Με δυο βιβλία κατάθεση ψυχής, η Έρη Μαυρογιάννη μιλά στο Vivlio-life.gr για την πρωταγωνίστριά της την Καλλιόπη. Παρόλο που η ζωή δεν της χαρίστηκε και οι άνθρωποι την απογοήτευσαν, παραμένει αισιόδοξη και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος ΚΑΙ τη ζωή ΚΑΙ τους ανθρώπους. Περισσότερο όμως αγαπά το δώρο του Θεού: Τις δυο κόρες της.

– «Όπου η ζωή στο… κόκκινο» και «Όπου η ζωή στο… μαύρο». Δύο βιβλία. Δύο τίτλοι. Μια δυνατή εξομολόγηση. Πόσο μεγάλη ανάγκη είχατε να τη μοιραστείτε με τους αναγνώστες σας;

Αισθανόμουν από χρόνια, σαν να μάζευα μέσα μου ατέλειωτη στενοχώρια, που απεγνωσμένα ήθελα σε κάποιον να την πω, να τη φωνάξω. Όταν ξεκινούσα να το κάνω με τις φίλες μου, σταματούσα κάποια στιγμή, γιατί στο τέλος έκλαιγα και δεν μπορούσα να συνεχίσω τον προφορικό μου λόγο. Αν και ταυτόχρονα έγραφα και άλλα βιβλία (που θα βγουν τα επόμενα χρόνια, με εντελώς διαφορετική θεματολογία) εγώ αποφάσισα, πρώτη να κυκλοφορήσει η τριλογία. Είχα ανάγκη να με γνωρίσει ο κόσμος ποια είμαι για να συνεχίσουμε από εκεί και έπειτα το δικό μας “ταξίδι” μέσα από τα επόμενα βιβλία μου. Σας έχω κιόλας -από δύο πρώτα- εξομολογηθεί σχεδόν τα πάντα για μένα… για τη ζωή μου. Το μόνο που απομένει είναι να γνωριστούμε και από κοντά. Νιώθω κιόλας ξαλαφρωμένη από όποια στενοχώρια μου.

– Ποια είναι η Καλλιόπη; Μιλήστε μας γ’ αυτή τη γυναίκα που μας συνεπήρε μέσα από τα δύο σας βιβλία.

Η Καλλιόπη είναι μια γυναίκα δυναμίτης. Μπορεί να τα βάλει με όλους, ακόμα και με εκείνους που άλλοι ούτε τολμούν να κοιτάξουν.
Είναι ευαίσθητη. Θηλυκό. Γυναίκα που ξέρει ποια είναι και τι θέλει, αλλά δεν το βρίσκει. Που τολμά, που δεν διαπραγματεύεται το δίκιο της. Μια γυναίκα που της λείπει η συντροφική αγάπη έντονα και ήσυχα. Μια μάνα, που αγαπάει όλα τα παιδιά του κόσμου. Θα τολμούσα να πω πως είναι και μια προσωπικότητα παρεξηγημένη.

– Κάποιες γυναίκες, ακολουθώντας τη ζωή της πιθανόν ν’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο πρόσωπό της και τις καταστάσεις που βίωσε. Αυτός ήταν ο σκοπός σας; Θέλατε να μιλήσετε στη γυναίκα, τη μάνα, τη σύντροφο;

Αρχικά ήθελα να μιλήσω γράφοντας στον εαυτό μου. Να δω απ’ έξω ως παρατηρητής ό,τι με βασάνιζε. Με αποδέχτηκα ειρηνικά και πέρασα στην έκδοση. Τελικά διαπίστωσα πως οι γυναίκες αλλά και οι άντρες, είχαν ανάγκη να γνωρίσουν την Καλλιόπη και να μιλήσουν μαζί της. Σαν να την περίμεναν ως φίλη τους να την αγγίξουν.

– Το καταφέρατε τελικά; Επικοινώνησαν μαζί σας κάποιες αναγνώστριες;

Το καταφέραμε όλοι μαζί. Αναγνώστες κι εγώ. Επικοινωνήσαμε, γελάσαμε και κλάψαμε παρέα. Ξεσπάσαμε και θυμώσαμε μέσα από την ιστορία. Με κάποιους αναγνώστες, γίναμε σαν οικογένεια.

– Πιστεύετε πως εισέπραξαν τα μαθήματα ζωής που δίνει η πρωταγωνίστρια μέσα από τα άσχημα βιώματά της;

Ναι. Δεν άφησε κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο η ιστορία της Καλλιόπης. Πήραν δύναμη. Τα μηνύματά της όλοι τα εισέπραξαν αβίαστα. Ταυτίστηκαν σε πολλά ζητήματα μαζί της.

– Ανάμεσα στα δάκρυα και την απογοήτευση μπορούμε να διακρίνουμε μια αισιοδοξία και μια μεγάλη δύναμη ψυχής. Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας αισιόδοξο;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ πού βρίσκω τόση αισιοδοξία. Από πού πηγάζει. Τελικά καταλήγω πως είμαι μια γυναίκα που αγαπάει την ζωή και τους ανθρώπους.

– Ερωτική απογοήτευση, μητρότητα, εξωσωματική γονιμοποίηση, η ευτυχία που περνά από δίπλα μας και μας κλείνει περιπαιχτικά το μάτι. Μπορούν όλα αυτά να μείνουν πίσω όταν ο άνθρωπος ισορροπεί μέσα του;

Φυσικά. Αρκεί να έχει αποδεχτεί παρελθόν και παρόν. Να τα έχει βρει με τον εαυτό του σε κάθε φάση της ζωής του. Προσωπικά, το μόνο που λίγο ακόμα με τσακίζει, είναι που δεν μπορώ να κάνω και άλλα παιδιά. Εκεί, πονάω. Είναι το ευαίσθητο σημείο μου. Θα ήθελα και άλλα παιδιά.

– «… Και έγραψα απόλυτα συνειδητοποιημένη τη δική μου προσωπική ιστορία ζωής με όσες λεπτομέρειες μου επέτρεπε το μυαλό μου», μας αποκαλύπτετε. Μετανιώσατε ποτέ γι’ αυτήν σας την απόφαση;

Όχι. Δεν μετανιώνω ποτέ για ό,τι κάνω. Είναι η ζωή μου και δεν μπορώ να την απαρνηθώ, ούτε να την κρύψω.

– Κοιτάξατε τη ζωή κατάματα και της είπατε «εδώ είμαι». Σήμερα νιώθετε πως τελικά της επιβληθήκατε;

Δεν επιβάλλομαι ποτέ και σε κανέναν. Δείχνω εμπιστοσύνη στη ζωή και την αφήνω να με πάει όπου θέλει. Αλλιώς δεν έχει σασπένς. Οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας.

– Πώς έγινε η επιλογή του ονόματος Καλλιόπη;

Τυχαία. Οι κόρες μου μού έδιναν διαφορά ονόματα. Είχαν κολλήσει με το Ερμιόνη, τον καιρό εκείνο. Επέλεξα έτσι ξαφνικά, όπως ήρθε στο μυαλό μου, το Καλλιόπη. Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Πολλές φορές, ο κόσμος με φωνάζει Καλλιόπη.

– Τέλος (προσωρινά). Θα επιστρέψω με το: «Όπου η ζωή στο… λευκό», γράφετε κλείνοντας το δεύτερο βιβλίο σας. Μετά το μαύρο και το κόκκινο τι να περιμένουμε από το… λευκό;

Είναι επίσης ένα σκληρό βιβλίο, όπου η ηρωίδα συνεχίζει να περνάει από χιλιάδες κύματα. Κινδυνεύει η ζωή της. Υπάρχει ένας λόγος που πρέπει να αποχαιρετήσει όσους αγαπάει. Ο θάνατος τής χτυπάει την πόρτα. Το ΛΕΥΚΟ είναι ένα κράμα πολλών καταστάσεων επίσης. Μιας λεκτικής και ψυχοσυναισθηματικής βίας. Η αναζήτηση της αγάπης. Εδώ η Καλλιόπη θα μας πει… (τον Οκτώβρη που θα κυκλοφορήσει το βιβλίο)… «Είμαι κι εγώ εδώ στην ζωή σου. Αγάπησέ με αν θες. Θες;».

– Αλήθεια ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα ως Έρη;

Τα τρία χρώματα της Καλλιόπης. Κόκκινο, μαύρο, λευκό. Για μένα αυτά τα τρία χρώματα “ζωγράφισαν” έως σήμερα την ζωή μου.

Η Έρη Μαυρογιάννη, γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1980, και είναι μητέρα δύο δίδυμων κοριτσιών 12 ετών. Από τα 13 της χρόνια, έπειτα από παρότρυνση του πατέρα της, βγήκε για πρώτη φορά στον ραδιοφωνικό αέρα, και εργάστηκε έως το 1997, στην Τοπική Ραδιοφωνία 103.5, ανελλιπώς, με πολλές ώρες ραδιοφώνου, χωρίς καμία απουσία από το ακροατικό κοινό της. Οι εκπομπές της είχαν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και σημείωναν μεγάλη επιτυχία. Λάτρεψε το ραδιόφωνο και όταν οι καθηγητές της τη ρωτούσαν τι θα σπουδάσει, εκείνη τους απαντούσε: «Δημοσιογράφος».
Το 1997 τελικά φεύγει για την Αθήνα και ξεκινάει να σπουδάζει δημοσιογραφία, στο ιδιωτικό κολέγιο New Media Studies, με την υποστήριξη του SKAI, σημερινού ALPHA.
Ταυτόχρονα με τη δημοσιογραφία, παρακολουθεί μαθήματα Δημοσίων Σχέσεων, Ραδιοφώνου, Τηλεπαρουσίασης, Σκηνοθεσίας, Ποινικού και Αστικού Δικαίου και Ορθοφωνίας, δίπλα σε καταξιωμένους καθηγητές των γραμμάτων και των τεχνών. Όπως ο διευθυντής της σχολής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Σκλαβούνης. Ο δικηγόρος Γιάννης Σκλαβούνης. Η ραδιοφωνική παραγωγός και μουσικός Νατάσα Στρατάκη. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Τσάμπρας. Ο σκηνοθέτης Παντελής Σκρουμπέλος. Ο σκηνοθέτης «60 λεπτά Ελλάδα» Γιώργος Χαμτζάς και πολλοί άλλοι αγαπημένοι της δάσκαλοι.
Παράλληλα με τις σπουδές της, εργάζεται ως μαθήτρια της σχολής, στον τηλεοπτικό σταθμό SKAI (σημερινό ALPHA), δίπλα σε άλλους καταξιωμένους δημοσιογράφους, ακολουθώντας και αφομοιώνοντας τις συμβουλές τους, όπως η Νανά Παλαιτσάκη, ο Σωτήρης Δανέζης και άλλοι.
Κι ενώ της γίνεται μια σπουδαία πρόταση από το δορυφορικό κανάλι Filmnet, εκείνη εγκαταλείπει τη δουλειά της στην Αθήνα, και επιστρέφει στα Τρίκαλα μαζί με το πτυχίο της, με τον βαθμό: ΑΡΙΣΤΑ!
Ξεκινάει να εργάζεται στην τοπική εφημερίδα «Η ΕΡΕΥΝΑ», στο ελεύθερο ρεπορτάζ, καλύπτοντας τα δρώμενα της πόλης της και παίρνοντας συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες των Τρικάλων και μη. Όπως η Σία Φαράκη, ο Νεκτάριος Κατσόγιαννος, ο Αλέκος Φασιανός –διάσημος ζωγράφος– και πολλοί άλλοι.
Εργάζεται για το περιοδικό «ΛΟΓΩ» πάλι στο ελεύθερο ρεπορτάζ και ξαναπιάνει το μικρόφωνο, στα ραδιοφωνικά στούντιο του Ζυγός FM 100, του Loud Radio 88.8 και της Ραδιοφωνικής Λέσχης 97.6, με ψυχαγωγικές και δημοσιογραφικές εκπομπές.
Πάνω στο πικ της καριέρας της ως δημοσιογράφος, διακόπτει τα όνειρά της και ασχολείται με το εμπόριο, έχοντας δικά της καταστήματα. Και μετά το εμπόριο (που όπως η ίδια λέει… νιώθει γεμάτη απ’ όλες τις δουλειές της, που δεν εγκαταλείπει ποτέ αν δε συμπληρώσει τον κύκλο της), κλείνεται για τρία χρόνια στο σπίτι, δίχως να την κυριαρχούν κάποια απωθημένα της και τότε, όλο γράφει… και γράφει… και γράφει.
Καμιά φορά γράφει και δύο βιβλία ταυτόχρονα. Όπως, το «Όπου η ζωή… στο κόκκινο» -το πρώτο μέρος- , και το δεύτερο μέρος με τίτλο: «Όπου η ζωή στο… μαύρο, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2017.
Τα δύο βιβλία αυτά, είναι τα βιβλία που η ίδια υπεραγαπά σαν δίδυμα παιδιά της, και δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει, σαν τις δίδυμες κόρες της.
Στα βιβλία αυτά η συγγραφέας χρησιμοποιεί ορθό τρόπο γραφής, όπως άλλωστε είναι και ο προφορικός της λόγος. Γράφει με αυθορμητισμό, χωρίς να φοβάται την υπερέκθεση του εαυτού της και τη λογοκρισία. Τα δουλεύει με μεράκι και πάθος, με συνείδηση και τόλμη, με συγκίνηση και πάνω απ’ όλα με ΑΓΑΠΗ!
Τα κάνει λοιπόν, παιδιά της, και μας φέρνει εδώ σήμερα το δεύτερο βιβλίο της «Όπου η ζωή… στο μαύρο» για να ξεδιπλώσουμε όλοι μας, την ιστορία της “Καλλιόπης”. Σαν παραμυθάδες –όπως λέει και η ίδια– γιατί πάντα της αρέσει να δανείζεται την εξής φράση της Βιρτζίνια Γουλφ:
«Εμείς που γράφουμε, είμαστε τυχεροί. Ζούμε ανάμεσα σε δύο ζωές.»

Ζώντας ανάμεσα σε δύο ζωές και η ίδια· μας αφήνει να δούμε, ν’ ακούσουμε και να διαβάσουμε τη ζωή –κατά το πώς την είδε και την έζησε– μία ιστορία βιβλίου με αληθινά γεγονότα στην οποία βασίζεται το βιβλίο της.
Καλό ταξίδι στο «Όπου η ζωή… στο κόκκινο & στο μαύρο». Το κόκκινο της αγάπης… της καρδιάς, το μαύρο του φόβου και της πλήρης άγνοιας των πραγμάτων.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave