τη γλώσσα της βιωματικής μνήμης και τέχνης το ίδιο λιτά εικονίζουν την πίστη, την τρυφερότητα και την περιφάνεια του ανθρώπου.
Η συλλογή αυτών των διηγημάτων βγάζει το άρωμα της εποχής, όχι μόνο από τα αντικειμενικά ιστορικά τεκμήρια, αλλά και από τις μικρές λεπτομέρειες της αφήγησης. Τα κείμενα της συλλογής φωτίζουν συναισθήματα , τα τοπία της ψυχής, ορίζουν καλύτερα την κίνηση των ηρώων.
Θεέ μου, πόσο μπορούν να χαθούν οι άνθρωποι στις μνήμες τους!
Οι ωραίες αναμνήσεις, δεν αποδίδονται ούτε αποφατικώς ούτε καταφατικώς, αλλά βιώνονται…
Το βιβλίο δεν είναι μεγάλο, ωστόσο είναι πλήρες. Οι ζωντανές περιγραφές συμβαδίζουν με τις γλαφυρές αναμνήσεις. Όλες γεμάτες μυρωδιές, γεύσεις και εικόνες από γεγονότα και μέρη πολύ σημαντικά για την σύγχρονη ιστορία της χώρας.

Οι ήρωες του διηγημάτων της συλλογής «Θαμπές ζωές» είναι εγκλωβισμένοι σε τραύματα του μυαλού και της ψυχής. Γυναίκες με βαθιές εσωτερικές πληγές, άνδρες απαρηγόρητοι και παιδιά σημαδεμένα και ονειροπαρμένα. Δεν υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, πεντακάθαρες συνειδήσεις. Το ζητούμενο από τον Πολιτισμό μας, είναι να ελέγξει ο άνθρωπος το ένστικτο. Εκπαιδευόμαστε να γίνουμε βίαιοι. Παλιότερα τα παιδιά είχαν επινοήσει, το παιχνίδι του βασανισμού των ζώων, διότι έδινε και μια διέξοδο στο επιθετικό ένστικτο, που χαρακτηρίζει την ηλικία τους. Αν ο σαδισμός σήμερα έφυγε από τα παιδιά, αυτό δεν σημαίνει ότι έφυγε από τον κόσμο. Πήγε στους μεγάλους!!
Είναι η φρικαλέα ανισορροπία ανάμεσα στη μικρότητα του ανθρώπου και τις φιλοδοξίες του, ανάμεσα στην υποβόσκουσα βαρβαρότητά μας και τη δυνατότητα της ομορφιάς του έργου τέχνης. Όμως σε τι ωφελεί η τέχνη, αν δεν βελτιώνει τον άνθρωπο, αν δεν τον κάνει να αναζητεί την τελειότητά του, παρά τον μεταμορφώνει σε όργανο ματαιοδοξίας;

Στο βιβλίο «Θαμπές ζωές» συναντούμε:
Ανθρώπους φρικαλέους και μισάνθρωπους.
Ανθρώπους σε νευρική κρίση και ανθρώπους που δεν συγκρατούν τις σεξουαλικές ορμές τους.
Ανθρώπους τέρατα.
Ανθρώπινα δράματα.
Ανθρώπους αδύναμους, μοναχικούς, στερημένους .
Γονείς τελείως αρνητικοί, που τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους και αναρωτιούνται: γιατί να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο;
Ανθρώπους που βγάζουν το αληθινό τους πρόσωπο, τον απαίσιο εαυτό τους, πετώντας τις μάσκες των συμπαθητικών, συγκρατημένων ανθρώπων.
Ανθρώπους κατά τα άλλα φιλόζωοι, φιλότεχνοι , που αγωνίζονται για την ειρήνη στον κόσμο, ανθρώπους δήθεν, ανθρώπους με αξίες δυτικής κοινωνίας.
Γυναίκες που δέρνουν τους άντρες, άντρες που βιοπραγούν στις γυναίκες.
Μήπως τελικά υπάρχει στη κοινωνία μας, ένας Θεός Μελκάρτ, ένας Θεός Βάαλ, ένας Θεός Μολώχ και δεν υπάρχει Θεός της αγάπης και της ευσπλαχνίας;
Μήπως η πραγματική αγάπη έπεφτε, πέφτει και θα πέφτει από τον ουρανό σπάνια, σαν αστεροειδής;
Πυκνός χειμαρρώδης λόγος , με εφευρετική συνειρμική εναλλαγή εννοιών και διερωτήσεων, που αφορούν σε ευαίσθητες πλευρές της ζωής.
Μέσα από αυτή την εξιστόρηση του Γιάννη Παππά, περνάνε τα γεγονότα με ροή , σαν κινηματογραφική ταινία. Κι ο συγγραφέας νιώθει σαν να μην έχει μεγαλώσει γράφοντας για το παρελθόν, καθώς ξαναέγινε πάλι και πάλι, το παρόν του. Ένα «παρόν» που το έζησαν χιλιάδες Έλληνες.
Θεωρώ, πώς με τον Γιάννη Παππά, ωριμάζει μια νέα σημαντική παρουσία στη Λογοτεχνία. Μια τολμηρή φωνή προβληματισμού και αγωνίας, για την αδιαφορία της έκπτωτης εποχής μας.

Ο Γιάννης Η. Παππάς γεννήθηκε στους Χαλκιάδες της Άρτας το 1962. Τελείωσε το 1ο Λύκειο Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια της Περούτζια και του Μπάρι στην Ιταλία. Από το 1990 εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση.
Υπήρξε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Ελίτροχος της Πάτρας (1993-1999). Από το 2002 μέχρι το 2014 ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας. Επίσης, από το 2003 είναι εκδότης-διευθυντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Διαπολιτισμός(www.diapolitismos.net).
Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Τμήμα Φιλολογίας) έχει εκπονήσει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τον πεζογράφο Αντρέα Φραγκιά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave