Μόλις κυκλοφόρησε και ανήκει ήδη στα ευπώλητα βιβλία!
Μια αληθινή ιστορία ήταν η αφορμή για το νέο μυθιστόρημα της Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη.
Η συγγραφέας μας υποδέχεται στην αγκαλιά του ήλιου με ένα ζεστό σημείωμα που μας εισαγάγει στην υπόθεση.
Πριν ξεκινήσουν οι δυο πρωταγωνιστές, η Βαλέρια και ο Νικόλας, να μας διηγούνται την ιστορία τους ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, διαβάζουμε, σαν εισαγωγή, το περιστατικό «καταλύτη» αυτής της ιστορίας.
Αμέσως μετά τα ηνία της αφήγησης αναλαμβάνει η Βαλέρια, η οποία στο πρώτο μέρος μας εξιστορεί τη ζωή της σε πρώτο πρόσωπο. Μας περιγράφει τα παιδικά της χρόνια σε μια οικογένεια μ’ έναν στοργικό πατέρα, το Γιάννη και μια απόμακρη μητέρα, τη Φωτεινή μέχρι που την κατάκτηση του ονείρου της, την καθιέρωση της ως κορυφαία μπαλαρίνα της Λυρικής Σκηνής, και τη γνωριμία της με το Νικόλα.
Η μπερδεμένη και ασταθής συναισθηματικά Βαλέρια, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής της, μας αποκαλύπτει τις αιτίες που δημιούργησαν αυτό το χαρακτήρα. (Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο «Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».) Μυστικά που δεν τα χωρά ο νους, της φανερώθηκαν καθώς μεγάλωνε. Μυστικά που ανατρέπουν ισορροπίες και εξηγούν τις ασύμβατες συμπεριφορές που τη σημάδεψαν.
Η αφήγηση της σταματά στο περιστατικό «καταλύτη».
Ο Κρητικός αστυνομικός Νικόλας, πάλι σε πρώτο πρόσωπο, μας μιλά για τη δική του ζωή. Για τις ισορροπημένες σχέσεις που είχε με τους δικούς του ανθρώπους, τον καπετάνιο πατέρα, την Ηλιογέννητη μάνα , την ηρωίδα γιαγιά. Ανθρώπους «ορόσημα» που τον καθόρισαν και έπλασαν ένα χαρακτήρα στοργικό, γεμάτο αγάπη, καλοσύνη και υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν στην επιλογή του επαγγέλματός του.
Μέσα στη δική του εξιστόρηση η αγαπημένη του γιαγιά, η Ελισσώ μας φανερώνει, σε πρώτο πρόσωπο κατά τη διάρκεια ενός ονείρου της, τα δικά της μυστικά για τον ανεκπλήρωτο έρωτα με τον Γερμανό αξιωματικό Νικολάους κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καρπός της σχέσης αυτής, η Αρετούσα, μητέρα του Νικόλα. ( Η πραγματική ιστορία της γιαγιάς είναι η αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου ).
Η αναφορά του Νικόλα στα γεγονότα της ζωής του περιλαμβάνει επίσης, εκτός από το περιστατικό «καταλύτη» και όλα όσα ακολούθησαν από κει κι έπειτα.
Ο επίλογος της συγγραφέως ρίχνει την αυλαία…
Κι εμείς έχουμε σεργιανίσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου από την Αθήνα στην Κρήτη και στην Κύπρο και από το παρόν στο παρελθόν παρέα με ανεκπλήρωτους έρωτες. Θα καταφέρουν ο Νικόλας και η Βαλέρια να ξεφύγουν από τη μοίρα τους; Θα μπορέσουν να ζήσουν το δικό τους έρωτα – φωτιά ή θα παραμείνει κι αυτός ανεκπλήρωτος;
Αυτό που εγώ κράτησα μέσα από το γεμάτο συναισθήματα και εικόνες κείμενο, πέρα από το όμορφο ταξίδι ήταν δυο αλήθειες:
– η εξιδανίκευση του ανεκπλήρωτου έρωτα και η παντοτινή θέση του σε ένα κομμάτι της καρδιάς μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν

– η ουσία της ζωής μέσα από μια φράση της Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη «ολόκληρη τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές».

sthn agkalia tou hliou

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Άκουσα σειρήνες να ουρλιάζουν. Το φώτα τους με τύφλωσαν. Περιπολικά σταμάτησαν απότομα κοντά μου. Τα φρένα τους στρίγκλισαν. Προσπάθησα να βρω μια διέξοδο, να ξεφύγω. Άρχισα να τρέχω. Προς το πουθενά, προς το σκοτάδι. Έστριψα σε ένα στενό, δίπλα στο ξενοδοχείο. Και συνέχισα να τρέχω. Όταν πίστεψα πως τα είχα καταφέρει, όταν σταμάτησα να πάρω μια ανάσα, κάποιος με άρπαξε άγρια από το μπράτσο. «Αστυνομία! Ψηλά τα χέρια! Συλλαμβάνεσαι!» μου φώναξε. Γύρισα προς το μέρος του αλαφιασμένη. Ήταν ο Νικόλας! Ο άντρας που αγαπούσα. Ο άντρας που μου είχε ζητήσει να γίνω γυναίκα του. Κρατούσε στο χέρι του ένα πιστόλι. Και με σημάδευε.

Η Βαλέρια είναι κλέφτρα. Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών. Ο Νικόλας είναι αστυνομικός. Ανάμεσά τους φουντώνει ένας έρωτας φωτιά∙ σε ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές που χορεύει πεντοζάλι, ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, στο παρόν και το παρελθόν∙ στον έρωτα μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού, στα χρόνια του πολέμου. Και ταξιδεύει με το Οριάν Εξπρές της καρδιάς μας στην αγκαλιά του ήλιου. Γιατί τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές. Και γιατί αξίζει να γίνουμε ήλιοι για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων…