Συγγραφέας του βιβλίου «Η σιωπή της Μελίνας» – Εκδόσεις «Κέδρος»


Την είχε χρόνια στο μυαλό της την ιστορία της Μελίνας, η Άννα Βασιλειάδη. Αναρωτιόταν, όμως, αν πρέπει να ειπωθεί, να γραφτεί, να γίνει γνωστή μέσα από ένα βιβλίο. Προβληματιζόταν για τον τρόπο που θα έπρεπε να την αποδώσει. Η σιωπή της ηρωίδας της και η απόφαση να τη σπάσει ωρίμασαν τη σκέψη της και έβαλαν τέλος στους προβληματισμούς που την ταλαιπωρούσαν. Όπως λέει στο Vivlio-life «Μετά από μεγάλη επεξεργασία, η ιστορία ήταν πλέον ώριμη να βγει από το μυαλό μου στο «χαρτί» σαν χείμαρρος. Η ιστορία της Μελίνας όφειλε να ειπωθεί και η έμπνευση είχε βρει τον τρόπο. Εάν η Μελίνα μπορέσει να αφυπνίσει έστω κι ένα παιδί, έστω κι έναν γονιό, έστω κι έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, τότε όλη αυτή η σκληρότητα που βίωσα ως δημιουργός της ηρωίδας μου, αξίζει τον κόπο…».

«Μια σχεδόν αληθινή ιστορία», διαβάζω στο εξώφυλλό σας. Εξηγείστε μας το «σχεδόν».
Το “σχεδόν” μπήκε για να μείνει αναπάντητο. Η ιστορία της Μελίνας είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πολλών κοριτσιών – ή και αγοριών – της διπλανής πόρτας. Στην εποχή μας, με την ταχύτητα της ενημέρωσης, ακούμε πολλές ιστορίες να βρίσκουν το φως της δημοσιότητας και πάλι δεν εμφανίζονται όλες. Η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε να είναι καθ’ όλα αληθινή αλλά θα μπορούσε και να μην είναι – δεν έχει τόση σημασία, γιατί τα στοιχεία της μπορούν να εμφανίζονται σε διάφορες ιστορίες. Πάντως βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

«Η Μελίνα θεωρεί πως οι μπαμπάδες και οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια, παίζουν με τα παιδιά τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή…». Έτσι ξεκινά το οπισθόφυλλο και ήδη το στομάχι του αναγνώστη έχει σφιχτεί. Μιλήστε μας γι αυτή τη σιωπή.
Η σιωπή αυτή είναι η συνεργός όλων των δραστών κακοποίησης ανηλίκων – εδώ που τα λέμε, και ενηλίκων πολλές φορές. Είναι από τα πρώτα πράγματα που φροντίζουν έντεχνα οι δράστες να επιτύχουν. Οι τρόποι μπορεί να ποικίλλουν αλλά το ζητούμενο είναι το ίδιο και είναι ο απόλυτος έλεγχος στο αντικείμενο του πόθου τους. Η σιωπή, η ντροπή, η ενοχοποίηση, τούς εξασφαλίζουν την ησυχία τους και τους επιτρέπουν να δρουν ανενόχλητοι.

«Δεν αντέχει πια να κρατάει κρυφό ένα τόσο βαρύ μυστικό. Δεν αντέχει όμως και να το αποκαλύψει…». Είμαι σίγουρη πως ανάμεσα στους αναγνώστες σας υπάρχει ένα κορίτσι (ίσως και αγόρι) που αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς δίλημμα. Τι θα τους έλεγε σήμερα η Μελίνα;
Η Μελίνα θα τους έλεγε αρκετά πράγματα… Πρώτα θα τους έλεγε ότι το σώμα τους τούς ανήκει και ότι δεν έχει κανένας απολύτως το δικαίωμα να το μεταχειρίζεται με τρόπο που οι ίδιοι/ες δεν είναι σύμφωνοι και νιώθουν άβολα. Επίσης θα τους έλεγε ότι με κανέναν – μα απολύτως κανέναν – τρόπο δεν είναι ένοχοι, δεν έχουν τίποτα για το οποίο θα πρέπει να ντρέπονται οι ίδιοι, δεν έχουν κάνει κανένα κακό. Αυτό που θα τους τόνιζε με όλη τη δύναμη της σιωπής της, είναι να βρουν κάποιον που εμπιστεύονται και να σπάσουν την δική τους σιωπή, να αναζητήσουν βοήθεια και λύτρωση.

Θα σπάσει τη σιωπή της σ’ έναν αρκούδο, που θα την ακούει ανέκφραστος κι ένα ημερολόγιο στο οποίο θα καταγράψει όσα ανομολόγητα έζησε στα έντεκά της χρόνια. Πόσο δύσκολο ήταν για σας να διαχειριστείτε ένα θέμα τόσο σκληρό;
Είναι γεγονός ότι ήταν δύσκολο. Η ιστορία της Μελίνας υπήρχε υπό επεξεργασία στο μυαλό μου για αρκετά χρόνια. Την είχα ξεκινήσει με διαφορετικούς τρόπους και την είχα αφήσει για μεγάλα διαστήματα χωρίς βέβαια να σταματήσω να την σκέφτομαι. Υπήρξε και μεγάλος προβληματισμός. Πρέπει να ειπωθεί αυτή η ιστορία; Με ποιον τρόπο πρέπει να ειπωθεί και σε ποιους να απευθύνεται; Ποιος είναι ο στόχος της;
Μετά από μεγάλη επεξεργασία, η ιστορία ήταν πλέον ώριμη να βγει από το μυαλό μου στο «χαρτί» σαν χείμαρρος. Η ιστορία της Μελίνας όφειλε να ειπωθεί και η έμπνευση είχε βρει τον τρόπο. Εάν η Μελίνα μπορέσει να αφυπνίσει έστω κι ένα παιδί, έστω κι έναν γονιό, έστω κι έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, τότε όλη αυτή η σκληρότητα που βίωσα ως δημιουργός της ηρωίδας μου, αξίζει τον κόπο.

Θα φύγει ξαφνικά στην Αγγλία. Θα ξεφύγει όμως από τους εφιάλτες;
Στην Αγγλία θα φύγει γιατί πρέπει να φύγει από το σπίτι στο οποίο βιώνει όλα αυτά τα γεγονότα. Εκεί μένει η αδελφή της που αποφασίζει να την πάρει μαζί. Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε μέρος, ακόμη και σε κοντινή περιοχή. Σημασία έχει να φύγει από τον τόπο του «εγκλήματος».
Από τους εφιάλτες δεν ξεφεύγει. Όπως διαφαίνεται και από την ιστορία, η Μελίνα με επαγγελματική στήριξη αλλά και με τη στήριξη ανθρώπων που την αγαπούν, παλεύει με τους εφιάλτες για το υπόλοιπο της ζωής της. Απλώς μαθαίνει να τους μάχεται, να τους αντιμετωπίζει και να τους «ελέγχει».
Υπάρχουν Μελίνες που δεν τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης ή στήριξης ή δεν είναι της ίδιας ιδιοσυγκρασίας και οι εφιάλτες τις καταβάλλουν, δεν καταφέρνουν να τους χειραγωγήσουν. Η κακοποίηση δεν είναι μια κατάσταση που ξεχνιέται. Αυτό άλλωστε αναφέρεται και στα στατιστικά στο τέλος του βιβλίου.
Η ελπίδα είναι όχι μόνο να εξαλείψουμε αυτά τα περιστατικά αλλά να μπορέσουμε να στηρίξουμε τα παιδιά (κορίτσια και αγόρια) που βιώνουν την κακοποίηση ώστε να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους απέναντι στους εφιάλτες.

Γρηγόρης. Μιλήστε μας για τον άνθρωπο που θα εμπιστευτεί το ημερολόγιό της η ηρωίδα της και τα συναισθήματά της για κείνον.
Ο Γρηγόρης, όπως και ο αρκούδος και το ημερολόγιο, είναι στην συγκεκριμένη ιστορία η διέξοδος που βρίσκει η Μελίνα για να ανακουφίσει τον πόνο και την ενοχή. Ο Γρηγόρης είναι το άτομο που επιλέγει να εμπιστευτεί γιατί παρά τον φόβο της για το πώς θα την αντιμετωπίσει, κατά βάθος πιστεύει στα δικά του αισθήματα προς εκείνην. Άλλωστε αυτά τα αισθήματα πρέπει να δοκιμαστούν και να επιβεβαιωθούν.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πάντα ένας Γρηγόρης που να δείχνει τόση κατανόηση και αγάπη κι ενδεχομένως υπάρχουν Μελίνες που αργούν πολύ να βρουν έναν ώμο να ακουμπήσουν και να νιώσουν σιγουριά. Είναι δύσκολο για ένα κακοποιημένο παιδί να τολμήσει να εμπιστευτεί κάποιον και ενίοτε η αντιμετώπιση μπορεί να είναι από αδιάφορη έως και κακή. Είναι επίσης δύσκολο για ένα άτομο που έχει αντιμετωπίσει αυτό το βάσανο και βρίσκεται σε μια σύγχυση, να επιλέξει σωστά ποιον θα εμπιστευτεί. Όμως είναι και απαραίτητο να το κάνει για να μπορέσει κάποια στιγμή να λυτρωθεί.
Περιστατικά κακοποίησης κλονίζουν την εμπιστοσύνη του θύματος για τον κόσμο και η εμπιστοσύνη αυτή είναι κάτι που πρέπει να ανακτηθεί, έστω και με μεγάλη προσπάθεια.

Ποια άλλα πρόσωπα πλαισιώνουν την ηρωίδα σας και ποιο ρόλο θα παίξουν στη ζωή της;
Τα πρόσωπα που πλαισιώνουν την Μελίνα είναι οι φίλες της και το στενό οικογενειακό της περιβάλλον. Στις φίλες της δεν τολμάει να μιλήσει και στην ιστορία μας διαφαίνεται το γιατί.
Το οικογενειακό περιβάλλον εθελοτυφλεί. Το σημαντικότερο πρόσωπο είναι η μητέρα. Ένα παιδί στη μητέρα του βρίσκει αποκούμπι για κάθε πόνο και η συγκεκριμένη μητέρα όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να αφουγκραστεί αλλά με τον τρόπο της συναινεί σε αυτό το έγκλημα.
Το στενό οικογενειακό περιβάλλον ενός παιδιού θα έπρεπε να είναι το πρώτο που θα θορυβηθεί από τις αντιδράσεις και την συμπεριφορά του παιδιού.

Τo μυθιστόρημά σας είναι νεανικό. Κάποια από τα κορίτσια που θα το διαβάσουν ίσως έχουν την ηλικία της Μελίνας σας. Μπορεί ένα βιβλίο να χτυπήσει «συναγερμό» στο μυαλό ενός κακοποιημένου ανθρώπου, ενός έφηβου, ενός παιδιού;
Πιστεύω ότι μπορεί και αυτός είναι και ο απώτερος σκοπός του. Το βιβλίο δεν γράφτηκε απλά για να ειπωθεί άλλη μια ιστορία αλλά για να χτυπήσει αυτόν τον «συναγερμό».
Κάποια παιδιά ή έφηβοι μπορεί να διακρίνουν μέσα στην ιστορία της Μελίνας καταστάσεις που αφορούν είτε τα ίδια είτε στενά φιλικά τους πρόσωπα. Οι ιστορίες δεν είναι όλες ίδιες όμως οι συμπεριφορές είναι κοντινές. Ο τρόπος που οι θύτες χειραγωγούν κι ενοχοποιούν τα θύματά τους δεν διαφέρουν πολύ στα βασικά τους σημεία.
Μπορεί να χτυπήσει «συναγερμός» όχι μόνο σε παιδιά που βιώνουν κάτι αντίστοιχο αλλά και σε παιδιά που είναι υποψήφια θύματα και οι θύτες τους έχουν ήδη μπει στη διαδικασία να τα χειραγωγήσουν.

Η θλιβερή και σκληρή ιστορία της Μελίνας δεν είναι η πρώτη. Πόσο εξαρτάται από την Μελίνα και την κάθε Μελίνα να είναι η τελευταία; Πόση ευθύνη έχει ένα παιδί στην κακοποίησή του; Καμία είναι η μία και μοναδική απάντηση. Πώς μπορούμε άραγε να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με αποφασιστικότητα ώστε να μην κρατούν «κακά» μυστικά;
Αυτό είναι δουλειά του γονέα που θέλει να προστατεύσει το παιδί του. Τα παιδιά δεν τα μεγαλώνουμε σε μια μαγική γυάλα. Βεβαίως τα προστατεύουμε, φροντίζουμε να μην τα πληγώνουμε και να μην «κακοποιούμε» την ψυχή τους όμως από την άλλη πρέπει να τα προετοιμάζουμε ώστε να μπορούν να αποφύγουν κάποιες καταστάσεις.
Όπως παλαιότερα μας μάθαιναν να μην παίρνουμε καραμέλες από ξένους, για παράδειγμα, έτσι πρέπει να διευρύνουμε τον κύκλο αυτοπροστασίας των παιδιών. Οι κίνδυνοι σήμερα είναι πολλοί και διαφορετικοί και, καλώς ή κακώς, πρέπει να «πονηρεύουμε» τα παιδιά για να είναι προετοιμασμένα.
Ένα βασικό στοιχείο σε όλα αυτά, είναι να μάθουμε τα παιδιά μας να μην μας κρατούν μυστικά για κανέναν τρόπο αλλά για να το πετύχουμε αυτό δεν φτάνει μόνο να το λέμε, πρέπει να τους δείξουμε ότι δίνουμε μεγάλη προσοχή σε ό,τι μας λένε κι ότι δεν τα απαξιώνουμε.
Στην εποχή μας πλέον η ενημέρωση είναι ποικίλη, τα μέσα, οι φορείς και οι υπηρεσίες για να στραφεί ένας γονιός που επιθυμεί, που έχει απορίες, ερωτηματικά, ανησυχίες, είναι πολλά.

Μήπως ένα τέλος μπορεί να βάλει η μάνα της Μελίνας, που συνήθως ξέρει και σιωπά; Μήπως η Ελληνίδα μάνα πρέπει να το δει… αλλιώς;
Πιστεύω ότι οι νέες μητέρες το έχουν ήδη δει αλλιώς και ασχολούνται διαφορετικά με τα παιδιά τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν εκλείπουν οι περιπτώσεις, και το βλέπουμε πολύ συχνά στα δελτία των ειδήσεων πλέον, που μαμάδες είτε άβουλες, είτε οικονομικά εξαρτώμενες, είτε για πολλούς άλλους λόγους, κλείνουν τα μάτια.
Φυσικά η μάνα πρέπει να το δει αλλιώς, όχι μόνο η ελληνίδα αλλά κάθε μάνα, καθώς οι περιπτώσεις κακοποίησης είναι παγκόσμιο πρόβλημα. Και ίσως όχι μόνο η μάνα αλλά όλο το περιβάλλον ενός παιδιού. Κάθε ένας από εμάς που αντιλαμβάνεται ένα τέτοιο γεγονός και σφραγίζει τα μάτια και το στόμα, είναι συνυπεύθυνος.

Κάθε φορά που ακούω μια καινούρια αληθινή περιγραφή παιδικής κακοποίησης θυμώνω και οργίζομαι. Τι μπορεί να φταίει στην ελληνική οικογένεια;
Ιστορίες σαν και αυτή δεν αφορούν μόνον την ελληνική οικογένεια αλλά την οικογένεια παγκοσμίως. Αυτό θα έπρεπε να απαντηθεί από κάποιον ειδικό ψυχολόγο υποθέτω όμως, στο βαθμό που μπορώ να δώσω κάποια απάντηση, πιστεύω ότι είναι αρκετοί οι παράγοντες που συντελούν σε τέτοια γεγονότα. Άγνοια, αδιαφορία, βόλεμα, φόβος, εξάρτηση… είναι κάποιοι από αυτούς όταν η οικογένεια εθελοτυφλεί. Όσο για τους θύτες… είναι μια κατηγορία προς ανάλυση από μόνοι τους. Πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι οι θύτες συνήθως ανήκουν στο στενό οικογενειακό περιβάλλον ή/και σε άτομα εμπιστοσύνης της οικογένειας. Είναι άτομα που έχουν απεριόριστη πρόσβαση στο παιδί και στην οικογένειά του.
Βεβαίως δεν μπορούμε να ζούμε με την καχυποψία απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, αυτό θα είναι επώδυνο και λάθος. Καταλήγουμε σε αυτό που αναφέραμε νωρίτερα, ότι η οικογένεια οφείλει να δίνει περισσότερη προσοχή στις αντιδράσεις του παιδιού, να το αφουγκράζεται, να το ακούει, να το μάθει να μην κρατάει «μυστικά».

Από το βιβλίο σας προκύπτουν σοβαροί προβληματισμοί. Μήπως θα ήταν καλό να αφαιρέσουμε την «ένδειξη» νεανικό μυθιστόρημα; Μήπως, τελικά, είναι και για ενήλικες η σκληρή ιστορία της Μελίνας;
Είναι και για ενήλικες. Οι ενήλικες θα πρέπει να προβληματιστούν για τις «ενδείξεις» που δεν βλέπουν ή δεν μπαίνουν στον κόπο να δουν.
Όμως ο κύριος στόχος του βιβλίου είναι το νεανικό και – γιατί όχι; – παιδικό αναγνωστικό κοινό. Νέα παιδιά που έχουν αντιμετωπίσει αντίστοιχα προβλήματα πρέπει να απενεχοποιηθούν και να ζητήσουν βοήθεια. Το σκεπτικό μου όταν έγραψα αυτό το πόνημα και το κράτησα σε αυτό το ύφος και την έκταση, ήταν να μπορεί να διαβαστεί και από κάπως μικρότερες ηλικίες. Το όριο των 15 ετών μπήκε για λόγους ασφαλείας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παιδιά σε μικρότερες ηλικίες που αντέχουν να διαβάσουν (και διαβάζουν) νεανική λογοτεχνία. Παιδιά και νέοι που οριακά βρίσκονται στο σκαλοπάτι να γίνουν θύματα, που τους συμβαίνουν πράγματα τα οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν ή να εκφράσουν. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πλήρη δικαιώματα στο σώμα τους και αναμφισβήτητα δικαιώματα να το προστατέψουν.

Δεν θα μιλήσουμε φυσικά για την πλοκή ούτε θα σας ζητήσω να μας μιλήσετε για το τέλος του μυθιστορήματός σας. Θέλω πραγματικά να γνωρίζω πώς αισθανθήκατε όταν ολοκληρώσατε αυτό το δύσκολο εγχείρημα.
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, ήταν ένα εγχείρημα που επεξεργαζόμουν για πολύ καιρό. Όταν το ολοκλήρωσα ένιωσα ταυτόχρονα μια ανακούφιση αλλά κι ένα μούδιασμα. Είναι αυτό που λένε οι ηθοποιοί «μπαίνω στο πετσί του ρόλου». Έτσι κι εμείς οι συγγραφείς «ζούμε» με τους ήρωές μας. Ήταν συνταρακτικό να βάζω την ιστορία της Μελίνας στο «χαρτί» και να αφηγούμαι τις δύσκολες στιγμές που βίωσε.
Η επόμενη ανησυχία μου ήταν «και τώρα τι;». Είχα επίγνωση ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα κι αναρωτιόμουν πώς θα το υποδεχόταν ο εκδοτικός κόσμος αλλά και το αναγνωστικό κοινό. Η αλήθεια είναι ότι με αρκετή «δειλία» το παρέδωσα στα χέρια της Αριάδνης Μοσχονά από τις εκδόσεις Κέδρος γιατί ένιωσα μαζί της την εμπιστοσύνη που ένιωσε η Μελίνα μου στο ημερολόγιό της. Ήξερα ότι θα μου πει την γνώμη της ειλικρινά και φιλικά. Όταν μου ανακοίνωσε ότι το σύγγραμμα όχι μόνο ήταν ωραίο αλλά ήθελαν να το εκδώσουν οι ίδιοι, τι να πω… τα συναισθήματά μου ήταν εκπληκτικά – και ακόμα είναι με την αποδοχή που έχει το βιβλίο!

Άραγε στα παιδιά της η Μελίνα (στο πρόσωπό της βλέπω κάθε κακοποιημένο κορίτσι) θα μπορεί να πει πως «οι μπαμπάδες και οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια, παίζουν με τα παιδιά τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή…;»
Η Μελίνα θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια τα παιδιά της να πίνουν ζεστή σοκολάτα, να τρώνε κουλουράκια και να νιώθουν ασφαλή. Σκοπός της ζωής της θα είναι να τα μεγαλώσει αλώβητα από τέτοιες και παρόμοιες καταστάσεις και να τα οπλίσει για να αντιμετωπίσουν γερά και αποφασιστικά τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα θα είναι τέλεια, αγγελικά πλασμένα, γιατί η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και προβλήματα. Κανένα παιδί δεν μεγαλώνει μέσα σε γυάλα και ούτε είναι σωστό αυτό. Όμως σίγουρα η Μελίνα θα προστατεύσει και θα αφουγκράζεται τα δικά της παιδιά.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Μελίνα θεωρεί πως οι μπαμπάδες και οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια, παίζουν με τα παιδιά τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή. Ούτε που φαντάζεται ότι μπορούν να αποτελέσουν οι ίδιοι απειλή για ένα παιδί. Η εικόνα αυτή σύντομα καταρρέει και η Μελίνα, που βρίσκεται ακόμα σε τρυφερή ηλικία, νιώθει ανυπεράσπιστη κι εγκλωβισμένη. Δεν αντέχει πια να κρατάει κρυφό ένα τόσο βαρύ μυστικό. Δεν αντέχει όμως και να το αποκαλύψει. Η ζωή της ανατρέπεται για άλλη μια φορά. Γιατί η ζωή είναι πάντα γεμάτη ανατροπές. Η Μελίνα θα τολμήσει να “μιλήσει” μόνο στον Τόνι, τον μικρό αρκούδο της, και στο καινούριο δερματόδετο ημερολόγιό της. Σε αυτό το ημερολόγιο, που αργότερα θα παραδώσει στον φίλο της τον Γρηγόρη, σπάει επιτέλους τη σιωπή της.

Βιογραφικό
Η Άννα Βασιλειάδη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και συνέχισε παρακολουθώντας εκπαιδευτικούς και μεταπτυχιακούς κύκλους μαθημάτων στο ΕΚΠΑ, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σχετικά με την Εγκληματολογία, τις διαταραχές προσωπικότητας, το προσφυγικό ζήτημα και θέματα γεωπολιτικής της Μέσης Ανατολής.
Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά, τουρκικά και αραβικά.
Έχει γράψει κείμενα για παραστάσεις θεάτρου και μπαλέτου και έχει αρθρογραφήσει σε δικές της στήλες σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά κι εφημερίδες.
Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, έχει κάνει επιμέλειες συγγραμμάτων, καθώς και πολλές μεταφράσεις.
Υπήρξε εισηγήτρια σε ημερίδες, φεστιβάλ βιβλίου, βιωματικά εργαστήρια.
Διατελεί πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της οποίας είναι μέλος από το 2007. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, από την οποία βραβεύτηκε για μετάφρασή της το 2011.
Έχει εκδώσει ιστορίες για παιδιά και μυθιστορήματα για μεγάλους. Η σιωπή της Μελίνας είναι το πρώτο της νεανικό μυθιστόρημα.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave