Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι συγγραφέας, μουσικός και οδοντίατρος!
Έγραψε το βιβλίο «Το παραμύθι της λήθης» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έναστρον, είναι μέλος του αγαπημένου συγκροτήματος ΜΕΛΙΣΣΕΣ, και συμμετέχει με το ανέκδοτο διήγημά του «Ως την άκρη της κλωστής» στη νέα μουσικοθεατρική παράσταση με τους ΠΛΕΓΜΑ με μουσικές δημιουργίες από εφτά νέους καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία και με τελείως ξεχωριστές διαδρομές.

Το πρώτο βιβλίο του Παντελή Κυραμαργιού με τίτλο «Το παραμύθι της λήθης» θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι, όμως, όπως έγραψε και στην κριτική της η αγαπημένη Τέσυ Μπάιλα, ο ήρωας θα βρεθεί στο λιμάνι των αναμνήσεων, θα σπάσει τους καθρέφτες της Λήθης, θα ταξιδέψει στον κόσμο της μουσικής, για να καταλάβει ότι η μελωδία της αγάπης, η επανάσταση της υποταγής και η καταπίεση της ελευθερίας περνούν μέσα από πέντε βασικά ανθρώπινα ελαττώματα: την απάθεια, τη ματαιοδοξία, την απληστία, την άγνοια αλλά κυρίως τη λήθη.

– Πώς συνδυάζεις την αγάπη σου για τη μουσική με τη συγγραφή; Νιώθεις ότι «ντύνεις» μουσικά τις λέξεις γράφοντας;

Καταρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι συγγραφέας. Είναι ένας τίτλος που δεν τον δικαιούμαι. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν πάντα η μουσική. Σαν παιδί όταν άκουγα τραγούδια δεν έδινα καμία προσοχή στα λόγια. Με ενδιέφερε μόνο η μελωδία, η ενορχήστρωση, οι χροιές των μουσικών οργάνων και φυσικά η φωνή του τραγουδιστή. Όταν άρχισα λοιπόν να γράφω δικά μου κομμάτια δυσκολευόμουν πάρα πολύ με τους στίχους. Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα να δίνω στους στίχους μεγαλύτερη έμφαση και σιγά σιγά έγινε πιο εύκολο να γράφω. Φυσικά σαν έφηβος πέρασα μια φάση που έγραφα ποιήματα, αλλά ήταν όλο αυτό αρκετά επιτηδευμένο οπότε το παράτησα γρήγορα, σεβόμενος την τέχνη της ποίησης… Τα τελευταία, όμως, χρόνια πολλές φορές γράφω μια ιστορία σε μορφή πεζού κειμένου και όταν συνθέσω, κάποια στιγμή, μια μελωδία, προσπαθώ να διαμορφώσω την ιστορία ώστε να “χωρέσει” στις συλλαβές που ορίζει η μελωδική γραμμή. Κάποιες ιστορίες δεν έγιναν ποτέ στίχοι αλλά έμειναν στο συρτάρι. Άλλες είναι ξεχασμένες, άλλες μεγάλωσαν κι έγιναν διηγήματα και από μία από αυτές προέκυψε “Το παραμύθι της λήθης”.
Δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι ντύνω μουσικά τις λέξεις. Μάλλον ντύνω τη μουσική με λέξεις. Αλλά για να την ντύσω καλόγουστα και με στυλ, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου….

– Το συγκρότημα «Μέλισσες» αγαπήθηκε πολύ από το νεανικό κοινό και τώρα μας συστήνετε και τους «Πλέγμα». Σε μια τόσο δύσκολη εποχή πόση ψυχή χρειάζεται να προσπαθούμε να υλοποιήσουμε τα κρυφά όνειρά μας και ειδικά εσείς, τόσο νέα παιδιά να βάζετε το δικό σας λιθαράκι;

Με τις Μέλισσες έχουμε δουλέψει πολύ και εμείς και οι συνεργάτες μας και είμαστε πολύ τυχεροί που σε έναν τόσο δύσκολο χώρο έχουμε ξεχωρίσει. Υπάρχουν πολλές μπάντες που αξίζουν και προσπαθούν αλλά δεν τα καταφέρνουν. Όλα τα παιδιά του γκρουπ είναι πολύ δημιουργικά και φυσικά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες μουσικές καταβολές. Ο καθένας από τους πέντε μας μπορεί να φέρει ένα τραγούδι που να μην ταιριάζει με το ύφος του συγκροτήματος. Θα ‘λεγα, λοιπόν, ότι δεν χρειάζεται σθένος για να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο καλλιτεχνικά. Χρειάζεται να είσαι απλά ειλικρινής και συνεπής απέναντι στον εαυτό σου και στις ανάγκες σου οι οποίες αλλάζουνε διαρκώς. Ειδικά για τα νέα παιδιά είναι πιο εύκολη η προσπάθεια αφού, όπως είναι φυσικό, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν την κούραση και την απογοήτευση που ενδεχομένως να έχει συσσωρευτεί στους πιο ηλικιωμένους ανθρώπους.

– Οι Πλέγμα είναι μια κολεκτίβα έντεχνου τραγουδιού. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η καλλιτεχνική στροφή μετά την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος Μέλισσες και πώς συνδυάζονται οι δύο αυτές καλλιτεχνικές πορείες;

Για εμένα δεν είναι στροφή. Αυτό που ονομάζεται “έντεχνο” υπάρχει μέσα μου και γύρω μου. Όπως υπάρχει και η ροκ και πολλές άλλες μουσικές που αγαπώ. Οι ταμπέλες γενικά διχάζουν ενώ η μουσική ενώνει. Σε ό,τι αφορά τον συνδυασμό, νομίζω ότι το 2016 δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους φραγμοί. Το μόνο πρόβλημα είναι ο χρόνος που δυστυχώς σε αυτό το σύμπαν μετριέται. Αφαιρούμε, λοιπόν, λίγες ώρες απ’ τον ύπνο, καταργούμε τον “ελεύθερο χρόνο” και τον βαφτίζουμε “δημιουργικό χρόνο” και κινούμαστε γρήγορα, αλλά πάντα με ρυθμό…

– Η τέχνη, σε όποια μορφή και αν εκφράζεται, είναι δημιουργία, κατάθεση ψυχής του δημιουργού, πιστεύεις πως στη χώρα μας αναγνωρίζεται αυτή η προσπάθεια;

Πιστεύω ότι η τέχνη δεν είναι για τη μάζα. Η μάζα ψάχνει για ψυχαγωγία. Όταν αντιμετωπίζεις την τέχνη σου σαν τέχνη και όχι σαν εμπόρευμα μιας βιομηχανίας, το έργο σου αυτόματα απευθύνεται σε λίγους. Αυτοί οι λίγοι όμως αναγνωρίζουν την προσπάθειά σου. Και με λίγη τύχη, μπορεί αυτό που κάνεις να γίνει εμπορικό και να φτάσει στους πολλούς. Το μεγάλο στοίχημα ενός επαγγελματία καλλιτέχνη είναι να βιοποριστεί κρατώντας την τέχνη του ανόθευτη ή τουλάχιστον να κρατήσει τις ισορροπίες.

– Στο βιβλίο σου «Το παραμύθι της λήθης» αναφέρεσαι σε ανθρώπινα ελαττώματα με κύριο χαρακτηριστικό τη λήθη… μίλησέ μας για το πώς αντιλαμβάνεσαι γύρω σου στους ανθρώπους αυτό το γνώρισμα;

Το αντιλαμβάνομαι στους γύρω μου όσο και στον εαυτό μου. Χωρίς τη λήθη θα είχαμε ξεσηκωθεί όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο ή σε άλλη περίπτωση θα είχαμε απλώς τρελαθεί. Ξεχνάμε όμως τους νεκρούς πρόσφυγες στο Αιγαίο, ξεχνάμε τους Παλαιστίνιους, ξεχνάμε τους πολέμους που γίνονται για τα πετρέλαια, ξεχνάμε τα σκάνδαλα, ξεχνάμε την αδικία, ξεχνάμε… Ξυπνάμε κάθε πρωί και συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

– Είσαι από εκείνους που όσο περισσότερο δημιουργούν τόσο περισσότερο αναζητούν κάτι ακόμη; Γιατί οι ανήσυχοι άνθρωποι δεν σταματάνε ποτέ να ονειρεύονται και βρίσκουν τρόπο να συνδυάσουν τα πάντα!

Αυτό συμβαίνει. Θα μπορούσε να λέγεται δημιουργική απληστία για τους επιτυχημένους! Για εμάς που προσπαθούμε είναι απλώς ακόμα μια προσπάθεια… Πέρα από την πλάκα η αναζήτηση είναι λογικό να γεννά αναζήτηση. Κάθε φορά που φτάνεις κάπου έρχεται η περιέργεια για το τι υπάρχει παρακάτώ. Αυτή η περιέργεια είναι που μας πάει μπροστά σε όλα τα επίπεδα.

– Συνδυάζεις επίσης την καλλιτεχνική σου ιδιότητα με αυτή της επιστήμης, καθώς διατηρείς και οδοντιατρείο. Έχεις «πιάσει» τον εαυτό σου να σκέφτεται το επόμενο μουσικό κομμάτι, ένα στίχο, μια ιστορία, την ώρα της δουλειάς σου ή καταφέρνεις να τα διαχωρίζεις εντελώς;

Όταν η δουλειά απαιτεί συγκέντρωση και προσήλωση τίποτα δεν σου αποσπά την προσοχή. Σε μια οδοντιατρική εργασία ρουτίνας όμως, εννοείται ότι το μυαλό μπορεί να ξεφύγει για λίγο και προς άλλες κατευθύνσεις. Αυτό που σίγουρα δεν μου έχει συμβεί ποτέ είναι να παίζω μουσική και παράλληλα να σκέφτομαι μια απονεύρωση….

– Ποια θεωρείς την ωραιότερη έως τώρα δημιουργία σου, αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος και να θες να κάνεις κάτι ακόμη καλύτερο, για να αποδείξεις ότι δεν επαναπαύεσαι;

Δεν έχω να αποδείξω σε κάποιον ότι δεν επαναπαύομαι. Ποιος νοιάζεται εξάλλου; Νομίζω όμως ότι δεν είμαι περήφανος για καμία δημιουργία μου. Η υπερηφάνεια είναι μια λέξη της οποίας το νόημα αγνοώ. Νομίζω την αντιπαθώ κιόλας, αν και δεν την ξέρω. Στη μέτρηση της ευτυχίας δεν έχω τέτοιο δείκτη. Είμαι χαρούμενος για πολλά στη ζωή μου, ευγνώμων για άλλα τόσα, αλλά υπερήφανος για τίποτα. Νομίζω η υπερηφάνεια ενισχύει τον εγωισμό και είμαι εκ γενετής αρκετά εγωιστής. Οπότε δεν χρειάζεται να γίνω περισσότερο…

– Έχετε βγει εκτός Ελλάδας με το συγκρότημα, είναι σκοπός σας να κάνετε πράγματα και έξω από τη χώρα μας, να σας μάθει περισσότερο κοινό;

Αυτό είναι το πιο μακρινό όνειρο… Έχουμε βγει για συναυλίες στο εξωτερικό και σίγουρα θα ξαναβγούμε. Είναι υπέροχη εμπειρία να παίζεις για τον απόδημο ελληνισμό, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που λέμε “καριέρα στο εξωτερικό”. Εμείς, με τις Μέλισσες, σε κάθε μας δίσκο γράφουμε και κάποια Αγγλόφωνα κομμάτια μήπως γίνει κάποιο θαύμα αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Αξίζει όμως να ονειρεύεσαι.

– Σκέφτεσαι να γράψεις κάτι άλλο αυτή την εποχή ή αν νιώσεις μέσα σου την ανάγκη, μόνο τότε θα αναζητήσεις την επόμενη ιστορία σου, που θα ήθελες να γίνει βιβλίο;

Υπάρχει το διήγημα “Ως την άκρη της κλωστής” που αποτελεί το επίκεντρο της κολεκτίβας “Πλέγμα” και θα εκδοθεί την άνοιξη μαζί με τα τραγούδια και με τη δουλειά των άλλων καλλιτεχνών. Κατά τα άλλα έχω αφήσει μισοτελειωμένα κάποια διηγήματα ακόμα, μικρότερα, που σιγά σιγά θα ολοκληρωθούν και θα ανέβουν στο literature.gr. Τέλος ξεκίνησα πέρυσι μια απόπειρα για ένα μυθιστόρημα. Ήμουν πολύ χαρούμενος με τις πρώτες σαράντα σελίδες αλλά μετά κόλλησα… Αν ποτέ ξεκολλήσω θα δοκιμάσω να κάνω και αυτό το μεγάλο βήμα…

Καλή μουσική και συγγραφική συνέχεια και κάθε επιτυχία σου εύχομαι!

PLEGMA
Πληροφορίες σχετικά με τους ΠΛΕΓΜΑ
Τι συμβαίνει όταν συναντιούνται ένας συγγραφέας και τραγουδοποιός, μια τραγουδίστρια, δύο ζωγράφοι και τρεις ηθοποιοί-σκηνοθέτες και βάζουν ως κοινό στόχο να φτάσουν… ως την άκρη της κλωστής;
Εφτά νέοι καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία και με τελείως ξεχωριστές διαδρομές, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν μια ξεχωριστή καλλιτεχνική κολεκτίβα, τους ΠΛΕΓΜΑ που με επίκεντρο το ανέκδοτο διήγημα του Παντελή Κυραμαργιού «Ως την άκρη της κλωστής», δημιουργούν ένα πολύμορφο κουβάρι με λέξεις, μουσικές, ζωγραφιές και αναπαραστάσεις. Ένα πλέγμα καλλιτεχνικής δημιουργίας που έχει στόχο να σπάσει τα όρια των τεχνών και να μπλέξει ιδέες και δράσεις. Στο τέλος αυτής της διαδρομής μια ιδιαίτερη μουσικοθεατρική παράσταση θα ζωντανέψει και θα αποτυπώσει με έναν ξεχωριστό τρόπο τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τη κολεκτίβας.
Οι ΠΛΕΓΜΑ μας συστήθηκαν πέρυσι μέσα από δύο μουσικές δημιουργίες τους, το «Για σενα άλλαξα θεό» και το «Θα γυρίσεις» που κυκλοφόρησαν ως single από τη Feelgood Records, και αμέσως κέρδισαν την αγάπη και την προτίμηση των ραδιοφωνικών παραγωγών. Φέτος, ετοιμάζουν μια σειρά δράσεων σε διάφορους πολιτιστικούς χώρους της Αθήνας που στόχο έχουν να μας ξεδιπλώσουν τις πολύπλευρες όψεις της ιδιαίτερης καλλιτεχνικής συνεύρεσης.
Έτσι, από την Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου στο 1002 Νύχτες, μετά από τις επιτυχημένες εμφανίσεις τους σε ξεχωριστούς χώρους στην Αθήνα, η τραγουδίστρια Εύα Λαύκα και ο Παντελής Κυραμαργιός στα κείμενα και τη μουσική θα παρουσιάσουν σε μορφή μουσικής αφήγησης, τραγούδια των ΠΛΕΓΜΑ, τα περισσότερα ακυκλοφόρητα, αλλά και διασκευές κομματιών μουσικών που τους ταιριάζουν, σε ένα live που αποτελεί στην ουσία προπομπό της μουσικοθεατρικής παράστασης που θα παρουσιαστεί μέσα στους επόμενους μήνες και που στόχο έχει να μας πάει… ως την άκρη της κλωστής!
Μαζί τους, στη σκηνή, το μουσικό κομμάτι των ΠΛΕΓΜΑ, οι Νίκος Σταδιάτης (ακορντεόν), Αλέξανδρος Κούρος (κρουστά), Ιούλιος Κουτσογεωργίου (μπάσο), Γιάννης Ταυλάς (κιθάρες) και Νικόλας Μαύρος (μπουζούκι)
1002 ΝΥΧΤΕΣ
Καραϊσκάκη 10, 10554, Ψυρρή (από Ερμού 104), Αθήνα

Μπορείτε στα παρακάτω λινκ να αναζητήσετε τραγούδια από τις Μέλισσες και τους Πλέγμα.

https://www.youtube.com/watch?v=tAcXpLxYRho Πλέγμα – Το βαλς του Χειμώνα

https://www.youtube.com/watch?v=zPyme463hsE Πλέγμα – Θα γυρίσεις –

https://www.youtube.com/watch?v=igZ2_AAIR0o Πλέγμα – Για Σένα Άλλαξα Θεό

https://www.youtube.com/watch?v=P-_DjDlhRaM Μέλισσες – Χάρτινα καράβια

https://www.youtube.com/watch?v=yuSULrFoxIo ΜΕΛΙΣΣΕΣ – Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Cover_lythi_tel
Λίγα λόγια για τον Παντελή Κυραμαργιό

Ο Παντελής Κυραμαργιός γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1983 στην Αθήνα. Από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική . Σπούδασε στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών και από το 2008 εργάζεται ως οδοντίατρος στον Πειραιά. Από το 2009 είναι μέλος του μουσικού συγκροτήματος «Mέλισσες». Παράλληλα γράφει τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες. Το 2002 το ποίημά του «Ο άλλος» συμπεριλήφθηκε στην έκδοση «Οι αυριανοί –Ανθολογία νεαρών ποιημάτων», εκδόσεις Ροές, μετά τη διάκρισή του σε σχετικό διαγωνισμό.

Το βιβλίο του Παντελή Κυραμαργιού, Το Παραμύθι της Λήθης, σε εικονογράφηση της Σαβίνας Λίτση, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έναστρον.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave