Μόλις κυκλοφόρησε η όγδοη ποιητική συλλογή της Αγρινιώτισσας Μόλλης Βότση με τίτλο “ΑΠΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ”! Είναι το ένατο βιβλίο της, μια και έχει γράψει και το μυθιστόρημα “ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ”. Πρόκειται για είκοσι νέα ποιήματά της, που μας μεταφέρουν έντονα συναισθήματα και μας προβληματίζουν για τον κύκλο της ζωής. Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί έργο ζωγραφικής της Μαρίας Ορφανουδάκη, το βιβλίο αφιερώνεται “στη Σόνια” και ξεκινάει το ταξίδι του με τη ρήση της Ζέττας Οικονόμου Ψαρρά “το μέτρο της αγάπης είναι ν’ αγαπάς χωρίς μέτρο”.

Οι τίτλοι των ποιημάτων μάς προϊδεάζουν για το περιεχόμενο της συλλογής: Απλή ευτυχία, Ένα τριαντάφυλλο, Παντοτινά μαζί, Χειμώνας και Άνοιξη, Μετάνοια, Χωρισμός, Μια Ελλάδα φως, Απουσία, Μοναξιά, Στις γειτονιές του κόσμου, Νοσταλγία, Το πατρικό μου σπίτι, Απορία, Εγώ κι εσύ, Απολογισμός, Χωρίς ελπίδα, Ισόβια δεσμά, Περασμένα ξεχασμένα, Ταξίδι στ’ όνειρο, Απογείωση.
“Δε μου χρειάζονται πολλά για την απλή ευτυχία…/ Μου φτάνει μόνο η αγάπη σου που με πηγαίνει στο φεγγάρι,/ που είναι το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό μαργαριτάρι/ και μου χαρίζει απλόχερα του ονείρου τη μαγεία…” είναι η πρώτη στροφή του ποιήματος ΑΠΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ, από το οποίο πήρε τον τίτλο η συλλογή, που μας ξαναγυρνάει στον παραδοσιακό στίχο (στροφές και ομοιοκαταληξία) και μας τονίζει ποια είναι η απλή ευτυχία. Αγάπη, συντροφικότητα, κατανόηση, η ανάγκη να λες ευχαριστώ, να μην είσαι μόνος και να έχεις δίπλα σου αυτόν που αγαπάς, που τον ερωτεύτηκες , που προσεύχεσαι στο Θεό να είστε παντοτινά μαζί. Η αλλαγή των εποχών προβληματίζει έντονα, καθώς “ήρθε ο βαρύς Χειμώνας κι έδιωξε μακριά το Καλοκαίρι”, αλλά υπάρχει η επιθυμία του ερχομού της Άνοιξης “Αχ, ποτε να ‘ρθει η Άνοιξη, τον όμορφο καιρό να φέρει…” ή αλλού η δύναμη του έρωτα κάνει πιο όμορφο το Φθινόπωρο “Θα ‘μαστε φυλακισμένοι με ισόβια δεσμά / σ’ ένα μεγάλο έρωτα, μοναδικό, παράφορο, / ακόμα κι όταν έρθει της ζωής μας το “Φθινόπωρο”…

Επίσης, η πίστη στο Θεό και η προσευχή, η περηφάνεια για την Ελλάδα και την Ιστορία της, η νοσταλγία της επαρχίας και ιδιαίτερα της ζωής και των χώρων του Αγρινίου(δρόμοι, πάρκο, Τριχωνίδα, πατρικό σπίτι) απασχολούν και σε αυτή τη συλλογή έντονα την ποιήτρια “ το πατρικό μου σπίτι, μέρα – νύχτα, πάντα νοσταλγώ/ στο πατρικό μου σπίτι θα ‘θελα να ξαναγεννηθώ…”. Ο πόνος του χωρισμού, ο απολογισμός για τα λάθη του παρελθόντος, η επιθυμία για νέο ξεκίνημα, η απορία για κάποιες συμπεριφορές της , η λατρεία στη φύση και τα στοιχεία της (ουρανός, φως, τριαντάφυλλο, φεγγάρι, λουλούδι, λίμνη, πασχαλιά, βουνά), η αμαρτία και η μετάνοια, η μοναξιά και οι επιπτώσεις της, η απώλεια αγαπημένων είναι θέματα που θίγονται “Ήτανε του πικρού μας χωρισμού η ώρα / το βράδυ που έφευγε το τελευταίο τρένο/ έσβησαν όλες μου οι ελπίδες τώρα / και πια δεν έχω τίποτα να περιμένω…”
Με γλώσσα σωστή και εμπλουτισμένη λεξιλογικά, σε μια προσπάθεια όπως ανέφερα, να επιστρέψουμε στον παραδοσιακό στίχο (στροφές τετράστιχες ή πεντάστιχες, ρίμα ζευγαρωτή ,πλεχτή, σταυρωτή ή ανάμεικτη), κάνουμε μια περιδιάβαση στον έντονα συναισθηματικά φορτισμένο κόσμο της Μόλλης Βότση. Πολλές φορές ταυτιζόμαστε μαζί της, άλλοτε πάλι μας προβληματίζουν διάφορα, κυρίως όμως ο χρόνος που ανεπαίσθητα περνάει και η απώλεια δικών μας προσώπων και κατακτήσεων. Εύχομαι από καρδιάς στη φίλη Μόλλη Βότση “καλοτάξιδο και αυτό το βιβλίο και καλή συνέχεια στη Λογοτεχνική της διαδρομή”. Τελικά , σημασία έχει “ το ταξίδι στ’ όνειρο” που κάνουμε όχι μόνοι, αλλά “μαζί σου έζησα/ ένα μαγευτικό ταξίδι ως τη χώρα των θαυμάτων/ μαζί σου έκανα / ένα φανταστικό σεργιάνι ως τη γη των οραμάτων…”.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave