Δεκαεπτά ιστορίες όλες κι όλες, με την καθεμία από αυτές να έχει μέσα της τον σπόρο της μεγέθυνσης σε μια μεγαλύτερη και πληρέστερη (σε εκδοχές πλοκής) ιστορία. Εδώ, όμως, ο Ηλίας Μαϊδάτσης θέλησε να αναμετρηθεί με τη μικρή φόρμα, αποδεικνύοντας πως έχει τον τρόπο να εγκιβωτίσει σε λίγες σελίδες μια ενδιαφέρουσα ιδέα, να την επεξεργαστεί, να δημιουργήσει διακριτές μορφές ηρώων με έντονο αποτύπωμα.


Η ηθοποιός που έπαιζε τον μονόλογο της Σαλώμης, ο μισθοφόρος πολέμου και οι πόλεμοι που δεν θα τελειώσουν ποτέ, ο ιός που έκοβε τα αντρικά μόρια ,η μάνα που αφήνει το μωρό της να κλαίει, το τσιπ που εμφυτεύεται στον εγκέφαλο και επικοινωνείς τηλεπαθητικά με τον άλλον χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις, η παράσταση για ένα ρόλο, οι βουκαμβίλιες της οργής, η κηλίδα αίματος στο σημείο μηδέν που απορροφούσε τα πάντα, οι φρικτές αναμνήσεις του βετεράνου πολεμιστή, ένα τηλέφωνο που χτυπά τα μεσάνυχτα, το θρησκευτικό μιούζικαλ και τα μπαλέτα, το φρέσκο αίμα που μυρίζει έρωτα, η πτήση 458, ο ηθοποιός που έχει έξι στόματα να θρέψει και παίζει τον ρόλο του Άμλετ, η πεθαμένη μητέρα που με την παρουσία της στοιχειώνει το χώρο.
Ένας κόσμος αλλόκοτος και ταυτόχρονα γήινος κατοικημένος από ανθρώπους που πράττουν χωρίς να κατανοούν ή κατανοούν μόνο όσα δεν έπραξαν.


Μικρή φόρμα, πυκνός λόγος, οι ιστορίες μοιάζουν με μια γρήγορη ματιά στην καθημερινότητα, ένα κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Ασήμαντες για τους πολλούς αφορμές, αποκτούν σάρκα και οστά στα μάτια του συγγραφέα, αφήνουν χώρο για σκέψεις, δίνουν αφορμή να κοιταχτεί κανείς στον καθρέφτη. Πρώτος από όλους ο συγγραφέας. Σε διαρκή διάλογο με τον εαυτό του, γεννά σκέψεις, αμφιβολίες, ερωτηματικά, κλυδωνίζεται στο θέλω και μπορώ, στη βεβαιότητα μα κι εκείνη την οριακή αμφισβήτηση. Πρόσωπα του παρόντος, της στιγμής που περιγράφει, εικόνες και μνήμες του παρελθόντος που έρχονται ξαφνικά, απρόσκλητα για να πλημμυρίσουν με νοσταλγία και θλίψη. Σύντομα διηγήματα, εικόνες οικείες μα κάπως αλλιώς ιδωμένες μέσα από το βλέμμα του συγγραφέα. Τρυφερότητα κι ειλικρίνεια, εξομολογητική γραφή, λεπτές ενοχές, μοναχικότητα που συχνά γίνεται μοναξιά. Είναι διαρκής η αναζήτηση του νοήματος της στιγμής, όσων απλόχερα προσφέρει η ζωή, όσων γεννούν χαρά.


Ο Ηλίας Μαϊδάτσης γεννήθηκε το 1971 στην Τρίπολη. Σπούδασε στη Σ.Σ.Ε και στο Ε.Μ.Π στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Έχει παρακολουθήσει για πολλά έτη σεμινάρια γραφής και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις στην πεζογραφία και στην ποίηση. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Ζει στην Αθήνα.
facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave