«…Η ψυχή. Για όλες τις νίκες και τις ήττες σου, ψάξε μέσα στην ψυχή σου…»

Ήταν Γενάρης του 2015, όταν οι εκδόσεις Μίνωας, ενέταξαν στο δυναμικό τους και εξέδωσαν το βιβλίο «Σιωπή σαν όρκος», της τότε πρωτοεμφανιζόμενης Χριστίνας Πομόνη. Ακριβώς τρία χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2018, η Χριστίνα Πομόνη, στον ίδιο εκδοτικό οίκο, εκδίδει το δεύτερο βιβλίο της, «ΑΝΤΕΧΕΙΣ;» με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο και έναν αρκετά ευρηματικό τίτλο-ερώτηση, που μάλλον απευθύνεται όχι μόνο στους ήρωές της, μα και στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, για τη δική του ζωή. Εμείς; Αντέχουμε τα λάθη μας, αντέχουμε την αλήθεια; Ένα ερώτημα αυτογνωσίας, που αν ο κάθε ένας από μας υποβάλει στον εαυτό του, πιθανόν να απορήσει με την απάντηση που θα λάβει.

«Αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια,
έλα απόψε στο Κάστρο
στις οκτώ. Μόνος.
Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν.
Ο Κωστής ξεκινά το ταξίδι της αναζήτησης για τη χαμένη του αδελφή στο Μαίναλο, εκεί όπου πριν από είκοσι επτά χρόνια οι γονείς του σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Η βοήθεια της Σοφίας και της Εύης αποδεικνύεται καθο­ριστική, ακόμα και όταν τα πράγματα ακολουθούν μια απρόβλεπτη τροπή.
Ο Κωστής εμπλέκεται σε μια δίνη συγκλονιστικών αποκαλύψεων. Σύμμαχός του το Μαίναλο και η δύναμη της ψυχής του. Θα αντέξει να φτάσει στην αλήθεια;
Η ιστορία αυτή είναι σχεδόν αληθινή.
Τα συναισθήματα που προκαλεί, όμως, είναι απολύτως αληθινά.
Αντέχεις; »

Η περίληψη που επέλεξε η συγγραφέας, τα στοιχεία που θέλει να μας αποκαλυφθούν, η αιτία που θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο.
Ένα ανεξήγητο δυστύχημα, το οποίο συνέβη 24 χρόνια πριν, ένα παράξενο τηλεφώνημα στο τώρα που ανατρέπει τα δεδομένα αυτού του δυστυχήματος τόσα χρόνια μετά, η αναζήτηση της αλήθειας από τον κεντρικό ήρωα, τον Κωστή, που ορφάνεψε μόλις στα 11 του χρόνια, χάνοντας στο δυστύχημα γονείς και αδελφή. Ο Κωστής, μεγαλώνει με την οικογένεια του θείου του, χωρίς να μπορεί να καταλάβει πώς έγινε το τροχαίο, πώς έμεινε μόνος, ποια ήταν τα αίτια του ατυχήματος, αφού τίποτε δεν μπορούσε να εξηγηθεί, τίποτα δεν το δικαιολογούσε. Και ο Κωστής, μεγαλώνει ξαφνικά, απότομα από την μια στιγμή στην άλλη, “χάνοντας” την οικογένεια, την όμορφη παιδική ηλικία, εκεί που κάθε παιδί μαθαίνει να μεγαλώνει με αγάπη, να ζει με ασφάλεια και με καθοδήγηση.
Ένα τηλεφώνημα, στο οποίο θα του αποκαλυφθεί ότι η αδελφή του ζει θα διαταράξει κάθε ισορροπία στη ζωή του, ανατρέποντας ό,τι πίστευε όλα αυτά τα χρόνια.
«… Άραγε πόσο δρόμο πρέπει να διανύσει κανείς ώσπου να συναντήσει την αλήθεια;…»

Διαφορετικές οικογένειες συνδέονται, μια διαθήκη ανατρέπει δεδομένα, κρυμμένα ένοχα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια κάνοντας τους ήρωες αυτού του βιβλίου, να εμπλέκονται, να αγωνιούν, να απορούν και να αλλάζει η ζωή τους απροσδόκητα. Ο Κωστής, η Λυγερή, η Τασούλα, η Εύη η Σοφία, μια και οι άλλοι ήρωες, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, απλοί άνθρωποι μιας κλειστής κοινωνίας, ήρωες κάποιοι τραγικοί και κάποιοι σκληροί, αγωνιούν, ελπίζουν, κρίνουν. Άραγε, ως που μπορεί να φτάσουν;
«…Παράξενο πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Και πως η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να καταφέρει να δημιουργήσει αντιστάσεις προτού μια άσχημη κατάσταση τον οδηγήσει σε πανικό, αυτοκαταστροφή ή τελειομανία εμπλουτισμένη με ξεδιάντροπη απαξίωση…»

‘Ένα κοινωνικό βιβλίο με στοιχεία μυστηρίου, μια «σχεδόν αληθινή ιστορία» με στοιχεία μυθοπλασίας. Με στρωτή και καλοδουλεμένη γραφή. Με αληθοφανές κτίσιμο ηρώων-χαρακτήρων. Με όμορφες περιγραφές τοπίων. Τριανταένα κεφάλαια και ο επίλογος συνθέτουν το μυθιστόρημα. Τριάντα ένα κεφάλαια, τα περισσότερα από τα οποία ξεκινούν με μια παράγραφο με μικρές σκέψεις-απόσταγμα ζωής, μια παράγραφο λυρικά γραμμένη που περιέχει φράσεις, τις οποίες ο αναγνώστης θα κρατήσει μέσα του και θα ξαναδιαβάσει αρκετές φορές. Κοινωνικά μηνύματα περνούν αβίαστα από τις σελίδες. Η ορφάνια, η σκληρή ζωή για κάποιους ανθρώπους, η μητρότητα, πράξεις που μας ακολουθούν και αλλάζουν τη ζωή μας, ενδοοικογενειακή βία από θύτες και τα σημάδια αυτής στο σώμα και τον ψυχισμό των θυμάτων, η σιωπή και η αποσιώπηση, οι αδυναμίες, η συγχώρηση, τα ψέματα. Σκληρό βιβλίο; Ίσως, μα απόλυτα ρεαλιστικό.

«… Καμιά φορά νομίζουμε πως ελέγχουμε τις καταστάσεις, πως επιλέγουμε έναν δρόμο με την ελπίδα να προλάβουμε τα χειρότερα μας άλλης επιλογής, όμως το μόνο που κάνουμε είναι να τρέχουμε με φόρα προς τη Μοίρα. Κανένας δεν ξεφεύγει από τη Μοίρα. Ούτε καν εκείνοι που δεν πιστεύουν σ αυτήν…»

 

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave